Profile
Blog
Photos
Videos
Nepali style
Dat was me weer even een weerzien met Katmandu. Deze keer zonder volksopstand, rellen en curfew. Wat een verschil! En wat een verschil met India, dat Nepal. Zo vriendelijk. Het was echt alsof we heel lang door de woestijn hadden gelopen en opeens een oase zagen. Zo'n gevoel. Wat sightseeing gedaan, Mies een beetje rondgeleid en nog even in dubio of ik het kinderhuis zou laten zien. Maar toen we richting de buitenwijk liepen, werd ik misselijk bij de gedachte, dus ik heb het maar laten zitten. Dacht wel een paar keer dat ik Henk zag lopen , maar hij zit als het goed is gewoon nog in de gevangenis. Eén ding schitterde door afwezigheid: de straatkinderen. Nepal is uitgekozen tot toeristenland van 2011 dus overal worden hotels gebouwd en zijn de straatkids uit het straatbeeld verdwenen. Ik vraag me sterk af waar ze nu zijn, waarschijnlijk is het "probleem" gewoon verschoven, zoals wij in Amsterdam doen met de junks. Tenminste, dat denk ik. Na een week Katmandu, shoppen en tempelbezoekjeswerden we alweer zo knettergek van de stad en de smog, dat we naar Pokhara zijn gegaan. Het vertrekpunt voor trekkings. Een relaxed plaatsje aan een meer en omringd door bergen die je bij helder weer kunt zien (de Annapurna reeks). En wisten jullie eigenlijk dat Himalaya gewoon berg betekent in het Hindi/Nepali? Even terug naar de straakinderen: een meisje, jaar of vier, trok aan mijn arm en deed haar hand naar haar mond, een teken dat ze wilde eten. Ik had niets bij me, dus zei dat ik niets had en liep door. Ik heb er de hele nacht wakker van gelegen. Waarom ben ik niet even met haar naar de bakker gelopen, of heb ik een banaantje gekocht? Maar goed, dat is een koe in zijn kont kijken, zou mijn nicht zeggen. Had ik het maar op dat moment moeten doen. Ik merk dat ik er wat minder goed tegen kan, ik vind werkelijk alles zielig! Je ziet mensen ook wel vriendelijk glimlachen, maar als je verder kijkt, zie je echt een hoop ellende op de gezichten en in de ogen. Ze hebben een f***ing zwaar leven, alleen al dat gesjouw van water, zakken rijst, hout en andere dingen. Niet te geloven. Ook kwam er een heel oud vrouwtje bedelen toen we aan het eten waren. Iemand als mijn oma, met alleen een vies dekentje om zich heen. Ze stortte bijna ineen, en broodmager. Ik zie mijn oma al door de Beemster lopen als bedelaar…Gelukkig zijn er genoeg prachtige dingen, de trekking bijvoorbeeld, die was spectaculair. Zag er als een berg (J) tegenop, maar het was fantastisch. Wat geeft dat een kick zeg, en wat was het mooi, echt wonderschoon. Toch kun je na 5 dagen lopen (gemiddeld 5 uur per dag, stijgen, dalen, stijgen, dalen) geen berg meer zien (heb nog een los blogje over de trekking, en de foto's spreken denk ik voor zich).Oja, in Nepal heb je maar 11 uur stroom per dag. En op de raarste tijden. Dat wisselt. Vier jaar geleden was dat ook al zo, maar dat blijft dus. Tot in de eeuwigheid heb ik me laten vertellen. Zit je ergens te eten gaat de stroom uit, pikdonker. Moet je dus je hotelvinden… Of je zit net je blog bij te werken en bent bijna klaar met het uploaden van je foto's (duurt een eeuwigheid en ik heb al geen geduld), valt de stroom uit. Of valt uit, die wordt bewust uitgezet. The power of Nepal, zal ik maar zeggen. Nu zitten we sinds gisteren in Chitwan, het wildlife park op de grens met India. Ik zit in hetzelfde guesthouse als vier jaar geleden. Het enige verschil is dat het niet meer in de middle of nowhere is, maar omringd door hotels en er wordt van alles uit de grond gestampt, dicht tegen elkaar aan. Toerisme… tja… Wat wel weer leuk is dat je hier met oversteken moet uitkijken of er geen olifant aankomt in plaats van een auto. Er zijn er heel veel, dankzij een olifant breeding project. Ze kochten ze eerst uit India, maar omdat ze daar nu beschermd zijn, is dat te duur, dus nu fokken ze olifanten. Maar ook die olifanten vind ik weer een beetje zielig…
Vanochtend meteen tien stappen naar de rivier gezet en lucky us kwam een man net zijn (mega) olifant badderen, die Circuli heet. Het olifant bathing mag niet meer worden gepromoot, want een Japanner was van de olifant gevallen en had beide handen gebroken en nog iets. Ze zijn echt groot!!!! En als ze dan door hun voorpoten zakken, ahhhh, ik vloog bijna voorover over zijn slurf heen. Mies heeft er een filmpje van gemaakt, zal kijken of ik 'm erop kan zetten. Zal wel een hoop gestuntel zijn… Morgen gaan we waarschijnlijk op jeepsafari de jungle in, vanochtend zat er een krokodil aan de rand van de rivier, voor ons guesthouse, 5 meter afstand. Wilde een autistisch jongetje (een Rus, o volgens Mies is-ie 19 en dus geen jongeTJE) dat beest gaan aaien! Hij werd nog NET op tijd gegrepen door een local, anders was ie flink gepakt. En laatst is er een luipaard hier bij het guesthouse gekomen en die heeft de hond opgegeten!! Ik hoop dat we neushoorns en beren spotten, gister had een groepje dat gedaan! Maar laat dat luipaard maar zitten J. Mijn laatste zin: we hebben een ticket naar de Andaman Islands geboekt. Een rib uit ons lijf, maar we zijn dan 11,5 jaar samen , dus ik mocht het als huwelijksreis zien. Een tropical bliss schijnt het te zijn, en een geweldig duik- en snorkelparadijs. We doen het even als "tussendoortje" want meteen weer de bergen van Noord India in vinden we een beetje too much. Yep, de reizigers zijn bergmoe. Zit je op het strand, wil je bergen, zit je in de bergen, wil je strand J, wat een luxeprobleem!!!!!
Twee dagen later:
Tijdens de jeepsafari bijzondere apen gespot en uiteraard neushoorns! Mies spotte er een van dichtbij, toen de rest van de jeep schaapachtig voor zich uit staarde. De volgende dag hebben we een ritje op een olifant gemaakt en heel veel dieren gezien. Ze blijven dan ook heel relaxed want door de geur van de olifant ruiken ze mensen niet. Dus we waren omringd door neushoorns die een modderbad namen, apen, een mega eagle. Totaal 11 neushoorns gespot!
Na vijf dagen Chitwan (had voor de tweede keer een Delhi Belly meaning overgeven en diarree) zijn we richting ons tweede vrijwilligersproject. En dat was me er weer een, hoor! Een battle om er te komen, je gaat van de gebaande paden waar de meesten geen Engels spreken. Echt de local way. En dan maar uitleggen waar je naartoe wilt. "No, not hotel, farm." Dat vinden ze al zo gek! We hadden na diverse local bussen een taxi voor het laatste stukje genomen. Dat was één rechte weg. Die vent heeft elke seconde geroepen "how much", het enige woord wat hij kende. Dat ging niet over de prijs, die was van tevoren al geregeld (gouden regel). Elke tien seconden stopte hij om de weg te vragen. Elke keer was het antwoord dat hij nog wat verder rechtdoor moest rijden. En dan waren we honderd meter verder en dan vroeg ie het weer! Uiteindelijk het huis gevonden, daar werden we enthousiast onthaald in het Nepali. Alleen een omaatje was er en die blijf maar lullen. Ik werd meteen de keuken ingeduwd en moest gaan koken, natuurlijk weer op de manier zoals ze bij ons 100 jaar geleden deden… Twee dagen lang heb ik in de spotlights gestaan. Aan mijn ogen, mijn haren, en dan kneep ze weer in mijn wangen: "raamro, raamro", wat mooi betekent. Mijn sieraden moesten af en ik moest die plastic sieraden van haar om. We hadden in Nederland nog wat sleutelhangers gekocht met een klompje eraan om weg te geven. Nou, blij dat ze was! Ze heeft dagen met dat ding rondgelopen, kusjes geven op het klompje en dan propte ze 'm tussen haar rok. En maar "raamro, raamro" roepen. 's Avonds heb ik chapati's gemaakt, eigenlijk werd ik vooral de hele dag in de keuken gezet (ik als de slechtste keukenprinses ever!) en moesten we de mannen van het huis bedienen. Mies heeft de tuin omgespit, die taken zijn duidelijk gescheiden. Verder heb ik nog boter gemaakt van de buffalo melk, ze hebben allemaal een buffalo, die meer waard is dan hun eigen kinderen. De boter: een kan melk die ik met mijn voeten moest tegenhouden. Daar werd dan een touw (een heel vieze!) om een zware stok gebonden en dan moest ik de uiteinden van het touw in beide handen houden en heel hard heel en weer trekken. Na een halfuur hadden we boter, de resten moest ik dan van die stok schrapen, die oma het even voordoen met haar vieze handen. Was de hele boter bruin, met brokjes viezigheid erin. Het maakt ze niets uit. Ook al die vliegen en stront overal. We kookten trouwens op buffalo schijt. Dat werkt als gas. Verder moest ik dan allerlei dingen met twee keien fijn stampen en zo. Heb nog de tuin vernield omdat ik wat sla moest plukken, maar dacht dat ik die hele plant uit de grond moest trekken. Paniek, paniek bij die mensen, joh. Alsof het huis in de fik stond. Heb toch niet echte groene vingers geloof ik. Nog foto's van ons huis en "Land over zand" laten zien, schaatsen dus. Ik kreeg ze maar niet aan hun verstand gebracht dat we in het huis wonen en niet in de schuur erachter! Ze bleven maar denken dat we in dat schuurtje woonden! En dan de foto's van onze eerste auto, de Panda in 93, die we voor 500 euro hadden gekocht. Mooi dat ze 'm vonden! Alsof het een Lamborghini was of zo. Op de afscheidsdag zijn we nog gezegend, met stip en klodder rode verf op het hoofd. En ik kreeg nog een ketting om die laat zien dat ik getrouwd ben en bloemen in mijn haar. Toen op het dak van de local bus gesprongen richting Lumbini, een zeer oncomfortabele rit. Lumbini is de geboorteplaats van Buddha. Het was zo verschrikkelijk heet dat we alleen maar onder de douche konden staan. Je kan niet eens bewegen. En dus ook niet slapen. Zeiknat lig je maar op dat ranzige bed te wachten tot het weer licht wordt…
Nu heb ik geen zin meer, ben nu aan het genieten van een kamer met airco in Varanasi, blog volgt later, want die treinreis, (&*%%^$, zo bizar, en zo ranzig. En al die mensen die je langs het spoor tegenkomt die zitten te schijten. Maar zoals ik al zei: dat bewaar ik voor het volgende blog, denk zomaar dat die lijkenverbrandingen hier in de Ganges ook nog wat stof opleveren!
Namaste!
Shanti
- comments