Profile
Blog
Photos
Videos
Varanasi shakedown
The best worst smell in the world, dat is Varanasi (of eigenlijk geldt het voor heel India). Letterlijke geuren en kleuren, de geur van verbrande lijken, stront, pis, hasj, opium, buffelstront, wierook, kruiden, vuilnis, vermagerde straathonden, ratten, geiten, verrotte gebouwen, zweet… De kleuren van sari's, pastel gebouwen, die nog magischer worden bij zonsopkomst en -ondergang. En dan die hitte, overdag 45 graden.Overal mensen, en zo superdruk met van alles, het is niet te geloven. Het is tot nu toe mijn favoriete plek van India. Brutale aapjes die over de daken rennen en van alles jatten. Werd ik 's nachts wakker, zit er een aap op 20 cm afstand bij mijn hoofd, wel tralies ertussen. Ik schrok me helemaal dood. Zat-ie me daar een beetje aan te staren, met zijn kop vol littekens, en liet zijn tanden zien. Zijn lip hing er half af. Die beesten zien er echt mean uit joh. Hele nacht wakker gelegen, was bang dat-ie aan mijn haar zou gaan trekken, wilde die f***er onze wekker hebben. Gelukkig liet -ie 'm steeds vallen aan onze kant van de tralies. Ik Mies wakker gemaakt (hij wordt niet graag gestoord in zijn slaap en begint meestal te schelden J, wee- ie 's ochtends niets meer van) en hij zei dat ik niet spoorde. Gelukkig was dat beest er bij zonsopkomst (5 uur) nog steeds zodat Mies kon zien dat ik ze niet zag vliegen.
De straatjes van Varanasi, echt een doolhof. En zo smal. Moet je serieus een koe aan de kant duwen omdat je er anders niet langs kunt. Het zit er vol mee, met de holy cows. Je moet ook echt oppassen dat je niet uitglijdt door de schijt, of andere vieze smurrie. Wat ontzettend smerig is India toch. En toch heeft het wel wat. Dat zo veelmensen in redelijke vrede naast elkaar, of eigenlijk boven op elkaar, leven, dat zou in Nederland niet kunnen, hoor. Met zonsopkomst een boottochtje gemaakt langs alle ghats, alles zag er zo sprookjesachtig uit. Ook de local boot genomen, een bijzondere ervaring, met allerlei vrouwen die vanachter hun sari naar je gluren, naar je wijzen en dan dingen in elkaars oor fluisteren en heel afkeurend naar je kijken. Overduidelijk dat ze over je praten, en waarom niet gewoon hard, ik kan dat Hindi toch niet verstaan. Verder zie je dus mensen allerlei rituelen uitvoeren, van zegenen, tot koe wassen, tot zichzelf wassen, tot tandenpoetsen, tot rijst wassen, tot lijken verbranden… Alles in hetzelfde water, dat volgens hen heilig is. Ze drinken het ook. En dan zie je verderop een lijk. Aan de overkant van de Ganges zijn allemaal honden die de lijken opeten. Daar kun je dus ook even eruit, en struikel je gewoon over de schedels man! Nog een ceremonie bijgewoond, dat ze de Ganges eren. Met muziek en gezang, bloedserieus allemaal, heel intens. Zal kijken of we er een filmpje van op het blog kunnen zetten. Zoals iemand zei: "Varanasi is de meest indiscrete plek op aarde, alles gebeurt in het openbaar." Mensen trekken gewoon hun broek naar beneden en gaan zitten poepen. Ook werden we ook een soort van meegevraagd naar de lijkenverbranding, en stond ik er opeens naast, bijna tussen de familie, en dan werd dat hoofd een beetje teruggepord, het was dan met rode verf of zo erover, en in doeken gewikkeld. En daarna steken ze het aan met het eeuwig brandende vuur van God Shiva, die dan dus altijd moet blijven branden. Het brandt al 3.500 jaar. Alle crematies steken ze ermee aan, dan komen ze met wat brandende takjes. Eén kilo hout (sandlewood) is 150 rupee (3 euro) en een lijk brandt drie uur. En je hebt 250 kilo hout nodig. Ze verbranden 200 lijken per dag. En als ze vanuit Delhi of Dharmsala komen, dan zijn die lijken (met familie) dus drie dagen onderweg. Kinderen tot acht jaar en vrouwen die de bevalling niet overleven, worden in een zak met een steen in de rivier gegooid. De lagere kaste wordt aan de rivier verbrandt, wij mochten dus even met de "begrafenisondernemer" mee naar de hogere kaste "verbrandingsplek" . Stond ik daar in de rook van een stinkend lijk, het is echt heel bizar joh. Het gebeurt voor je neus, en het gaat achter elkaar door. Het is gewoon onbeschrijflijk. Tijdens het boottochtje begonnen mijn handen spontaan te jeuken omdat ik alles wilde opschrijven, maar nu weet ik het even niet meer. Dan maar even een ander onderwerp. De grensovergang tussen Nepal en India was wel grappig, het is knetterdruk, maar een stuk minder grimmig dan de grensovergangen in Zuid Amerika. Uiteraard ons stempeltje in Nepal vergeten, dus we moesten weer terug toen we in India waren. Daardoor net de jeep gemist die ons naar Gorakhpur zou rijden. Totaal anderhalf uur bij die grensovergang doorgebracht, wat een drukte. Uiteindelijk een nieuwe Jeep gevonden. We dachten: nou, die zit vol en vertrekt zo wel. Not, dat hadden we uiteraard moeten weten. Vol is vol kennen ze hier niet. In een zeven persoons Jeep zaten dertien mensen, een zelfs naast de chauffeur op dezelfde stoel. Die chauffeur hing half uit het raam. Gingen ze samen rijden. Wat een rit! In Gorakhpur (gewoon een smerige Indische stad) kwamen we om vier uur aan en hebben we een hotel gevonden. Onze ranzigste tot nu toe. Zie de foto van de wc. Het was er gewoon nooit schoongemaakt. Moest ik douchen, dat ging dus met een klein bakje dat ik dan vulde bij dat vieze wc-kraantje en over me heen gooide. Overal kakkerlakken en dan snelt er weer een rat voorbij. We hadden echt weer zo'n welcome back to India-gevoel. De volgende ochtend om 5.30 (!) de trein naar Varanasi gepakt. En tijdens die rit zag je dus overal mensen langs het spoor met hun broek naar beneden, keek je recht hun reet in. En dan verderop zit het dorpje, of eigenlijk de krottenwijk. Ze hebben uiteraard geen wc, maar dat moet je je dan weer even realiseren. Ik nog droog: "Er zitten allemaal mensen met hun broek naar beneden Mies, moet je kijken, rijen!" Mies: "Jezus Keet, die zitten gewoon te schijten." Oja, toen viel het kwartje. In de coupe hebben de mensen alleen maar vijf uur lang naar ons gestaard, probeerde hier en daar nog wat Hindi en een glimlach, ze vertrokken geen spier. Echt niets, en echt staren, bijna tegen je aan gewoon. Ik werd er onpasselijk van. Maar het hoort erbij. Zoals jullie misschien tussen de regels door lezen, over het algemeen is India niet mijn favoriete land.
Oja, ik had een mug in mijn oor. Echt heel diep in mijn oor, tegen mijn trommelvlies aan, daar zat-ie gevangen. We zaten te eten bij Shanti Guesthouse (we checken meestal in bij een Shanti, what's in a name (Shanti is Hindi en betekent vrede, alles rustig) en ik sprong op en begon tegen Mies te roepen dat er een mug in mijn oor zat en dat hij 'm eruit moest halen. Wat een lawaai maakt dat beest, alsof er een vliegtuig in mijn oor vloog. Natuurlijk flink prikken. Mies: "Doe effe relaxed joh, ontspan eens even."Maar ik begon steeds harder te gillen. Hing met mijn hoofd boven het bord van Mies: "Haal 'm eruit, haal 'm eruit!"Het hele restaurant keek. Uiteindelijk zei Mies dat ik mijn hoofd precies de andere kant op moest houden;-) en na een tijdje vloog-ie er weer uit. Daarna heb ik vier dagen oorpijn gehad, hoorde ik slecht en er zitten dus brandende bulten diep in mijn oor. Het klinkt heel suf, maar het was een zeer heftige gebeurtenis voor me, haha. Ik had namelijk eens een verhaal gehoord van iemand die een muggennest in zijn gehoorgang had gehad. Toen moest zijn oor worden opengesneden.
Nu zijn we bij de Taj Mahal, heb Mies over kunnen halen, het is tenslotte het monument van de liefde. Ik heb alleen een Delhi Belly en zit dus aan de wc gekluisterd, denk niet dat ik het ga halen. Een diareeremmer werkt niet, dan gooit mijn lichaam het er kotsend uit, misschien maar overstappen op de antibiotica? Gelukkig hebben we vanaf het dak van ons guesthouse een te gek uitzicht op de Taj, een van de beste, (dat heeft Mies uitgezocht, die is alle rooftop views langsgegaan J, ouwe romanticus). Morgen richting Delhi Airport en dan: Andaman here we come!
- comments