Profile
Blog
Photos
Videos
India & The Guiness Book of Records
Namaste!
Mijn eerste kennismaking met India was een typische. Op de vlucht van Bangkok naar Delhi (via Calcutta) zaten we naast een man die een koffertje bij zich had voor zijn paspoorten (57 stuks, aan elkaar gemaakt als een accordeon, gewicht, 2,5 kilo). Aan zijn tas had hij al zijn security checks kaartjes, een mega bundel zo groot als een mega rugzak. Hij had blijkbaar heel veel vluchten gemaakt. De piloot kwam met hem praten, de stewardessen bogen voor hem, Indiers wilden met hem op de foto. Hij was al 520 keer naar Engeland gevlogen, en had op 17 feb al 35 vluchten in dit jaar gemaakt. Dus wij vroegen voor de grap: staat u in het Guiness book of Records? En jahoor. Dezebeste man zit bijna dagelijks in het vliegtuig ("because I enjoy"). Het was een soort Indische versie van George Clooney in de film Up in the Air. Hij had ook een boekje bij zich waarin hij zijn miles bijhield. Ook een bizar getal, het hoogste ter wereld in elk geval. Check hem op de foto, hij heeft J.K. Bedi. (hoop dat ie ook echt in het Book staat ;-). HIj wil het tot zijn dood blijven doen, hij vliegt sinds 26 jaar. Hij laat elke vlucht aftekenen door de piloot.
InDelhi stond ons een andere verrassing te wachten. We waren twee dagen onderweg, het was midden in de nacht en we waren moe. Mies wilde op de grond van het vliegveld slapen, ik wilde een bed. Dus gingen we naar buiten, op zoek naar een hotel. Alles ging goed, alle mannetjes die aan je trekken negeren, gewoon doorlopen. Op een gegeven moment kwamen we met onze tassen vast te zitten bij een hekje bij de tuk tuks, en daar werden we in no time omsingeld. Mies ging in op een aanbod van een Indier die zei dat hij ons wel gratis naar een hotel zou brengen (why, oh why zou hij dat doen?!). Mies verrukt, dat hij iets goeds geregeld had, en zei dat ik ook moest instappen. Tassen werden al in die tuk tuk gegooid, totdat ik een helder moment had en zei: "Maar Mies, dit is gewoon een trucje joh, haal je tas eruit, kom die tuk tuk uit, ze gaan ons uren rondrijden, dan willen ze geld en brengen ons naar een hotel brengen van een van hun vriendjes zodat ze commissie krijgen. Dit is een van die bekende scams joh, waarom zou hij ons in godsnaam gratis willen brengen?" Mies schrok wakker. Nou, hij die tuk tuk uit en dat ging niet zo makkelijk. Met zijn allen gingen ze aan hem trekken, mij proberen erin te duwen, terwijl ik weer aan Mies trok, zodat die tuk tuk niet zou gaan rijden en twee Indiers hielden die backpacks tegen. Mies eruit, toen moesten die tassen er nog uit. Dat was echt een hele strijd met al die opgewonden mannetjes. Maar het is gelukt. "Welkom in India," zeiden we tegen elkaar.
Daarna zijn we naar Goa gegaan (dat is de provincie) naar Arambol, vrij noordelijk. Dat zou rustig zijn, in elk geval rustiger dan Vagator, where it's all about the party. We hebben het er anderhalve dag volgehouden, wat een poppenkast. Eigenlijk is het heel grappig. Op een klein stukje strand zitten dus teveel Israeliers en Russen. Ze zien er allemaal hetzelfde uit. Dreads, piercings en dus die drollenvanger broeken of hippieachtige rokken. Die kun je dus in die stalletjes kopen. Echt IEDEREEN draagt hetzelfde. Ook mensen die het absoluut NIET staat. Mannen laten hun baard staan, en iedereen denkt dat ze heel vrij zijn en uniek (terwijl het net een circus is met een dresscode). Mies en ik vielen dus enorm op omdat wij "normale" kleding dragen. Nu zitten we twee kilometer verder en daar is het dus weer rustig en peaceful. Lopen we over het strand weer naar Arambol, dan zie je dus iedereen weer in die pakjes, heel veel drugs gebruiken en zuipen. Een Indische vrouw maakte daar onze coconut hut schoon en dan hoorde je muziek van onze buurmeisjes. Dat ging ongeveer zo: I wanna f***, doem doem doem doem (=harde beat), i wanna f***, Take a piss, get pissed…… Die vrouw, in haar prachtige gekleurde sari en dito sieraden zat dus op haar hurken te bezemen, heelpuur, en dan hoorde je keihard die muziek uit die hut . Zo misplaatst!We zijn eigenlijk meteen vertrokken.
Nu genieten we heerlijk op het strand van Mandrem. We leren wat Hindi (3 woorden, haha) en kunnen rustig even wennen aan de India vibe (hoewel Goa niet het 'echte' India is, maar behoorlijk ontwikkeld en toeristisch, maar ja, het blijft toch India). Aan het eind van de week gaan we van de week aan een lange treinreis beginnen helemaal naar het zuiden, naar Kochi. Daar gaan we een houseboot huren, zodat we de backwaters op kunnen gaan. Daarna gaan we richting Palakdad om daar een paar weken in een project te werken als vrijwilligers. Voornamelijk op het land werken en cultuur uitwisselen. Daarvoor ben ik nu een conditie aan het opbouwen. De deal is er minder wordt gedronken en dat ik als tegenprestatie dus dagelijks sport (ben niet zo sporty hoor). We lijken wel een soort Karatekid duo. 's Ochtends begin ik met trimmen over het strand, ik hijg en Mies huppelt eigenlijk gewoon naast me (wat heeft die gozer toch een conditie!), daarna touwtjespringen en opdrukken. Dat opdrukken lukt me misschien twee keer, Mies minstens 40.Ach, het idee is er. Nu is het maar de vraag hoelang we dit gaan volhouden ;-).
Verder hebben we dus heel weinig beleefd, de reis is ook nog niet echt begonnen. Ben benieuwd hoe die treinreizen straks worden en de binnenland van India eruitzien, zoals men zegt: het echte India.Woensdag gaan we naar de markt in Ajuna en kan ik SHOPPEN!!!!!!!!
- comments
cheener Hee Sjantje, Lekker verhaal weer! Voor alles een tijd en en plaats he, shoppen, strand, maar ook het 'echte' reizen. En laat je niet weerhouden om een poepbroek te kopen vanwege die motherf***ers, ze zitten namelijk echt super ;-)