Profile
Blog
Photos
Videos
The Indian vibe
Zo, beste mensen, daar zijn we weer, hoor. Waar was ik gebleven? Onze laatste bestemming was Mandrem, een geweldig mooi strand (het grootste en leegste wat ik ooit heb gezien) waar we twaalf dagen niets anders hebben gedaan dan chillen, wandelen, beachballen, in de branding liggen, zwemmen en alle Indische gerechten hebben geprobeerd.Een paar heel leuke Indiers ontmoet, onder wie Beer Singh, die ons zelfs uitnodigde voor zijn huwelijk in Manali in augustus. Helaas zijn we dan in Nieuw Zeeland, het lijkt me te gek om zoiets bij te wonen. Mies vroeg of hij en zijn "fiancee" al lang een relatie hadden. Haha, hij zei: "Three times meeting, third time marriage agreement." Yep, nog de old fashioned way, hij heeft haar pas drie keer ontmoet, en omdat hij nu in Goa werkt om geld te verdienen, heeft hij zijn aanstaande al ruim een half jaar niet gezien. Vaak wordt het meisje door de familie uitgezocht. We gaan hem en zijn verloofde wel opzoeken in Manali eind april.
Tijdens een lunch aan het strand sprongen er opeens dolfijnen uit het water,salto's en zo. Recht voor onze neus, gewoon wilde dolfijnen, net of ze het speciaal voor ons deden, een soort circus maakten ze ervan. Het mooie was dat het Holy Day was, ik geloof dat Hindu's dan het begin van de lente vieren en gekleurd water gooien op elkaar. Iedereen zit dan helemaal onder de gekleurde waterverf. Dus de Indiers gingen helemaal uit hun dak op het strand. Op hun belangrijke feestdag liet een groep dolfijnen zich zien! 's Avonds zijn we na een lange strandwandeling (uurtje lopen) nog bij een live Goa concert achtig iets terechtgekomen met fire fighters en zo. En getrommel. Nog gedanst boven op de duinen. 's Nachts met stokken naar huis gelopen, om de honden weg te slaan. Die komen in groepen op mensen af en vallen aan. Dus hadden we een heel grote stok van Ali, een Tamil, gekregen. In India kost alles moeite. Zo ook het boeken van een treinkaartje. Dat duurde vier dagen. De eerste dag zei die verkoper dat alle treinen voorlopig vol zaten. De volgende dag had het toch wel gekund, maar had hij het te druk. De derde dag was er ook weer iets. Met engelengeduld krijg je uiteindelijk je kaartje. Wat muziek op een cd'tje zetten? Twee dagen geduurd. Dan moesten we weer daarheen, dan weer zus, dan weer zo. Komen we aan in Kochi, zeggen ze: "De ferry gaat vandaag niet meer."Onzin natuurlijk, maar ze hopen dat je erin trapt zodat je bijvoorbeeld een dure taxi neemt. Ze vragen ook standaard welk guesthouse je hebt geboekt. Alsje dan de naam noemt,zeggen ze: "No exist, burned down. I know good place for you." En zo gaat het maar door.Alles is een hassle.
Op dinsdagavond ben ik ontmaagd. Ja, ja, onze eerste treinreis in India. Om 18 uur vertokken we per trein , een sleeper, naar Kochi. Dat duurde 16 uur. Tot nu toe is die treinreis mijn leukste, maar ook ranzigste ervaring in India. Je gaat echt terug in de tijd. Op het station stond het al vol met Indiers. Die mensen zitten altijd helemaal op elkaar, het lijkt wel een mierenhoop. Overal gebeurt wat. Ik vind het een opgewonden volkje, maar het klopt op de een of andere manier wel. Iedereen doet iets.
Plotseling kwam met dat ouderwetse getoeter de trein aanrijden over het spoor (er is maar een spoor). Ik stond mijn mond open te kijken. Ik zag een heelsmering ding met tralies waar je al die handjes en oogjes doorheen zag. Helemaal vol, het leek wel veevervoer. Er stond een Belgisch stel op het perron en die vrouw zei: "Allee, het lijkt de trein naar Auswitz wel." Uiteindelijk ons plekje gevonden. Vooral in het begin was ik een attractie. Staan al die gastjes je een beetje aan te staren en te giechelen. Ik vond het helemaal niet erg, ha, heb ik tenminste nog het idee dat er iemand naar me kijkt! Dus hier een tip: als je je onaantrekkelijk voelt, moet je gewoon naar India gaan. Na een paar uur zitten moest je dan het bankje openklappen en dan had je een soort plank wat dan je bed was. Wij hadden nog als tip gekregen van een New Yorker: "Trains are fun, but lock everything." Dus we hadden de tassen aan onszelf gebonden, bij Mies wast het touwtje een beetje kort, dus hij kon zich amper omdraaien. De hele nacht kwamen er mannetjes langs die dan riepen: "Chai, chai, chai!" (dat is thee met bufalo melk). En af en toe zat er iemand aan mijn voet. En bij mijn voeten lag dan weer zo'n oude Indier een zo'n soort luier. Dat dragen ze hier veel in het zuiden, een gevouwen lap, net zoals de luiers van vroeger. We lagen naast de wc, ik ging bijna over mijn nek van die lucht joh. Het is de smerigste wc die ik ooit heb gezien. Ook werden we soms aangetikt, dan was het alleen een lijfje met een hoofd, geen benen meer, die dan geld wilde. Of een heel oud vrouwtje, maar ook jonge meiden met kinderen. Dan is dit nog het zuiden, denk dat we dat in het noorden nog wel meer zullen tegenkomen. Op een gegeven moment is het gewoon weer een beetje je huisje na zoveel uur, en hebben we met de zes mensen om ons heen veel gepraat. Ook veel Indiers, ze zijn heel nieuwsgierig. En een Amerikaan die op weg was naar Kochi om een presentatie te geven over zonne-energie (vond Mies heel interessant). In een bagagerek ergens bovenin lag een Japannertje opgevouwen. Hij heet Motoki, en heeft een platgewalst gezicht, alsof er met zo'n asfalt roller over hem heen is gereden. Dat is nu onze vriend, ik vind hem erg grappig. Hij runt een bar in Tokio en vertelt veel over Japan, dat zo veel mensen zelfmoord plegen. Het afgelopen jaar waren de auto ongelukken van 10000 naar 5000 gegaan, maar de zelfmoorden van 10000 naar 30000. Dat komt omdat je Japanners na het verliezen van de war alleen maar werkten, non stop, om hun schulden af te betalen. Nu werken ze nog steeds veel, maar als ze vrij zijn weten ze niet wat ze met hun vrije tijd moeten doen. Ze kunnen niet meer genieten, legde hij uit. Ze zijn moe van het werken dus springen van flats af. Hij reist bewust heel veel zodat hij positieve impulsen krijgt. Hij heeftwee grote backpacks en een gitaar bij zich. En een megavoorraad medicijnen, die ik nu allemaal heb gekregen wat ik heb koorts. Ik ben zeiknat van het zweet maar lig te klappertanden en ben weer dikke vrienden met de plee. Ben blij dat ik heb nu heb, want we gaan over een paar dagen naar het project, waar we op het land gaan werken. Dat is super primitief en snikheet. Het is nu ongeveer 40 graden overdag… (de moesson komt eraan). Mies en Motoki lopen nu een beetje rond in Kochi, en ik hoop dat ik snel beter ben, zodat we de backwaters kunnen opzoeken. Schijnt supermooi te zijn.
Indian Time
Een bos rozen kopen in India als je vriendin 26 wordt? Dat gaat ongeveer zo:
"Ik wil graag 13 rozen en 13 andere mooie bloemen. Kun je die mengen, zodat het een mooi boeket wordt?"
"No possible. You take 26 roses."
"Maar ik wil graag ook die bloemen daar, een combinatie, een mix van die twee."
"No possible. Only roses."
Na een kwartier over en weer neemt ie dan maar de 26 rozen. Hij wordt in de wachtkamer gezet, er wordt een Hindi-film aangezet en na een halfuur krijgt hij de 26 rozen die zijn samengebonden met een strikje eromheen.
Een treinkaartje kopen? "No, full, no possible." De volgende dag: "To busy, train no good, better bus." Next day: "Oh, give me 100 rupees, than i can book for you. Possible, yes." En zo gaat de poppenkast elke dag verder. Alles, maar dan ook alles oom maar geld te verdienen.
Karma yoga
Why do you come here to learn to smile again? Why do you need India to make you feel better? You rich people are stupid. You all think you need karma yoga. Work as volunteers. Why? Think we steal your money but how much you pay for that tattoo? You dont think before you speak white man. You dont know nothing about Indian people. You come here, you crazy…. Bla bla bla, werd nogal heel onaangenaam. Bottom line: "ze mogen ons echt echt echt niet. Doen alleen alsof, voor de business. Ze vinden ons een raar stelletje idioten. Dat we hier de armoede opzoeken en doen alsof we spiritueel zijn. Thuis zijn we het allemaal weer vergeten. "The only lesson we can teach you is how to lead a simple life."
De Rus met zijn hengel
De local fisherman ving vissen met blote handen. De rus met zijn high tec hengel geen een gedurende de hele trip (de hele middag). Hij werd uitgelachen hoor. Zijn vrouw schoot als een doorgewinterde paparazzo foto's met een megalens, het leek wel een superkanon (hey, het was dan ook een Canon!)
- comments
Thom Wat schrijf je leuk, Chantal. Hier is het ook hoe gekker hoe beter, het moet vooral niet kloppen. Men doet wat, met charme en vriendelijkheid. Altijd groeten, houd het vooral prettig. Tot zover eerst. Thom.
denise heel herkenbaar allemaal en ja voor de duidelijkheid zien zij blanken als hun laagste kasten (a nobody dus) toch zijn er ook heel veel mooie mensen in India, inderdaad zoals die man die gaat trouwen en je voor alles uitnodigd.... zij blijven ook voor altijd in je leven als jij dat wil! KUS ook voor Mies