Profile
Blog
Photos
Videos
Groetjes uit de rimboe meets Tribe
&*&^$#@!#%^&*(()*^%$$#@@$%^&* Ik weet even niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Laat ik het toch maar proberen: men neme het tv-programma 'Tribe' en je mixt het met 'Groetjes uit de Rimboe'. Dan heb je misschien een beetje een idee waar wij de afgelopen tijd hebben doorgebracht. In de middle of nowhere, ver, ver, ver van de bewoonde wereld, ligt Sarang Hills, op 2000 meter hoogte. Er leven een paar stammen, en een gezin, waar wij dus gelogeerd hebben. Of vrijwilligerswerk hebben gedaan. Na een bizar lange tocht, het ging maar door en ging maar door, kwamen we dan eindelijk om een uur of vijf aan. Laatste stuk nog door het bos met een 4 wheel drive steil omhoog. Echt supersteil! Eenmaal boven op de berg wist ik niet wat ik zag. Het gezin met de schoolkinderen, een soort adoptiekinderen, stonden ons op te wachten. En maar giechelen bij het zien van blanken, ze vonden ons heel raar! De man (Golam) in een soort luier, (da's overigens niet zo heel bijzonder, dragen ze hier allemaal), vrouw Vijeya en acht kinderen in traditionele bergkleding. A different world! En de omgeving, zo primitief! Een soort hut met van die strontmuren, wat koeien, honden, twee katten en dan dus het groepje kinderen in, van top tot teen supervies. Er is verder helemaal niets. Geen elektriciteit, geen wc, geen douche, geen keuken. Ze hebben ieder een eigen gat ergens in het bos waar ze hun behoefte in doen. Als ik naar de wc moest, ook een gat maar met wat bamboebladeren eromheen, moest ik daarna blaadjes verzamelen om 'de boodschap' weer te bedekken (best een happening, hoor!). En dan met een kopje water zorgen dat je weer spik en span je broek kan ophijsen, pfff. De keuken is een kampvuurtje met een pot erboven. Water? Dat stond in allerlei emmers en potten. Dus als ik me wilde wassen moest ik dat met bakjes water doen. Dat water is niet doorzichtig, hoor, gewoon bruin, met allerlei insecten erin (die je dus later uit je haar vist, dat overigens nog altijd stinkt nadat je het hebt gewassen). Drinkwater? Een sokje als filter gebruiken et voila. Geen wonder dat ik weer heb gekotst et cetera. Elke dag klauterden we rond 3 a 4 een halfuur naar beneden (van 2000 meter naar 1000 meter) om onze kleren in de rivier te wassen. Daar komen alle mannen en vrouwen zich wassen (uiteraard met kleren aan) en de was doen. Daarna klauterden we dan een uur weeromhoog. Supersteil en totaal bezweetkom je dan weer boven (en ik met knikkende knieen van de hoogtevrees). Het eten? Een paar van die ijzeren platen waar je dan 's ochtends natte rijst op kreeg, 's middags en 's avonds. Drie keer hetzelfde. Soms wat thee of verse limonade met ginger. Alles op de grond, op de modder. Eten doen ze met hun handen. Slapen, dat was het meest bijzondere. Op de GROND! Ja, ja, op het moment dat ik dit tik zit ik op een echt bed en heb ik stroom op ons computertje en kan ik niet wachten om eindelijk weer eens te slapen. Anyway, ik dwaal af. Slapen op de grond, omdat 'onze' cottage (waar je trouwens ook op de grond slaapt) aan twee andere vrijwilligers was gegeven. Dus wij mochten boven op een tussenverdiepinkje slapen, bij de acht kids. Op zich geen probleem, behalve dat je dus totaal geen privacy hebt. Het enige was dat zij om 4 uur 's nachts opstaan en hun muziekles gaan oefenen. Tja, en die gaat door merg en been dus dan ben je wakker. Die muziekles is er niet zomaar één. Bij aankomst vielen we meteen met onze neus in de boter. De kinderen hadden namelijk les. Daar moet je je niet te veel bij voorstellen. Er is geen juf of zo. Het is net een stam. Allemaal voor mij heel vreemde klanken stoten ze uit, 1 trommelde en iemand speelde op de fluit. En dan gingen ze helemaal in trance. Echt, alsof we op een totaal andere planeet waren. Het is de meest indrukwekkende ervaring die ik ooit heb meegemaakt. Maar goed, dagelijks werden we daar dus door gewekt… en gingen we om 7 uur 's ochtends maar mee het bos in om kruiden te plukken voor de koeien en dat bond je dan op je hoofd. En zo klauterde je dan weer de berg op omhoog. Met zo'n megastapel op je hoofd (viel bij mij natuurlijk).
Die 8 kinderen, in de leeftijd van 9 tot 22, gaan in Sarang Hills dus "naar school", maar eigenlijk leren ze om te overleven in India en hoe met water om te gaan. Ze wonen dus in Sarang Hills. Net zolang tot ze volleerd zijn. Ze leren om in hun eigen behoefte te voorzien. Onafhankelijk, leven van hun eigen groente, fruit et cetera. In hun eigen wereld. Heel belangrijk is samenwerken met de natuur. Ze gebruiken alleen de natuur, maken alles van de natuur, eten alles wat ze zelf planten (da's niet zo veel op het moment), maken schoon met kokosnoot schil, doen de afwas met as van het kookvuurtje. Strijkijzer? Een soort ijzeren ding waar dan een vuurtje in wordt gestookt. De vlammen vliegen eruit joh! Elke ochtend raapten ze wat stront van de koeien op en dat werd dan in een emmertje gestopt en gemengd met water en dat strooide je dan over de grond tegen het stof. Datzelfde emmertje werd dan later weer gebruikt om limonade in te maken of iets anders, haha. Slapen deden we dus op de grond. We hebben er nog blauwe heupen van, serieus. Samen met de 8 kids, die dus half op elkaar liggen in een ruimte van 2 bij 2. Wonder boven wonder heb ik geen een keer geklaagd, het gewoon maar ondergaan. Mies dacht dat ik niets anders zou doen dan vloeken, maar nee, ik functioneer op de een of andere manier het beste in crisisgebieden. Hoe slechter de situatie, hoe minder ik klaag. Met dat eten had ik het meeste moeite, ik kan nog steeds geen Indisch eten meer verdragen. Hoewel dit gewoon natte rijst met een tomaat en wat drap was. Na 5 dagen geen slaap waren we echt kapot en zijn we uit het project weggegaan. Het was ook een beetje gek: het gezin was net een maand terug op hun landgoed en het wat dus verwaarloosd. Ze hadden door Zuid India gereisd om op zoek te gaan naar culturele scholing voor de kids. Dan konden ze op de berg niet bieden aan de kinderen. Alles ingestort, geen groeten, of in elk geval nauwelijks, alles zag er vervallen uit. Ook was het superdroog, het is dan ook 40 graden! Er waren ook veel bosbranden in de buurt, best scary. Waar de mensen van Sarang Hills voor gezorgd hebben is dat er weer water is op de berg. Hierdoor zijn de hilltribes teruggekomen. Dat hebben ze gedaan door ervoor te zorgen dat er weer bomen groeien. Wetenschappers zeiden dat het wel honderd jaar kon duren, maar in drie jaar kwam er weer water! Echt fantastisch. Nu hebben ze dus putten gegraven en daar zit water in wat ze dus ook drinken. Nu is het belangrijk dat zij de boodschap overbrengen zodat boskap tegen wordt gegaan en de schaarste aan drinkwater kan worden opgelost. Dus eenmaal in Nederland gaan we nog kijken of we wat geld in kunnen zamelen, elke euro is hier al zo veel waard! Oja, dat andere vrijwilligersstel: een expressieve chick, Leatitia, uit Londen die vanaf Mexico (in twee jaar) naar Patagonie was gereisd en onderweg Gola had ontmoet, een Fransman, verliefd, en nu dus een stel. Zij waren in het project om ecological farming te leren omdat ze in Zuid Frankrijk een soortgelijk project willen opzetten. Zij gaf ook Engelse les aan de kids, ze heeft haar opleiding in Colombia gedaan, in zes weken, Engels geven aan niet Engels sprekenden in het buitenland. Heel interessant. We waren de eerste vrijwilligers (samen met die andere twee) voor het project. Het stond dus nog in de kinderschoenen. We zijn heel blij dat we het project hebben bezocht.
Het was lichamelijk heel zwaar voor me, (merk ik achteraf, ben nog aan het aansterken) maar geestelijk ook. Daarna zijn we namelijk doorgestoomd naar de stad (we gaan richting Bangalore morgen en vliegen dan naar Kathmandu). Uuuuuuuuren (7 uur) dubbelgevouwen in een local bus die natuurlijk prop en prop en propvol zit, mensen hangen eruit. Onderweg een lekke band en weer overgeheveld in een andere bus, het was weer een heel feest. Op zo'n ranzig busstation in de 40 graden weer een kwartiertje stilgestaan en dan komen ze hoor, de bedelaars. Eén man bleef maar met zijn hand door dat tralies (de bussen hebben geen ramen) rammen dat hij iets wilde. Gewoon negeren. Maar op een gegeven moment kneep hij in mijn been en toen heb ik 'm toch een mep verkocht. En nou opsodemieteren! Hij keek me heel raar aan en droop af.
In Combatoire (= vieze stad) dacht ikt: wat zullen wij lekker slapen in een echt bed. Not! De stadsgeluiden, zo'n zacht bed, en al die lichtknopjes, dat stromende water. Ik kon het niet meer bevatten en ben even behoorlijk in de war geweest. Nog steeds eigenlijk.En dan hadden we tot overmaat van ramp ook een tv, dat was heel bizar. Alleen maar reclames over het bleken van je huid. Echt, serieus, bij elke crème (Garnier, Vaseline, L'oreal) zeggen ze: maakt je huid twee tinten lichter. En dan willen wij juist een "gezond" kleurtje!
Het project heeft mijn beeld van (Zuid) India een positieve draai gegeven, want om eerlijk te zijn: het (de mensen) is niet mijn cup of tea. Het reizen is niet zwaar, dat had ik wel verwacht, ik vind de local bus en treinen juist het leukste! Daar maak je af en toe nog wel een praatje met wat Indiers. Als ze tenminste eindelijk de moed hebben gevonden om je aan te spreken. Maar de mensen op straat, die dus wat van je willen… nee, ik kan er niets mee (al zijn er wel een paar uitzonderingen). Zal wel met tough life te maken hebben, maar in buurlanden als Sri Lanka of Nepal, daar vind ik de mensen superrelaxed. Ben benieuwd hoe Noord India weer een nieuwe draai aan alles geeft! Wel te gek: de overvloed aan kleuren en geuren. Het straatbeeld, de sari's, zijn zo kleurrijk. Als we dat in Nederland zouden dragen, wat zou het dan een vrolijke boel worden! Elke keer weer een feest om naar te kijken, daarom vind ik die busreizen dus zo fantastisch. En eigenlijk is het gewoon superkomisch, die opgewonden mensjes. Heel vermakelijk. En dan dat alles zo ontzettend vies is, ook een grap. Zelfs de lichtknopjes zijn zwart. Echt, alles is VIES!
PS Voor een duidelijk verhaal over die gedachte van Sarang Hills (daar zit een heel uitgebreide filosofie achter) moet je Mies' blog maar lezen. Die is wat "groener" dan ik J
- comments
knip Joh, wat een verhaal! Ff bijkomen, ja, dat kan ik begrijpen, maar wel waanzinnig dat jullie aan dat project hebben meegedaan. Op naar Noord-India! ...Ben nu al benieuwd naar het volgende verhaal! Knuffel van Knip
Dre Hey stoere chick! Deze weblog, dat is nog eens reizen vanuit mijn luie stoel ;-) Geweldig! In elke zin hoor ik je en zie ik je. Ik ga je op de voet volgen hier. Doe geen dingen die ik ook niet zou doen ;-) en geniet van de duizend en één indrukken. Trots op je. Dikke zoen en groeten ook voor Mies.
Natascha Heftig, heftig, heftig! Blijf er nog wel iets van jullie over na al deze ontbering? Ik heb me tijdens de lessen van Ludwien in moeilijke bochten moeten wringen, maar dit is toch wel de overtreffende trap...;) Wel leuk/bijzonder om te lezen. Enjoy! X