Profile
Blog
Photos
Videos
Vanuit Petra zijn we vertrokken naar Wadi Rum, de prachtige woestijn die beroemd is gemaakt door T.E. Lawrence (in ruil heet een van de bergruggen nu 'The Seven Pillars of Wisdom'). Dat viel niet mee; we zijn eerst in een pickup naar Ma'an gereden, waar we een bus moesten nemen naar de junction waar de weg naar de woestijn begint (30 kilometer van de woestijn zelf). Vervolgens kregen we een lift van een vriendelijke man naar het visitor's centre, waar bleek dat onze plaats van bestemming eigenlijk aan de andere kant van de woestijn was... waarna gelukkig iemand met een pick-up gecharterd werd om ons daarheen te rijden. Dat was eigenlijk een geluk bij een ongeluk, want het is helemaal niet vervelend om in een jeep door een prachtige woestijn gereden te worden! Datzelfde wordt verkocht als 'safari' voor veel geld, terwijl we nu voor 4,50 achterin de pick-up zaten en nog koude drankjes van de chauffeur kregen ook!
Onze plaats van bestemming was in Diseh, en niet bepaald wat je verwacht bij een trip in de woestijn: een enorm (jaarlijks) dance feest. De organisatie was dan ook een enorme operatie, maar wat een prachtig initiatief! Iedereen kan in tenten slapen (maar dat was niet echt nodig, want het feest ging door tot zeven uur 's ochtends). De echte Arabische chiq komt hier: de clientele is een mengeling van Europese backpackers en hippe jongeren uit de regio. Bedoeinen-kleding is zelfs verboden. Dat maakt het feest een eilandje, niet in de woestijn maar zelfs in het land - een eiland waar minirokjes en alcohol helemaal OK zijn en waar alles mag. Maar daardoor was het ook een bewaakt fort: om het terrein heen stond ongeveer elke twee meter een bewaker, en er waren zelfs een paar legereenheden - in het donker dus uit het zich, maar niettemin aanwezig. Het is natuurlijk een 'poel van zonde', dus een mogelijk doelwit. Hoger op de omliggende bergen zag je af en toe bedouinen op kamelen half geamuseerd alle rare mensen observeren, soms wel urenlang.
Once in a lifetime, dansen in het zand onder de mooiste sterrenhemel die je ooit gezien hebt en tegen de achtergrond van woeste woestijnbergen. Tot zeven uur hebben we het niet volgehouden (maar we hebben ons best gedaan!) Misschien maar verstandig ook, want de dag erna moesten we brak en al naar Egypte zien te komen. Nu is er wel een ferry van Aqaba naar de Sinai, maar die is duur en dramatisch langzaam. De snelle en goedkope optie is weer via Eilat gaan, maar dan heb je een hoop grensgedoe waarvoor je niet al te moe en grumpy moet zijn, want dan lukt dat nooit. Het bleek eigenlijk prima te gaan; ondanks dat ik weer apart genomen werd vanwege mijn Syrische stempel zaten we om twee uur 's middags al in het busstation van Taba. Dan ben je weliswaar nog nergens, want in de Sinai is niets eenvoudig (tenzij je veel geld voor een taxi wil neertellen), maar toch: om een uur of zeven hadden we weer een hutje aan de Rode Zee in Dahab. Hier gingen we even een dagje bijkomen - en dan begint de grote race door mainland Egypte! Om vier uur vanmiddag begint onze 18 uur lange busrit naar Luxor...
- comments