Profile
Blog
Photos
Videos
"Shooting will not be allowed inside the church except with a permission from the officials"
Dit is regel nummer 6 van het bord bij de ingang. We zijn in de Palestijnse gebieden. Aan de Arabische kant van Jerusalem neem je een bus, en dan ben jij een van de gelukkigen die door de checkpoints mogen. Anderen niet - er werd inderdaad iemand zonder permit van onze bus gesleept. Vrij letterlijk. Het is heel raar dat je met jouw paspoort vrij tussen twee werelden kan bewegen, want dat zijn het wel. Vreselijk om te zien. We stappen uit in Bethlehem om naar de geboortekerk te gaan, en die blijkt al net zo verdeeld als de grond waarop hij staat. Door de eeuwen heen (en het is een vierde eeuwse kerk!) zijn er allerlei kloosters aangebouwd, en nu voeren meerdere christelijke denominaties tegelijkertijd de dienst op, hard tegen elkaar in zingend. Erg contemplatief is het allemaal niet, maar wel bijzonder! Buiten de kerk raken we aan de praat met een Palestijnse christen, die wat verheldering bood. Hij wist trouwens ook waarom we de Al-Aqsa niet in mochten in Jerusalem: dat was helemaal niet omdat we westers waren, het was omdat we potentiele joden zijn! Soms doen joden alsof ze toerist zijn om problemen in de moskee te maken, vandaar. Wat een bizar land.
Ons tweede station in de West Bank was nog meer omstreden: Hebron. In Hebron heerst er pas echt een 'gewapende vrede'. De stad is in zones verdeeld, omdat er ulthra-orthodoxe joden zitten (met vier gewapende soldaten per settler) in de meest conservatieve moslim stad van de West Bank. Het probleem: in Hebron zijn de graven van Abraham, Isaac, Jacob en hun vrouwen. Dit maakt de plaats heilig voor moslims en joden (en christenen), en heeft er ook voor gezorgd dat hier - de enige? - synagogemoskee ter wereld staat: de scheidslijn is het graf van Abraham, en de scheidslijn is gemaakt van kogelvrij glas. En weer kunnen we in principe beide helften bezoeken, als zijn we dit keer in geen van beide helften echt welkom.
In Hebron zelft zijn we overigens meer dan welkom. Om begrijpelijke redenen komen hier relatief weinig toeristen, want je moet redelijk up-to-date zijn met de veiligheidssituatie. Dus overal wordt achter je aan gerend, iedereen wil weten waar je vandaan komt, ze willen over voetbal praten... maar ook iedereen wil je wat verkopen. De Palestijnse gebieden zijn arm, en het wordt erger: de economische vooruitzichten zijn nihil. Het prijsniveau is ook anders: in de West Bank kost falafel 2,5 shekel; aan de andere kant van het checkpoint betaal je 15! Maar goed, veel verder dan wat eten en drinken (en een geborduurd tasje) konden wij ze ook niet helpen. Ze zouden meer hebben aan rijke toeristen, maar die komen hier dan weer niet.
We zijn inmiddels weer (enigzins opgelucht) terug in Jeruzalem, en kijken nu met een groep mensen naar Obama, die hier op bezoek is, en zijn visie op de tweede Palestijnse bulldozer, gisteren. Het is een politiek dagje. Heel anders dan gisteren, want toen zijn we heerlijk toeristisch bezig geweest in Masada en Ein Gedi. De woestijn van Judea; vandaar het plaatje. Masada is een prachtig paleis van Herodes bovenop een berg in de woestijn; het is ook waar een groep joodse rebellen zich in de eerste eeuw had verschansd, en door de Romeinen werd belegerd. Toen de muur van het fort doorbroken werd, hebben ze collectief zelfmoord gepleegd in plaats van zich over te geven aan slavernij. Nu staat er een podium waar Israelische soldaten worden ingezworen: Nooit zal Masada meer vallen. Brr.
Het is onvoorstelbaar warm hier in de woestijn. Na de klim naar beneden kan je ons opvegen. Maar het was wel mooi: en nog ibexen onderweg ook! Vooral de mannetjes zien er bijzonder uit. 's Middags zijn we heerlijk afgekoeld in de oase van Ein Gedi, een natuurpark met prachtige watervalletjes en poelen waar iedereen in komt zwemmen. Het is daar zo dichtbegroeid en tropisch dat je bijna vergeet dat je eigenlijk in de woestijn bent, echt een bizar landschap! Maar we worden er meteen weer aan herinnerd zodra we buiten het park staan. Ein Gedi ligt namelijk nog geen kilometer van de Dode Zee. Daarin moesten we natuurlijk ook even niet-zwemmen: je voelt je net een soort boei; je kan niet zinken, en je eigenlijk ook nauwelijks omdraaien. Uiteraard hebben we de obligate drijven-onder-het-krantlezen-foto gemaakt ;-)
Vanavond verruilen we Jerusalem voor Tiberias en de zee van Galilea in het noorden!
- comments