De treinreis langs de Nijl was echt prachtig, wat een mooi landschap! Luierende kamelen die in groepjes onder een palmboom staan te keuvelen, zwemmende jongetjes, ossenploegen die langzaam over akkers gaan tegen de achtergrond van de ondergaande zon... het verraadt wel een landbouwsector die totaal in verval is; alles gaat nog met de hand, en de plots zijn door verkaveling zo klein geworden dat een akker geen familie meer kan onderhouden. Daarom klust iedereen bij, en heeft niemand tijd of geld voor innovatie. Ouderwetse sikkels en schoffels, dus.

Aswan zelf blijkt meteen al een wereld van verschil met Luxor. Schoon, met veel water en fonteinen in het straatbeeld; gemoedelijk, met hele families die om middernacht nog lekker buiten gesprekjes aanknopen, en veel rustiger; achteraf heb ik het idee dat Luxor een grote schreeuwpartij was. Nu is dat ongetwijfeld niet waar, maar de indruk die achterblijft is van een keiharde zandstad, terwijl Aswan meteen vriendelijk aandoet. We zijn inmiddels twee dagen en nachten hier geweest, en hoewel de verkopers ook hier niet afwezig zijn (vooral de felucca kapiteins zijn vasthoudend) klopt de eerste indruk grosso modo wel. We hebben door musea en opgravingen gestruind, door Nubische dorpjes gewandeld (waarvan eenmaal achternagezeten door schapen), en heerlijk op de Nijl gedobberd. Het ferry-systeem werkt hier prima, want bij Aswan liggen veel mooie groene eilandjes, maar we moesten natuurlijk toch ook een keertje in een felucca zeilen... en dat was inderdaad prachtig.

Een ander verschil is, dat Aswan echt voor een deel Nubisch is. Dat zie je aan alles - gelukkig. Sinds de Aswan Dam zijn de meeste Nubiers weggetrokken, want hun dorpen werden onder water gezet. Daar is nooit veel voor in de plaats gekomen, maar toch zie je hier duidelijk verschil met de rest van Egypte. De henna, de vrolijk gekleurde huizen, de muziek... hoewel het ongetwijfeld een far cry is van wat het ooit was, is het er wel. Aswan huisvest nu ook een enorm Nubisch museum, maar de houding daar is wat ambivalent; de collectie is voor een deel echt antropologisch, en de teneur is een beetje alsof ze een soort arme uitgebuite nobele wilden zijn. Patroniserend, en het doet ook af aan wat ik om me heen zie; het zit me in ieder geval niet helemaal lekker.

De tweede dag zijn we om drie uur 's nachts opgestaan om naar Abu Simbel te gaan. Dat moest, want het politie-convooi vertrok om vier uur 's ochtends. Helaas moeten sinds de aanslagen in Luxor van 1997 en de clashes tussen de opstandelingen en het leger (waar veel toeristen tussen verzeild raakten) alle toeristen ten zuiden van Luxor in convooi reizen. Superzonde, want het beperkt je bewegingsvrijheid heel erg. En belachelijk is het ook: alles wat de convoois doen, is de toeristen samen brengen, en in een rijtje - op vaste en bekende tijden - door de woestijn paraderen met onvoldoende bewapende politie ervoor. Als je ooit een manier wilde weten om sitting ducks aan de vijand te bieden: this is it. Boze tongen beweren dat het de enige manier is om de politie hier iets zinnigs te doen te geven.

Maar goed, Abu Simbel was het waard. Misschien dat de tempels van Ramses en Nefertari, plechtig uitkijkend over Lake Nasser, misschien nog wel mooier zijn dan die van Medinat Habu. Je komt de hoek van de heuvel om, en dan lichten opeens die enorme beelden op in het ochtendlicht... en de bas-reliefs zijn hier zo diep dat het echt lijkt alsof de farao zo uit de muur kan komen stappen! Bovendien, het is ook wel mooi om zo dicht bij Sudan te zijn en even onder de kreeftskeerkring te duiken; die loopt ten noorden van Abu Simbel. Officieel de tropen in, haha!

0p de weg terug naar Aswan zijn we nog met een motorbootje naar Philae gevaren; een groen eilandje met een Isis tempel waar de cultus maar niet wilde verdwijnen... in Romeinse tijden gingen er nog steeds pelgrims naartoe! Er is een tempel van Augustus, en eentje van Trajanus waar op reliefs te zien is hoe hij offert aan Isis, heel bizar. En zelfs toen het christendom de staatsreligie werd hield het niet op. Uiteindelijk is pas onder Justinianus het complex gesloten - in de zesde eeuw dus! Moeilijk voor te stellen dat Isis toen nog werd vereerd, en misschien juist daarom alleen al een reden om erheen te gaan. Helaas zijn veel reliefs in later tijden wel het slachtoffer geworden van iconoclasme; veel figuren zijn met zorg weggebeiteld, maar er blijven er nog genoeg over ;-)

Vanavond vangen we de lange treinreis aan naar Cairo. Wel een vreemd idee, daarnet stonden we nog midden in de woestijn in het zuidelijkste plaatsje van Egypte, en nu stoten we in een keer door naar Cairo, bijna tot aan de Middelandse Zee! Weer veertien uur onderweg... zucht... de afstanden in Egypte zijn wel iets anders dan in Israel en Jodanie!