Profile
Blog
Photos
Videos
Gompie, wat is het al weer lang geleden dat we wat vertelde op onze blog. Tijdens het reizen hebben we veel gezien en misschien te weinig tijd genomen om nog wat te delen. Nu is het alweer precies een maand geleden dat we vertrokken uit ons klompenlandje. Hier dan een update van wat we gezien en meegemaakt hebben.
In ons vorige verhaaltje vertelde we al dat we op weg waren naar Montivideo. Op weg hebben we nog een mooie Damen ASD 2810 gespot :) Na Buenos Aires was de rust van Montevideo wel even wennen. Het straatbeeld zag er wat verzorgder uit en wordt ook veel opgeknapt. Op zoek naar het beste advies van de Lonely Planet reisgids kwamen we in een hospedeje terecht vlakbij het oude centrum. Een vriendelijke man brabbelde dat er nog wel plaats was (begrepen we) en na een bezichtiging en enige twijfel hebben we de kamer gekozen als onze 1e verblijfplaats van de rondreis. Het was op zijn minst gezegd nogal armetierig, maar ook niet duur. We hoefden er toch enkel te slapen. Eenmaal buiten hebben we ons getrakteerd op een lekker dinertje. Martijn kreeg wel iets te veel kriebels van ons hotelletje en de volgende dag zijn we verkast naar een ander hotel wat we van Ton en Ada als advies kregen. Daar konden we de zon bijna in de zee zien zakken vanaf de 10e verdieping.
De eerste vestigingen van Montevideo zijn gebouwd op een heuvel op een schiereiland aan de kust. In deze oude punt is het heerlijk vertoeven voor toeristen, maar zijn er niet veel locals. Die verzamelen zich na 5 uur massaal op de stranden langs de rest van de stad. En gelijk hebben ze, het is prachtig en je kan er goed afkoelen van de warme zomer. Wij (domme toeristen) gingen op onze 2e dag ook met een bus langs de kust naar het strand. We waren er echter op het heetst van de dag en konden enkel schuilen onder een strandhutje van de strandwachten. We stonden verbaast van onze eigen Spaanse taal dat we een heel gesprek met ze konden hebben. Dan gaat het natuurlijk over Voetbal. Zo krijgen we toch ook nog wat van VI mee alleen dan zonder die snor en die bril.
Nadat we op het busstation tickets hadden gekocht zijn we nog even naar de pier gegaan. Daar zagen we behalve wat omgebouwde mannen ook iemand hard zijn best doen om door de hitte zijn rolstoel voort te duwen. Wij dachten, we helpen hem wel even. Diego was zijn naam (zelf zij hij dat ie Maradonna van achteren heet). Deze architect qua opleiding werkt nu in een bank omdat het werd geregeld door de regering. Ondanks dat het niet zijn specialisatie is, was hij toch blij met zijn werk omdat hij het uberhaupt had. Ook is ie in Nederland geweest voor een studiereis. Grappig om iemand over Rotterdam te horen praten in dit deel van de wereld.
Het valt ons erg op hoe vriendelijk mensen zijn. Ze zijn allemaal heel blij dat je helemaal naar hun land bent gekomen. Na het formele deel van een gesprek in gehakkeld Spaans om tickets of brood te kopen volgt onherroepelijk de vraag "de donde son?" (waar komen jullie vandaan). Daarna is er nog tijd genoeg voor glimlachen en andere persoonlijke interesses te delen.
Ook het aankomen op een nieuwe plaats geeft steeds weer een apart gevoel van binnen. Je probeert na het hectische reizen overal weer je draai te vinden. Bij ons gaat het beste om eerst even te ontbijten (na de nachtbus) en te bladeren in de reisgidsen. Even een moment van rust en bezinning en deze stad je nieuwe thuis te maken.
Goed, nog wat over de dingen die we meemaken. Na Montevideo zijn we naar Salto op de grens met Argentinië gereisd. Daar zijn we rond 6 uur in de morgen aangekomen en bedachten we maar meteen de bus naar Concordia te nemen (over de grens). We hebben bij het vervallen spoor nog wel de zon zien opkomen. In Concordia bleek er niets te doen te zijn, omdat het een nationale feestdag was. Dat vertelde de verkoper bij de kiosk waar we 1,5 liter water kochten, inclusief een half uur gesprek over het mooie Argentinië. Dan maar door de hitte slenteren op zoek naar iets met airconditioning. In de middag gingen we richting het strand bij de rivier Uruguay. Vlak voordat we gingen pootje baden door het bruine water landde er nog een dooie vis enkele meters voor onze voeten. Even lekker opfrissen :) 's Avonds leefde de stad wel weer op alleen was het toen tijd om de volgende nachtbus in te gaan richting Iguazu met zijn machtige watervallen. Wachtend op de bus ontmoetten we 2 Duitse medereizigers, Noah (die op zijn 16 vor een jaar naar Chili vertrok) en zijn moeder Konstanzia (met wie Noah nu ter afsluiting door Zuid Amerika reist). Hele vriendelijke mensen die vooral op hun gevoel afgaan en, naar hun zeggen, op deze manier het meeste uit hun leven halen. Aangezien de bus laat was hebben we het over veel kunnen hebben in het Engels, Duits en Spaans.
We hebben inmiddels heel wat kilometers in de bus afgelegd en inmiddels veel verschillende busmaatschappijen uitgeprobeerd. Het blijkt dat:
- de buitenkant van de bus niets zegt over de binnenkant. Hoe mooier van buiten, hoe minder aandacht aan de binnenkant.
- het een uitzondering is als er geen barst in de voorruit zit
- er bestaan de klasse semi-cama en cama. De laatste hebben wij niet nodig want "you are not fat" aldus de verkoper.
- het is altijd een dubbeldekker en wij zitten vaak op de panoramaplek
- er een fijne keus aan films vertoont wordt, bijvoorbeeld om te wakker worden met een oorlogsfilm in een bus vol kinderen
- argentijnen reizen liever 's nachts en overdag sightseeing is dus moeilijk.
- de beste bussen die je kan hebben in Argentinië rijden in Uruguay
- als je lief vraagt om de band te verwisselen omdat er helemaal geen profiel meer op zit, ze dat dan ook doen
- huisdieren zijn niet toegestaan, kakkerlakken wel (gelukkig nog maar 1 gezien en gevangen :s )
Dan Iguazu. Geweldig! Adembenemend, overweldigend! Vele toeristen worden naar dit dorp op het drielandenpunt (wat eigenlijk in het water ligt) met Paraguay en Brazilie gelokt door de majestueuze watervallen die tot 1 van de 7 natuur wereldwonderen is bekroond. Daar vielen wij met onze backpackjes ook niet meer zo op. Van klasgenoot Tobias hadden we begrepen dat Hostel Inn mooi was, dus wij daarheen in de locale hobbelbus. Een ruim hoofdgebouw met bungalows en een groot zwembad waren verstopt tussen de bomen, net buiten de stad. De eerste dag was dit een prima plek om te chillen na 2 nachten busreis.
De volgende dag werd het 2 februari, Lonnekes verjaardag. Voor haar verjaardag kreeg ze een geweldig mooie ervaring cadeau. Eentje die je de rest van je leven mee kan dragen. Een bezoek aan de Argentijnse kant van de watervallen gaf ons toegang om op, onder en in de gordijnen van neerstortend water te komen. Je kan er veel over zeggen, maar je moet het vooral beleven.
In het hostel lagen we bij Lotte (NL) en Marco (D) op de kamer, die we overigens pas later hadden ontmoet. Tom (ook NL) kwamen we al wel de eerste avond tegen. Hij reisde deels samen met Simon uit Zwitserland. Op Lonnekes verjaardag was er een BBQ georganizeerd waar we met die andere lui een gezellige avond aan over hielden.
Zondag hebben we gevlogen door de boomtoppen alsof je een vogel bent, heel vet! Maandag hadden we nog even tijd om vanaf de Braziliaanse kant te kijken naar de Cataratas. Omdat de bus niet kwam opdagen hebben we met David en Sol (BA) de taxi genomen en door het park geschuifeld van de ene whaaa naar de volgende whooo. Bij het busstation konden we onze ervaringen van Iquazú delen met Noar en zijn moeder die toevallig dezelfde bus namen.
De volgende stop werd Corrientes. Maar dat vertellen we wel in het volgende stukje. Anders wordt deze veel te lang en lezen jullie het toch niet :p We hebben het al wel geschreven, dus het komt eraan!
Wil je weten hoe het avontuur verder zal gaan? Lees dan binnenkort meer over bekenden ontmoeten, Rio Paraná en carnaval!
- dit avontuur wordt mede mogelijk gemaakt door Frouke die haar backpack heeft uitgeleend en nu Lonnekes hebben en houden beschermd -
- comments
Frouke Het is de bewuste backpack een waar voorrecht om mee te mogen reizen en zo deel te nemen aan jullie avonturen! ;-) Dikke knuffel vanuit Leiden, een koud en guur oord op dit moment!