Profile
Blog
Photos
Videos
Vervolg van onze berovings(inmiddels)triologie:
Om 9 uur verschenen we netjes bij het lokale politiebureau (overigens gesitueerd midden in de rimboe), waar we vervolgens niet al te vriendelijk verzocht werden om een half uurtje later terug te komen. Inmiddels bekend met het Indiase 'half uurtje' kwamen we ruim een uur later (na een welverdiend biertje) terugstrompelen over het wildbegroeide paadje, onder begeleiding van ons led-lampje. Helaas, we mochten toch NOG een half uurtje later terugkomen. Eenmaal aan de beurt schotelden ze ons nog steeds dezelfde valse verklaring onder onze neus. Wij weer niet akkoord. De volgende ochtend mochen we om 7:00 terugkomen, hoera. Daar in de vroege ochtendglorie aangekomen kregen we WEER hetzelfde papiertje onder onze neus. Toen maar snel onze verklaring overgepend en hen gedwongen deze te ondertekenen. Gevolg van dit alles: We waren nog net op tijd voor onze trein, maar we konden niet meer langs de ATM, waardoor we de hele dag niks konden eten en drinken. Alee, dat is not funny hè, zouden onze Belse vrienden gezegd hebben.
Berovingen - Deel 3
Jaja, we zijn weer bestolen hoor. Van Bonny's zonnebril (gelukkig niet die van jou Tjeerd, maar een speciale niet-zo-erg-als-ie-gejat-wordt zonnebril voor 'gevaarlijke' uitstapjes, 12 uur voor de crime gekocht..pfffw). Statistisch gezien zitten we nu echt gebakken! Volgende keer waarschijnlijk meer sensationele spanning en misdaad in 'Berovingen - Deel 4', maar nu eerst meer over onze avonturen in Bombay en Varanasi.
Bombay is echt een topstad! De eerste dag zijn we meteen al gecast voor een Bollywoodfilm Verder hebben we die dag heerlijk rondgeslenterd door het mooie Colaba en overwelmd door onze sterallures zijn we overal zomaar binnengestapt (High Court: inderdaad, privacy bestaat niet in India; Universiteit van Bombay; Science Center). 's Avonds zijn we lekker naar de bios geweest, naar Body of Lies, knettergoeie Hollywoodfilm! Het begin was hilarisch. Op het doek verscheen heel groot: "Please raise for the national anthem", waarop iedereen opstond en meeblèrde met het schelle gezang, onder het vertoon van een wapperende Indische vlag. Na de film zijn we, getipt door een paar trendy-ogende locals, naar een ultrahippe nachtclub geweest, DE mooist gestylde club ooit! We waren nogal underdressed in onze backpackers-stapoutfits en de biertjes waren nogal overprised voor onze backpackers-portomonnees. Aangezien we de volgende ochtend al om 7:00 op moesten staan om de Bollystars uit te gaan hangen, hebben we het netjes bij 2 coronaatjes gehouden, en is er dus ook weinig spannends gebeurd...
Samen met 4 Duitsers, 1 Engelsman, 1 meisje uit Paraguai (Paraguaiaan? Paraguaiees? Paragiaiander?), 1 freak by nature uit Rusland en 3 andere Hollanders, mochten we het publiek van een club in London (supermooie set!) spelen. Onze taak was simpelweg: ENJOY!!! Pay attention! ENJOOOOYYY!!! Daarop klonk een fluitje en moesten we onmiddellijk allemaal onze handen in de lucht gooien en zo breed mogelijk lachen. Dit hebben we 14 uur lang lachend gierend brullend volgehouden, voor 500 rupee elk, wat neerkomt op een uurloon van 54eurocent p/u. (Een heel respectabel salaris gezien het gemiddelde inkomen in Bombay ongeveer 4x zo weinig is...) Daartegenover stond wel dat we allemaal bekende acteurs mochten ontmoeten, waaronder Ramesh Bhatkav (wie kent 'm niet). De film gaat " Lagnachi Varat Londonchia Gharat" heten, en komt in januari uit in de bios. Naderhand zijn we met alle Bollystars (gelukkig zonder de enge Russin) naar een hele vette nachtclub geweest, waar ontzettend goeie techno werd gedraaid. Na 3 bier waren we lam als hel. Beetje cru dat we op de terugweg echt ons best moesten doen om niet over alle mensen die op staat sliepen te struikelen...
De volgende dag hebben we in de coffeeshop 3 leuke locals ontmoet (Ismile, Hussein en Sebbez), die ons de hele dag lang alle mooie plekjes van Bombay hebben laten zien met hun auto. Die avond hebben ze ons opgepikt voor een nacht hard stappen: in een karaokebar... Ismile heeft voor ons bloedserieus de Backstreetboys met "Show me the meaning of being lonely" vertolkt. We konden onze lach bijna niet inhouden! Heeft ons weer een hilarisch staaltje filmmateriaal opgeleverd. Samen met ook nog een ontzettend grappige dronken Engelsman - die een stukje stand-up comedian deed - en z'n vriendin-die iets minder van 'm gecharmeerd was - hebben we een fantastische avond gehad!
De dag erop vertrok onze trein naar Varanasi, waar het nog erger zou stinken dan in heel India bij elkaar. Gelukkig hebben we daar dankzij onze verstopte neuzen en dankzij Vicks Vaporup (wat een uitvinding tegen stank!) weinig van gemerkt. Bonny heeft de eerste 2 dagen uberhaupt geen zintuigelijke waarnemingen meer gehad, maar voor pampus gelegen op de hardhouten plank die ze hier liefkozend 'bed' noemen. Wietske is dapper in haar eentje de straat op gegaan, maar kwam gelukkig al snel een lieve schattige oude local tegen, die heel graag zonder charge over het geloof en de stad wilde vertellen. Zo heeft ze een uur lang 12 crematies bijgewoond (letterlijk met haar neus op de lijken). Het woord privacy kennen ze ook hier niet: Je zit tussen de mannelijke familieleden te kijken hoe hun geliefden langzaam in as op gaan. De as wordt vervolgens in de heilige Gangesrivier uitgestrooid. Kinderen, zieken en zwangere vrouwen worden niet gecremeerd, zij worden - verzwaard met stenen - zo de Ganges in gegooid. Helaas gaat dit niet altijd goed: Tijdens ons boottripje op de laatste dag hebben we menig babylijkje tegen onze boot aan zien drijven... Heel vreemd hoe alles voor ons in plaats van luguber eigenlijk heel normaal en zelfs mooi is als je hier in Varanasi bent. Wat we wel smerig vinden, is dat de locals zichzelf en hun kleren wassen, hun tanden poetsen en zelfs drinken van het vervuilde Gangeswater. Het water is volgens ons heilige boek, de lonely planet, zelfs zo erg vervuild dat er 0% opgeloste zuurstof in zit en 3000 keer het toegestane aantal bacteriën... Gelukkig heeft Bonny alleen een heilige voet opgelopen.
Morgenvroeg vertrekken we voor zonsopgang naar Nepal, een rit van 2 dagen... Daar gaan we alvast wat mountainbiken om in conditie te komen voor onze hiking, want we hebben nogal luie donders gekregen hier in India..
Na 5 weken India zijn we een hoop wijzer geworden over dit mooie land:
-De mensen hier denken dat wij blanken WITTE poep hebben (whahahaah)
-In het verkeer is toeteren belangrijker dan remmen (deze regel hebben we met onze scooterritjes goed nageleefd)
-Wegmarkering wordt niet als dusdanig herkend (ze lijken hier te denken dat het de bedoeling is om OP de streep te rijden)
-Ook is het af en toe niet helemaal duidelijk of men hier nu links of rechts rijdt (Wij hebben maar voor links gekozen)
-Ze hanteren hier 2cm ipv 2sec afstand, onafhankelijk van de snelheid
-De snelweg is niet per definitie verharde weg en de mogelijkheden zijn eindeloos, zelfs fietsers en kamelen mogen op de snelweg
-Koeien gaan boven alles, honden mogen worden overreden indien noodzakelijk
-De helft van de wegen is under construction, de andere helft zou under construction moeten...
-In de meest nette steden wordt het afval netjes op hoopjes geveegd
-Deze hoopjes worden dankbaar en gulzig opgepeuzeld door geiten, apen, koeien en kamelen.
-Ze hebben hier 3 soorten knikjes: ja, nee, en eentje ertussenin, waarvan we nog steeds geen idee hebben waar die op slaat.
-Wij zijn hier echt reusachtig, groter dan bijna alle Indiers. We zijn daarom ook nooit bang, we kunnen immers met gemak 3 Indiers tegelijk aan.
- comments