Profile
Blog
Photos
Videos
Via de zogenaamde 'top of the world highway' reden we Alaska binnen. Deze highway bestond echter voor een groot gedeelte uit gravel. Het was een erg rustige weg met lange tijd helemaal niets. We hadden dan ook de hoop veel grote wilde dieren onderweg te zien. Tot onze verbazing zagen we echter helemaal niets. Dit in schril contrast met het Yukon gebied waar we veel beren en andere dieren hadden gezien. Of het aantal dieren moet veel lager zijn of ze zijn veel schuwer. Het zou wel eens van beiden kunnen zijn want Amerikanen zijn dol op jagen. We hebben in Alaska dan ook veel jachttrofeeen gezien van beren, wolven, elanden tot zelfs ijsberen. Er stond een artikel in een plaatselijk krantje van een man die zijn muur vol had hangen met allerlei trofeeen uit Alaska maar ook exotische dieren zoals springbokken, gazelles, een olifant en ander exotische dieren uit Afrika. En op z'n volgende avontuur beweerde hij trots een nijlpaard te gaan schieten. Een rare cultuur want stel je voor dat iedereen dit soort hobby's zou gaan beoefenen....................Maar ja in Alaska draait veel om jagen en vissen.en men spreekt er vol trots over. Het eerste dorp wat we tegen kwamen in Alaska was Chicken. Dit dorp bestaat uit vijf gebouwen waarvan drie aaneengesloten zijn en een bediende kent. Een grappig dorp met een leuke historie. Het dorp zou Ptarmigan heten naar een bekende plaatselijke vogel maar omdat men het niet eens kon worden over de spelling werd het Chicken. Het volgende dorp op de route was Tok, of zoals de Amerikanen zeggen toook. Hier waren wat meer voorzieningen aanwezig zoals een informatiecentrum. Het grappige aan deze voorzieningen is dat wij bijna altijd iemand treffen die gister is begonnen en niets kan vertellen. Op zich niet erg handig voor een dergelijke voorziening. Na Tok ligt Nort Pole. Dit is een bekend dorp overal over de wereld want hier woont natuurlijk de kerstman. We zijn in de winkel geweest met alle kadoos en hebben vele brieven gezien van kinderen uit de hele wereld. Zelfs de rendieren graasden rustig om de woonplaats van de kerstman heen. Later mochten we de kerstman in Anchorage nog tegen het lijf lopen maar dan anoniem in zomertenue, maar Froucke zweert dat het hem echt was. Na deze leuke dorpjes besloten we nog iets meer naar het noorden te rijden en wel naar Fairbanks. Omdat we richting 21 juni gingen en zo noordelijk zaten, werd het 's nachts nauwelijks nog donker. Een vreemde gewaarwording en een van de extremen zoals je die aantreft in een plek als Alaska. Fairbanks was een leuke stad en we hebben weer eens genoten van een prettig verblijf in een hotel. Iets wat na een aantal dagen in een krappe auto slapen erg prettig kan zijn. Ook mocht een bezoekje aan Pioneer park niet ontbreken. Hier vind je veel over de historie van Alaska met haar pitoreske huisjes en wildwest omgeving. Omdat we uitzonderlijk goed weer hadden hebben we ook nog even gezellig gemidgetgolft. Omdat we zoals eerder gezegd nog weinig wilde dieren gezien hadden besloten we naar Denali NP te gaan. Dit park zou vol moeten zitten met wild. In tegenstelling tot veel andere parken en bestemmingen kun je dit park slechts voor een klein gedeelte bezoeken met je eigen auto. Het is de bedoeling dat je met een bus het park ontdekt. Omdat wilde dieren met name bij schemering actief zijn zaten we dan ook al om 6 uur 's ochtends in de bus. Niet dat er sprake was van enige schemering want de zon was alweer urenlang op maar we hadden geluk en kwamen veel wilde dieren tegen. Die dag hebben we alleen al vijf grizzlies, veel kariboes, een vos en enkele elanden gezien. Erg geslaagd temeer omdat we de hele dag zicht hadden op Mount Mc Kinley de hoogste berg van Noord-Amerika. Het gebeurt zelden dat je deze berg en het hele Alaska gebergte in volle glorie kan zien. Een mooi bezoek alvorens we afreisden naar Anchorage, de grootste stad van Alaska. Dit is echter een stad met de nodige problemen. De criminaliteit is erg hoog en de sfeer in sommige gedeelten erg onaangenaam. De eerste nacht hebben we nog doorgebracht op een parkeerterrein in het centrum wat erg slecht beviel dus hebben we daarna besloten op zoek te gaan naar een andere oplossing. Deze lag bij een gemeentelijke camping net buiten de stad (met héél veel muggen :-() en een leuk hostel in het centrum. De eigenaar van het hostel omschreef ons de problemen van de stad. Gister was er nog iemand neergeschoten vlakbij en de week ervoor iemand doodgestoken in de supermarkt. Het zijn vooral de grote aantallen Laotianen die in de stad hun eigen kartels hebben, volgens hem. De mensen spreken nauwelijks Engels en hopen op een betere toekomst in Amerika. Het lijkt vrij gemakkelijk om aan een visum te komen voor mensen uit deze landen en ondanks hun gebrek aan Engels werken ze bij de supermarkten of benzinestations in Anchorage. Maar goed niet iedereen vind een legale baan en waarschijnlijk ook door een cultuur verschil vormen deze groepen mensen een subcultuur die veel criminaliteit met zich meebrengt. Wij vonden Anchorage een verassend onaangename stad waar het blijkbaar redelijk moeilijk lijkt om aan (fatsoenlijk, engelsprekend of gemotiveerd) personeel te komen. Deze stad was een schril contrast met de rest van Alaska, welke toch een soort Alaska charme heeft van ruige natuur, no-nonsense houding en uniciteit.
Anchorage was de stad waar we onze auto wilden verkopen en dus gingen we autodealers af om een goede deal te sluiten. We hadden onze auto uitvoerig gepoetst en helemaal in orde gemaakt maar bij welke dealer we ook kwamen ze gunden de auto geen blik waardig en keken alleen maar even in hun systeem wat dit merk met deze kilometers zou moeten kosten. Iedereen wilde dan ook nagenoeg hetzelfde betalen, veel te weinig naar onze smaak. We hoopten dan ook verkoop aan particulieren via craigslist (een soort marktplaats). We hadden echter nog een extra probleem want bij verkoop aan particulieren moesten we de auto nog registreren en volgens de DMV (soort RDW) in Californië kost dit vier tot zes weken. Hier hadden we geen tijd voor. Een dealer wees ons erop dat er in Alaska ook express DMV's waren. Kantoortjes waar je iets extra's betaalt maar waar je wel goed en snel wordt geholpen. Kennelijk als een overheidsorganisatie niet goed functioneert creëer je gewoon een nieuwe commerciële organisatie die wel weet hoe het werkt tegen iets meer kosten. Helaas zag Megan van 'titles and tags' grote problemen. Niet vanwege onze registratie maar in het verleden was er kennelijk iets raars gaande met een eerdere eigendomsoverdracht en leek het erop dat het bedrijf waarvan wij de auto hadden gekocht niet de eigenaar was zoals in de papieren stond. Het kwam eropneer dat we veel werk moesten verrichten via een verzekeringsbureau en een nieuwe waardebepaling moesten doen. Erg balen dus. Gelukkig zijn we inmiddels wat creatief en in plaats van het advies op volgen gingen we naar een con-collega die binnen een mum van tijd onze registratie regelde en niets opmerkte over discrepantie in de lijst met eigenaren.. (huh?!).
Uiteindelijk verkochten we Betty aan een dealer in Kenai die verbazingwekkend genoeg gelijk de vraagprijs wilde betalen. Een goede deal voor ons en het verloste ons van de nodige kopzorgen. Dit betekende wel dat we de laatste dagen moesten doorbrengen in een huurauto + tent welke zowaar nog kleiner (knusser) was dan de auto. We bezochten na Kenai nog enkele toeristische plaatsen zoals Homer. Deze plaats is erg mooi gelegen op het meest zuidelijke puntje van het Kenai schiereiland, een dorpje dat met name bekend is vanwege de halibut vangst. Deze vissen zijn enorm en wegen soms tot wel 150 kilogram. Hier komen erg veel toeristen op af en er is de jaarlijkse derby met grote prijzen voor de vangers van de grootste of gemerkte vissen. Wij hebben het ook nog even geprobeerd vanaf de kant en hebben ook nog wat leuke vissen gevangen maar helaas geen halibut.
Dit was ook een zeer geschikte plaats om naar een lekker restaurant te gaan en te toosten op de bruiloft van Frouckes vader. Toen we weer vertrokken uit Homer sliepen we op een camping even ten noorden van Homer. We zagen hier erg veel visarenden en dachten dat dit vanwege de trekkende zalm zou zijn. Niets was minder waar want deze arenden waren hier vanwege het slachtafval van de halibut. Vissers gooien dit overboord en dit leidt tot een enorme berg aangespoeld slachtafval. Een enorme stank en een erg nare belevenis tot gevolg. Maar we konden wel mooie kiekjes schieten van deze prachtig grote roofvogels.
Dat de zalmtrek was begonnen hadden we zeker al gemerkt vanwege de enorm grote hoeveelheden vissers die zich verzamelenden rond de Russian River. In deze hype hebben wij ook geprobeerd om een mooie rode sockeye zalm te vangen maar helaas is dit niet gelukt. Mede omdat ons materiaal niet goed genoeg was en we daardoor de vissen verloren. Nadat we alle lijntjes kwijt waren geraakt hebben we onze visplek verlaten wat achteraf een fout is geweest. De meneer die naast ons zat te vissen vertelde namelijk later dat vlak nadat wij weg waren twee grote grizzly's waren gaan vissen op die plek. Wat op zich ook een hele gevaarlijk situatie is maar ook ontzettend gaaf om te zien. Het geeft ook iets meer begrip voor de gewapende vissers die daar rondlopen (de eerste die we zagen had zelfs een soort van AK-17 om z'n nek hangen?!). Wel zeggen de 'rangers' dat gewone pepperspray effectiever is maar tsja, als je dan zo grizzly op je af ziet komen voel je je misschien wel zekerder met zo'n mitrailleur om de nek. Bij diezelfde rivier stonden wij namelijk een paar dagen later weer maar dan met de pepperspray in de aanslag oog in oog met een jonge grizzly beer. We waren gelukkig met een groepje van vijf mensen maar de grizzly was alles behalve schuw en liep rustig voorbij ons. Wij waren met twee bussen pepperspray en een 'hand gun' allemaal super alert maar gelukkig koos de grizzly een ander pad. Aangezien deze beer nog redelijk jong was waren we nog een tijdje bang dat mama beer ook zou komen maar die hebben we nooit gezien. Mama beer zou ongeveer twee keer zo groot moeten zijn dus we weten niet zeker of we die nou wel of niet hadden willen zien.
De laatste trip die we maakten in Alaska was met huurauto naar Valdez. Dit plaatsje is bij de meeste bekend als Exxon Valdez van de grote olie ramp in de jaren 90 maar tegenwoordig een toeristisch trekpleister vanwege de mooie ligging tussen bergen, de vele beren en een mooi baai. Hier hebben we nog wat gewandeld en ondertussen verheugden we ons alvast op de trip naar Seoul. Van onze eerste impressies van 'het verre oosten' horen jullie binnenkort meer. We hopen deze blog weer iets vaker te updaten zodat de verhalen wat korter worden maar vooral wat recenter. Wellicht leidt dit dan ook weer tot wat meer reacties van onze volgers. Sinsoghage!
- comments
Frank So long America. Goed man, die beren. Wat zijn naast Zuid Korea zo'n beetje de bestemmingen in Azie? En begint de tijd al te dringen?
Carla Kemps Hee die Froucke en Bert, Wat goed dat jullie weer "actiever" gaan posten! Ik lees jullie berichten graag! (en ben af en toe best een beetje jaloers, met name als ik met drie huilende kinders op de achtergrond om 17.30 uur aan het komen ben ;-)) Groetjes Carla