Dag 23 - Coorong National Park

Vandaag was het super weer! 26 graden en volle zon. Ideaal om aan het strand te zitten en niets te doen. Maar zo zijn we niet. Toch niet na de vorige rustige dagen. En dus zijn we de dag wel rustig gestart maar vervolgens toch een 300km gedaan met tussendoor een wandeling door Coorong National Park.

Maar eerst een nieuwe mijlpaal in Olivia haar leven: ze kan "tut" zeggen. Niet meer de "ki" die iedereen kent, maar echt "tut". Eindelijk weten we het verschil tussen "drinken" (nog steeds "ki") en "tut". Helaas was het een mijlpaal van korte duur want daarnet was het alweer "ki" en de "t" klank was weer verdwenen.

Ze is intussen wel een grote fan van de schommel. En zo hebben we opnieuw onze 15 minuten quality-time met een Australische vader van drie gehad. Interessant verhaal: zijn huis en inboedel verkocht in Queensland en nu richting Adelaide afgereisd met als doel zijn vrouw te overtuigen dat het daar goed wonen is (zodat hij dichter bij zijn familie woont). Job opgegeven maar "hij zou wel werk krijgen van zijn familie want hij is loodgieter". Beetje raar verhaal, maar wel iets bijgeleerd: de man (eind 30) heeft huidkanker gehad, waarschijnlijk doordat de zon hier niet alleen veel en hard schijnt maar ook omdat de ozonlaag hier de slechtste ter wereld is (Antarctica even niet meegerekend). Intussen even bijgelezen en blijkt inderdaad dat hier in het voorjaar de ozonlaag elk jaar zo goed als weg is wat op zijn beurt dan weer meer UV-straling betekent en dus meer risico op huidkanker. Gelukkig wist hanne dit al en hebben we de factor 50 van Olivia altijd goed gebruikt!

Terug naar onze trip dan. Coorong National Park is zeer de moeite. Het is eigenlijk een soort heel lang (+100km) en heel smal (max een paar 100en meters denk ik) meer tussen het vaste land en de zee. Enkel een stevige strook begroeide duinen scheidt de lagoon van de zee. En dus veel vogels (beetje zoals de wetlands in het noorden) en schone omgeving om in te wandelen en langs te rijden. De weg loopt er immers parallel mee. Zo hebben we een mooie groep (zwerm? kolonie?) pelikanen naast ons zien vliegen in V-formatie. Maar ook onze eerste "echt wilde" familie kangoeroes. We hadden al veel kangoeroes in het wild gezien en ook een gigantische familie in Yanchep Park maar die laatste waren maar half wild meer (liepen niet eens weg wanneer Olivia vol enthousiasme aangelopen kwam). En nu dus een echt wilde familie, blijft speciaal om zo een grote beesten in het wild te zien rondhuppelen. Hanne is zeer in haar nopjes want daar wachtte ze eigenlijk nog een beetje op.

We hebben in de Coorong ook een wandeling gedaan tot aan de oceaan. Leuke wandeling, beetje eng door al het geritsel in het struikgewas en dus zongen we luidkeels "vogeltje gij zijt gevangen" om zo eventuele slangen de gelegenheid te geven zich tijdig uit de voeten te maken. Eens aangekomen aan de oceaan was er een (volledig verlaten) strand waar we ons op het einde van de wereld waanden.

Morgen Robe, Mt Gambier en dan naar de Grampians!

Ciao mates.