Dag 70, 71, 72, 73 - Hiroshima, Miyajima, Kyoto (Fushimi Inari Shrine, Nanzenji, Path of Philosopher, Zilveren Paviljoen), Hikone

Konnichiwa. De tijd vliegt!! Nog maar 10 dagen en we zijn alweer thuis. Maar eerst nog veel zien en beleven. En ook wat rusten tussendoor. En zo begon ik 4 dagen geleden met zien en beleven en Hanne met rusten.

Ik startte de dag met een trip naar Miyajima, door een oud filosoof omschreven als 1 van de 3 "greatest sights" in Japan: een schrijn en bijhorende Torii die in het water "drijven" voor een eiland. Ze drijven echter alleen in het water bij hoogtij (bij laagtij zie je de palen waarop ze staan :-)) en dus moesten we er om 9u55 zijn. Iets te vroeg voor Hanne die nog wat last had van de verkoudheid en het bijhorende slechte slapen. Ik trok alleen op pad terwijl Hanne met Olivia een rustig ochtendje Starbucks en rondwandelen in Hiroshima deed.

Miyajima is de moeite. En al zeker omdat er net één of andere ceremonie bezig was waardoor er gigantisch veel Japanse madammekes en meneerkes in volledig traditioneel ornaat rondliepen. Het was aanschuiven om een gebedje te mogen doen bij sommige schrijnen en er stond een camera-ploeg om alles te filmen. Geen gebedje voor mij en dus ging ik recht naar de plaats waar een gekostumeerde danser een performance deed. Het is maar bij het posten van de foto op Facebook dat ik te weten kwam iets gezien te hebben dat veel Japanners eens willen zien. Interessant en mooie foto met de drijvende torii op de achtergrond. Eventjes verlost van de immer aanwezige buggy of rugzak, kon ik snel de klim van de lokale berg doen. Leuk pad door de bossen met hier en daar enkele herten (die trouwens net als in Nara gewoon tussen de mensen lopen).

Als je Hiroshima hoort, denk je automatisch aan 1 ding. In de namiddag hebben we het museum bezocht dat als doel heeft de mensheid voor eeuwig te herinneren aan het kwaad dat atoombommen en soortgelijke kunnen uitrichten. Het museum is goed ingericht, volledig Engels vertaald en heeft ons erg geraakt. Olivia sliep gelukkig want iedereen werd er heel stil van. Vooral de schrijnende getuigenissen gaven ons een krop in de keel. Op 1 seconde was alles in een straal van 5 km weg. Echt weg. Volledig plat op 2 of 3 geraamtes van gebouwen na. Op sommige tredes vonden ze niet meer dan een afdruk van een volledig verkoolde mens... Buiten het epicentrum van de bom werden nog eens duizenden verbrand of bestraald. Olivia heeft achteraf haar allereerste petitie getekend, een tegen massa-vernietigings-wapens. Positief was ook dat het museum geen eenzijdig verhaal gaf. De veroveringsdrang van de Japanners die hun land eigenlijk van de ene oorlog in de andere bracht (met bijhorende afslachtingen in China en Korea) en pas gestopt zou worden na de atoombom, werd niet weggestopt. Nu leren ze hun kinderen over het belang van vrede en sturen ze hen op schoolreis naar Hiroshima om er aan de toeristen te vragen een vredesboodschap voor hen neer te schrijven. Wat we ook tot driemaal toe deden.

S avonds hebben we de lokale specialiteit gegeten: okonomiyake. Een soort hartige pannekoek die ze voor je ogen bakken of in je prive-tatami-kamertje brengen. Wij hadden het laatste en daar kon de buggy uiteraard niet bij. Die werd door de serveerster voorin het restaurant geplaatst. Paniek! Olivia heeft deze reis niet veel bezittingen, maar aan degene die ze heeft is ze heel erg gehecht geraakt. Ze is wanhopig en half huilend aan de mevrouw gaan uitleggen dat het haar buggy was maar die bleef gewoon lachen. Pas nadat we Olivia verschillende keren hadden uitgelegd dat het ok was, kwam ze mee de tatami-ruimte in. De Okonomiyake was trouwens best lekker (en goedkoop). Hanne vond het OK.

Eergisteren teruggereisd naar Kyoto en de Fushimi Inari schrijn bezocht. Het indrukwekkende is de hele reeks van duizenden torii die achter elkaar opgesteld staan op en rond een berg. Heel fotogeniek en de moeite om door te wandelen. Op elke torii staan Japanse tekens die voor ons toeristen heel religieus lijken, maar eigenlijk gewoon namen van sponsors zijn want zo een torii zetten kost aardig wat geld.

Gisteren moest opnieuw een topdag worden: 2 van de mooiste tempels van Kyoto (er zijn er hier 1000 dus dat wil wat zeggen) en daartussen een wandeling genaamd "pad van de filosoof", omdat één van de bekendste Japanse filosofen van wie de naam mij niet is bijgebleven er zou rondgelopen hebben. De topdag begon helaas veel vroeger en minder aangenaam dan gepland: om half vijf werd Olivia wakker en besefte ze dat Mayo niet bij haar lag te slapen. Die zat in de was, foutje. Ze is pas een uur later terug in slaap gevallen na een fles warme melk en 2 wakkere, troostende ouders. Enkele uren later ging de dag al niet veel beter verder: bewolkt, koud en later zelfs regen. Belgisch hondeweer! Nanzenji tempel was nochtans indrukwekkend en één van de bijhorende tuinen ongelooflijk mooi. "Autumn foliage" op zijn best. De monniken van die tempel mogen best tevreden zijn met hun woonst! Deze tuin bleek het sprookjesachtige padje van ronde stenen door het water te hebben waar ik al een hele tijd naar zocht (wegens op foto gezien ergens). Bij het oversteken zette Olivia een foute stap met als resultaat een natte voet (er zijn van die dagen...). De koi kwamen nieuwsgierig kijken maar aan de natte kous konden ook zij niets doen. Kous uit en een kous van Hanne in de plaats, voor de rest van de dag. Heel schoon zicht :-)

De wandeling van de filosoof is volledig weggeregend. Waar we in Nanzenji nog konden schuilen in de tempel, waren we hier volledig overgeleverd aan de elementen. Nat en koud zijn we bij het Zilveren Paviljoen toegekomen en ook dat was zeer mooi. Niet zozeer het paviljoen zelf (het is niet eens zilver, was de bedoeling maar is er nooit van gekomen) maar wel de ligging en de tuin. Tuinen aanleggen wordt hier terecht een kunst genoemd! S avonds zijn we het 2e van drie bekende Japanse vleesmerken gaan eten: Ohmi vlees. Hida hebben we al gegeten. Kobe nog te gaan. Opnieuw lekker vlees. Hida staat voor ons wel een trapje hoger.

Olivia heeft intussen 2 evoluties doorgemaakt die beide hopelijk van korte duur zijn: ze is een mama's kindje geworden (miljaar) én ze jammert veel sinds ze een verkoudheid heeft/had (God slaat en zalft). Niet meer de ideale kleine die ze in Osaka was! Beide gecombineerd zie ik er niet zoveel van af, maar Hanne is al meermaals "net niet agressief" geworden. Ik kan daarentegen steeds redelijk rustig eten want van zodra ze bij mij lastig doet, wil ze toch terug naar mama :-)

Gisterenavond was dan een spannend moment. Na heel wat heen-en-weer mailen al van voor Fraser Island (eigenlijk al sinds de week voor we naar Australie vertrokken), heeft Hanne gisteren een interview gedaan met P&G voor een vacante job in Geneve. De job heeft niets met de mijne te maken (andere business, ze zit wss zelfs in een ander gebouw) en dus ideaal. Het interview ging vlotjes en nu is het afwachten op bevestiging van bovenaf dat ze iemand mogen (her-)aannemen. Spannend!

Vandaag trokken we naar Hikone om er één van de mooiste kastelen van Japan te bezoeken, daterend van begin 17de eeuw, periode waar de samourai nog actief waren in niet-toeristische sectoren. Ons eerste kasteel-bezoek in Japan, mijn 2 looptochten rond het kasteel van Osaka niet meegerekend. Mooi, klein, typisch Japans kasteel met een mooie tuin eraan. Japanse kastelen lijken trouwens totaal niet op Europese, behalve dan de obligate gracht en omwalling, en trappen. Veel trappen. Een Japans kasteel heeft krullende daken en witte muren, en lijkt eerder een pronkstuk dan een verdedigingsstek.
S avonds zijn we alweer typisch uit eten gegaan, deze keer typisch omwille van de locatie eerder dan het eten: een shoppingmall waarvan één volledige verdieping is ingenomen door tientallen restaurantjes, met een overvloed aan pronkerige etalages vol sierlijke borden fake food om je het water in de mond te doen krijgen, of dat schijnt toch de bedoeling te zijn.

En zo hebben we vandaag een rustig dagje achter de rug. Ideaal om morgen naar Koyasan te trekken waar we bij monikken in een tempel gaan slapen! En daarna naar het laatste luik van onze trip: Tokyo en omstreken.

Mata ne!