Profile
Blog
Photos
Videos
Happy Birthday on the Big Island!
Onze allerleukste globetrotter is vandaag 19 geworden! Natuurlijk moest dit eventjes gevierd worden, en dus rukten wij uit naar de enige supermarkt op het eiland -maar liefst drie kwartier lopen- om een taart te kopen, een perzikentaart welteverstaan. Dus, vanmorgen toen het dan ook voor de Hawaiiaanse tijd zover was, doken wij op de taart. Helaas vielen de tongetjes uit de mondjes en kwam de magnetronmaaltijd van gisteren weer naar boven, want de taart was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden, helaas. Maar geen ramp dachten we, we springen wel in de bus naar het dichtstbijzijnde stadje, maar na een blik geworpen te hebben op the bus schedule, kwamen we erachter dat de bus helemaal niet rijdt op zondag! Dan maar een potje triviant onder het genot van een sinaasappel.
Enfin, dit is alweer de tweede dag op the Big Island. Maar zoals jullie misschien wel gemerkt hebben, hadden wij even een tijdelijke kleine crisis, die met behulp van Basjes mama gelukkig is opgelost! Dus wij kunnen jullie weer volmondig vertellen over al onze belevenisjes, en dat zijn er nog al wat. We beginnen even een tijdje terug in de tijd, Waikiki daar waren we gebleven. Na nog wat heerlijke dagjes te hebben gespendeerd op de prachtige stranden van O'ahu -die inmiddels rijkelijk gevuld waren met springbreakvierders, met onder andere de perfecte Beverly Hills meisjes, die met grote troepen de stranden van Waikiki bezetten en zo veel mogelijk foto's van elkaar maakten in elke mogelijke houding en positie- kregen we er nog een aantal interessante kamergenoten bij. Zo lagen wij op de kamer met een Ierse: Rosemary. Het arme schaap had last van een of andere urineweginfectie en haar tabletjes werkten niet helemaal -en ze hadden slechts 300 dollar gekost-, en kwam later in de week Aaron erbij, een student uit Santra Cruz die zweverige geneeskunde studeert. Hij wilde haar wel even helpen toen hij hoorde dat de medicijnen niet deden wat ze doen moesten. Wat er toen gebeurde, zullen wij even kort en bondig schetsen. Aaron: "Ben je bang voor naalden?" Rosemary: "Uuuh een beetje?" A: "Oke, doe iets gemakkelijks aan en ga maar liggen!" Vervolgens sprintte Rosemary naar de badkamer en was in een split second weer terug. Toen ze lag begon het festijn -Bas en Anneleen zaten ondertussen boven op het stapelbed als twee glibberige aapjes toe te kijken hoe Aaron de naalden uit het zakje tevoorschijn toverde, want ja, hij ging Rosemary even be-acupuncturen!- Handig kneep hij in een been of tussen de wenkbrauwtjes, om er vervolgens rustig wat naaldjes in te laten zakken. Wij zaten ondertussen te bibberen op het bed. En op de vraag of wij het ook even wilden proberen "Just for fun!" doken wij onder de dekens! Na de sessie verdwenen de naalden rustig weer het doosje in -hetzelfde als waar ze uit waren gekomen-, en ging het doosje -met gebruikte en ongebruikte naalden- weer de tas in van de dokter in spé. De volgende dag hebben wij ons begeven tussen het wildwatergedierte in Hanauma Bay! Bas zwom rustig tussen de aaltjes en zeeschildpadden door, terwijl Anneleen een humuhumunukunukuapua'a probeerde te vangen -dit staat voor vis met de snuit van een varken, en dat is één woord! Uiterst geschikt voor galgje dachten wij zo!-. De baai was echt prachtig, en de vissen ook. Al snelde Bas wel terug richting de kust toen de vissen formaatje hamerhaai werden. Op het strand trof hij Anneleen al aan, die bezig was het zeewier tussen de tarzancoupe vandaan te vissen.
En toen zaten wij, het jolige duo, alweer op het vliegveld. Het volgende eiland wat wij namelijk gingen bezoeken was Maui, en daar kan je alleen naartoe vliegen. Het meisje achter de incheckbalie zag ons visum aan als ons paspoort, en toen Bas haar daarop wees, zei ze doodleuk dat het niet uitmaakte. Toen wij een enkele minuut later op onze tickets keken stond er dat wij inwoners waren van het land Amsterdam -waarom ook niet!-. Het minivliegtuig in, en een half uur later stonden we op Maui. De taxirit was voor de verandering maar weer eens een heel avontuur. We zaten nog net geen vijf minuten in de taxi toen de ietwat verdachte Polynesiër die ons naar ons hostel zou brengen vroeg: "Can my brother pick you up here in five minutes? You will get a discount of ten dollars, so you just pay him ten?!" Ietwat huiverig stemden wij toe. En na een minuut of tien op een verlaten parkeerplaats te hebben gewacht -Anneleen was hier heel gerust op, die stond bekant haar taekwondo al te oefenen-, kwam dan toch de zogenaamde broer. De eerste vraag die hij stelde was of we Mexicanen waren -niet echt, zien we er zo uit ofzo? $!$%^&-. Gelukkig zijn we veilig en wel aangekomen bij het hostel.
Dit hostel was niet per se geweldig. De douches waren so-so, en de mensen die we in eerste instantie tegenkwamen waren niet bepaald onze types. Wij dachten dus dat het enige voordeel van dit hostel de free tours waren. Die free tours waren geweldig, en we kwamen er later achter dat de mensen ook echt wel tof waren!
Maandag begon onze eerste tour. We gingen hiken over een muddy trail, om vervolgens een duik te nemen in een wilde rivier. De hike was echt geweldig. Onderweg hebben we allerlei soorten wild fruit gegeten: strawberry guava, guava, koffiebonen en frambozen! De gember en bananen groeiden overal, en de tourguide -die alles doodleuk op blote voeten deed, want hij was het zo gewend- was nooit te beroerd om de wilde lekkernijen voor iemand uit de boom te halen. Eenmaal op de top aangekomen was het uitzicht onwijs mooi. Echt een top tour!
Dinsdag echter, was misschien nog wel mooier! Nadat ze iedereen de busjes ingeladen hadden begonnen we aan onze tour. Eerst stopten we in een schattig dorpje om nog wat eten in te slaan voor de rest van de dag, maarrr niet teveel zo raadde onze tourguide ons aan, want we gaan hierna het beste bananenbrood ever halen! Ondertussen waren we erachter gekomen dat de weg die we zouden afleggen uit 677 bochten zou bestaan, en dat we over 54 bruggen zouden crossen. De mooiste views passeerden de revue. Na het banenenbrood stopten we op een plekje waar het geharde lava fiers tussen de golven stond. Adembenemed. Maui is een vulkanisch eiland, dus er zijn meer dan alleen witte stranden. We hebben lekker van de zon genoten op zwarte stranden en zelfs op rode stranden. Maar alsof dat nog niet genoeg was, mochten we ook in een grot duiken. Wij hebben allebei besloten dat maar niet te doen, want de guide zei dat het heel erg donker ging zijn en dat je hem echt moest vertrouwen. Dat ging hem dus niet worden, wij badderden wel aan het begin van de grot, waar er nog zonlicht door kon dringen! En wat bleek, dat was helemaal geen verkeerde keuze, want op een gegeven moment kwamen er mensen de grot uit met de melding dat oma kwijt was -een vrouw op leeftijd deed mee met onze tours-. Er brak lichte paniek uit, want madame had het niet gered, zo dacht men. Uiteindelijk dook ze op, en bleek dat ze eventjes een uitstapje had gemaakt naar een andere grot. Wij veegden het zweet van de voorhoofdjes en dankte God op de blote knietjes dat we die grot niet hadden betreden. Na nog wat wilde kokosnoot naar binnen te hebben gewerkt, was het dinner time. We stopten bij een tentje, -of eigenlijk boerderietje- waar een heleboel koelboxen stonden opgestapeld onder een partytent en een dikke Hawaiiaan druk bezig was vlees op de BBQ te gooien. Goeie grutten dachten we. We bestelden kip en fried bread. Maar dames en heren dat was me goddelijk. We hebben gesmikkeld en gesmakkeld want zo lekker hebben we nog nooit kip gehad. Gelukkig kregen we lang de tijd om het eten even te laten zakken -niet- en mochten we ons klaarmaken voor het laatste gedeelte van de tour, een hike -verrassend-. Deze hike was wel iets minder lang en minder zwaar dan die van maandag. De hike begon door een ietwat gewoon bos, al waren de bomen natuurlijk wel wat spectaculairder dan die op de Veluwe. Het bos maakte echter al snel plaats voor een imponerend bamboebos. Dit was zo ontzettend indrukwekkend. We liepen tussen de bamboe door en doordat de bamboe zo lang was, was er maar weinig licht. Dit gaf een hele mysterieuze uitstraling aan het geheel. We vervolgden het pad totdat we uiteindelijk een riviertje over moesten steken -en waar iedereen zichzelf droog probeerde te houden door over de glibberige stenen te hoppen, banjerde Anneleen rustige met schoenen en al door het water. Onze schoenen zaten namelijk toch nog helemaal onder de modder van de andere tour, en hebben de reis helaas niet overleefd. Ze zijn gesneuveld-. Vlak na het riviertje kwamen we bij een soort vallei waar een gigantische waterval langs een rots naar beneden kletterde. Hij was wel vijftig meter hoog -of tenminste, zo schatten wij-. Echt super super mooi. Maar toen we uiteindelijk in ons bedje lagen waren we blij toe want het was wel een lange en zware dag geweest.
Hierna hadden we wel genoeg tours gedaan, en besloten we nog maar even een toeristisch dorpje in de omgeving op te zoeken -Lahaina-. De busrit ernaartoe was echt fantastisch. De weg liep over de hoge kliffen langs de Grote Oceaan, waardoor we anuit de bus de walvissen konden zien zwemmen -iets waar Hawaii, en voornamelijk Maui om bekend staat-! Hoe tof!
Toen onze tijd in Maui erop zat, pakten we het Teuge-vliegtuigje -ja het was echt een superklein vliegtuigje: er konden acht mensen in, de piloot hield het veiligheidspraatje, en er was geen stewardess aan boord, laat staan een wc. De securitycheck voordat we aan boord mochten, hadden ze ook maar overgeslagen, das mooi makkelijk!- naar the Big Island. Na veertig minuutjes te hebben gevlogen -en vooral te hebben genoten van het uitzicht! De ontelbare watervallen op Maui waren vanuit de lucht zowaar nog mooier dan vanaf de grond- kwamen we aan op Kona International Airport -we waren geland ja, ergens tussen de privejets, dus mochten we nog 2932 kilometer lopen naar de normale terminal, joehoe-. Wij dachten even snel een taxi in naar het hostel en knorren maar. Maar nee nee nee, dat werd ons sterk afgeraden, want -zo zei zo een knul die daar werkte- voor 10 minuten met de taxi moet je al 20 dollar betalen, en jullie moeten een uur dus dat is uuh 300 dollar. Dat dat iets overdreven was wisten wij ook, maar dat het duur zou zijn, daar had ie gelijk in. Wanhopig speurden wij alle boekjes door en kwamen op niets uit. Anneleentje besloot de stoute schoenen aan te trekken en liep op de speedishuttle af. Zodoende werden we voor heel wat minder pesos naar ons hostel gebracht. Ohja ons hostel, nog zo een leuk grapje. Dit insectenwalhalla ligt in het midden van de rimboe. Er is hier helemaal niets. En tot overmaat van ramp rijdt de bus zo een 2 keer per dag -als je geluk hebt dus-. En om het allemaal aangenaam te maken is de eigenaresse een bemoeizuchtig en pusherig oud Koreaans vrouwtje! Toch wel speciaal, zo een verjaardag!
Dames en heren, willen we allemaal even een verjaardagsliedje zingen voor Anneleen? In het Hawaiiaans mag ook, want daar zijn wij tegenwoordig helemaal in thuis!
Goed, wij gaan eens op zoek naar een sappig verjaardagsmaal -we hebben in de aanbieding: mieren, sprinkhanen, krekels en kakkerlakken-.
Dikke Kussen,
Bamboe Birgit en Tony Tarzan
- comments