Profile
Blog
Photos
Videos
Akwaaba!
Tijd voor een nieuwe update vanuit Ghana! Het lijkt wel of ik hier "four weddings and a funeral" in het echt aan het meemaken ben, zoveel speciale gebeurtenissen in zo'n korte tijd. Na de paasmis en het huwelijk waarover ik in mijn eerste blog schreef, kan ik nu ook een begrafenis, doop en inwijding van een bisschop afvinken. Maar daarover later meer...
Na m'n vorige blog ben ik eindelijk naar het veld gegaan. Het was overigens nog steeds niet een bamboe project, maar wel een succesvol herbebossingsproject dat als voorbeeld voor "Forest Landscape Restoration"(FLR) wordt gezien, over de hele wereld. Het was ook voor mij wel nuttig daar een kijkje te gaan nemen, aangezien FLR mijn hoofdonderwerp is. Het was zo'n 5 uur rijden (keer 2 dus, hobbel hobbel....) dus het was een lange dag. Naast het kappen van bos om ruimte te creëren voor de landbouw (hoofdreden) en voor het hout (gek genoeg niet de hoofdreden), is hier in Ghana veel bos verloren gegaan door grote bosbranden in de jaren 80. Ik heb kilometers lang gedegradeerde (of zeg maar gerust: ontboste) gebieden gezien, en een klein stukje waar het alweer aan het groeien is (dat is dus het FLR project). Tien jaar geleden zijn ze begonnen met herbebossen, samen met de lokale bevolking die verder ook wat kleine gewassen tussen de bomen kunnen planten gedurende de eerste paar jaren (agroforestry), in ruil voor het laten staan van de bomen. Het leek op sommige stukken al bijna een volwaardig bos. Er waren al weer heel wat vogels en een enkele grasscutter (soort marmot) te spotten. Goed nieuws dus. Door de bevolkingsdruk hebben veel boeren nauwelijks land, dus zij zijn ook blij dat ze nu stukjes land toegewezen krijgen om gewassen te verbouwen. Wel een beetje cru dus dat toen twee van de drie Afrikanen (inclusief mijn begeleider) tijdens de lunch in een nabijgelegen dorpje gelijk voor de grasscutter op het menu kozen. Zo vaak kom je immers niet buiten de stad en dan moet je gelijk gebruik maken van al het wild op het menu. Hoezo duurzaam bosmanagement...
Tot zover de snelcursus bosbeheer. Buiten dat ene uitstapje ben ik nog niet aan het interviewen toegekomen, en ik zit hier inmiddels al weer meer dan een maand. Ben benieuwd hoeveel ik gedaan krijg voor het einde, want heb nog steeds een beetje moeite me aan te passen aan het tempo (lees: geen tempo) van de Afrikanen. Go with the flow zullen we maar zeggen...
In het weekend ben ik met Maricarmen (de Panamese onderzoekster die inmiddels weer vertrokken is) naar het culturele centrum geweest van Kumasi. Hoewel het volgens mij vooral voor toeristen bedoeld is, hebben we die dag maar één andere blanke gezien. Er waren allemaal winkeltjes en galerijtjes waar lokale kunstenaars aan het werk zijn. Schilderijen, houtwerk, kleding, sieraden, tassen, meubels van rattan en bamboe, geweven stoffen (Kente), en ga zo maar door... Ik denk dat ik tegen het einde van mijn tijd hier, gerust nog wel een koffer aan souvenirs kan vullen!
Ik ben dat weekend ook verhuisd. Had ik het de vorige keer nog over mijn "luxe" eigen badkamer, ik heb nu alweer een upgrade gekregen! Omdat dat guesthouse enorm duur was, heeft mijn begeleider voorgesteld voor een redelijk bedrag in zijn huis te komen wonen. Ik heb een eigen kamer en eigen badkamer met stromend water, en oke, ook hier zitten 's avonds kakkerlakken in de badkamer, maar het ruikt hier zo veel frisser (of zeg maar: het stinkt hier niet zoals in het guesthouse), er is een mooie keuken en *tromgeroffel* er is een wasmachine! Wat een mens al niet gelukkig kan maken ;) Inmiddels heb ik ook al een paar deja vu momenten van Vietnam herbeleefd: stroomuitval. Om de paar dagen is er 's avonds geen stroom, omdat er iets in de centrale niet werkt en de beschikbare hoeveelheid elektriciteit verdeeld moet worden over de wijken (hier is de regering er tenminste wel eerlijk over, in tegenstelling tot Vietnam waar de regering iedere keer met smoesjes aan kwam zetten dat er stroom "opgespaard" moest worden voor een of ander festival dat pas over een half jaar gevierd zou worden...). Tijdens zo'n stroomuitval is het zo warm in huis, dat we (mijn begeleider Michael, zijn vrouw Priscilla en baby Michelle) maar in de auto met airco gaan zitten of een paar uurtjes rondrijden door de stad. En ijs eten natuurlijk :).
De afgelopen week ben ik naar een begrafenis geweest van de moeder van iemand van Tropenbos. Het was een hele belevenis... Ik wist dat ze al meer dan een maand geleden overleden was, dus ik verwachtte dat datgene dat daar opgebaard lag een soort symbolische dummy oid zou zijn, maar achteraf hoorde ik dat ze de lichamen hier soms wel 4 maanden in een vriezer bewaren. Misschien was het maar goed dat ik dat niet wist op dat moment ;) Er waren duizenden mensen op af gekomen, en de dienst werd op een groot soort voetbalveld gehouden. In een u-vorm staan er allemaal party tenten met plastic stoeltjes rond de binnenplaats, en in één rijkelijk versierde party tent ligt dan het lichaam opgebaard. Bij aankomst moet je eerst de hele eerste rij handjes schudden, dus ik heb die dag denk ik wel honderden handjes geschud. Daarna konden we zelf gaan zitten en waren wij degenen waar de nieuwkomers langs moesten om handjes te schudden. Het grootste gedeelte van de dienst was in Twi, dus ik heb er niet veel van kunnen volgen, maar dat scheen niet een probleem te zijn. Iedereen gebruikte deze gelegenheid toch vooral om elkaar weer te ontmoeten en bij te praten. Ondertussen graasden de geitjes op de laatste stukjes gras van het veld, ze leken zich nergens wat van aan te trekken. Laten we maar zeggen dat ik ogen te kort kwam die dag... Er werd trouwens niet heel veel openlijk gerouwd, waar ik een beetje bang voor was in het begin. Hier wordt de dood van iemand van boven de 70 namelijk als goed beschouwd, en vaak draagt men dan ook witte in plaats van zwarte kleding. Deze vrouw was 96 geworden. Hier droegen de mensen trouwens wel zwart, en de naaste familie droeg rood/zwarte gewaden. De vrouwen hebben mooie jurken en de mannen hebben een groot stuk stof om hun heen gewikkeld (a la de mensen uit de Griekse oudheid). Na de dienst ging lijkwagen onder begeleiding van een echte brassband (met trompetten enzo) en met de naaste familie naar de begraafplaats, terwijl de rest zich haastte naar de plek waar de lunch uitgedeeld werd. Al met al een bijzondere ervaring in ieder geval!
Zaterdag werd in de Katholieke kerk Michelle, de dochter van Michael en Priscilla gedoopt, samen met nog zo'n 20 andere baby's en kinderen. Het leek best veel op een doop in Nederland, de plastic emmers met water daargelaten... Ik vond de priester ook maar een beetje chagrijnig, omdat sommige baby's maar niet wilden stoppen met huilen (euh, het zijn baby's?) , en het leek wel alsof hij er zo snel mogelijk vanaf wilde zijn. Ik was de fotograaf die dag, al moest ik bijna om een plekje vechten omdat de andere fotografen me gewoon onder de voet liepen. Ik heb gemerkt dat de Ghanezen niet echt van foto's houden (wat natuurlijk best vervelend kan zijn voor jou als toerist), maar zodra het om hun baby's gaat lijkt het nooit genoeg te zijn!
Zondag alweer een kerkelijk dagje. Na de gewone zondagochtendmis (ja, ik heb de kerk hier al vaker bezocht dan in Nederland in de afgelopen 4 jaar ofzo) zijn we naar de Anglicaanse grote kerk gegaan in het centrum van Kumasi. De oom van Priscilla (die overigens nog niet eens 40 jaar is) werd daar als bisschop ingewijd. Er waren duizenden mensen op af gekomen (de kerk was allang vol, en wij zaten samen met honderden anderen buiten onder de bekende partytenten). Via tv schermen kon je de dienst volgen, al kwamen ze pas na een paar uur met de boxen aanzetten, dus echt volgendeed je het niet. Maar weer scheen dat niet erg te zijn. Je hebt immers je neefjes, nichtjes, ooms, tantes en buren om mee bij te praten. En als je honger hebt koop je een ijsje of bakbanaan chips van de kayayo's (meisjes met schalen op hun hoofd) die tussen de rijen door hun waar verkopen. Pas na ruim 5 uren was de dienst afgelopen. Met Priscilla's familie gingen we nog naar de receptie. Daar kregen we eten en er was een liveband. Ook de kersverse bisschop kon het niet laten even mee te dansen. Dat zie ik ze in Nederland nog niet zo snel doen! ;)
Voor de Bossen: een hele fijne familiedag!
Tot de volgende keer!
De foto's bij deze blog vind je hier
- comments
Mark Hoi lieve Astrid! Wat een leuke blog en wat fijn dat je dit keer zo vaak zelf op de foto staat! :)
Linda Hey Astrid!! Je kan het hier misschien niet zien aan de reacties, maar in Wageningen houdt iedereen je goed in de gaten :) Ik was even tijdelijk vergeten je blog te lezen, omdat ik dat voor later wilde bewaren - om het vervolgens dus te vergeten... Gelukkig begon Marloes erover en begon Iris erover en gelukkig hielp je me er zelf ook even aan herinneren. Nu maar hopen dat ik er ook weer es aan denk je een mailtje te sturen... Tot die tijd een korte update: hier is alles goed, en ik ben blij je leuke verhalen te lezen. Hou je taai en als christen zullen we je ook welkom heten hoor, het is aan jou ;) Tot de volgende berichten xxx