Altijd al hebben we Thanksgiving willen vieren. Gek gemaakt door de commerciële Amerikaanse uitspattingen op de Nederlandse televisie van dit "familiefeest" hadden we in Luangprabang de mogelijkheid! 's Middags kregen we een flyer in onze hadden gedrukt met de schreeuwende tekst dat er een heuse Thanksgiving avond werd gegeven, inclusief Turkey! Will - onze meereisende Yank - was meteen in extase en 'verplichte' ons om mee te gaan. Achter bleek dit alles behalve een verplichting. Het was een top avond en de perfecte afsluiting van onze dagen in Luangprabang.

De volgende dag zijn we met de bus richting Phonsavon gegaan. In Luangprabang hebben we afscheid genomen van Will en drie Engelse meiden die sinds de Slowboat deel uitmaakte van ons gezelschap. Met Michael en Inge zijn we het avontuur aangegaan om met een local bus door de bergen te scheuren. Uiteraard bij binnenkomst direct de achterste bank toegeigend en languit gaan liggen, voorzover dat mogelijk was (en echt heel ver was dit niet). Na 8 uur stuiteren en heen en weer geslingerd te zijn, kwamen we misselijk maar voldaan aan in Phonsavon.

Phonsavon staat bekend om zijn 'plain of jars'. Kort gezegd: een veld met stenen kruiken. Dit was het ook letterlijk. In de middle of werkelijk no where stonden een paar honderd van deze stenen kolossen. De plaatselijk bevolking had geen enkele notie van waar deze units vandaan kwamen, laat staan waar ze voor dienen. Tegenwoordig gebruiken ze om geld te verdienen aan toeristen, waar wij lekker aan hebben meegeholpen. Na drie van dit soort velden gezien te hebben waren we nog het meest onder de indruk van de vele kraters die het dorre landschap deed lijken op gatenkaas. Iets wat wij niet wisten en vanaf nu doorgaat als Triviant vraagje op familieverjaardagen: "Welk land is de vorige eeuw het meest bestookt met bommen?" Antwoord: Laos! .

Phonsavon paste prima in de film als 'Once upon a time in the west". Er was weinig te beleven dus dezelfde dag hebben we een bus geboekt richting Vang-Vieng, wat in de Lonely Planet beschreven wordt als "you either love it, or hate it".

Na een vergelijkbare rit met een local bus, inclusief de onmisbare lekke band, 's middags een hostel gezocht in Vang-Vieng. Dit stadje is het best te vergelijken met Palma de Mallorca of Lloret, maar dan zonder de discotheken. Werkelijk in elk restaurant draaien ze herhalingen van Friends, hingen mensen in barren rond of lagen in, op, rond of aan een rivier een beetje niks te doen. Tubbing was het meest uit het oog springende bezigheid wat hier te doen was. Opzet was dat je je in een soort van tractor binnenband de rivier laat afzakken. Langs de rivier waren er tenten waar je kon drinken of slingerend het water in kon duiken. Dit laatste wilde onze tot Belg geneutraliseerde Nederlander wel eens ondersteboven proberen. Resultaat; 8 hechtingen en kennisgemaakt met de medische wereld van Laos. Ons tubbingavontuurtje heeft welgeteld 30 meter geduurd. Een echte aanrader!

Na een dag of wat niks doen, mede doordat Michael wat minder mobiel was, hebben we wederom een bus genomen naar de hoofdstad van Laos, Vientiane. Over onze dagen hier kunnen we kort zijn; we hebben werkelijk waar geen kont gedaan! Niet omdat we dat niet wilde, maar omdat er gewoonweg geen donder te beleven was. Leuke van Vientiane was dat we zowat iedereen van de groep weer ontmoet hebben, waardoor de dagen nog echt gezellig waren!

Vanaf Vientiene was de volgende stop Pakse, om vanaf daar verder richting de "Fourthousand" Islands te gaan. Iedereen van de groep ging dezelfde kant op dus met z'n allen tickets geregeld voor een nachtbus die kant op. Bij aanschaf van deze tickets werd ons vriendelijk doch dringend verzocht om om 7 uur 's avonds bij het busbedrijf te verzamelen. Vanaf daar zouden we namelijk worden opgehaald om naar het busstation, 10 km verderop, te worden gebracht. Brave backpackers die wij zijn luisteren wij en stonden we stipt op tijd op de afgesproken plek. Om half 8 was er nog steeds geen tuktuk, geen bus, helemaal niks. Kwart voor 8 kwam er eindelijk een groot uitgevallen tuktuk voorrijden met daarin al zo'n mannetje of 15. Het proppen van mensen in te kleine ruimtes zijn we inmiddels wel gewend dus we zijn gauw ingestapt. Aangekomen bij het busstation stonden er ware VIP bussen ons op te wachten die nog het meeste weg hadden van de vrachtwagen in de Coca-Cola kerstreclame, zoveel lichtjes zaten erop. Gauw de bus in en een plek bij elkaar gevonden, waarbij sommige reizigers vechten voor een plek iets te letterlijk namen. Een ietwat oudere Franse man was kwiek genoeg om Will aan te vliegen, omdat hij op zijn aangewezen plek zat. De beste man had echter niet in de gaten dat de hele bus op een andere plek zat dan aangewezen. Na wat geschreeuw, geduw en getrek had iedereen een plek en konden we vertrekken.

De bus waar we in zat was tot nu toe de meest luxueuze versie die we gehad hebben. Algauw bleek dat uiterlijk niet alles is. Schijnbaar was het onderstel van de bus in verre staat van ontbinding, wat leed tot 3 pitstops in 't holst van de nacht. De tweede duurde maarliefst van half 4 tot kwart voor 6 waarbij alle wielen van de bus gehaald werden en er met laswerk een poging werd gedaan de bus weer te reanimeren. In een hutje langs de kant van de weg hoorde we een welbekende hinde van de Champions League. In dit hutje bleken drie locals Werder Bremen - Real Madrid te kijken. We hebben een half uurtje meegekeken wat eigenlijk wel een hele gave ervaring was. Ergens in de woestijn van Laos midden in de nacht Champions League kijken!

Zo'n 22 uur later over een afstand van Amsterdam - Parijs kwamen we eindelijk aan in Pakse. Vanaf hier direct een tuktuk genomen naar het zuiden en met een boot de oversteek gemaakt naar Don Det, waar we op moment van schrijven zitten. Een typisch eiland, waarbij er alleen tussen 6 en 10 ' s avonds stroom is. De computer waar we nu opzitten wordt door een generator van stroom voorzien en iedereen om 10 uur 's avonds in bed dient te liggen. Stress kennen ze hier niet en als je haast hebt, zit je in het verkeerde land! We zullen hier nog een dag of wat op de eilanden blijven voordat we Cambodja in trekken.

Het uploaden van foto's is wat moeilijk door de trage verbindingen. Zodra het mogelijk is zullen we weer wat posten.

Tot dan!