Profile
Blog
Photos
Videos
Eindelijk dan weer even een berichtje vanuit Cambodja. We hebben onszelf niet echt de tijd gegeven om ons blog te updaten, waarvoor onze welgemeende excuus.. ;-)
Inmiddels zitten we al weer een week of wat in Cambodja. Vanaf ons laatste blog zijn we in 't zuiden van Laos de grens over gegaan Cambodja in. Met een bus zijn we dwars door 't oerwoud richting een grensovergang gereden. De grens bestond uit 2 hutjes welke 100 meter uit elkaar stonden. Bij het eerste hutje moest je je departurecard invullen en een stempel ontvangen. Vervolgens moest je door de zinderende hitte over een gortdroge modderweg richting het andere hutje lopen, waar je dan weer je arrival-card in moest vullen en een visa moest regelen voor Cambodja.
Vanaf daar stapten we op een wat grote bus richting Strung Steng. Hier hebben we afscheid genomen van onze drie Engelse vrienden die een andere kant op gingen. Samen met Inge en Michael zijn we richting de provincie Ratanakiri, in het noordoosten, gereden. Dit gedeelte van Cambodja wordt nog maar weinig bezocht door toeristen en staat bekend om zijn ruige natuur. Het plaatsje waar we overnachten, Ban Lung, bestond uit stoffige straten en veel verkeer. 10 minuten buiten lopen met een wit shirt had als gevolg dat het een mooi oranje stof kleur gekregen had.
Een meer in een vulkaan krater is een van de hoogte punten van noordoost Cambodja. Foto's zeggen meer als woorden, dus we zullen snel wat online zetten van dit stuk natuurschoon. Een jungletrekking leek ons verder een mooie manier om de nog onaangetaste natuur te ontdekken. Vergeleken met deze trekking viel onze trekking in Chiang-Mai in het niet. Vanaf het eerste moment dat we de auto uitstapte zaten we zowat midden in de jungle. Onze twee gidsen moesten zich regelmatig letterlijk een weg door de begroeiing hakken met een zwaard om een pad te maken. Na een uur of 6 lopen door de tropische hitte van de jungle kwamen we aan bij het kamp waar we de nacht gingen doorbrengen. Jammerlijk genoeg was dit kamp al ingenomen door andere backpackers dus besloten we maar even door te lopen. Op een voor ons volstrekt onlogische plaats besloten de gidsen een compleet nieuw kamp te bouwen. We keken wat naar de plek, zagen een zooi planten en struiken met daartussen bomen. "Hoe gaan ze hier in godsnaam een kamp maken dan?", dachten we bij onszelf. Om ons bezig te houden vertelde de gidsen dat we konden zwemmen in een naastgelegen bron, waar we gretig gebruik van gemaakt hebben. Ondertussen gingen de twee Macgyvers aan de slag. Na een uur hebben ze het voor elkaar gekregen om een supergoed kamp op te bouwen waar we ons slaapzakken op konden hangen en ze het eten konden klaarmaken. Menig land-scout zou jaloers zijn geweest op dit kamp! Surveilleren in de jungle is echt iets waar deze mensen voor gemaakt zijn. Na het diner, wat uiteraard bestond uit rijst, beef en groente, hebben we naar de verhalen van de gids geluisterd. Het bleek dat hij een van de vele vluchtelingen is vanuit Vietnam. Op jonge leeftijd is zijn moeder overleden en is hij verlaten door zijn vader. Sindsdien woont hij zo'n beetje in de jungle van Ratanakiri. Op dit soort momenten merk je echt de verschillen tussen onze rijke, verwende westerse cultuur en de wereld van hier. Met deze realisatie zijn we onder de sterrenhemel in slaap gevallen in onze hangmatten.
De volgende dag, na een ontbijt bestaande uit rijst, beef en groente :-) zijn we verder gelopen. De vegetatief van de jungle bestaat voornamelijk uit vele boomsoorten, en dan voornamelijk met bomen van teakhout, en orchideeën. Na vele uren lopen kwamen we een aantal keren voorbeelden tegen van illegale boomkap. De gidsen trokken zich dit erg aan want het voelt voor hun aan alsof hun 'huis' bedreigt wordt. Bij dit soort plekken stonden we even stil en bekeken de gidsen de schade. Vaak bestond dit uit een omgehakte, stokoude teakboom waarvan ter plaatse direct planken of balken gezaagd werden. Het is spijtig om te zien dat kapitalisme het vaak wint van natuurschoon.
Uiteindelijk kwamen we bezweet, moe maar voldaan aan bij het startpunt van onze trekking. De volgende dag zijn we vroeg met de bus vertrokken richting Siem Riep, wat bekend staat om de tempels van Angkor. Na een overnachting in Kampung Cham kwamen we de volgende dag in Siem Riep. Op voorhand hadden we al besloten dat we de dagen hier voornamelijk wilde gebruiken om bij te komen van het vele reizen en de opgedane ervaringen te laten bezinken. Siem Riep bleek hier achteraf een uitstekende plek voor. Na een uurtje of wat zoeken hebben we 2 kamers genomen in een super guesthouse. Voor maar $3,- p.p,/p.n. sliep je in een schoon, luxueuze kamer inclusief televisie. De ideale setting om een dag of wat weinig uit te voeren.
Na een dag of wat kwamen ons Engelse vrienden vanuit Sihanoukville ook richting Siem Riep. Samen met hun hebben we in de nacht van mijn verjaardag het mooiste feest gehad tot nog toe. Geheel spontaan ontstond na het avond eten een feest wat zich algauw verplaatste naar het midden van de straat. De groep van ongeveer 10 waarmee we begonnen bestond als snel uit 50 of zelfs meer. Om 12 uur werd ik op gepaste wijze door iedereen gefeliciteerd; Bier, champagne en buckets werden over me heen gegooid en ik werd door iedereen gefeliciteerd. Een 25ste verjaardag om nooit meer te vergeten!
Een dag of wat later zijn we met z'n allen naar de tempels van Angkor gegaan. Dit tempelcomplex is ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht en staat bekend om zijn door de jungle begroeide tempels. Mensen die de films van Lara Croft - Tombraider hebben gezien; deze film is hier opgenomen. We zijn om 4 uur opgestaan om de zonopgang mee te maken bij een van de grotere tempels; Angkor Wat. Vanachter een tempel-silhouet kwam de zon boven waardoor de omgeving baadde in het licht van de ochtendzon, en garant stond voor ansichtkaartlijkende foto's. We hadden de hele dag een chauffeur tot onze beschikking die ons van de ene mooie tempel naar de andere reed. De Tempels van Angkor staan bekend als hét hoogtepunt van Cambodja. Dit houdt dus in dat we deze dag niet de alleen waren. Horden toeristen wekte af en toe wat irritatie op, en dan met name de Chinezen. Hele bussen kwamen aan bij zo'n tempel en gaan vervolgens als een ware fotoschietende, disrespectvolle mierenkolonie verder. Van werkelijke alles wordt een foto genomen. De een heeft nog een grotere camera bij zich dan de ander. Algauw ontsproot er bij ons de theorie dat een Chinees die meer dan 5 meter afdrijft van de kolonie, zonder camera, geen overlevingskansen heeft.
Na deze enerverende dag namen we wederom afscheid van onze Engelse vrienden, dit keer definitief. Hun reisroute brengt ze terug naar Thailand om daar in het zuiden Kerst en Nieuwjaar te vieren, om vervolgens door te reizen naar Maleisië. De kans dat onze route elkaar nog een keer gaat kruizen is doordoor dus vrij klein.
Na nog een dag of wat vullen met voornamelijk weinig doen hebben we tickets gekocht naar de hoofdstad Phon Phen. Onze 'avonturen' hier zullen we later vandaag of morgen posten!
- comments