Nadat we afscheid hadden genomen van de Engelse vrienden zijn wij nog twee dagen in Siem Reap gebleven. We hebben deze dagen vooral gebruikt om lekker te ontspannen en de reis naar het Phnom Phen voor te bereiden. De enige activiteit die we nog ondernomen hebben is een bezoek aan het Landmijnmuseum welke, volgens de Lonely Planet, vlak bij Ankor Wat moest liggen. Wat dan ongeveer 15 minuten met een tuk-tuk zou zijn. Echter na 30 minuten in de tuk-tuk waren we nog niet op de plaats van bestemming en bleek het museum begin dit jaar verhuist te zijn. Tjah, dat is dan nadeel van drukwerk.

Na ongeveer 45 minuten rijden met een tuk-tuk kwamen we bij het museum aan. Museum is eigenlijk niet het goede woord, want vele landmijnslachtoffers wonen hier en gaan hier naar school. Kinderen krijgen zo een eerlijke kans op een goede toekomst, ondanks hun verminkingen. Het museum zelf was erg indrukwekkend. Het is verbazingwekkend hoeveel leed er in Cambodja geweest is en eigenlijk nog steeds is. Er zijn momenteel nog vele mijnvelden in Cambodja, wat het leven voor de boeren erg gevaarlijk kan maken. Het museum is opgericht door een man die, onder dwang, als kindsoldaat de mijnen heeft neergelegd. Nu doet hij het tegenovergestelde en heeft hij meer dan 50.000 landmijnen opgegraven in Cambodja. Nog iedere dag is hij bezig met het onschadelijk maken van mijnen. Met steun van de Canadese NGO kan het museum bestaan. Met dit bezoek rondden wij onze tijd in Seam Riep af en zijn we doorgereisd naar Phnom Phen.

Phnom Phen is berucht om de Killing Fields en het bijbehorende museum. Tijdens het Khmer Rouge regime ('74-'79) zijn meer dan twee miljoen mensen op brute wijze in een gevangenis mishandeld om vervolgens op de Killing Fields te worden vermoord. Pol Pot, de toenmalige leider, wilde alle intellectuele mensen in het land en diens familie uitroeien om het land weer geheel opnieuw op te bouwen. Deze mensen werden opgepakt, vastgezet en tijdens verhoren zwaar mishandeld om zodoende meer informatie uit de mensen te krijgen over verblijfplaatsen van overige familieleden of hoogopgeleiden. Duizenden lichamen zijn op deze manier op de Killing Fields in Phnom Phen beland. Als je vandaag de dag over de velden loopt steken de kledingstukken van de slachtoffers nog uit de grond. Overal liggen nog steeds botten, welke deels zichtbaar uit de grond steken. Tijdens het regenseizoen komen er ieder jaar weer meer lichamen tevoorschijn doordat de grond erodeert. Enkele jaren geleden is er een monument voor de slachtoffers gebouwd. Een grote toren, waarin duizenden schedels liggen, allen slachtoffers van het Pol Pot regime. De verhalen die de gids ons te vertellen had gaven je echt een gevoel van ongeloof. Het is moeilijk te bevatten wat daar 30 jaar geleden gebeurd is en in de hoofd rondspookte van 1 man.

De gevangenis waar de slachtoffers werden vastgehouden en gemarteld is nu open gesteld en ingericht als een museum. Voordat Pol Pot het gebouw als gevangenis gebruikte diende het als middelbare school. Het museum toont foto's van de slachtoffers en vele afbeeldingen van mensen die gruwelijk zijn mishandeld. De cellen zijn gedeeltelijk nog intact. Hokjes van 1,5 meter lang en 1 meter breed, waar ze met z'n tweeën vaak in moesten zitten. De foto's, de cellen, de verhalen die je leest geven een goed beeld van wat er daar gebeurd is.

Na het bezoek van de Killing Fields en het museum hebben we Phnom Phen snel weer verlaten. We hebben koers gezet richting het zuiden van Cambodja, Sihanoukville om precies te zijn. De plaats aan de kust hebben we uitgekozen om de kerstdagen door te brengen. Dit blijkt, tot nog toe, geen slechte keuze te zijn. Blauwe zee, een wit strand, veel zon en kerstfeestjes zorgen voor een apart maar aangenaam kerstgevoel.

Wij willen jullie vanaf deze plaats dan ook heel fijne kerst wensen en succes in de vrieskou!!

Groetjes van een zongetinte Erwin en Arjan