Profile
Blog
Photos
Videos
Ola amigos! Tudo bem? Obrigada para todos os mensagens!Mijn eerste woorden Portugees, maar oke, nu is het weer tijd voor Nederlands. Dit omdat ik op het moment nog niet veel verder kom, haha.
Zoals jullie al aan de titel kunnen zien, wil ik met dit verhaal slechts mijn avonturen van afgelopen weekend met jullie delen. Niet alleen omdat mijn weekend ongelooflijk mooi was, maar ook omdat ik denk dat de midweek niet heel interessant is voor jullie! Ik moet immers gewoon naar school, waarna we sporten, zonnen, dingen regelen, etc. Begrijp me niet verkeerd, want ik doe ontzettend veel naast school, maar als ik dit allemaal ga vertellen, ben ik weer 4 uur verder.
Dus, op naar Ilhabela een weekend zon, strand en zee. Voor de mensen die niet weten wat en waar Ilhabela is (ik wist het eigenlijk ook niet, haha): Ilhabela is een eiland vlakbij São Paulo, zo`n 3 uur met de auto en dan 15 minuten met de boot. Er is een aantal beroemde stranden op het eiland, waarvan wij de 2 mooiste bezocht hebben. Op vrijdagochtend vertrokken we met 4/5 auto`s richting het strand, we waren met 15 mensen. Hiervan waren er 2 italiaans, 3 nederlands, en de rest was frans. En zoals jullie weten, french people, they don`t speak english! Ze verTIKKEN het gewoon soms, zelfs al ben je met 2 fransen en 1 buitenlander. Gelukkig voor mij zat ik bij 2 italianen en 1 nederlander in de auto, wat ontzettend leuk was. Alleen over de autoreis (vooral de terugreis, dit komt later aan bod) zou ik al een blog kunnen schrijven! De heenreis was vooral indrukwekkend voor ons als Nederlanders, met onze stipte regels qua voorsorteren, voorrang geven en meer. Nee, hier in São Paulo, gaat dat NET even iets anders. Wil je naar de rechter rijstrook, dan moet je zelf je auto er gewoon in rammen, anders kom je er niet. Richtingaanwijzers zijn in principe useless (sorry, mijn Nederlands begint weg te vagen en ik heb geen zin om dit op vertalen.nu op te zoeken), het motto hier is: gewoon GAAAAAAAN. Dus daar heb ik mijn 1e bijna-dood ervaring gehad. gelukkig reed 1 van de italianen, hij was wel gewend aan het verkeer hier in São Paulo, en reed ons veilig en wel naar de boot. Met de auto`s op de boot gingen we naar het eiland, en vanuit daar gingen we naar ons hostel, 1 minuut lopen van het strand.
We kwamen iets later aan dan verwacht, maar dat deerde verder niet. Toen we aankwamen, lieten we onze spullen achter in het hostel, waarna we naar het strand gingen, ondanks dat het inmiddels al donker was. De mannen speelden een voetbalwedstrijd met wat Brazilianen, en de vrouwen lagen gewoon lekker op het strand te kletsen (ondanks dat ik stiekempjes wel had mee willen doen met de voetbalwedstrijd natuurlijk). Na de voetbalwedstrijd gingen we eten bij een goedkoop en lekker restaurantje.
Zaterdag stond een wandeling door de bossen op het programma. De duur van de wandeling zou 4 uur duren, met een pauze bij 2 watervallen. Helaas kwamen we pas na 3 uur aan bij de eerste waterval, dus de reis zou nog ontzettend lang gaan duren. Maar we hadden het ervoor over, want het was zo mooi! Ik kan niet zo goed beschrijven hoe mooi het was daar, maar op de foto`s die ik plaats, kan je alles bekijken!
Nadat we bij de waterval een lange pauze met lunch gehad hadden, gingen we verder lopen, op naar de 2e waterval. Maar ook deze tocht duurde langer dan verwacht. Met als gevolg dat we bi je 2e waterrval maar gewoon doorliepen, omdat we ander de kans hadden dat we niet voor het donker uit de bossen zouden zijn (om 18.00 uur is het daar echt donker!). Uiteindelijk kwamen we rond 17.00 uur aan op het strand Bonete. De zon was inmiddels weg, maar ondanks dit genoten we nog van het mooie strand en de zee. Hierna gingen de mannen op zoek naar een boot die ons terug kon brengen, en wat bleek, de laatste boten waren al vertrokken. Toch waren er 2 brazilianen die ons met de motorboot wel terug wilden brengen. En dit, dit was perfecter dan perfect, dit was zo ongelooflijk mooi! We gingen met de boot, precies op het moment dat de zon onderging, en tegelijkertijd de maan opkwam. Nog nooit heb ik zoiets gezien, en de maan was zo indrukwekkend! En dan met zo`n klein motorbootje zodat je alle golven voelt, gewoon super! Gelukmomentje de zoveelste was dat!
Toen we aan land kwamen, was het inmiddels vrijwel donker, en we moesten nog van het water naar de auto`s. Nu bleek dat alles dicht was, met hekken en alles, we konden geen kant uit. De enige oplossing was om met z`n allen gewoon over de hekken te springen, en het bordje met "Hier waakt een boze hond" te negeren. Met wat hulp kwam iedereen uiteindelijk over beide hekken heen, en de boze hond bleek niet te bestaan, of hij was inmiddels in een diepe slaap gevallen.
Over honden gesproken, op de terugweg vanuit daar naar ons hostel zat ik bij 2 fransen en een nederlander, Baptiste, Frederic en Willem, in de auto. Willem de nederlandse reed. En hoe...We reden echt bijna, biijjna, een hond aan! Dat was wel even schrikken. Maar wie laat er nou ook een Nederlander rijden in Brazilie, ik snapte er niets van. Gelukkig arriveerden we allemaal levend! 2e Bijna-dood ervaring achter de rug.
Bij het hostel aangekomen nam iedereen een douche-vrij moeilijk met 1 douche en 7 meiden-en konden we aan het eten beginnen. De 2 italianen gingen italiaanse pasta maken, en daarnaast hadden we nog vlees voor op de BBQ. Nou, over italianen en pasta is echt niets gelogen, wat een maaltijd was dat zeg! Nog nooit heb ik zo`n lekker pastagerecht gehad denk ik (hoewel, mijn ex-huisgenootje Sander Grasman komt wel heel dicht in de buurt, heeeel heeeeel dicht denk ik).
In het hostel ontmoetten we een clubje studenten dat een weekje op het eiland verbleef. Op deze zaterdag hadden ze besloten de groep te splitsen, 3 mannen gingen fietsend door de bossen naar het strand. Echter, ze kwamen maar niet terug, terwijl de zon al lang onder was. Dit betekende dus dat ze waarschijnlijk zwaar in de problemen zaten. De andere 2 van dit groepje, een oost-europees meisje en een jongen uit Amrika, waren ontzettend ongerust, vooral omdat de mannen geen antwoord gaven op hun berichtjes. Wij hadden inmiddels gegeten en zaten allemaal aan de caipirinha. Minica, het oost-europees meisje, besloot gezellig mee te drinken, terwijl ze nog niet gegeten had. En daarbij had ze voor die tijd al wat biertjes achter de kiezen. Oftewel, rond 22.00 uur was ze ontzettend dronken, echt ontzettend! Maar omdat ik het einig meisje was dat ook nog wel mee op stap wilde, vond ik het wel fijn dat ze maar al te graag mee wilde. En toen kwam er nog meer gezelschap, een Braziliaanse vrouw die geen vrienden had ofzo, haha. Ze vroeg via de baas van het hostel of ze met ons meekon. Wij konden er niet onderuit, ondanks dat we daarvoor wel hard ons best deden, en uiteindelijk gingen we met een redelijk grote groep op stap. We kwamen terecht in een club waar europese muziek werd gedraaid, en op dat moment vond ik dat heerlijk. We hoefden bovendien geen entree te betalen, omdat we iemand in het hostel hadden ontmoet die via via mensen van de club kende: ideaal!
Rond 3 uur besloten we terug te keren. En hoe, dat moet ik misschien achterwege laten. Maar nee, ik besluit bij deze het toch maar te melden. In Brazilie is het heel normaal om met de auto naar uitgaansgeleden te gaan. En hier komt bij, dat IEDEREEN, ja IEDEREEN, gezellig meedrinkt. Oftewel, dronken mensen achter het stuur is geen uitzondering hier.
Gelukkig was onze lieve vriend Gaetano de Italiano niet heel dronken, dus ook nu kwamen we levend aan bij het hostel. 2e bijna-dood-ervaring ;)
`s ochtends werden we ontzettend vroeg gewekt, we hadden het niet goed genoeg schoongemaakt volgens de medewerkers van het hostel, en nu konden ze het ontbijt niet klaarmaken. Dus ik met een paar anderen naar beneden om te helpen met schoonmaken, waarna ik vlug weer mijn bedje in dook. Rond 10.00 uur een lekker ontbijtje, en daarna gingen we op naar het 2e mooie strand. Dit keer niet met een wandeling, maar gewoon met de auto. Rond 14.00 uur arriveerden we, zodat we nog heerlijk op het strand konden liggen. Dit strand was nog mooier dan het andere strand, vooral omdat de zon hier scheen!
Nadat we de middag op het strand gespendeerd hadden, begonnen we aan een spannende reis terug naar São Paulo. Om 22.45 uur moesten de auto`s terug zijn in São Paulo, en omdat we iets te lang op het strand gelegen hadden, moesten we ons haasten. Helaas was er een groepje dat uit eten wilde, Tanguy noem ik dit groepje (de bestuurder heet Tanguy), en dus zat er niet veel anders op dan te wachten (op dat moment hadden we nog niet echt door dat we laat waren, laat dit duidelijk zijn). De boot vertrok om 18.00 uur, en als we de boot om 19.00 uur zouden nemen zouden we te laat komen, of het zou ik ieder geval kielekiele (misschien niet een woord uit het groene boekje, maar ik hoop dat jullie het begrijpen) worden. De groep die niet uit eten was geweest, arriveerde rond 18.40 uur bij de rij voor de boot, te laat dus voor de 18.00 uur, maar 19.00 uur moest te doen zijn. Het uiteten-groepje was echter nog niet aangekomen, en zij zouden te laat komen voor de 19.00 uur boot, gezien de lange rij auto`s. Dit was gedoemd te mislukken dus, zou je denken. Maar gelukkig hadden wij hier weer onze italiaanse helden Gianfelice en Geatano bij ons. En wat ik heb ontdekt over italianen: ze hebben praatjes, VEEL praatjes.Hun motto: IEDEREEN is over te halen, OVERAL is korting uit te halen, je kan IEDEREEN voor de gek houden, ALLES is mogelijk! Gianfelice ging praten met 1 van de medewerkers van de boot. Hij legde uit dat er een auto aankwam dat per see op de 19.00 uur boot moest. Er zou een ongeluk zijn geweest op de snelweg, waardoor er vertraging was. En nog een heel broodje-aap verhaal verder, en het was duidelijk voor medewerker dat er geen andere mogelijkheid was dan het groepje Tanguy door te laten. Toch hield de man voet bij stuk, niets was mogelijk.
Gianfelice gaf echter niet op, en ging naar een volgende medewerker. Hetzelfde verhaal vertelde hij met misschien iets meer emotie - "meneer, het hadden uw zonen en dochters kunnen zijn, hen niet toelaten is boosaardig!" - en de medewerker kon niets anders meer dan Tanguy en zijn medepassagiers toe te laten. Ode aan Gianfelice!
Toen we aan land kwamen, begon de race naar São Paulo. We moesten namelijk ontzettend hard rijden, een gemiddelde snelheid van 100 km/h halen. Je moet je bedenken dat in principe onmogelijk is in een drukke stad als São Paulo Bovendien hadden we slechts 1 gps, dus we moesten allemaal Tanguy volgen. En toen, toen begon het te plensen, echt een stortbui. En nee, niet gewoon 10 minuten, maar gewoon de hele reis lang. Dus 100 km/h in São Paulo, MET regen, is gevaarlijk. En het was haastenhaastenhaasten. We probeerden het bedrijf van de auto`s te bereiken, maar ze gaven geen gehoor. Uiteindelijk arriveerden we een half uur later dan de afgesproken tijd. Alles voor niets, de mensen die nog bij het bedrijf waren lieten ons er niet door. We moesten de auto`s de volgende ochtend maar brengen, zeiden ze.
En toen gebeurde het, juist op een moment dat je het niet verwacht. De nederlandse bestuurde Willem veroorzaakte een ongeluk, waarbij hij zelf niet slachtoffer was. Hij wilde naar links, terwijl hij op de strook voor rechtdoor stond. Toch ging hij naar links, zodat 2 auto`s op de linker rijstrook behoorlijk moesten remmen, en deze 2 auto`s op elkaar botsten. Willem had geen idee wat te doen, hij stond daar maar midden op de weg. Toen riep Gianfelice " GOOGOGOOOOGOOGO" en naar 2 minuten had willem eindelijk begrepen dat hij weg moest rijden. Ik snapte er niet heel veel van, maar vond het wel een mooi avontuur!! Mooi meegenomen haha! 3e bijna-dood ervaring.
Uiteindelijk zijn we dus met z`n allen levend aangekomen. En ook de slachtoffers van het ongeluk waren ongedeerd. Lang leve het leven.
Maar wat een weekend was dit, alles zat erin: Natuur, cultuur, feest, spanning en sensatie. En over de bijna-dood ervaringen, don`t worry, en kijk het komende filmpje. Ik heb deze ervaring beschreven als bijna-dood ervaringen, enkel en alleen om een filmpje over bijna-dood ervaringen met jullie te delen. Ik ken dit filmpje al ontzettend lang, en telkens als ik momenten als in dit filmpje meemaak, moet ik aan het filmpje denken. `t is 1 van mijn favoriete programma`s , draadstaal. Dus enjoy: http://www.youtube.com/watch?v=69cIAcHoWZ8
De foto`s van het weekend post ik maar meteen, dan kunnen jullie nog een beetje meer meegenieten! En voor iedereen, maar speciaal voor Maaike en Aafke: Ofstaand huft gain ofschaaid wezen!
- comments
Linnie Haha super awesome verhaal Annie! Mijn god het is maar goed dat jij niet achter het stuur zat anders had je al lang en breed een hartverzakking gehad;p echt wat een avonturen! Superleuk om te lezen. En die italianen, wat een helden! Ben nu alweer benieuwd naar je volgende verhaal. It sounds like heaven over there! Kusjes,
Lies Dus het is uiteindelijk genieten op Ilhabela. Menn, wat een verhalen. Ongelovelijk!! Je bent er nog maar een paar maanden en hoeveel je nu al hebt meegemaakt, echt super gaaf!! Je verhalen zijn echt super te lezen. Ooh, en wat ik zei over ga naar de Amazone stranden heb je overal wel neem ik terug. De foto's zijn echt niet normaal mooi.. Het lijkt gewoon of jij het paradijs op aarde hebt gevonden, op de vele bijna-dood-ervaringen na dan ;) Hoop snel weer wat van je te lezen!! :) Ahoy.. Koes!
Martha Schutter Nou, zo beleefd een mens nog eens wat. Wat een prachtige verhalen meid, en wat gaaf dat je al zoveel van het land hebt kunnen zien. Enne doe je wel een beetje voorzichtig met die bijna 2 x keer doodervaring, eng hoor. Maar verder: blijf genieten meisje. Ik blijf je verhalen lezen en blijf je volgen. Dikke kus.
Aaaafieeee, de leukere versie van. A moi eem Anneke! Leuk verhaal wicht. Wat beleef je veel avonturen. Hou ervan. Mooie foto's en knappie pappi's om jou heen. Op en top genieten. Heel veel plezier! " Mooie grunningse spreuk he? Ofstand huft gain ofschaaid wezen. xxx
Leo Zoooo, kneiters verhaal weer op de blog! Zijn je pc problemen al helemaal opgelost Annie? Ziet er allemaal goed uit, leuk internationaal groepje vriendjes om je heen ook he? In Grunn gaan alles zijn gangetje, je mist geen ene flikkah. Voetbal is voetbal: lomp, lomper, lompst met zien all'n. Dat is er straks so-wie-so ook nog (de vraag rijst: gaat het ooit weer weg?? NEUHJ!) Dikke x!
Leo Ps, Ik weet niet of je al je bijna dood ervaringen moet delen met het thuisfront.... Ligt je familie straks dagenlang wakker met nachtmerries over de Braziliaanse Autobahn. Holy Macaroni wat een wilde toeren op de snelweg...
frouktje wat een belevenissen meid!! leuke foto's ook...............echt genieten... groetjes oet sibboern
Eva Doddema Tjonge wat heb jij al veel gemaakt zeg en wat genieten...op een paar ervaringen na dan..huiver.. hou je wel het alcoholgebruik van de rijders in de gaten..please. Wat een mooie foto`s ook ik ben al benieuwd naar de volgende. Ik blijf je volgen.. Groetjes vanuit een regenachtig Apeldoorn
marloes zwart WOW! ziet erg super uit echt mooi heb net ook ven je foto's bekeken! en wat beleef je veel!!!! super leuk om te lezen Liefs Marloes
coby zwart jij bent al heel wat ervaringen rijker in die tijd dat je er bent en ik begrijp dat je ontzettend geniet mooi zo ga nu nog even de fotot s bekijken succes en ik lees wel weer eens wat jij zoal beleeft
Hibo Fokkens Tja Anneke wat moet ik hierop nog zeggen, zoals ik al tegen mijn kinderen heb gezegd: ik ben duidelijk te vroeg geboren. Wat een geweldige tijd beleef je daar, echt super. Blijf genieten en we zien de verhalen wel weer verschijnen. Groeten uit warffum
granpa jaap maar weer ploeteren door de blogs wel boeiend die bijna doodservaringen wel steeds het licht a/h einde van de tunnels gezien ??? geinig elders kijken of ik nog meer avonturen van je tegenkom