Profile
Blog
Photos
Videos
Kecil
De bergen van de Cameron Highlands wisselen we maar al te graag in voor het tropische strand van het eiland Kecil op de Perhentian Islands. Hier heeft de groep lang naar uitgekeken! Tim en ik hadden onze portie relaxen op het strand al gekregen op Tioman Island, dus voor ons hoeft relaxen niet meteen, wij plannen onze duikcursus die we startten in de Fiji-eilanden af te werken.
Ook Filip en Maarten hebben er zin in en dezelfde avond van onze aankomst nog beginnen we de verplichte dvd's met theorie te bekijken.
Wegens blijkbaar een slechte instructrice op de Fiji-eilanden (films? Wij hebben gestudeerd in een boek, old-school-style :)) zijn we verplicht onze cursus volledig opnieuw te doen want verschillende vaardigheden werden ons nog niet aangeleerd. Na wat onderhandelen, moeten we hiervoor niet extra betalen (het is PADI - de duikschool - zijn verantwoordelijkheid dat zij goede instructors opleiden) en krijgen we een zeer gedetailleerde opleiding van de geduldige en grappige Simon. Deze opleiding neemt drie lange dagen in beslag wat ervoor zorgt dat we steeds vroeg in ons bedje liggen.
De laatste avond gaan we na ons schriftelijk eindexamen feesten op het sfeervolle long beach vol toeristen, vuurspuwers, waterpijplurkers en dansende backpackers, maar we laten ons niet meeslepen in het tumult, want de volgende ochtend moeten we vroeg op voor onze laatste open water dives.
Dankzij onze prima duikinstructor voelen we ons nu heel wat veiliger als we duiken en weten precies wat we moeten doen in noodsituaties. We kunnen nu indien nodig duiken zonder masker, met een kapotte duikregulator (het ding waarin je ademt), snel en toch veilig naar de oppervlakte gaan (met de CESA = controlled emergency swimming ascent), weten wat te doen bij decompressieziekte en kunnen via duiktabellen berekenen hoeveel tijd we aan de oppervlakte moeten blijven tussen twee duiken en hoe diep we nadien mogen duiken. Een zeer interessante cursus die smaakt naar meer!
Na onze twee laatste open water dives zijn we officieel geslaagd en mogen vanaf nu overal ter wereld duiken tot op 18 m, woehoew!
Kota Bharu
Nadat we ons duikbrevet halen, moeten we meteen voortmaken en inpakken om het eiland op de middag reeds te verlaten. Bye bye, Kecil!
Op naar onze laatste bestemming in Maleisië: Kota Bharu.
In deze moslimstad regelde Lies met de MyPlace-hosteleigenaar Zack reeds een volledig geplande dag bomvol leuke activiteiten rond allerlei plaatselijke ambachten.
We starten met een batik workshop en ervaren zelf hoe het is om ons eigen ontwerp te schilderen op zijde. We tekenen eerst de omtrek van ons ontwerp met een speciale wax-pen om de tekening nadien op te vullen met batikverf.
Een leuke bezigheid die het creatieve in ons naar boven brengt en verschillende mensen van de groep verrassen ons en ook zichzelf met hun mooie en soms originele kunstwerkjes. We bezoeken ook een batikfabriek waar we het personeel aan het werk zien terwijl ze grote doeken aan het beschilderen zijn met batikverf en prachtige motieven. We amuseren ons in de winkel en tooien ons allen in een batik-kostuumpje voor een leuke fotosessie samen met de uitbaters.
Nadien brengt hyperactieve Zack ons naar verschillende pareltjes van boeddhistische tempels met onder andere de grootste liggende boeddha van Azië (waar ze duidelijk gemikt hebben op de grootsheid ervan en niet op de fijne afwerking), bezoeken we een zilverwerkwinkel waar we de zilversmeden aan het werk zien in hun atelier en waar ik een paar oorringen koop (in de vorm van een moonkite) en op de foto ga met de smid. Een schaduwpoppen-atelier komt ook aan de beurt en we sluiten af met een huisbezoek bij de internationaal gerenommeerde nummer 1 moonkite-ontwerper ter wereld (van wie ik de naam vergeten ben, oeps). Deze maanvliegers bestaande uit vele lagen papier zijn de grootste ter wereld (2,5 m op 3,5m) en zijn met de grootste precisie gedecoreerd in bloemenmotief. De moonkite is ook het nationaal symbool van Maleisië en prijkt zowel op muntstukken als op geldbriefjes én is het logo van Malaysian Airlines (binnenkort failliet?). Het was een hele eer om deze grote meneer en zijn collectie vliegers te mogen ontmoeten.
Op onze laatste dag samen met de groep organiseert Lies een kookworkshop via Zack. We doen onze inkopen op de centrale markt en kopen heel wat lokale groenten, fruit en kruiden met de hulp van Zack. Terug in de hostel wordt iedereen aan het werk gezet en wordt er druk groente, fruit, vlees en kip gesneden. We wisselen af bij de ene kookpot op het vuur in Zacks keukentje en onze speekselklieren beginnen spontaan te werken bij het ruiken van de lekkere kruidengeuren die uit de keuken komen (ik moet spontaan denken aan de duidelijke getekende rookwalm uit een Jommekes-album!).
Eens alle potjes klaar zijn, kunnen we aan tafel… of toch niet: we eten gezellig op de grond! Ons laatste middagmaal is een specialleke en dan nog zelf klaargemaakt: dat smaakt nog zo lekker!
En dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen. Velen van de groep zijn zo lief om allerlei spullen van ons die we niet meer nodig hebben of souvenirs mee naar België te nemen, waarvoor grote dank Lies, Sophie, Filippen, Marijke en Gertie! Een dikke knuffel voor iedereen en dan zijn we weer alleen.
Terug met ons tweetjes, dat wordt weer wennen!
Zo'n groepsreis is leuk, omdat je eens met andere mensen kan babbelen en we moeten eerlijk zijn, het was echt een toffe én gemakkelijke groep!
Maar eerlijkheid gebiedt ons ook te zeggen dat het allemaal toch veel vlotter gaat met z'n tweetjes, want je moet geen rekening houden met een grote groep en met ieders wensen en dus ook geen uren en uren wachten vooraleer er bijvoorbeeld beslist is waar en wat we zullen eten vanavond :)
Maar de belangrijkste boodschap is: een dikke merci aan al onze KrisKras-vrienden en reisbegeleidster Lies, we hebben ons enorm geamuseerd met jullie!
Wij blijven nog een extra dagje om wat te bekomen van het drukke reisprogramma, te bloggen en nogmaals de markt te bezoeken om er lekkere blauwe rijst (geparfumeerd met jasmijnbloesem) met vis te gaan eten. We kopen er nog wat ramboetans voor onze busreis naar Thailand en walgen weer van de doordringende durian-geur die je niet kan ontwijken in heel Maleisië tijdens dit seizoen. Ikzelf kan er mij niet toe brengen deze naar schoenzool-stinkende zaadmantels van de durian-vrucht te proeven, maar de Maleisiërs smullen er maar al te graag van! Durian is een delicatesse en bepaalde soorten worden heel duur verkocht. Het grappige is dat ze vaak verboden worden in hotels en restaurants wegens hun plakkende geur.
Na onze inkopen pakken we onze rugzakken weer in en de volgende ochtend nemen we de bus om de grens over te steken naar Thailand.
In de bus passeren we weer vele palmolieplantages met kilometers ver mooi in rijtjes aangeplante palmbomen. Jammer dat hiervoor weer zoveel jungle moet wijken! Doet me herinneren aan onze eerste blik op Maleisië toen we met het vliegtuig boven de vele plantages vlogen van Kuala Lumpur. Palmolieplantages, onze eerste en laatste blik op Maleisië.
- comments