Profile
Blog
Photos
Videos
Op zondag is La Paz heel rustig vergeleken bij doordeweekse dagen. De toeristische winkeltjes in de Sagárnaga straat zijn wel open en verkopen poncho's en shakira's van alpaca-wol, T-shirts en sieraden. We komen ook langs de Mercado de Brujas, de 'heksenmarkt', voor wie behoefte heeft aan coca, kruiden of gedroogde baby-lama. Bolivianen hangen de kleine lama's bij de deur voor bescherming tegen boze geesten.
Bij het Plaza Murillo, het centrale plein van de stad, bezoeken we het Museo Nacional de Arte, gevestigd in een paleis uit 1775, een schitterend koloniaal gebouw van drie verdiepingen met balustrades die uitkijken op een kleine binnenplaats. Het museum biedt een overzicht van Boliviaanse kunst door de eeuwen heen. De schilderijen van voor 1900 zijn niet bijzonder goed, vooral die van 'grote meester' Holguin maken weinig indruk, maar de moderne werken zijn de moeite waard, zoals werk van Pantoja, Carasco en Pacheco.
Volgens onze Footprint gids zijn de straten rondom het Plaza Murillo "the worst areas for crime", maar gelukkig merken we daar niets van. Integendeel, om de hoek van het plein gebruiken we een heel leuke lunch in Hotel Torino. Op de grote binnenplaats van het hotel zitten een paar honderd 'paceños', zoals de inwoners van La Paz worden genoemd. Ze luisteren naar gepassioneerde tango-zangers en eten de lunch van het huis, drie gangen voor 28 Bolivianos (nog geen drie euro). We blijven twee uur genieten van het eten, het publiek en de mooie muziek.
Op maandag bezoeken we het kleine Coca Museum. Boodschap van het museum is dat coca-blaadjes en cocaïne twee héél verschillende dingen zijn. De coca-blaadjes zijn een cruciaal onderdeel van de pre-koloniale cultuur in Zuid-Amerika, terwijl de cocaïne vooral een probleem is in de westerse wereld. Mama Coca werd al bijna vijfduizend jaar geleden bezongen in een legende van de Inca's: "Beklim de berg waar je een kleine plant vindt, één met veel weerstand. Bewaak die bladeren met liefde en wanneer je de steek van pijn voelt in je hart, honger in je lichaam en duisternis in je gedachten, breng ze dan naar je mond en zuig voorzichtig de geestkracht op, welke deel is van mij. Je vindt liefde voor de pijn, voedsel voor je lichaam, licht voor je geest." De blaadjes worden dus gekauwd, maar ze zijn ook belangrijk bij allerlei rituelen. Ons hotel serveert de cocablaadjes gewoon bij het ontbijt.
Voor de derde en laatste dag in La Paz regelen we een tour van een halve dag, om snel wat afgelegen delen van de stad te verkennen. We bekijken de centrale markt, in feite een aantal straten waar op de stoep voedsel wordt verkocht. De markt is net als een supermarkt ingedeeld naar verschillende segmenten. Op de ene hoek wordt varkensvlees verkocht, een stukje verder ligt het schapenvlees en weer ergens anders groente. Het eten op de markt wordt alleen verkocht door vrouwen. Als er een man tussen zit, dan is die homo, aldus onze gids. De echte mannen hier zijn drager of chauffeur.
Vanaf een paar hoge uitkijkpunten kunnen we de hele stad overzien. La Paz is globaal ingedeeld naar drie sociale klasses. De rijken wonen beneden, westelijk van het centrum, in grote huizen met dito hekken. De middenklasse woont rondom het centrum van de stad in gekleurde appartementencomplexen, daar omheen wonen arbeiders in zelf gebouwde huizen van rood baksteen, tegen de steile helling van het dal. Veel van de arbeidershuizen zijn alleen lopend te bereiken, ze staan heel dicht op elkaar.
In de arme wijken hangt hier en daar een pop met een touw om de nek aan een lantaarnpaal, om aan te geven dat de bewoners hier zelf zorgen voor hun veiligheid. Als iemand bijvoorbeeld een inbraak ziet, blaast diegene hard op een fluitje en iedereen komt aangesneld. De bewoners houden een verdachte een paar uur vast in hun buurtcentrum, waar ze hem niet zachtzinnig behandelen. Dan bellen ze de politie.
In de middenklasse-buurt San Pedro staat de grote gevangenis van La Paz, een stad binnen de stad. Er staan wat bewakers bij de poort, maar verder zijn er vrijwel geen medewerkers, dus de gevangenen moeten binnen alles onderling regelen, van schoonmaken tot koken. Een gevangene kan een cel huren van de leiding, die bestaat uit mede-gedetineerden, en in de cel een bedrijfje beginnen om geld te verdienen voor eten. In veel geval verblijven ook kinderen bij een ouder in de gevangenis. "If the street is the school for crime, than prison is the university," zegt onze gids. Hij raadt het boek 'Marching Powder' van Rusty Young aan, dat het leven in de beruchte San Pedro gevangenis beschrijft.
De gids vertelt ook over grappige blunders van de huidige regering. Morales vond op een goed moment de prijs van kip te hoog voor arme Bolivianen. De oorzaak was de hoge prijs van maïs. Om de prijs van maïs te verlagen, verbood de regering de export van maïs, waarna de prijs van maïs en kip sterk daalde. De boeren, die ineens hun inkomsten zagen verdampen, gingen iets anders verbouwen dan maïs. Vervolgens kwam er zo'n gebrek aan maïs dat Bolivia deze moest importeren. Het gevolg: onbetaalbare maïs en kip.
In het centrum zien we honderden mannen en vrouwen van de militaire politie, met rugzakken en kogelvrije vesten, die zich gereedmaken voor vertrek naar de omgeving van het Titicaca-meer. Ze gaan de blokkades verwijderen. Voor ons komt deze actie te laat, wij vliegen morgen naar Cusco in Peru. Daarmee komt een einde aan ons bezoek aan La Paz en aan Bolivia. We vonden het prachtig!
- comments