Op weg naar Panama Stad stoppen we in Chitré voor een bezoek aan het Herrera museum, over de historie van de gelijknamige provincie. Een jonge gids, die erg goed Engels spreekt, geeft een uitgebreide en interessante rondleiding. Omdat hij heel open is, vraag ik waarom de Spaanse veroveraar Balboa nog steeds zo populair is. Hij snapt dat ook niet en wijst erop dat een afbeelding van het Indo-Amerikaanse stamhoofd Urracá op de minst waardevolle munt staat en Balboa op alle andere munten.

In het museum zien we ook de honkbalpet en gesigneerde honkbal van Olmedo Saenz, de Panamees die jaren lang major league speelde in de VS. Tegenwoordig woont hij weer in Chitré, en hij schijnt vrij dik te zijn geworden. Voor een land met maar een paar miljoen inwoners heeft Panama aardig wat sporthelden geleverd. De grootste is zonder twijfel Roberto Durán, zowel letterlijk als figuurlijk, want hij heeft de wereldtitel boksen gewonnen in vrijwel alle gewichtsklasses.

De enige écht bekende Panamees is waarschijnlijk Manuel Noriega, de kolonel die zichzelf in 1983 promoveerde tot generaal. Hij stond toen al jaren op de loonlijst van de CIA vanwege de strijd tegen het rode en het witte gevaar. Van dat laatste kwam weinig, maar het Pentagon zag door de vingers dat hij tot z'n neus in de cocaïnehandel zat, zolang hij goed zorgde voor de anti-communistische doodseskaders in omringende landen. Toen hij niet meer nuttig was, schakelden ze hem meteen uit; een maand na de val van de Berlijnse muur begon het bombardement op Panama Stad. Noriega vluchtte de embassade van Vaticaanstad in en gaf zich over toen de Amerikanen 24 uur lang oorverdovende heavy metal muziek draaiden buiten de hekken.

We gaan naar de wijk Bella Vista, het nieuwe deel van Panama Stad, met grote shopping malls, banken en hotels. Hoewel de reisgidsen ons sterk afraden om zelf in de stad te rijden, gaat dat prima - het is zelfs leuk om te doen. Er zijn wel ingewikkelde kruispunten met verschillende niveaus, die het navigeren bemoeilijken. Daarnaast word je soms afgesneden of opzij gedrukt door andere weggebruikers, vooral door chauffeurs van taxi's en bussen. Het lukt desondanks om Hotel Riu te bereiken. Onze kamer is op de achttiende verdieping, met uitzicht over de stad. 's Avonds kun je mooi zien dat wolkenkrabbers vrijwel onbewoond zijn, er branden maar een paar lichtjes.

De volgende ochtend rijden we nog even naar de Miraflores-sluizen, waar net een enorm cruise-schip is gepasseerd, dan gaan we naar de Alamo. Een taxi rijdt ons naar Libanees restaurant Beiroet en vanaf daar lopen we door de brandende zon naar Shopping Mall Multicentro. Aan het einde van de middag zijn we in het Airport Hotel, waar we dineren met een Canadees stel dat we daar ontmoeten. Nog maar één dagje over...