Profile
Blog
Photos
Videos
Om 17:10 uur precies vertrekken we van het Rabobank hoofdkantoor richting Leipzig. We belanden deze avond in de heuvels ten zuiden van Dortmund, bij camping Hohensyburg. Het is nog heel rustig op de camping, we staan op een mooie plek naast de speelplaats.
De volgende dag worden we vrij laat wakker, waardoor we pas aan het begin van de middag de stad Leipzig bereiken. Parkeren bij een groot winkelcentrum en een klein stukje lopen naar Hotel Meininger. Snel de stad in. Overal in Leipzig lopen jonge mannen met fluwelen baretten en padvinders met "Wir helfen" op de rug. In Duitsland wordt dit weekend de reformatie gevierd, omdat het vijfhonderd jaar geleden is dat Luther zijn stellingen op de deur spijkerde van de kathedraal van Wittenberg.
We lopen langs de Nicolai Kirche, waar net een koor de generale repetitie doet voor een mooi stukje muziek, dat enigszins lijkt op het requiem van Mozart. Ooit was Bach verantwoordelijk voor de muziek in deze kerk en in 1989 begon hier het geweldloze verzet tegen de Duitse Democratische Republiek. In de nabij gelegen Thomaskerk luisteren we naar een violist die wordt begeleid door een pianist. Begint heel mooi maar eindigt in een soort klezmer polka. Achter de violist zien we het graf van een willekeurig skelet dat eind negentiende eeuw is opgediept in de buurt van het anonieme graf waar Bach in 1750 te rusten is gelegd. De Duitsers, en in het bijzonder de inwoners van Leipzig, hebben er twee eeuwen over gedaan om Bach op waarde te schatten. Om dat een beetje goed te maken koop ik een T Shirt met de tekst "Johann Sebastian Bach - finest music since 1685".
In de stad hangen overal posters van de Leipziger Zoo, waar recentelijk twee kleine tijgertjes zijn geboren. De Zoo is ruim opgezet en erg leuk. Er is een overdekt stuk met jungle, die doet denken aan Bali.
's Avonds lopen we naar de Bayerische Bahnhof, sinds 1842 een van de oudste treinstations ter wereld en nu een groot restaurant. Wij mogen eten in het antieke rijtuig bij de ingang. Af en toe klauteren gasten de steile trap op om bij ons naar binnen te gluren. In de wagon hangt een mooie staartklok, die op het hele uur een stoomtreintje laat rondrijden.
De volgende rijden we nog even langs de oud-industriële wijk waar nu veel kunstenaars hun galerie hebben. Ook hier begrijp je dat Leipzig wordt vergeleken met Berlijn.
Een paar uur later lunchen we op het terras van Das total verrückte Kartoffelhaus in Eisenach, een leuk restaurant dat helemaal is volgestouwd met DDR-herinneringen. Vanwege de drukte in de stad brengen we geen bezoek aan de Wartburg, de burcht waar Luther de bijbel vertaalde vanuit het Latijn naar het Duits. Wel gaan we even tanken op de plek waar voor de Wende een controlepost was van de Volkspolizei. Je ziet hier de hoge wachttorens nog staan. In 1989 is Yvonne hier met haar ouders naar de DDR gegaan.
In de middag arriveren we bij de Wissmarer See, een recreatieterrein met camping. Voor 5 euro kun je op het rustige strandje of in het frisse meertje liggen. We krijgen toestemming om even de camping te bekijken - "Ich vertraue Sie" - en dan kunnen we ons vervoegen in het smerige hok van de beheerder. In de middag zitten we lekker aan het meertje, het is een graad of dertig.
Op zaterdag rijden we naar het plaatsje Traben-Trarbach, ergens aan de Moezel, en rijden vervolgens langs de rivier in noordelijke richting, tot we Cochem bereiken. We bemachtigen een van de laatste plekken op de camping, gelukkig in de schaduw van een boom, en gaan zwemmen in het Moselbad. Het is weer ruim boven de dertig graden. Aan het einde van de middag wandelen we naar het dorpje om een paar winkels te bekijken en een glas Moezelwijn te drinken. Tijdens het diner aan de andere kant van de rivier horen we "yambolaya" van een cruiseschip over het water schallen. Op de camping zitten mensen in gele voetbalshirts achter hun TV of iPad voor de strijd om het landskampioenschap tussen Dortmund en Frankfurt.
Op zondag, de laatste dag van deze mini-vakantie bezoeken we 's ochtends vroeg de oude burcht van Cochem. Het oorspronkelijke kasteel is duizend jaar oud maar grotendeels verwoest door het leger van de Franse Zonnekoning. In de negentiende eeuw heeft een Berlijnse hugenoot de ruïne voor een klein bedrag gekocht, waarna hij er een neo-gotisch feestje op liet bouwen. We krijgen een rondleiding door slechts zeven van de vijftig kamers, aangezien de huidige eigenaar, de gemeente Cochem, geen geld heeft om de andere kamers te meubileren.
- comments