Profile
Blog
Photos
Videos
Vandaag hebben we kennisgemaakt met de tradities van oud Kyoto. In de veel te krappe stoelen van bus 205 doen we een uur over de rit naar de Kinkaku Tempel, niet te verwarren met de Ginkaku Tempel aan de andere kant van de stad. Het is de afgeknelde benen helemaal waard. De Gouden Tempel weerkaatst prachtig in de grote vijver met eilandjes en paars bloeiende waterplanten. Aan de oever staan kronkelende Japanse Esdoorns, het zijn net reuzen-bonsai. Wij vermoeden dat dit de mooiste tempel is van de stad, maar we hebben ze nog niet alle tweeduizend bekeken.
Langs de universiteit lopen we naar een ander Boeddhistisch tempelcomplex, de Ryoan-Ji. Ons doel is de 'stenentuin', zoals de naam doet vermoeden een flinke bak aangeharkt grind met vijftien kleine rotsblokken. Het aardige is dat de tuin al vijf eeuwen oud is en dat je nooit alle vijftien stenen tegelijk kunt zien, welk standpunt je ook inneemt. Een mooie manier om het menselijke onvermogen te laten zien.
Snel terug naar de halte van bus 50, om op tijd bij het Ponto-Chō Kaburen-jō Theater te zijn voor een theeceremonie met aansluitend een optreden van bijna twintig geisha. We zijn er precies om drie uur en worden weggestuurd. "Three ten" zegt de mevrouw bij de deur. We lopen dus maar een stukje heen en weer in de Ponto-Chō tot het exact 15:10 uur is. Rare jongens, die Japanners.
In het theater wordt ons entreekaartje gestempeld en krijgen we nog twee kaartjes die we daarna niet meer nodig blijken te hebben. Zowel het tempo als de bureaucratie doen wat denken aan het voormalige Oostblok. De theeceremonie is eveneens interessant. Een maiko (geisha in opleiding) met fel gekleurde kimono en wit geschminkt gezicht rommelt wat met heet water, terwijl een groep van ongeveer dertig bezoekers een kopje knalgroene thee krijgen, zo bitter als paardebloemen.
Dan opent de grote zaal haar deuren voor een opvoering van de 'Kamogawa Odori', de geisha-dansen die nu al 178 jaar het aanbreken van de lente vieren. Er zijn ongeveer driehonderd bezoekers, waaronder een handvol niet-Aziaten. Een paar rijen voor ons zitten een paar maiko met een leraar.
De tekst van de voorstelling is uitstekend te verstaan, maar we begrijpen er geen woord van. Ik vermoed dat het Japans is. Desondanks amuseren we ons kostelijk. De decors wisselen snel en zijn stuk voor stuk kunstwerken. Links zit een groep van ongeveer twintig vrouwen te musiceren. De schelle tonen zijn even wennen voor onze westerse oren, maar ze geven wel een mooie kleur aan het geheel. De geisha en maiko vormen steeds een ander 'tableaux vivant'. Het ene moment poseren vijf dames in knalgele kimono's voor een helblauwe achtergrond, dan weer staan ze in een regenboog van kleuren voor een grijze lucht. Wow... het is net een droom. Helaas is fotograferen niet toegestaan.
Als de voorstelling klaar is, staat iedereen in vijf minuten buiten. Gelukkig kunnen we nog net een glimp opvangen van de maiko die in het publiek zaten. Als we nog wat rondlopen in de Ponto-Chō, komen er nog een paar geisha voorbijschuivelen. Door de onpraktische houten slippers lopen ze een beetje als eendjes. Het heeft iets rustgevends om de traditionele kostuums te zien, alsof de tijd er niet toe doet.
We eindigen de vrijdagavond bij Italian Bar Kyoto Kimuraya. Hier zijn we weer helemaal terug in de moderne stad, het is een gezellig kippenhok van drinkende Kyotenaren. Het weekend kan beginnen!
- comments