We gaan vanavond uit eten voor het afscheid van Gianna, een Belgisch meisje dat we hier hebben leren kennen. Dat wil zeggen dat ik niet moet koken en dus nog eens tijd heb om mijn blog bij te werken. Na gelezen te hebben waar ik vorige week gebleven was, kan ik er weer aan beginnen.

Ik zal beginnen met het werk. Over vorige week valt daarover niet zo veel te vertellen. Het gaat zijn gewone gangetje. Zoals jullie ook niet zoveel over jullie werk vertellen. Wel is het leuk dat de kinderen me nu kennen en zelfs hallo zeggen als ze me tegenkomen op straat. Ook vinden ze het steeds leuker om met mij te mogen werken, omdat ze nu weten dat die dobbelsteen in mijn tas zit. Vandaag heb ik ook voor het eerst een testing mogen doen. Het ging om een vermoeden van dyslexie en daar heeft ze zelf niet zoveel ervaring mee. Nu moet je een testing hier niet te nauw nemen. Therapiemateriaal hebben ze wel, maar testmateriaal heb ik hier nog niet gezien. Maar nu heb ik wel mijn zelfgemaakte materiaal eens kunnen gebruiken. Vandaag heb ik ook al afscheid moeten nemen van kindjes. Zij gaan nu met vakantie en komen pas terug als ik al weg ben. Zij hebben, helaas, dus wel de afscheidstaart gemist.

De voormiddagen heb ik deze week gevuld met genieten van de zon, boekjes lezen en wat rondslenteren door de stad. Dat is iets wat jullie je waarschijnlijk moeilijk kunnen voorstellen, maar het is zo zalig om op te staan en er bijna zeker van te kunnen zijn dat de zon gaat schijnen. Een dag deze week heeft het een uur of twee geregend. En dan ben ik uitverteld over het slechte weer. Jaloers?

Onze toeristische bezigheden dan: zaterdag zijn we gaan paardrijden. Lien en ik werden daarbij vergezeld door twee toeristische figuren. De eerst was een enormn luidruchtige Finse die een pakske kon zagen. De andere was een Amerikaanse die voor drie dagen naar Peru was gekomen om Machpicchu te zien. Ze had niet meer vakantie. Ga dan drie dagen naar Florida en hou Peru voor een ander moment. Swat, bij onze tweede stop aan een site, hebben we onszelf van hen verlost door de site in sneltempo te bezoeken en dan door te rijden. Het grappigste van deze dag was dat we begeleid werden door twee kinderen van pakweg 5 en 7 jaar. Toen we een straat moesten oversteken moesten ze de paarden aan de hand houden. We zouden maar eens overreden moeten worden.

Zaterdag in de namiddag zijn we dan naar een geldinzameling geweest voor een ander ziekenhuis dan het mijne. Uiteraard hebben we gesponsord. Daarna hebben we Peru de derde plaats zien behalen in de AmericaCup. Super grappig, we waren in een overdekte markt met van die kleine stalletjes. Ik denk dat bijna elk stalletje een tv had om het voetbal te kunnen volgen.

Zondag zijn we dan naar Calca gegaan voor de warmwaterbaden. Wij hadden een herhaling van ´Joker decadent` verwacht met een openluchtzwembad tussen de bergen en een cocktail in de hand. Dat was het dus niet! Het waren twee overdekte bruine zwembaden met Peruanen. Peruanen zwemmen blijkbaar in hun kleren, waardoor wij in onze bikini behoorlijk hard opvielen. Maar goed, we zijn gezuiverd, dus geen probleem. Ook een taxi terug was een probleem, dus gingen we maar een stuk te voet. Daar werden we opgepikt door een busje Peruanen. Ik denk dat de man zijn busje als collectivo gebruikte en in het weekend voor familieuitstapjes. We hebben de mensen een centje gegeven. Voor ons goedkoop transport en voor hen een deel van hun benzine betaald. Dat klinkt als een win-win situatie, niet?

Tenslotte dan het Peruaanse uitgaansleven. Wij blijven op regelmatige basis onze salsacapaciteiten oefenen, maar volleerd zijn we nog lang niet. Wel nog een grappige anekdote. We wandelden donderdag naar huis toen een aantal kerels ons nafloten. De negeerstrategie bleek niet te werken, dus ik draaide me om en zag dat het de kerel was bij wie we onze jungletrip boekten. Hij stond erop ons nog een laatste te traketern. Waar we toen geweest zijn, ahum, ik denk dat het daar toegestaan was om onder de tafel te plassen. Wat een stank! We hebben het dan ook bij dat ene drankje gehouden en zijn naar huis gegaan.

Vrijdag zijn we door de Machupicchugids van een van onze vrienden in een uitsluitend Peruaanse club terecht gekomen. Wel iets anders dan de toeristenclubs aan de Plaza. Ze speelden er wat veel reggaeton, maar verder was het toch een plaats om te onthouden.

Volgende week zal ik jullie alles kunnen vertellen over de Manujungle.