Over gisteren, 3 oktober, kan ik kort zijn: ik heb de hele dag niets gedaan. 'S ochtends heb ik het winkelcentrum en de stad rondgelopen. Ik heb mijn foto's laten afdrukken die ik tijdens het duiken en snorkelen heb gemaakt en verder was het echt te warm om iets te doen. Ik was verbaasd dat ik ondertussen niet gewend ben aan de warmte, maar nu weet ik wat het verschil is. In Cairns is het een ander soort warmte, het is namelijk veel vochtiger en benauwd en hier kan ik minder goed tegen. Ik zweette me dood na een stukje lopen en besloot 's middags baarde lagoon te gaan, wij Europeanen noemen het een buitenzwembad aan zee. Natuurlijk, zoals de afgelopen dagen, kwam er 's middags bewolking opzetten, verdween de zon en werd de luchtvochtigheid nog even omhoog geschroefd. Eindelijk een bui! En een goeie ook. Het koelde wat af, de wolken verdwenen en de zon zakte waardoor de perfecte omstandigheden werden gecreëerd om wat te sporten. Ik had al eerder gezien dat langs de boulevard, er verschillende (buiten)finess stations stonden die iedereen mocht gebruiken. Ik liep van de hostel in sneltempo naar de boulevard en heb toen nog 2 km langs de boulevard gelopen. Ik kwam een station tegen met een ligfiets, crosstrainer en armtrainer waar ik een lange tijd doorgebracht heb. Ik ven hierna op mijn blote voeten, over het graas terug gerend nar de hostel. Ik voelde me als herboren! Ik voelde me fit, ik was wakker, ik voelde me gezond en ik werd er gewoon blij van! Dit heeft me zeker gestimuleerd om vaker wat te sporten hier in het buitenland en natuurlijk ook als ik weer thuis ben!
'S avonds ben ik naar de night markets gelopen en heb ik met Anne gekookt, omdat ze allerlei etenswaren over had. Hiervan hebben we noodles en groente gemaakt en een biertje genuttigd. Het werd een vroege nacht, omdat ik morgen natuurlijk weer vroeg op moet. Ik ga richting het regenwoud in Cape Tribulation!

Vandaag, 4 oktober, stond ik om 6.00 uur op, en ik had hier voor het eerst echt moeite mee. Ik lag nog vast te slapen, maar door de gedachte dat ik vandaag weer iets geweldig moois ging zien kon ik toch weer op tijd uit bed komen. Ik werd om 7.00 uur opgehaald en ontmoette gelijk Twan en Edwin, Nederlanders uit Leiden. Later, bij onze eerste stop, ontmoetten we ook nog Jouce uit Lelystad. 4 Nederlanders in één tourbus, dat was nog nooit vertoond denk ik. Onze eerste stop was Wildlife Habitat in Port Douglas. We hadden een strakke planning dus we hadden een uur om het kleine park door te lopen. Het was ondertussen al zo'n 25 graden, lekker warm en benauwd. We liepen door het park en als eerste kwamen we walibi's tegen die uit onze hand durfden te eten. Een walibi is een kleine kangaroe. Ze stonden op hun achterpoten en met hun kleine voorpoten hielden ze aan mijn hand vast terwijl ze het eten met hun mond uit mijn hand graaiden. Later durfde ik ook nog de grote versie aan: de kangaroe. Kangaroes zijn vele malen groter en ook wel wat lomper als het op eten aankomt. Het was indrukwekkend om te zien dat in tegenstelling tot een gewone dierentuin, wij door de immense kooi liepen in plaats van andersom en de kangaroes alle ruimte kregen. De krokodillen, zo'n 2,5 meter lang, waren de laatste stop voordat we het park weer moesten verlaten. We hadden eigenlijk ook wel genoeg gezien omdat het toch hetzelfde idee blijft, ook al is het anders. Nu hadden we een kort ritje naar Mossman Gorge National Park. Hier kregen we dan eindelijk het echte regenwoud te zien. Onze gids gaf een guided walk langs alle planten en andere interessante plekjes. We waren hier 50 minuten en in de laatste 10 minuten heb ik nog even de kabelbrug belopen wat echt flink op en neer zwiepte. We reden nu richting Cape Tribulation, midden in het regenwoud. Het was anderhalf uur rijden en ik was toch wel blij toen we aankwamen. Ik heb al mijn tips and tricks aan Joyce verteld over waar ze heen moet en niet aangezien ze naar het zuiden reist. Mijn mond was er droog van. We reden door Cape Tribulation, en 100 meter verder verlieten we het officiële dorp. Heel klein dus, met een supermarkt, café en een nightclub. In dit klein dorpje zagen we wel een bijzondere vogelsoort, die erg zeldzaam is om te spotten, de Cassawary (?) ofwel Cassewarus. Het heeft de grootte van een struisvogel, maar met een gekleurde kop, en vlijmscherpe nagels die geen probleem geven met het openscheuren van een ribbenkast. Gelukkig zaten wij in de bus..
Mijn eindbestemming voor vandaag was 'The Beach House'. Hier kon iedereen nog genieten van een lekker stuk steak of vis met friet en vers fruit, voordat zij verder trokken. De anderen deden de dagtour terwijl ik heerlijk in de jungle bleef overnachten. De steak en friet smaakten overheerlijk en de middag kon beginnen. Ik heb mijn spullen in mijn cabin gedropt en ben over het strand naar de Cape Trib lookout gelopen. Ook hier was het strand wit en de zee mooi blauw met hier en daar een koraalrif. Het mooie aan de lookout was dat ik het ene moment op het strand liep, en het ander moment midden in de regenwoud. De lookout was prachtig met een uitzicht op Cape Tribulation Beach, The Daintree Rainforest en de bergen die torenhoog boven het strand uitstaken. Ik besloot verder te lopen richting Myall Beach en Cape Tribulation village waar ik voor de avond en de volgende ochtend wat boodschappen heb gedaan. Het nuttigen van een ijsje ging me goed af en ik was klaar voor de terugweg. Het koelde ondertussen wat af gelukkig, wat ik was de plakkerige warmte nu al zat.
Terug in de hostel moest ik een welverdiend momentje voor mezelf nemen. Wat is muziek luisteren toch rustgevend. Je luistert naar een stukje van je identiteit, waardoor je tot rust komt en kan nadenken over van alles en nog wat.
Ik had 's avonds mezelf ingeschreven voor de 'Night Walk'. We werden opgehaald door Ian, een erg vreemde man met een erg vreemde gevoel voor humor. Hij haatte kinderen, was psychisch niet in orde en vond marihuana niet zo lekker als cocaïne. Het ergste was dat ik niet eens zeker wist of dit grapjes waren of niet. We haalden nog wat gezinnen op en we werden naar een hut gebracht, midden in het regenwoud. Ian deelde zaklampen uit en daar gingen we, zonder enig uitleg, het donkere regenwoud in. Ian leidde de weg en legde ondertussen uit wat we wel of niet mochten doen in dit 150 miljoen jaar oude regenwoud. Zo mochten we niet aan lianen of bomen hangen aangezien alles door de lianen met elkaar verbonden is.
Al had Ian een vreemde gevoel voor humor en begon ik serieus te twijfelen of ik als psychiatrisch verpleegkundige met hem moest gaan praten, wist hij alles over het regenwoud. Hij wist precies waar de dieren, reptielen en insecten zaten en zo hebben we een forest dragon, kikkers, huntsman spinnen, rupsen en shrimps gezien, naast alle bomen en planten natuurlijk. We hebben ook even heel stil op wat rotsen gezeten, zaklampen uit. We luisterde naar wat het regenwoud 'zei', wat de dieren naar elkaar riepen en hoe de planten husselden. Op een gegeven moment hoorden we zelfs de aboriginals hun digeridoo spelen diep in het regenwoud. Ik ken hun geschiedenis van magie, angst en agressie ondertussen wel een beetje en ik moet toegeven dat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde. Al met al was het een geslaagde eerste tour dag!