Profile
Blog
Photos
Videos
Het lijkt wel of er een paard naar ons staat te kijken. Ik zie een donkere vlek met twee oren. Dan even later verschijnt er nog één en zie ik een staart zwaaien. Het zijn inderdaad twee paarden daar in de verte, net op de top van de lage heuvel. Aan de andere kant op de grasvlakte zien we de vier pronghorns van gisteren weer weggalopperen, drie hindes voorop. Er rijdt een auto de dwarsweg uit die we zijn gepasseerd, heeft die daar overnacht? Gisteravond zagen we een licht over die weg rijden.
Het waait hier op de vlakte en het is nog fris. Maar onderweg wordt het al gauw lekker en wanneer we Fort Laramie zien is het zelfs al een beetje warm. Niet gepland, maar het ziet er interessant uit, dus gaan we op onderzoek.
Het is een historische site die een belangrijke rol heeft gespeeld tijdens de expansie naar het westen. Eerst was het alleen een "trade centrum", daarna een fort waarvandaan soldaten eerst het terrein van de indianen verdedigden. Na het vinden van goud in de Black Hills, gebied van de indianen, werd eerst geprobeerd om het van de indianen te kopen. Maar het gebied is belangrijk voor deze groep, heilig zelfs, dus dat wilden ze niet. Wat daarna gebeurde is een zwarte bladzijde, ze werden verdreven en deels vermoord en het gebied waarop ze volgen het verdrag van Laramie recht hadden werd flink verkleind.
Er kwam een grote stroom huifkarren en soms handkarren langs dit fort, en zo werd het westen bevolkt. Mormonen namen ook deze route, een bepaalde periode met handkarren, aanbevolen door hun leiders. Dat was niet zo goed idee, er stierven daardoor veel mensen. Ook was het fort een stopplaats van de Pony Express, die gedurende anderhalf jaar een snelle verbinding heeft onderhouden voor post en kleine goederen van de oost- naar de westkust. De afstand van 3000 km werd met galopperende pony's afgelegd in tien dagen. Iedere tien mijl, de afstand die een pony aan één stuk kan galopperen, werd er van paard gewisseld. Na de komst van de telegraaf, en iets later de spoorweg, was de Pony Express niet meer rendabel, en stopte.
Het is weer een stukje van de puzzel van een groot verhaal, waar we zomaar tegenaan liepen. Het is leuk om rond te dwalen op dit grote complex.
Ik krijg steeds meer een gehaast gevoel, er is zoveel te zien hier in de VS. We slaan veel over en zien maar een klein stukje, hopelijk komen we hier nog eens.
Over een tussendoor weggetje rijden we naar Wheatland, hier in Wyoming kan er alleen geteeld worden als er geïrrigeerd wordt. Dus alleen naast het kanaal en bij de meren zie je akkers. De rest is kaal, uren rijden we door kaal landschap, die als je er in staat prachtig en indrukwekkend is. Een hele leefgemeenschap met zoveel planten en dieren, het is prachtig.
Langs de snelweg zie ik bomenrijen aangeplant, waarschijnlijk om wind en sneeuw tegen te houden. Ze staan schuin op de weg, met verschillende soorten, zo te zien pakken ze elk jaar een stuk aan, want hoe verder we komen hoe kleiner de planten die dan in zwart plastic staan. Tot ik weer de grote houten hekken zie. Wat zal het hier 's-winters te keer gaan.
Om vier uur rijden we Colorado in, de omgeving is in het begin nog steeds hetzelfde. Maar al gauw wordt de omgeving dichter bevolkt en groener, meer bomen en akkers, al zijn de akkers waarschijnlijk groener omdat alles besproeid wordt. Ook de weg is veel drukker en we komen de eerste fabrieken tegen.
Na een flink eind rijden nemen we een afslag de bergen in. Door een stenige kloof rijden we mee met de berghellingen. De wereld wordt klein met aan weerszijden een berghelling. Het ziet er somber uit voor het vinden van een kampeerplek.
Hetty
- comments