Profile
Blog
Photos
Videos
We hebben vanochtend geen tijd te verliezen, want aan het begin van de middag moeten we onze auto inleveren in Seattle, en we zitten nu nog in Canada!
We hebben deze auto gehuurd voor veertien dagen, om het slapen in een auto uit te proberen. We dachten dat we dan ook wel klaar zouden zijn met Canada. Het reizen op deze manier bevalt goed, zodat we voor de resterende 42 dagen weer een grote auto hebben gehuurd, maar toevallig wel bij een andere verhuurder. Hiermee willen we dan toch wel eerst terug naar Canada.
Ons plan is om Hetty met alle bagage te droppen op het vliegveld in Seattle, waar we onze nieuwe auto moeten ophalen. Ik zal dan de oude auto terugbrengen in het centrum van Seattle, en zie dan wel hoe ik weer op het vliegveld kom.
Aan de grens worden we op een barse toon ondervraagd over onze reisplannen in de VS. Blijkbaar worden Amerikaanse douaniers geselecteerd op hun onvriendelijkheid, heel anders dan in veel andere landen die we hebben bezocht.
Tegenover het gebouw waarin alle verhuurders op het vliegveld bij elkaar zitten, vinden we een restaurantje waar ik Hetty af zet. De weg naar het centrum is ook zonder kaartlezer naast me goed te vinden, maar ik moet wel bijtijds van de snelweg af om de benzinetank nog vol te gooien. Ik kom terecht in een wijk waar vele daklozen in tenten langs de wegen wonen. Het lijkt wel een tentenkamp na een aardbeving. Bij het benzinestation kunnen ze nog niet overweg met een creditcard met chip, zodat ik het grootste deel van mijn cash hier moet afgeven.
De garage waar ik mijn auto moet inleveren is snel gevonden, ondanks het éénrichtingsverkeer in de meeste straten in het centrum. Op aanwijzing van een medewerker van Sixt parkeer ik de auto op een bepaalde plek, en loop dan naar de overkant om in het kantoor een en ander ook administratief af te handelen. Ik ben mooi op tijd, een half uur voor het afgesproken tijdstip. Terwijl ik in de rij sta te wachten, vraagt één van de medewerksters of ik alleen een auto kom terug brengen. Ik geef haar mijn sleutel, zeg dat de tank vol zit, en vraag wanneer ik mijn borg teruggestort krijg. Dat moet met een paar dagen wel gebeurd zijn, zegt ze. Vreemd genoeg vraagt ze niet naar de afleverpapieren, of naar het kenteken van de auto, en daar blijken we later nog veel last van te krijgen.
Onder het centrum van de stad loopt een grote tunnel. Hierin rijden niet alleen de metrotreinen, maar ook veel bussen. De vloer van de tunnel is zo gemaakt dat de rails er verzonken in liggen, en de bussen daar dus geen last van hebben. Geniaal!
In een uurtje ben ik weer terug bij het vliegveld, waar ik in het restaurant ook nog even wat naar binnen schuif.
De autoverhuur is hier op het vliegveld van Seattle net zo groots en professioneel als in Minneapolis. We staan even in de rij, maar krijgen dan al snel de benodigde papieren mee. In de naastgelegen garage mag ik één van de auto's uitzoeken in de categorie 'standard SUV'.
Ik kies een Dodge Journey. Het belangrijkste is dat de stoelen zó kunnen worden opgeklapt dat er een vlakke laadvloer ontstaat waarop we kunnen slapen. Dat probeer ik als eerste uit. Als ik de motor start, zie ik dat er nog maar 63 mijl op de teller staat. We zijn waarschijnlijk de allereerste huurders! Dat is overigens ook goed te zien en te ruiken, een en al nieuwigheid. Meestal ben ik de laatste eigenaar van auto's, voordat ik ze naar de sloop breng of aan een Roemeen verkoop. Ik verheug me er daarom op anderhalve maand in een gloednieuwe auto te kunnen rijden. Dat het nieuwe er al zó snel af zou gaan kon ik toen nog niet vermoeden.
Vanuit de garage rij ik naar een oprit van de snelweg, een paar honderd meter verderop. Er wordt hier toeritdosering toegepast, waardoor op de oprit een rij wachtende auto's staat. Een halve minuut nadat ik achteraan de rij ben aangesloten, voelen we plotseling een flinke schok. Iemand blijkt ons van achteren te hebben aangereden. Hetty en ik mankeren gelukkig niets. Ik stap uit en zie dat beide auto's flinke schade hebben. De bestuurder achter me heeft zijn raampje naar beneden gedraaid en in plaats van dat ik aan hem vraag hoe het met hem gaat, zeg ik dat mijn auto gloednieuw is, en nog maar 63 mijl heeft gereden.
Bij mijn auto is alleen een kunststof deel onder de achterbumper beschadigd, bij hem is de grille kapot en is de motorkap gevouwen op een plaats waar dat niet hoort. Het koelsysteem lijkt onbeschadigd, zodat we beiden nog wel kunnen rijden.
Nadat ik foto's heb gemaakt van de situatie, rijden we onze auto's naar de brede vluchtstrook.
De chauffeur verontschuldigt zich meermalen. Hij is een Oostenrijkse professor in de statistiek die in de VS woont, maar ook in Oostenrijk les geeft. Hij heeft gelijk met mij een auto gehuurd op het vliegveld, en is op weg naar een congres in Seattle.
Hij belt met zijn verhuurder, die hem adviseert terug te rijden naar de garage en daar een nieuwe auto op te halen.
Ik bel ook met mijn verhuurder, die, zo blijkt later, tot hetzelfde concern behoort als zijn verhuurder. Ik krijg het advies om de politie in te schakelen via 911. Wat je zo vaak op TV ziet, kan ik nu zelf doen: 911 bellen. Na een half uurtje komt er een vriendelijke doch resolute agent die onze gegevens noteert. Nadat hij die via zijn systemen heeft gecheckt, krijgen we ieder uit zijn printer een "Exchange of information". Een officieel procesverbaal kan de verzekeraar later opvragen, zo vertelt hij ons. De professor krijgt daarnaast nog een boete omdat hij tegen me aan is gereden.
Ik zoek op mijn iPad uit waar we kunnen omdraaien om weer naar de garage te gaan, en de prof rijdt voorzichtig achter me aan.
In de garage zet ik de auto in de rij 'return'. Als ik bij een medewerkster mijn verhaal vertel, krijg ik de vraag of ik met deze auto wil doorrijden, of een nieuwe wil meenemen. Ik wil best met deze auto doorrijden, maar de registratie van de schade gebeurt dan pas over anderhalve maand in Las Vegas. Ik vind dat vreemd, en wil dat eerst even op kantoor doorspreken. Dat vindt de medewerkster blijkbaar weer vreemd, want ze besluit nu dat ik een nieuwe auto meekrijg, overigens zonder dat ze enige gegevens over de aanrijding noteert. Een bezoek aan het naastgelegen kantoor is volgens haar absoluut onnodig en ongewenst. Ik leg me daar maar bij neer, en rij weg in weer een Dodge Journey, maar nu in een andere kleur en met wat meer mijlen op de teller. De aanrijding heeft ons ruim drie uur gekost, maar gelukkig hebben we vakantie, en geen haast.
Even buiten Seattle slaan we in een supermarkt weer boodschappen in voor een paar dagen.
In het Iron Horse Statepark rijden we een onverharde weg in, en vinden daar langs een voormalige spoorbaan een prima horizontaal plekje om de nacht door te brengen. In vergelijking met de Chevrolet die we twee weken hebben gebruikt, heeft deze auto een kortere laadvloer, maar gelukkig zonder brede opening aan de voorkant. Ook is de Dodge lager, wat lastig is met aan- en uitkleden in de auto.
Theo
- comments