Profile
Blog
Photos
Videos
Op kousenvoeten kwamen we vanmorgen de trap af. Het guesthouse waar we hebben geslapen heeft als regel dat je de schoenen uitdoet bij de voordeur. Vandaag nemen we de bus naar Luang Prabang en het is wel handig om wat in je maag te hebben voor je gaat reizen. Daarom gaan we op zoek naar een ontbijt. Maar het is nog vroeg en de restaurants zijn nog dicht. Bij het busstation zijn al wel eettentjes open. Ik zie geroosterde visjes en vlees op stokjes. Maar dat zien we niet zo zitten. Er tegenover zijn stalletjes met allerlei koekjes en fruit. Dus daar halen we wat mandarijntjes en koekjes die er wel lekker uitzien. Onze bus vertrekt van een ander busstation, vijf kilometer verderop. Diverse tuk tuk chauffeurs proberen hun slag te slaan en vragen of ze van dienst kunnen zijn. Één zegt dat hij voor drie ons weg brengt. Drieduizend kip per persoon begrijpen we, maar wanneer we alles ingeladen hebben is het ineens dertigduizend. Dus daar gaan we weer, dit is al de zoveelste keer dat we alles weer uitladen. We vragen aan andere tuk tuk eigenaren in de buurt wat zij rekenen. Maar ze kletsen wat met elkaar en ze vragen evenveel. Altijd lastig om te weten wat reëel is en wanneer je wordt afgezet. De guesthouse eigenaar wil geen antwoord geven op de vraag wat een rit volgens hem kost. Kan ik me wel iets bij voorstellen, hij wil geen ruzie. Theo gaat hier en daar wat informeren, er komt iemand op me af die zegt dat tienduizend per persoon goed is. Als hij wegrijdt met iemand komt Theo net terug met een tuk tuk waar al een toerist in zit, een Hongaar, en kunnen we alsnog naar het busstation voor 10.000 per persoon. Je moet hier geen haast hebben, want dan is het stress of dokken.
We zijn anderhalf uur te vroeg, had ik toch nog wat langer kunnen blijven liggen. Als we de kaartjes kopen, zitten er al mensen in de bus hun plekje te bewaken. Theo installeert zich alvast, terwijl ik buiten nog wat ronddartel. Het is straks een tocht van zes uur en ik wordt altijd vreselijk stijf van dat stilzitten. Maar zo'n drie kwartier van te voren zit iedereen al in de bus te wachten. Dus kom ik er toch maar bij zitten. We zijn dit keer de enige toeristen in de bus. Vóór ons zit iemand met een kindje van anderhalf schat ik. Die begint even te jengelen, tjee denk ik, dat wordt nog wat. Maar ik heb het jongetje de rest van de reis niet meer gehoord. Je ziet hier overal best wel jonge meisjes lopen met een kind in een doek op buik of rug. Kleine kinderen worden voortdurend gedragen of vastgehouden. Met extra doeken en mutsjes warm gehouden en de borst gegeven.
Ondertussen rijden we over een zeer stoffige weg. De weg is in aanleg en heeft nog geen asfalt. En dat blijft zo tot vlak voor Luang Prabang. We rijden door de bergen, op een hoogte van 1000 tot 1200 meter, met af en toe uitzichten die je de adem benemen. Al was het maar van schik, we zitten erg hoog en het is wel erg diep. De randen naast de weg zien bruin van het stof en in de bus zitten mensen met mondkapjes voor. Het verbaast me dat ik de enige ben die aan het hoesten is. Na twee uur stoppen we bij wat stalletjes langs de kant van de weg. Er is ook een WC waar je moet betalen, wel grappig zo in het niets. Op de bamboe stalletjes liggen bamboescheuten en nog wat bruine peulen en iets wat ik niet ken, bruine bolletjes. De bamboescheuten worden flink ingeslagen door mijn mede busgenoten, die waarschijnlijk goed op de hoogte zijn van deze plaatselijke specialiteit. We krijgen van onze buren een paar bruine peulen aangereikt, die zij zitten op te peuzelen. De bruine peul bevat zwarte hoekige zaadjes en een bruin zoetzuur eetbaar gedeelte. Reuze aardig van ze om ons dat te geven.
En verder gaan we weer, de hele bus zit zo beetje te slapen, inclusief Theo. Ik ben op de iPad een podcast van "de kennis van nu" aan het luisteren. Terwijl het uitzicht van houten huisjes en stoffige beplanting afwisselt met rijstveldjes en veldjes met klimbonen en sla. Het is nog steeds erg bergachtig, met afgronden waarbij ik snel de andere kant op kijk. Wat mij ook opvalt zijn de aangeplante bossen onderweg.
Bij de tweede stop zijn we bij een restaurant. Ik neem daar een grote kom soep, maar er zit vlees in, dus Theo slaat het over. Bij zo'n kom soep krijg je een bord vol met verse kruiden, sla, toppen van bonenplanten met paarse bloemetjes, kleine pepertjes en een halve limoen. De soep is lekker met al die verse groente en kruiden, die je geacht wordt zelf met je handen uit de bosjes te plukken en naar behoefte aan de kom soep toe te voegen. Theo maakt van de gelegenheid gebruik om foto's te maken, dat is wel een nadeel van reizen met de bus. En er kan geen raampje open voor even een snelle opname, als we even een kuil moeten ontwijken of ergens anders voor moeten stoppen. Tenslotte hebben we wel een foto nodig voor de blog.
Na zes uur rijden ben ik wel gaar, het is warm en stoffig. We hebben zelf ook mondkapjes te voorschijn gehaald. Theo heeft er één in Vietnam gekocht, iedereen reed of liep met van die kapjes. Het ziet er best maf uit, maar zelfs de chauffeur heeft er nu één voor. Ik heb een kapje voor die we nog hebben gekregen van de begeleidster van de verpleegkundigen in opleiding uit Texas.
We zien nu dat ze langs de kant van de weg bezig zijn met goten te maken. Hoe dichter we bij ons einddoel komen, hoe beter de weg wordt. Uiteindelijk rijden we over een goede geasfalteerde weg. Aan alles merk je dat we dichter bij de bewoonde wereld komen. Grote stenen huizen, meer auto's, meer zijwegen, een universiteit en uiteindelijk onze eindbestemming, het busstation in Luang Prabang.
Na wat onderhandelen met een tuktuk chauffeur en samenwerken met drie Fransen worden we met zijn vijven in het centrum afgezet. Nu nog een hotel of zo zien te vinden. En dat, merken we al gauw, is nog niet zo makkelijk. Meestal reserveren we via internet een hotel, maar we zagen zoveel hotel icoontjes op de plattegrond van de stad dat we het er op hebben gewaagd. Het is lastig zoeken naar een hotel met een zware rugzak op je rug, een kleinere op je buik, en nog een tasje met water en crackers in je hand. We zijn niet de enigen die aan het zoeken zijn, een Chinees stel klaagt tegen ons dat het moeilijk is. En een eind verderop vertelt iemand dat ze voor morgen wat aan het zoeken is. De toeristen tamtam werkt hier erg goed in Laos en trouwens ook in Vietnam. Ben benieuwd waar we terecht komen vannacht.
Hetty
- comments
Annemie Ha Hetty, dat soepje lijkt mij ook wel wat, voor ons soepenproeverijtje, jammer dat ik me niet eventjes over kan bliepen daarheen....ah...Die bamboescheuten, je brengt me op een idee, vroeger at ik die wel (Indisch recept), krijg er nu weer veel zinnin, ga ik v.d. week weer effies i.d. toko halen. Helaas dan wel in blik, zullen ze hier wel niet vers hebben, maar wie weet.... Dat gevoel v.die diepte zittend i.d. bus, dat herken ik wel van Kreta, brrrrrr, keek toen ook steeds de andere kant uit, zo langs de kant v. die dieptes rijdende, die dieptes v. jou zijn natuurlijk nog veeeeel dieper, die berg op Kreta is daar een ukkie bij, haha. En ja, wat een gedoe he, dat onderhandelen, je moet echt wel op je qui vive zijn en stevig in je schoenen staan. Voor de meeste dingen geld, dat als je onder de helft gaat zitten van wat zij vragen en je dan uiteindelijk de helft betaald, je nog teveel betaald, maar o.k. dat is dan een beetje een richtlijn. En als je ziet wat de bevolking zelf betaald is dat een fractie v. wat de toerist betaald, en hun zitten dan vaak ook nog met velen in zo'n tuktuk en hangen er vaak zelfs ook nog a.d. buitenkant aan. Maar zie al wel dat Theo er al wel heel goed in is, constante uitdaging dit soort dingen en kost i.d.d. veel tijd, helaas. Toen ik terugwas uit India vond ik dat wel een opluchting, dat je hier gewoon i.d. bus en de trein kon stappen, zonder gedoe. Oh oh, ik stop, raak helemaal op dreef. Lieve groet, Annemie