Profile
Blog
Photos
Videos
Het is moederdag vandaag, het cadeau heb ik al gekregen toen ik thuis was. Daar moet ik met veel plezier aan denken terwijl we wachtten op de taxi. De casa beheerster heeft dezelfde taxi chauffeur gebeld die ons van het vliegveld gehaald heeft. Naar het blijkt heeft de taxi autopech. Daarom gaan we na bijna een uur wachten de straat op en binnen twee minuten hebben we een taxi naar de nationale dierentuin. Er blijken twee dierentuinen in Havanna te zijn, volgens de beheerster van de casa. Bij de nationale is ze nog niet geweest omdat hij zo moeilijk te bereiken is zonder auto.
De taxi chauffeur rijdt volgens de kaart op de iPad naar de dierentuin in Havanna zelf. Vlak voor de taxi stopt zien we de zebra's staan. Maar gelukkig maakt hij er geen probleem van en brengt ons naar de ingang van de andere. Die is inderdaad een stuk buiten Havanna richting het vliegveld. Eerst rijdt hij door naar een poort waar een parkwachter zit. Die wil de taxi niet binnenlaten en verwijst ons naar een andere ingang, die er verlaten uitziet.
We kopen nog een zakje zelfgemaakte chips van iemand die bij de ingang staat en lopen naar binnen. Daar staat een klein hokje met een bord met prijzen, acht CUC voor buitenlanders en acht peso's voor inlanders. We betalen dus vierentwintig maal zoveel als Cubanen zelf. Ze wijst naar links, waar een bus staat. Het is een bus die in een museum niet zou misstaan, zoals zoveel gemotoriseerd materieel hier. Het is hier één rijdend openluchtmuseum, prachtig.
Zodra hij vol is vertrekt de bus. Na een stukje rijden komen we bij een groot ijzeren hek. Die gaat open en er achter zit een grote open vlakte vol met Afrikaans wild. Nijlpaarden, zebra's, neushoorns, struisvogels, olifanten en nog meer in een prachtig gebied. Ik ben nog nooit in Afrika geweest, maar zo stel ik me het voor. Grote bomen met gigantische vruchten, open vlakte, gebied met bosjes waar een giraf van bomen snoept. Wij zitten rechts in de bus, en helaas zitten vrijwel alle dieren links van ons, zodat Theo nauwelijks foto's kan maken. Het hek gaat weer open wanneer we naar buiten rijden en onze weg vervolgen. Langs de weg zien we verschillende kantines staan. Het gebied van de dierentuin is enorm.
De volgende verrassing is het gebied van de leeuwen. Maar eerst moeten we de raampjes dicht doen en wachten omdat er nog een defecte bus uit moet komen die getrokken wordt door een grote truck. De kinderen in die bus hebben wat op school te vertellen, morgen. In een bosrijke omgeving loopt een troep leeuwen. Gelukkig blijft onze bus het doen, al zou het wel een leuk verhaal opleveren voor de blog.
De laatste stop van de bus is bij een aantal gebouwen die een eind van de weg afstaan. In een kantine schalt keiharde muziek. Dwalend van gebouwtje naar gebouwtje zien we allerlei dieren. Soms bijzondere, bijvoorbeeld de "Arctictis binturong", soms waarvan je denkt waarom in een dierentuin, zoals bij een aantal gewone kippen.
Het volgende afgesloten gebied herbergt verschillende roofdieren. De poema, leeuwen enz. verblijven in hokken die er uit zien als degelijke betonnen langwerpige blokkendozen. Ik zie hyena's, wolven en heel veel andere beesten. De hitte ontneemt me de lust om lang bij de hokken te blijven staan. Zo dwalen we rond tot we bij een kantine wat drinken halen. Er zijn meerdere plekken in dit gigantische complex waar je wat kan halen, overal weer wat anders.
Het lijkt wel of het de bedoeling is om met een auto door deze dierentuin te rijden. Zo groot zijn de afstanden. Langs de weg lopen we naar de uitgang.
Daar staan paarden met karren te wachten op passagiers. De botanische tuin staat ook nog op ons lijstje. Die is acht kilometer verderop. De vraag is een beetje of hij nog open zal zijn. Moederdag wordt hier uitbundig gevierd begrijp ik, alles gaat vroeg dicht. We wagen het er op en rijden met paard en wagen door een prachtig gebied. Cuba is groen en daarin staan kleurrijke huizen met platte daken, het is een lust voor je oog.
Via een zandpaadje rijden we een lege snelweg op. Een groot bord geeft aan dat er vandaag hier een moederdag concert is en inderdaad horen wij muziek. In de verte zie ik een muur met Jardín Botánico Nacional verschijnen. Het ziet er verlaten en gesloten uit en helaas, dat is het ook. Wat jammer, het ziet er mooi uit zo van de buitenkant.
We voegen ons bij een grote groep mensen die in de schaduw van grote bomen op de bus zit te wachten. Op de vraag wanneer de bus komt, antwoorden ze dat ze dat niet weten. Het kan tussen nu en een paar uur zijn. Gelaten zitten we op de stoep naast een aantal pubers die onder grote hilariteit hun paar woordjes Engels op ons uitproberen. De moeder vraagt in Engels of we last van ze hebben en maant ze tot kalmte. Een bus met "Habana" voorop rijdt tot grote verontwaardiging langs zonder te stoppen. Aan de overkant verschijnen uit het expositiecomplex steeds meer mensen, het wordt erg druk bij de bushalte. Na verloop van tijd verschijnt er een bus die stopt en er ontstaat een run op de ingang. Theo zit al gauw binnen en meegevoerd met de stroom eindig ik ergens halverwege de bus. Er passen veel makke schapen in een hok.
Niemand heeft wat betaald en we staan zo dicht op elkaar dat ik visioenen van de metro in Beijing krijg. Sterker nog, ze kunnen daar nog wat leren van die Cubanen. Onderweg zien we overal mensen in parken naast de auto te picknicken. Dat zijn allemaal van die mooie oude auto's, het ziet er leuk uit. Een auto trekt een paar banden voort waar mensen zitten. En ik zie heel veel mensen paard rijden. Cuba: muziek, paarden en rum.
De bus stopt op een splitsing, het lijkt het eindpunt, want de bus loopt leeg. Geen Spaans kunnen verstaan is toch lastig, ik haal geen zinnig woord uit wat ze zeggen. Als ergens iets geschreven staat gaat het nog, maar dat geratel is niet te volgen. Een mevrouw met de blauwe ogen helpt ons op weg. En al snel zitten we weer in een overvolle bus, waar we alweer niets voor hebben hoeven te betalen. Het is een heel eind voor we bij het station midden in Havanna uitstappen. We dwalen nog door de stad op zoek naar een huurauto. Alle hotels lopen we af, maar nergens is er nog één beschikbaar. Moe en gefrustreerd gaan we eten bij een Chinees in de ook hier aanwezige Chinese wijk. Afkicken noem je dat.
Hetty
- comments