In de bus van Noosa naar Byron Bay ontmoet ik Mike uit Southampton, Engeland. Hij blijkt ook een week in Dolphins te hebben gezeten, maar we hebben elkaar daar helemaal niet gezien. De bus maakt een tussenstop in Brisbane, waar Mike eruit moet. Ik heb anderhalf uur voordat mijn bus weer verder gaat, dus ga ik met Mike en twee jongens uit Zweden wat eten in de stad. Mike kent een goeie tent waar ze Koreaans eten hebben. Ik speel op safe en bestel sushi (het enige in Australië wat goedkoop is!). Na het eten lopen we snel weer terug naar de bus die ons naar Byron Bay brengt. Op de plaats van bestemming aangekomen, zie ik mijn grote vriendin Eske staan. Ze stond al op me te wachten! Ik ben superblij om haar te zien en uit haar 'ik heb je gvd gemist, joh!' blijkt dat zij dat ook is. We lopen samen naar mijn hostel en binnen no time blijkt alweer hoeveel Eske van plannen houdt en hoe weinig ik plan. 'We kunnen gaan kajakken met dolfijnen, maar dat moeten we dan wel morgen doen dus vanavond boeken. En dan kunnen we meteen eten bij cheeky monkeys, want dat is heel goedkoop, maar dan moet je er wel op tijd zijn. Oh en we kunnen naar dit feestje, maar dan moet ik dat meisje wel laten weten dat we komen...' De stroom aan informatie laat ik even over me heen komen en vraag zoals altijd 'moet ik dat nu beslissen?'. Ik krijg gelukkig nog een paar minuten bedenktijd. Ondertussen installeer ik me in mijn hostel en lopen we daarna naar de gratis wifi spot. Iedereen hangt daar omheen om de gratis wifi op te pakken (in hostels betaal je er namelijk een godsvermogen voor). We boeken meteen een tour naar Nimbin voor de volgende ochtend. Eske komt met het plan om ieder terug naar zijn hostel te gaan (Eske slaapt ergens anders), te douchen en om te kleden en dan weer af te spreken bij de wifi-spot. Niet veel later krijg ik een sms van Andy (die samen met Chris en Alex ook in Byron is) waarin hij vraagt wat mijn plannen zijn. Zij gaan namelijk morgen verder naar Sydney. Ik ga op bezoek bij de jongens op de camping en samen halen we Eske op. Zij en ik gaan naar Domino's voor een pizza (netjes betaald dit keer) en meeten de jongens weer na het eten. We gaan naar Nomads, het hostel waar Eske zit, en drinken daar wat. De volgende dag ga ik met Eske naar Nimbin. We stappen de bus in en krijgen daar te maken met de grootste stresskip van een buschauffeur die ik ooit heb gezien. 'There are two people in the bus that didn't pay. I'm in a goddamn hurry to leave on time, so I'm not going to look for you now, but I will find ya!' Kijk niet naar ons vriend. Deze (eenmalige) pizza-jatters hebben netjes betaald. Gedurende de hele rit blijft hij schelden op wat dan ook. Het verkeer, overstekende mensen, het weer. Dat laatste neem ik hem ook niet kwalijk aangezien halverwege de rit het als een malle begon te plenzen. De ramen besloegen en om de minuut zat die buschauffeur de voorruit te drogen met een handdoek. Ondanks (of misschien dankzij) het binnensmondse gevloek van de beste man was hij erg grappig en toch ook wel aardig. Hij kon er zelfs af en toe wel om lachen. In Nimbin aangekomen renden we de bus uit, meteen het eerste café dat we zagen in. Het was hier zo druk (een hele buslading vol mensen ineens binnen) dat Eske en ik een stukje verder renden. Dat rennen zette weinig zoden aan de dijk, want nat werden we toch wel. En hoe! Doorweekt waren we. We bestelden een bananen smoothie en besloten daarna toch maar verder te lopen. Droog zal het toch niet snel meer worden. We kwamen aan bij het Nimbin museum dat vol was gestouwd met letterlijk van alles. Krantenknipsels, maskers, Volkswagen busjes, teksten overal op geschreven, poppen.. Je kan het zo gek niet bedenken of je kon het er wel vinden. Het ging over de geschiedenis van Nimbin en zijn inwoners die nogal van een blowtje houden. De achterliggende gedachte van het hele gebeuren was dat wiet legaal zou moeten zijn. Of dat het nou is of niet, op elke hoek van de straat, wordt het je wel aangeboden. 'Cookies girls?' Over hoeken van straten gesproken, die uitdrukking klopt in dit geval niet echt, aangezien Nimbin eigenlijk maar uit 1 straat bestaat. Om de zoveel meter is misschien passender. Toen een vrouw ons vroeg of we misschien cookies wilden kopen vroeg ik hoe duur het was. '3 for 20' zei ze. Even dacht ik 3 dollar voor 20 koekjes, maar toen ik bedacht dat dat wel erg goedkoop was, realiseerde ik me dat deze vrouw 20 dollar vroeg voor drie stomme koekjes. Daar kan ik drie keer van naar McDonalds! Dus ik kocht de koekjes.. Hoe het ook eigenlijk hoort om koekjes of wiet in Nimbin te kopen, ik heb het natuurlijk niet gedaan. Ik moet wel aan mijn budget denken natuurlijk. Wel hebben Eske en ik een armband gekocht en kwamen we Tamara nog tegen in een van de vele hippie winkeltjes. Die moest daar drie dagen bivakkeren, want alle bussen naar Byron zaten vol. Wiet en koekjesloos gingen Ekse en ik later op de dag weer naar Byron. Ik denk dat de chauffeur aardig aan de economie van Nimbin heeft bijgedragen, want hij was wel erg rustig. Eske en ik daarentegen kregen een mega lachkick, waardoor iedereen ons er hoogstwaarschijnlijk van verdacht dat we ons met koekjes hadden volgepropt. Een hele zak chips opvreten, huilen van het lachen en vervolgens in slaap vallen is natuurlijk ook best verdacht. Een van de redenen van de lachkick was overigens de foto die we kort voor het instappen van de bus maakten. Eske en ik met Ernie & Bert mutsen op. Topfoto. Terug in Byron gaan we naar de Aldi en maken we iets met rijst. Daarna gaan we naar Cocomangas waar ze beneden r&b en hip-hop draaien en boven techno/house. Ik vind t dus beneden geweldig terwijl Eske liever boven blijft. In het begin wisselen we nog af, maar uiteindelijk sta ik beneden los te gaan en Eske boven. Na een tijdje komt Eske naar beneden om te zeggen dat ze weg gaat. Ik blijf dansen tot de lichten aan gaan. Tijdens het dansen ontmoet ik een groepje Engelse en Australische jongens die me de rest van de avond gezelschap houden. 'You're on your own? That's so brave. Come dance with us.' Niks 'braves' aan. Ik wil gewoon dansen en dat kan ik heel goed alleen. Maar toch aardig van die jongens en ze waren nog gezellig ook. De volgende dag ga ik met Eske winkelen en eten we 's avonds ons restje rijst op. Daarna drinken we wat in Eskes hostel en gaan we naar Cheeky Monkeys. Wat een gekkenhuis was het daar. Maarrr we zijn wel lekker los gegaan op One Direction, want dat draaiden ze ook. Ik pakte meteen mijn telefoon om een filmpje te maken en dat werd gezien door een Italiaanse jongen. Hij pakte mijn telefoon om Eske en mij te filmen. Een aardig gebaar, maar richt de camera dan wel op ons en niet op jezelf.. Het filmpje bevat nu 15 seconden van een Italiaan die niet doorheeft dat hij zichzelf in close up aan het filmen is. Hier hebben we natuurlijk later weer om in een scheur gelegen. De volgende dag moest er toch weer een einde komen aan de Hollandse gezelligheid want Eske ging met de bus naar Sydney. We kunnen onze avonturen samen pas weer in Nederland voortzetten, want zij gaat na Sydney alweer terug naar huis. Maar er gaan al geruchten door de wandelgangen dat een Scandinavische of Engelse roadtrip best wel in de planning zou kunnen liggen. Nadat ik Eske gedag heb gezegd krijg ik alweer een sms'je van Gareth en Karen. Ze zijn in Byron en willen afspreken. De daaropvolgende dagen breng ik dus gezellig met hen door. Kerstavond vieren we met het kijken naar jelly wrestling in mijn hostel om daarna los te gaan in Cheeky Monkeys. Wat een avond. Ondanks de $200 prijzengeld en het aanbod van Gareth om mij een 'bar tab' van $100 te geven, doe ik niet mee aan jelly wrestling. Ik hang op een strandbed aan het zwembad terwijl ik het spektakel op groot scherm bekijk met een jungle juice in mijn hand. Als de bar van het hostel dicht gaat verplaatsen we ons naar 'La La Land'. Wat een stinkhol. Het tapijt daar op de vloer doet de tent niet veel goeds en na een snelle gratis jello shot (niet te hachelen) verplaatsen we ons naar Cheeky's waar Gareth los gaat aan de bar. Ondanks protest van mijn kant moet ik meedoen en krijg ik steeds drankjes in mijn handen gedouwd. We lachen ons rot tijdens deze gezellige kerstnacht. Kerstdag hangen we op het strand waar het bloedheet is. 's Avonds komen Gareth en Karen naar mijn hostel om wat te drinken. Het grootste deel van deze avond besteed ik aan het -tevergeefs- proberen over te halen van dronken, koppige, Italiaanse Veronica om niet dat dronken telefoontje naar haar 'lover' te plegen. Het is zo'n leuke jongen en het zou best wel wat kunnen worden, want ze kennen elkaar al 20 dagen... Ze is dan ook devastated als ze van de jongen in kwestie een sms'je krijgt met de tekst 'I'm afraid you're falling in love with me. I don't want to hurt you.' Drama! Hoe ik ook mijn Dr. Phill skills op haar los laat, ze eindigt toch in een taxi naar zijn huis. Echte liefde.. Wachtend op die taxi (ik was ook nog eens zo lief om met haar mee te lopen), kom ik Ierse Frankie tegen. Lachen gast, dus nadat Vero in haar taxi is gestapt, drinkt hij nog wat met ons mee. De volgende dag is het hartstikke slecht weer en besteed ik de hele dag aan het drinken met een groep Ierse jongens. Stuk voor stuk knettergek, maar erg gezellig dus. De volgende dag ga ik naar het strand en doe ik 's avonds de pub quiz in mijn hostel. Het originele team 'Nimbin junkies' valt al snel uit elkaar aangezien de Ieren er geen geduld (lees: hersenen) voor hebben. Ik blijf over met Rob, de enige Engelsman in het gezelschap, en we zijn on fire. Of we hebben gewonnen (en die kans zat er dik in), weten we nog steeds niet. Het wachten op de uitslag duurde ons te lang en we gingen terug naar de kamer om de Ieren met hun drankspelletjes gezelschap te houden. Daar ging het los. Wat een stelletje gekken. Vooral met Richie heb ik me kapot gelachen. De jongens waren impressed by mijn drinking skills en dat liet Richie zien door onder te tafel te gaan liggen en te schreeuwen dat ik hem onder de tafel had gedronken. In deze toestand slaagde hij er ook nog in om over het balkon naar de buren te klimmen waar hij verder ging met hun drankspel. Levensgevaarlijk, dat zag hij naderhand zelf ook wel, maar toch erg grappig. De volgende dag zou mijn laatste dag in Byron Bay zijn. Die dag heb ik weer met mijn Ierse matties doorgebracht. Dit keer wat rustiger aan.. Mijn bus vertrok 's avonds om 9 uur, om dertien uur later in Sydney aan te komen. Mijn laatste stop in Australië.