Profile
Blog
Photos
Videos
5 uur 's ochtends. Of zal ik zeggen 's nachts.. De wekker gaat en dat is niet per ongeluk. Ik moet er echt om 5 uur uit. Gek genoeg ben ik meteen wakker. Ik ga douchen en pak mijn tas in. Dan loop ik naar de lobby van mijn hostel waar ik om 6 uur word opgehaald. De reis gaat naar Flores, Guatemala. Wederom word ik door een klein, mollig Mexicaantje opgehaald. Ook deze gaat als een kanon met die korte beentjes. Met mijn backpack op m'n rug, hobbel ik er achteraan. Ik stap een klein busje in, waar al wat slaperige mensen in zitten. Ik installeer me op m'n stoeltje en val al snel in slaap. Als ik om 8 uur wakker word, zijn we gestopt bij een restaurantje in the middel of nowhere. Nouja, restaurantje.. Het is een houten schuur waar een lange keuken in is gebouwd, waar we zelf ons ontbijt kunnen opscheppen. Terwijl ik nog half in slaap wat rijst en roerbak ei op m'n bord schep, zie ik Jessica (waar ik mee in het hostel in Palenque zat) zitten. Ik ga er gezellig bij zitten en we raken aan de praat met een stel uit Estland. Zij gaan ook naar Flores.
Na het ontbijt komt mijn chauffeur naar me toe en zegt dat ik een andere bus in moet stappen. Als we hiermee de volgende bestemming hebben bereikt, moeten we uitstappen om ons paspoort te laten stempelen. We zijn volgens ons paspoort nu officieel uit Mexico. We moeten achter een man aan lopen en hij leidt ons naar beneden, naar de rivier. Hier moeten we met z'n elven met alle backpacks en koffers in een supersmal bootje. Wanneer een Duits meisje instapt met en onwijze hutkoffer, kapseizen we bijna. T is ook niet slim om aan de zwaarste kant te gaan zitten.. We steken de rivier over en zijn al snel aan de overkant. Hier moeten alle mensen en tassen er natuurlijk weer uit. De vriend van het Duitse meisje staat op, gooit zijn mega grote backpack over zijn schouder en duikelt met een keiharde plons zo achterover de rivier in. Door de plotselinge verandering in de verdeling van het gewicht, valt er een Frans meisje aan de andere kant achterover van de boot. Als het waar was, had dit natuurlijk super awesome geweest, maar de saaie waarheid is dat iedereen droog bleef en dat we daarna nog een uur moesten wachten op de volgende bus. Als de bus er is, zegt de chauffeur dat we nog even moeten wachten, omdat er nog een extra passagier bij komt. Het is Jessica, dus dat is weer gezellig.
De rit met de bus is niet echt relaxt te noemen. Het is drie uur lang over een zand/keienweg rijden. Iedereen stuitert de hele bus door. Onderweg stoppen we bij een hutje waar we ons paspoort laten stempelen om Guatemala in te kunnen. Daarna is het weer alsof we door een powerplate vervoerd worden. De bus rammelt aan alle kanten en het verbaast me echt dat we onderweg geen deuren verliezen. Vooral het eerste stuk is het erg leuk om naar buiten te kijken. Overal staan hutjes tussen de bomen en kinderen spelen op 'straat'. Voor zover je het een straat kunt noemen. We moeten hoge heuvels oprijden en het busje heeft er best wat moeite mee. Gelukkig komen we de heuvels door en is het volgende stuk vlak. Op de gaten en hobbels in de 'weg' na dan. Als we na drie uur het asfalt bereiken, beginnen wat mensen achterin te klappen. Iedereen is duidelijk opgelucht. Ik had het niet eens door..
We rijden nog twee uur door, tot we een stadje hebben bereikt. We kunnen hier pinnen. Zurra is de eerste in de rij bij de ATM. Hij is de enige die geld heeft kunnen halen, want bij de rest werkt de ATM niet. De chauffeur zegt dat we nog door kunnen rijden naar een volgende ATM. Zurra en Christine gaan niet meer mee, want zij gaan meteen naar Tikal. Voordat de bus vertrekt komt Zurra nog naar mij toe rennen. 'Wil je anders geld lenen? Dat is geen probleem hoor.' zegt hij. Het is erg lief, maar ik denk dat het wel moet lukken. Grappig dat ik tot nu toe steeds wat oudere mensen tegenkom, die er graag voor willen zorgen dat alles goed met mij gaat. Zurra en Christine hebben een dochter van 23, dus die zouden vast ook willen dat een ander hetzelfde voor hun dochter zou doen. Ik ben ook een van de weinigen hier die alleen reist, dus misschien vinden ze me gewoon zielig.
Als we de volgende ATM vinden, geeft die mij netjes geld en ik kan door naar mijn hostel. Ik moet er vanaf Flores met een bootje heen. Als ik uit het bootje stap, staat Neil op me te wachten. Hij is de eigenaar van het hostel. Met de auto rijden we de heuvel op, waar het hostel is. Het heeft een supermooi uitzicht over het water en Flores. Ik heb voor het eerst weer een dorm geboekt. T is best rustig, dus we zijn maar met z'n tweeën op een kamer. Stephanie uit Duitsland is mijn roommate. Na een drankje bij een heel vet uitzicht, loop ik in het donker de heuvel af. Ik pak weer een bootje en wacht aan de andere kant van de rivier op wat mensen uit de bus. We hadden afgesproken samen te eten, maar we hebben de onhandigste afspraak ever gemaakt. Zij komen naar mijn hostel toe, maar daar zijn er twee van. Ik loop dus naar het hostel waarvan zij denken dat ik zit en daar wacht ik, terwijl ik m'n blog schrijf. We hebben geen tijd afgesproken, want de bus, met Jessica en de anderen erin, reed al weg terwijl we nog aan t praten waren. Na een tijdje vind ik het wel mooi geweest en ga ik zelf op pad om iets te eten. De weg langs de rivier heeft allemaal gezellige barretjes en restaurantjes. Als ik uiteindelijk een gezellig hippie-achtig café tegenkom, besluit ik daar te gaan zitten. Als ik net een drankje heb besteld, komt er een meisje langslopen. 'He!' roept ze enthousiast. Het is een van de Franse meisjes uit de bus. Ze zegt dat ze al met een hele grote groep ergens zitten, dus ze neemt me meteen mee naar de achterkant van het restaurant. Daar zit inderdaad al een aardige groep t chillen. Ik bestel een hamburger en die is echt heel lekker. Er komen steeds meer mensen aanschuiven, waaronder twee jongens uit Belize. Ze zijn allebei iets van 2 meter. Ze zijn hier gekomen voor een basketbalwedstrijd. Louis, een van die twee, vertelt me dat ze een tour agency in Belize runnen. Tuff Enuff tours heet het. Ze zeggen dat ik beter naar San Pedro kan gaan in plaats van Caye Caulker in Belize. Dat is veel gezelliger. Misschien doe ik dat wel. Ondertussen heb ik een halve burger op en kan ik echt niet meer. Zelf Linden, de andere jongen uit Belize, krijgt die van hem ook niet op. En hij is 2 meter. Als ik net besluit om weg te gaan, wordt ik door iedereen overgehaald om te blijven. 'De laatste boot gaat om 11 uur, tijd zat!' Ik hoor je denken, 'ach, die gaat de boot missen', maar ik was netjes op tijd gelukkig.. We zijn met zijn allen naar het dak gegaan, waar we met een kaarsje aan een beetje gitaar hebben gespeeld. Om kwart voor 11 herinnert Sarah me eraan dat we de boot moet pakken. Zij zit in hetzelfde hostel als ik. Daar aangekomen ga ik maar snel slapen, want om 4.10 moet ik met de boot weer terug naar de overkant om de bus te pakken naar Tikal.
- comments
Natascha Ik vind het allemaal zo spannend :-))) Doe voorzichtig en blijf schrijven. Ik verheug me al op je volgende verhaal. Lufjoeeeee xxxxx