's Ochtends nemen we ons ontbijt mee in de auto en rijden we onze gloednieuwe Jeep meteen de highway op richting San Diego. Al 'California Girls' meeblerend zit de sfeer er aardig in bij ons in de auto. We stoppen halverwege nog ergens bij een viewpoint waar we over de Stille Oceaan uitkijken. Heel cool, maar wij stappen al snel ons waggie weer in om verder te fistpumpen en mee te schreeuwen met onze Roadtrip playlist. Die bestaat overigens voor bijna de helft uit One Direction liedjes, omdat Joelle ons de opdracht heeft gegeven te 'oefenen'. Ze wil tijdens het concert (straks in Nederland) niet met ons voor lul staan, dus wij moeten alle liedjes uit ons hoofd kennen. Voor dit eerste stukje rijden heb ik mezelf tot navigator benoemd en Mylene chauffeur. Het navigeren laat ik overigens aan de TomTom over die Mylene heeft meegenomen. Nadat ik onze bestemming heb ingevoerd, kijk ik eens even wat voor opties er allemaal op de TomTom zitten. Vooral de verschillende voice guides zijn interessant. We kunnen kiezen uit een Amerikaan die ons de weg wijst, of een Brit die ons erg beleefd vraagt een kant op te rijden. Hoewel Mylene de Brit (die we Tim noemen) wel lekker vindt klinken, kies ik voor de Amerikaan die we Pete noemen (ik ben tenslotte de navigator en die gaat over dit soort kwesties). Vanaf nu is het nu dus luisteren naar onze Amerikaanse vriend op de weg. We hebben het zo aardig naar ons zin in de auto. Kijken of we er over een paar duizend kilometer nog steeds zo over denken..

Aangekomen in San Diego staan we voor de taak het motel te vinden, dat we via internet hebben opgezocht. De strijd is begonnen.. Na anderhalf uur rondrijden, mensen om de weg vragen en Tim (of toch Richard?) zes keer opnieuw instellen, is het niet meer zo lollig in de auto. Maar dat krijg je ook als de navigator zich met de taken van de chauffeur gaat bemoeien en andersom. Gelukkig vinden we dan eindelijk nog het motel waarvan ik sterk het vermoeden heb dat we er al eens zijn langs gereden. Laten we Tim maar de schuld geven..

's Avonds gaan we eten in Little Italy waar ik de grootste portie pasta ever voorgeschoteld krijg. Het is allemaal wel mega lekker, maar toch krijgen we het niet op. Gelukkig is het hier harstikke normaal om een doggy bag mee te nemen. We hoeven het niet eens aan onze ober te vragen, want die komt al met het voorstel. Na het eten gaan we terug naar ons motel en maken we het niet te laat, want morgen hebben we weer een lange dag voor de boeg. We gaan naar Sea World!

En dat is awesome. We eten popcorn, kijken naar de zeeleeuwen show, gaan in een kabelbaantje, natuurlijk nog naar een dolfijnenshow, we zien haaien, otters, ijsberen, natuurlijk de orka's in Shamu Stadium en zelfs een show met alleen maar huisdieren in het 'pets stadium'. Nee, geen goudvissen, maar honden, katten en varkens. Die had ik zeker niet verwacht in Sea World. Maar het hoogtepunt was ongetwijfeld 'The Water Rapids'. Of beter gezegd; het waterkanon ernaast. Nadat we erin waren geweest waren we al zeiknat. Later kwamen we erachter dat dit niet alleen kwam omdat we in een bootje als een idioot door keihard stromend water werden rondgeslingerd, maar ook omdat er een waterkanon langs deze wildwaterbaan stond. Hier moest je geld ingooien en dan kon je je target (de mensen in de bootjes) natschieten. Toen was het natuurlijk 'payback time'. Dat de mensen die op dat moment in de bootjes zaten waarschijnlijk niet de mensen waren die op ons hadden geschoten, was even niet belangrijk. In de starthouding stonden we met ons muntje in de hand, wachtend op een bootje. Toen we er een aan zagen komen, wachtten we op het juiste moment en ramden toen op de groene knop. Zeker vier mensen moesten het ontgelden en werden het slachtoffer van onze perfecte 'water ambush'. Het filmpje van deze geslaagde actie leverde ook mooie reacties op facebook op. Zo vond Joelle dat Mylene net de boze heks was met haar gemene lachje en heeft Colin het vermoeden dat we meteen zes iPhones om zeep hebben geholpen. We plannen alles lekker met de dag en besluiten morgen weer naar het noorden te rijden. Vermoedelijk richting Santa Barbara, maar of Tim (of Richard) ons de goede kant op stuurt zullen we nog moeten zien..