Profile
Blog
Photos
Videos
Na grootse avonturen in Indo zijn we nu lekker Vietnam aan het doorreizen!
De vulkaan in Lombok hebben we gehaald!! Dat vinden we toch echt wel een hoogtepuntje van onze reis, wauw!!! Het was de zwaarste trekking die we beiden ooit gedaan hebben, in 3 dagen naar de top gelopen (van 600m naar 3726m!). We waren samen met 2 jongens uit London, 1 jongen uit Duitsland en 2 meiden ook uit Utrecht, wat een heel gezellig clubje vormde! De jongens uit London kenden we al wat langer, daar waren we ook al mee gaan surfen in het zuiden van Lombok (ook Kuta genaamd... verwarrend!). Wat een briljante golven daar, echt genieten!
Na het surfavontuur was de Rinjani vulkaan aan de beurt waar we met zn allen hebben lopen zwoegen en zweten! De eerste dag was een hike door de jungle. Midden op de dag, na de lunch, begon het ontzettend hard te regenen waardoor we zeiknat in ons kamp aankwamen. Daar werden de tentjes opgezet met de (volgens hun) hele goeie warme slaapzakken, want we hadden gehoord dat het wel eens koud kon worden daar boven. De matjes waren net zo hard als de grond en de slaapzakken waren koouuuuddd!!!! Iedereen was de volgende ochtend zo blij dat het licht was en we op mochten staan, wat een verschrikkelijke nacht, alleen maar lopen rillen van de kou! Vanaf 7 uur waren we alweer aan de wandel en in anderhalf uur stonden we aan de rand van de krater waar zich een groot meer in had gevormd. Een geweldig uitzicht, met in het midden van het meer een nog narokende vulkaan (die was 3 jaar geleden nog uitgebarsten). Vanaf de rand van de krater zijn we weer een heel stuk afgedaald en in 2 uur stonden we aan de rand van het meer. Nog een stuk verder lopen waren de natuurlijke hot springs! Heerlijk!!! Lekker in liggen baden, af en toe afgewisseld met een koude douche onder de waterval ernaast. Dat was weer de eerste keer sinds Indo dat we ons konden wassen in warm water, want al onze hotels hadden alleen koud water! Maar we waren nog niet klaar voor die dag. Na 4 uur lang door een rotsachtig landschap over miniweggetjes langs een afgrond te hebben geklauterd kwamen we in ons volgende kamp aan, wat dik een kilometer onder de top lag. Die nacht hebben we een heerlijk kort nachtje gemaakt (zeer fijn, want de nachten hadden toch niet veel weg van een goeie nachtrust), want om 2.30 ging de wekker alweer om de sunrise om de top mee te kunnen maken. Dus wij in het donker op pad gegaan. Al snel was dat niet echt meer een pad te noemen; het waren allemaal grindsteentjes! Het was superzwaar; we moesten dik een kilometer klimmen en dat was geen pretje met die steentjes, elke 2 stappen gleed je er weer 1 weg! En het was nog gevaarlijk ook! Want we liepen echt op de rim van de berg met links en rechts een giga afgrond. Dus wij op onze sneekertjes proberen niet de afgrond in te glijden! Het was 3 uur lang afzien, daarbij kreeg Roos ook nog last van misselijkheid vanwege de hoogte. Maar we hebben het allemaal gered naar de top en dat voor zonsopgang! En dat is zeker niet iets wat alle toeristen kunnen zeggen, we hadden achteraf veel verhalen gehoord van mensen die halverwege weer terug zijn gegaan of helemaal niet geprobeerd hebben de summit op te gaan, omdat de hele tocht al zo ontzettend zwaar was geweest! We hebben echt geweldige shots op de top gemaakt en na 20 minuten gingen we terug naar onze basecamp (het was echt te koud voor woorden op de top! Langer zouden we het echt niet volhouden met onze aan zon gewende lichaampjes!). De terugweg resulteerde in een aantal valpartijen vanwege alle glijdende steentjes, maar we leven nog, zijn niet de afgrond in gedonderd! :D Terug in het kamp konden we eindelijk genieten van een ontbijtje (jaaa die hele zware tocht gedaan zonder ontbijt!!) en maakten we ons klaar om in 4 uur aan de andere kant van de berg af te dalen. Wat trouwens te bizar voor woorden was, was dat de tenten en het eten etc allemaal gedragen werd door de porters. Dat hield in dat ze een dikke bamboestok op hun schouders droegen met 2 grote manden aan de uiteinden. We konden onze ogen niet geloven, dat zij zo konden klimmen en afdalen over die gigantisch steile hellingen. En het briljantste was nog dat ze dat allemaal op slippers deden!!!!! Je moet het echt zien... onvoorstelbaar gewoon.. En wij maar denken dat wij zulke patsers zijn dat we het allemaal op sneekers gedaan hebben in plaats van bergschoenen! Het was een geweldige ervaring, we zouden het iedereen aanraden die naar Lombok gaat!!!
We hadden het allemaal ultiem gepland, want na de zware trekking konden we een week lang chillen op de Gili eilanden!! Geweldige eilanden bij Lombok, met palmboompjes, kokosnootjes, witte stranden, helderblauwe zee... je kent het wel van de brochures ;-) Daar hebben we de hele week met de jongens uit London opgetrokken wat ontzettend gezellig was. We hebben er gedoken (mooiste duiken ooit, wat een geweldige en toch onbekende duikplek! haaien, turtles, giga vissen van een meter, roggen, octopusachtigen, etc!!) en vooral veel gechilld in de vele bamboe hutjes aan het strand. Heerlijk met een cocktailtje, goed bijkomen van de spierpijn (we liepen als robots haha verschrikkelijk!). Op Gili Trawangan hebben we ook Roos dr verjaardag gevierd, wat begon met een ontzettend mooie chocolade taart die Sonja speciaal had laten maken met "Roos 23" en een hartje erop! Zo lief! En we hebben een ontzettend mooie duik gedaan die dag en na een heerlijke lunch en sheesha sessie met Max en George was het tijd om lekker te gaan feesten!! Briljante verjaardag met nog een heerlijk nachtelijk telefoontje van pappie en mammie!
Voor we het wisten was de week al om en tijd om via Bali naar Vietnam te gaan! We vlogen vanaf Bali naar Jakarta en vanaf Jakarta naar Ho Chi Minh City (Saigon). Wat een gelukje dat we het daadwerkelijk tot Vietnam hebben gehaald, want er had zoveel mis kunnen gaan! Om maar een paar dingen te noemen: we hadden vertraging en moesten rennen om van Jakarta domestic naar de international terminal te komen... gehaald! We hadden voor de makkelijkheid online een visum aangevraagd, wat we net de avond voor we vertrokken hadden ontvangen. Wat een mazzel, want zonder visum kom je dus nooit Vietnam in, wat we niet zo heel erg doorhadden. Zo waren we een Nederlands koppel tegengekomen die vastzat, omdat ze nog geen visum hadden geregeld, we hebben ze niet meer in het vliegtuig gezien.. benieuwd hoe het daar nu mee is! Als ons dat was overkomen waren we wel goed de sjaak geweest, aangezien ons visum voor Indonesie precies op de dag van ons vertrek zou verlopen!! Nog veel meer van dit soort dingen maakte dat we ons echt geluksvogels voelden toen we, ook na wat gerotzooi met het krijgen van het daadwerkelijke visum, voet in Vietnam zetten!! We made it!!!!
Ho Chi Minh City was reusachtig, met zijn 10 miljoen inwoners en lekker chaotisch met zijn 4,5 miljoen scooters! We zijn er heel wat kennis rijker geworden, want om eerlijk te bekennen wisten we nauwelijks iets over de Vietnam oorlog!! Wat een geschiedenis heeft dit land, oorlog oorlog en nog eens oorlog. En barbaars ook! We zijn een dag naar het War Remnants Museum geweest, waar de meest brute, afschrikwekkende foto's zijn gepubliceerd. Niet alleen van de oorlog (bijvoorbeeld Amerikanen die trots bij 2 Vietnamese lijken staan met de afgehakte hoofden in hun hand) maar ook van de gevolgen van het gebruik van alle gifstoffen, voornamelijk agent orange. Duizenden foto's van misvormde kinderen, verschrikkelijk! We vinden het allebei zo moeilijk te geloven dat dit land pas in 1975 vrede kende! Het is nog zo kort geleden, ook de agent orange. Daar zijn nog steeds grootse problemen mee, aangezien het 3 generaties lang afgrijselijke gevolgen heeft bij kinderen en op dit moment moet de 3e generatie nog komen na de oorlog met Amerika!
We hebben ook de Cu Chi tunnels bekeken en zelf nog even uitgeprobeerd. Een ongelooflijk groot netwerk van tunnels die rond de jaren 70 door de Vietcong werd gebruikt in gevecht tegen de Amerikanen. Het is niet voor te stellen dat daar zo een 6000 tot 8000 mensen 15 jaar onder de grond hebben geleefd. Zeker niet als je de tunnels ziet; je kunt er alleen gehurkt doorheen schuifelen en de tunnels waar wij doorheen hebben geschuifeld zijn zelfs nog 20 procent groter gemaakt dat het origineel! Eigenlijk ontzettend slim van de Vietnamezen, want met hun dunne kleine lijfjes konden ze door mini openingen de tunnels bereiken waar de Amerikanen (stelletjes dikkies dat ze zijn) nooit door zouden kunnen! Overigens zijn de Vietnamese mensen ontzettend lief, vriendelijk en heel behulpzaam naar toeristen. Onvoorstelbaar als je bedenkt wat ze allemaal meegemaakt hebben! Zelfs naar Amerikanen koesteren ze geen wrok! Hun motto is dat het verleden is geweest en ze nu vol op de toekomst gericht zijn. En dat kan je merken, Vietnam is een land in opbouw, maar dat gaat razendsnel!
Vanaf Ho Chi Minh City hebben we afgelopen nacht een nachtbus genomen naar Dalat. De nachtbus is hier een echte sleeping bus, briljant; een soort stapelbedden, gemaakt van stoelen waarvan je de rugleuning kunt verstellen. Lekker comfy dus! (in ieder geval duizend beter dan we verwacht hadden!) Vanochtend zijn we in ons guesthouse aangekomen en na een tukje zijn we het stadje doorgelopen, waar een aardige franse tint aan zit. Morgen gaan we eens kijken naar de 'attracties' in de omgeving, zoals watervallen, bloemvelden, zijde fabriekjes, rice wine fabriekjes etc!
Overigens kan je nog veel merken van het communisme hier. Bepaalde sites kunnen gewoon niet geopend worden en ons vermoeden is dat de overheid sites als facebook en twitter etc heeft geblokkeerd. Beetje jammer, want daardoor kunnen we aankomende tijd geen foto's uploaden. (Zelfs foto's die je bij een e-mail wilt verzenden worden geblokkeerd!)
- comments
Bart Ik ben blij dat jullie nog wat geschiedenis meepikken daar, dat doet me goed als historicus!
Peter Ha meiden, wat hebben jullie weer prachtige avonturen beschreven, met name on/under the volcano, een genot om te lezen. Inderdaad onvoorstelbaar dat de Vietnamezen na 18 jaar oorlog zo zijn opgeveerd. Kus en kiek goed uut.
yvonne Wow die vulkaan! Dat kan mijn aardwetenschappen hartje echt niet aan! En cool om na aussie en NZ nu ook de niet-westerse cultuur te zien :). Tis gewoon een heuse echte wereldreis zeg! Genietze! Kus yv!
carmen Ik had al wel t één en ander gehoord maar toch leuk om weer te lezen van die vulkaan.. nja eng ook, jezus die afgronden hé.. Maar vietnam,. hoe vet, de natuur is daar wel super ofniet?? En ja.. ik heb daar heel veel over gehad over de voetnam oorlog,. das idd heftig, wat mooi dat ze zo'n goede instelling hebben.. En Roos nog gefeleicteerd! x car
Petrie Weer prachtig om te lezen! Ook spannend! Hoop dat jullie de bevolking van Vietnam goed kunnen ontmoeten. Hun geschiedenis is inderdaad indrukwekkend, alleen al omdat het zo kort geleden is. Maak er weer een mooie tijd van, doe voorzichtig, kus
francine ik heb de vietnam oorlog bewust meegemaakt, nog geprotesteerd tegen de president van amerika, maar dat de gevolgen wat betreft die rotzooi nog steeds zo actueel zijn! Maar Rosan, nog gefeliciteerd en ik wacht weer met spanning op het volgende relaas. Wat een fantastische reis maken jullie toch. Groetjes,