Profile
Blog
Photos
Videos
Sanneke's Spannende Reisavonturen
Vakantie Koh Tao en laatste week Thailand!!
Ik weet het, ik loop een beetje achter met mijn verhalen. De afgelopen tijd hebben we ook weer zoveel moeten reizen, dat het er gewoon niet van komt. Maar zoals beloofd; onze wilde avonturen op Koh Tao! In eerste instantie zou ik helemaal niet mee naar Koh Tao, maar na wat geregel is het toch gelukt. Want duiken is toch wel iets wat ik heel graag wilde en ik kon het niet voorbij laten gaan. Een duikcursus op Koh Tao is erg goedkoop en sinds wij inmiddels al redelijk getraind zijn in afdingen en goede dealtjes maken, was het voor ons nog veel goedkoper.
Na Chaing Mai en Chiang Rai hadden we nog een weekje in Sita Villa voor we naar Koh Tao zouden gaan, maar in de tussentijd heb ik ook alweer zoveel nieuwe indrukken opgedaan dat ik me niet meer kan herinneren wat we de dagen na Chiang Mai en Chiang Rai gedaan hebben.
Zaterdag 19 maart gingen we nog naar Bangkok om ons pak te passen. Mijn pak was al klaar, maar door onvoorziene omstandigheden kon ik de andere helft nog niet betalen en kon ik 'm dus ook nog niet meenemen. Helaas. Na het passen ben ik weer terug gegaan naar Sita Villa. De rest ging nog verder Bangkok in en 's avonds stappen. Nou moet ik heel eerlijk zeggen, ik dacht dat het de saaiste zaterdagavond ooit zou worden! Thuis zitten zonder plannen. Gelukkig was ik niet de enige en hebben we er toch nog een hele leuke avond van kunnen maken, met een geïmproviseerd drank-tafel-tennis spel. Zondag kon ik ook niet de inspiratie vinden om ook maar iets te doen, deels omdat we in een groepje werken en we nog niet heel duidelijk overlegd hadden wat er nog gedaan moest worden. Er moesten sowieso nog 2 verslagen afgemaakt worden. De deadlines van deze verslagen lagen op 28 en 29 maart, maar vanwege onze plannen moesten/wilden wij ze die dinsdag al inleveren. Dat werd maandag dus nog even hard bikkelen! Ook dinsdag ochtend de puntjes op de i nog moeten zetten, maar gelukkig hebben we ze op tijd af gekregen. Dinsdagavond 22 maart vertrokken we dan richting Koh Tao. We moesten eerst met de bus (alweer) naar Chumporn. Deze reis duurde maar 7 uur, dus dat viel hartstikke mee. Daarna nog 2 uurtjes met de ferry en woensdag om 9uur 's ochtends kwamen we dan aan op Koh Tao. Daar stond de taxi naar het resort al klaar en toen we daar aankwamen kregen we kamers toegedeeld en om 13.00u moesten we weer klaarstaan voor het begin van onze duikcursus! Omdat we de hele nacht gereisd hadden heb ik die tussenuurtjes met een powernap benut. Om 13.00u stonden we daar en moesten we een dvd kijken, waarin de meeste theorie van het duiken al wordt uitgelegd. Wat was dat ongelofelijk saai en duurde verschrikkelijk lang, 3,5uur! Maar daarna zat de eerste dag er alweer op. We hebben gegeten en huiswerk gemaakt. En omdat we donderdag ochtend om 9uur weer klaar moesten staan, ging ik vroeg naar bed.
Donderdag 24 maart, begon de duikcursus voor mijn gevoel pas echt. We ontmoetten onze duikinstructeur, Dan, een nederlandse man, dus makkelijk als we iets niet snappe. Om 9uur kregen we eerst nog een gedeelte theorie. Ook hadden we het over het klaren gehad (het ploppen van je oor wanneer er druk op komt te staan, in het vliegtuig bijvoorbeeld). Normaal doe ik dat door middel van gapen, maar dat schijnt vrij lastig te zijn onder water, en moet je je oren dus kunnen klaren door je neus dicht te drukken en dan door je neus blazen. Dit lukte telkens maar bij 1 oor bij mij en dat was al niet zo'n goed teken. Riska had het zelfde probleem. Onze duikinstructeur, adviseerde ons om in de pauze even langs de dokter te gaan om onze oren te laten checken. Zo gezegd, zo gedaan. Om half 12 zaten we daar dan. De dokter(-achtig iets) was nogal vaag en zei dat ze niet zeker wist of we wel konden duiken. De buisjes aan de binnenkant van onze oren zouden volgens haar dicht zitten, als gevolg van een soort allergische reactie op het weer en airconditioning. We kregen medicijnen mee en ze raadde ons af om die middag te gaan duiken. Eigenwijs als ik ben wilde ik het toch proberen, omdat ze zelf al zei dat het niet zeker wist.
Om half 1 waren we terug en na kort overleg met de duikinstructeur besloten Riska en ik het inderdaad toch te proberen. Dus duikspullen pakken! Toen we alles bij elkaar hadden werden we met een long-tail bootje naar een grotere boot gebracht en deze bracht ons naar onze duikplek. Daar aangekomen moesten we ons in onze duikspullen heisen, maar wat is dat zwaar zeg!! Met alles er op en eraan hangt er zo'n 20 kilo aan je rug! Gelukkig is het maar voor even, zodra je in het water bent, merk je niks meer van dat gewicht. Tijdens de eerste duik gingen we oefeningen doen om ongeveer 2-3 meter diepte. Riska had gelijk al door dat het toch niet ging lukken. Bij mij ging het eerst nog goed, maar zodra we dieper gingen, kreeg ik ook last van mijn oor. Helaas moesten Riska en ik dus onze duik afbreken en afwachten of de medicijnen zouden gaan werken. De rest heeft hun eerste dag prima doorstaan! 's Avonds was iedereen moe van het duiken en wonder boven wonder lag iederen rond 22.30 al te slapen (dit heb ik nog nooit meegemaakt, zeker niet met deze groep mensen).
Toen we vrijdag opstonden regende het gigantisch! Om 9uur stonden we weer klaar om de 2e helft van de theorie te krijgen. Gelijk daar achteraan kregen we het examen en die hebben we allemaal gehaald! Riska en ik hadden al besloten die dag niet te gaan duiken en onze oren een dag extra rust te geven, zodat de medicijnen zouden kunnen gaan werken. De rest van de groep was nogal verdeeld, de ene helft wilde wel gaan duiken, want het weer zou er toch niet beter op worden de rest van de dagen, en de andere helft vond het niet zo'n goed idee. Omdat wel de hele groep erachter moet staan wanneer er wel gedoken wordt, ging de hele groep dus niet duiken die dag. Zaten we dan met z'n allen, niet wetende wat nog komen zou. Omdat het regende konden we niks doen en hebben we de hele dag bij het resort omgehangen.
Zaterdag ging de groep verder met hun duikcursus. Omdat zij al een dag voor lagen, moesten Riska en ik met een andere groep mee. Dit waren 3 spaanse mannen, die het natuurlijk erg interessant vonden. De eerste dag hadden we nog niet afmaakt en daarom moesten we de eerste dingen weer herhalen. Gelukkig mochten we de theorie wel overslaan. Eenmaal onder water kreeg Riska gelijk alweer last van haar oren en moest helaas stoppen met duiken. De medicijnen hadden bij mij wel gewerkt en die dag heb ik al tot ongeveer 10 meter gedoken! Dat is wel echt een gaaf gevoel! Het leek dus doe goede kant op te gaan.
Zondag gingen we dan onze tweede dag duiken, ik moest weer met die andere groep mee. Helaas was het weer nog slechter geworden, maar in principe moet dat voor duiken niet veel uit maken, nat wordt je toch wel en je bent onderwater! Maar onderwater moet je tijdens de cursus je skills oefenen, de instructeur doet deze voor, die jij vervolgens na moet doen. Door het weer was het zicht onder water ongeveer 1 meter en dat is nogal uitzonderlijk voor dat gebiedt, want normaal is het zicht onder water rond de 8 - 10 meter. We raakten elkaar dan ook telkens kwijt en het was best eng, zo onder water, terwijl je bijna niks ziet. De duikinstructeur vond het dan ook niet verstandig om verder te gaan en besloot de duik af te breken.
De rest van mijn groep heeft veel geluk gehad, zij hebben die ochtend hun laatste duik gemaakt en hebben dan ook hun PADI Open Water gehaald. Met dit certificaat mag je zelfstandig tot 18 meter duiken. Ik moest nog maar afwachten hoe het verder zou verlopen.
We zouden maandag middag weer met de boot richting Chumporn vertrekken en maandag op dinsdag nacht zouden we weer teurgkomen in Sita Villa. Het weer was inmiddels zo slecht geworden dat er geen boten meer zouden varen. We kregen die zondagmiddag te horen dat we maandag nog niet terug konden.
Maandag was het weer inderdaad nog slechter. Daar zaten we dan, door het weer konden we geen kant op en ze hadden ook al gezegd dat we waarschijnlijk tot vrijdag op het eiland moesten blijven. Dit was nogal een probleem voor ons, want woensdags hadden we een examen op school en donderdags moesten we een presentatie geven. We namen dan ook gelijk contact op school. Naarmate de dag vorderde kregen we steeds meer nieuws te horen. Op gegeven moment drong het dan ook tot ons door dat we in een soort van rampgebied zaten, met overstromingen. School was dan ook erg bezorgd over ons, net als iedereen thuis. Gelukkig hadden we zelf nergens last van, want wij zaten op een gedeelte van het eiland waar het eigenlijk alleen maar regende en er waren geen overstromingen of modderstromingen. 's Avonds zei de vrouw van het hotel dat er dinsdag ochtend waarschijnlijk toch een boot zou gaan en dat we om half 8 klaar moesten staan.
Nou, daar stonden we dan dinsdag ochtend, maar geen boot. Dat betekende dus nog een dag langer vast zitten. Ondertussen hadden we ook al geen stroom meer. Het eiland werkte alleen nog op de noodaggregaat en die werkt op benzine. Omdat er door het weer ook geen benzine naar het eiland gebracht konden worden, is er besloten om alleen 's avonds stroom te leveren. Dit betekende dat er overdag al helemaal niks meer gedaan kon worden. Toen er 's middags weer stroom was konden we ook weer wat nieuws lezen op internet. De eerste doden waren al gevallen door het weer en wij zaten nog steeds midden in het 'ramp-gebied'. We hadden nu zelf ook wel in de gaten dat het behoorlijk serieus was. De vrouw van het resort hield ons ook continue op de hoogte of er nog nieuws was over eventuele boten die weer zouden gaan varen. 's Middags vertelde ze ons dat we de volgende dag door een navy-boot van het eiland gehaald zouden worden. In het nieuws werd zelfs gesproken van een evacuatie. Ik vond het nogal vreemd, maar wij hebben niet door gehad hoe erg het er aan toe was op de rest van eiland.
Woensdag ochtend moesten we nog vroeger klaarstaan voor onze zogenaamde evacuatie. Om half 7/7 uur vertrokken vanaf het resort naar de plek waar we moesten verzamelen. Alle toeristen van Koh Tao bij elkaar (ongeveer 1500), daar zaten we dan te wachten tot we van het eiland af konden. Rond 11uur zagen we de boot in de verte verschijnen en die was behoorlijk indrukkwekkend. De omroeper riep om dat mensen met speciale behoeften, zoals zwangere vrouwen, mensen met kleine kinderen, gehandicapten en ouderen zich moesten melden bij de receptie, er zou voor hun speciaal gezorgd worden. Om 12uur werden de eerste mensen naar boot gebracht, het zou wel even duren omdat we met groepjes van 10 naar de boot gebracht zouden worden. Ook vlogen er de hele middag een aantal helicopters heen en weer om de mensen met speciale behoeften naar de boot te vliegen. We hadden natuurlijk ook bedacht om gewoon te doen alsof een van ons 3 maanden zwanger zou zijn, maar dat vonden we toch ook weer niet kunnen. Na 8 uur wachten leek het voor ons nog niks op te zijn geschoten. De tijd sloop voorbij en voor mijn gevoel was de helft van mensen nog niet eens het eiland af. Na 9,5 uur kwam de omroeper met bericht dat het niet meer verantwoordelijk was om mensen naar de boot te vervoeren. Door de wind kon de helicopter niet meer vliegen en de golven waren zo hoog, dat mensen het trappetje van de boot niet meer op konden klimmen. We zaten dus nog steeds vast. School ook maar weer gebeld, want die waren er vanuit gegaan dat we op de marine boot zaten. We gingen weer terug naar het resort, waar we gelukkig nog een nachtje mochten blijven. De 'normale' vaarden inmiddels ook weer en volgens de vrouw van het resort konden we donderdag met de boot van het eiland. Dat hadden we al zo vaak gehoord dat we een beetje sceptisch waren.
Donderdag bleek het dan toch zo ver te zijn, we konden inderdaad met de boot mee terug naar het vaste land. Helaas was dit de ergste reis die ik ooit heb moeten maken. De boot, een catamaran, is niet zo groot (250 mensen kunnen erop) en is vooral snel, ook wel de boot voor de wat rijkere mensen, want je betaald er iets meer voor. Maar omdat de boot licht en snel is en de golven heel hoog, was het een helse reis. Voor mijn gevoel klapten we op golven van 4 meter waar we dan ook net zo hard weer van af vielen. Ik heb nog nooit in een achtbaan gezeten, maar de mensen die daar wel ervaring mee hadden vergeleken het daarmee. En nu weet ik ook weer waarom ik nooit in een achtbaan ga. Ik vond het doodeng, ik dacht serieus dat die boot zou omgaan. En ik heb nog nooit zoveel kotsende mensen bij elkaar gezien. Gelukkig heb ik het op de een of andere manier allemaal binnen gehouden, al werd ik ook behoorlijk misselijk.
Na 2 uur stonden we weer op het vaste land en stond ons alleen nog een busreis van 7 uur te wachten. Deze verliep vrij snel en 's nachts om 2uur kwamen weer aan in Sita Villa. Lekker een nachtje geslapen en vrijdags hebben we maar gelijk onze gemiste examens en presentie ingehaald! En onze lerares was vooral heel blij om ons te zien. We hebben alles gehaald en 's avonds zijn we richting Bangkok gegaan om te stappen. Helaas was ik nog behoorlijk moe van de afgelopen dagen en besloot ik rond 1uur toch maar weer naar huis te gaan en heb heerlijk geslapen thuis!
Zaterdag 2 april moest ik toch nog weer terug naar Bangkok om mijn pak dan eindelijk op te halen. Daarna gingen we nog even naar de MBK, een groot winkelcentrum, om de laatste sourvenirs in te slaan.
De laatste week zijn al onze plannen in het water gelopen. Aanvankelijk zouden we dus maandag 28 maart al terug komen van Koh Tao, woensdag en donderdag dus de laatste dingen voor school en ons plan was om donderdag avond dan weer naar het zuiden te vertrekken. Ons vliegticket naar Bali ging vanaf Phuket en we wilden graag nog naar Krabi, Koh PhiPhi en Phuket. Dit is dus allemaal (letterlijk) in het water gevallen. Het was uberhaupt nog maar afwachten of we wel konden vliegen vanaf Phuket, maar het was nog meer dan een week afwachten. Dat besloten we dan ook maar te doen en hebben we rondgehangen bij Sita Villa. Zondag en maandag (3-4april) kan ik niet herinneren wat ik toen heb gedaan. Dinsdag zijn we nog naar het zwembad geweest. Dat wilden we woensdag ook gaan doen, maar net op het moment dat we dat hadden besloten begon het te onweren. Dus toen ben ik maar een film gaan kijken.
Donderdag ben ik met Riska nog voor de laatste keer naar Bangkok gegaan. Eerst een beetje rond gekeken in Siam centre. Daarna gingen we naar het Bangkok Art and Culture Museum. Erg interessant en mooie foto's gemaakt (illegale foto's, want je mocht daar geen foto's maken). Daarna nog een keer naar de MBK. 's Avonds heb ik mijn koffer in gepakt.
Vanaf vrijdag 8april zijn de dagen het begin van een nieuw avontuur in Azie, namelijk de reis richting Bali en dat wil ik dan ook graag tot de volgende keer bewaren!
Heel veel liefs, nu vanaf Bali! En tot het volgende verhaal!
- comments
Wieteke Sjee heej!! Wat een verhaal!! Ben nog steeds heeeeel erg blij dat het allemaal goed afgelopen is!! Jammer dat jij & Ris dat certificaat niet hebben kunnen halen :( Misschien kun je het in Bali wel weer oppakken om het alsnog te halen. De theorie heb je nu toch al. 'k Ga nu effies foto's kieken! Veel plezier in Bali! Xx Wiet