Profile
Blog
Photos
Videos
PURA VIDA COSTA RICA
Geweldig, wat een natuur. Eergisteren vertrokken we in alle vroegte naar het volgende national park, dat van Vulcan Arenal. De grootste actieve vulkaan van Midden Amerika. Maargoed, wat blijkt. De nationale parken zijn niet bereikbaar met een bus. Je komt een heel eind hoor, met de bus. Maar je wordt tien kilometer voor de ingang van een park gedropt en dan zijn er allemaal fijne taxis t.w.v. 50 dollar. Die je over de onverharde weg naar boven willen brengen. "Sesenta dollares para usted, porque es una carretera muy dificile" Dat zal best, maar dan nog hebben we er geen 50 dollar voor over. Dat is natuurlijk zonde. Aangezien je voor een nachtje in de mooiste lodge van het park, 70 dollar voor een tweepersoons huisje betaald! Dat gingen we dus niet doen. Dan maar liften.
De prachtige jeeps vliegen je om de oren, een lach... en je mag mee, het is nog gezellig ook. Hele gesprekken met de lokale bevolking en ze zetten je af op de mooiste plekjes, ook krijg je altijd een goed advies.... over hostels, natuurparken, restaurants.... Erg handig. Omdat ik toch nog met Teun op stap ben, is het ook wat minder eng. Al schijnen we nu zelfs op de veiligste plek van Costa Rica te zijn (eigenlijk alle gebieden buiten de vreselijke stad San Jose zijn veilig). Maargoed. Jullie hebben heel wat gemist de afgelopen twee dagen. Twee nachten terug zaten we op de prachtigste plek die ik tot nu toe in Costa Rica heb gezien. Een ecolodge, met jacuzzi, openlucht zwembad, uitzicht op de vuurspuwende vulcan by night, papegaaien en kolibris vliegen om je oren en heerlijk eten! Iedereen was er op huwelijksreis maargoed... Ik heb in ieder geval alvast een ideale locatie gevonden. De ontbijtjes hier zijn meestal ook fantastisch, al dat fruit! We maakten een wandeling door het vulkaanlandschap en kwamen guave, mango, passion fruit, bananas, guacebana en limoenen tegen. Zoals ik al verklapte, zaten we s avonds in het restaurant te eten terwijl de vulkaan heel even vuur spuuwde, super mooi! s morgens maakten we een wandeling door het park rondom de lodge. We moesten tijdens deze wandeling een rit naar buiten het national park zien te regelen (dat scheelt weer 30 dollar taxi)... maar aan het einde van de wandeling hadden we al drie jeeps tot onze beschikking, geen probleem dus. Even voor de duidelijkheid. Vaak staat er in reisgidsen dat er wel bussen zijn, maar die gaan dan twee keer per dag. Bijvoorbeeld om 8.00 s morgens en om 18.00 uur s avonds... aangezien wij niet zo van wachten houden, kun je dus beter liften.
De volgende dag gingen we na de wandeling om de lodge, op weg naar Liberia! Op weg naar de Hollanders die drie jaar geleden een bed & breakfast in Costa Rica zijn begonnen. Hartstikke leuk. We hadden een behoorlijke reisafstand af te leggen, maar wie niet waagt die niet wint ;) Hm, er reden dus geen bussen aan de kant van het meer waar wij zaten. Dus gingen we weer liften. Na tien minuten stopte er een aardige meneer met zijn dochtertje achterin de auto, hij kon ons brengen naar Tilaran, de centrale stad waar veel bussen vandaan vertrekken. Ideaal dus. Een rit van twee uur later, met daartussen mooie uitizchtpunten, een dochtertje die haar hele leven aan mij heeft verteld en een heel rondje "lago (meer) Arenal" later, kwamen we stipt om 14.00 uur aan in Tilaran, Aldaar parkeerde onze chauffeur de auto voor de touringcar die richting Liberia zou gaan. Ideaal, dus de bus kon niet zonder ons weg! We vroegen ons al af waarom onze chauffeur tijdens het ritje steeds harder ging rijden (crisis, zo dwars door een modderstroom, kuilen....) Hij wist dat ons bus om 14.00 uur zou vertrekken. Gracias a este hombre (dankzij deze man) kwamen wij rond 16.00 uur in Liberia aan.... een middelgrote grote stad in het westen van Costa Rica. Vanaf hier moest het nog zon 40 minuten met de bus zijn, naar de bed and breakfast. De afstanden in Costa Rica zijn klein, maar de wegen zijn zou verschrikkelijke slecht en de bussen zo ontzettend gammel, dat het allemaal wel even duurt. Tenzij je dus in een Jeep van een Amerikaan of local zit, dan gaat het gesmeerd. Maar we hebben geen haast, dus we namen dit keer de bus. Na een gesprekje met een local in de bus.... was ik er achter dat de bus vlak voor de B & B zou stoppen! Ideaal. Rond half 6 kwamen we aan.
Een warm welkom van Gerard en Ingrid van Vuuren volgde. Wauw wat een plekje. Echt in het midden van niks, noujah, noem het maar niks. Een vulkanisch woud met allerlei vogels, apen, pumas, vlinder, tarantulas (ja ieh...). We kregen de sleutel van onze lodge. Whaha, fantastisch. Een prachtige douche, fijne bedden, uitzicht over het woud.... zoals wij het noemen: " zoals Hollanders het wensen" haha. Lekker douchen en straks uit eten in het heeeeel kleine dorpje. Er waren zes local barretjes, waar je met een beetje afdingen een heerlijk bord rijst met groenten en garnalen krijgt voor rond de vijf euro, prima dus. In onze eettent raakte ik aan de praat met een landeigenaar uit de buurt. Een gesprekje later waren we uitgenodigd om morgenochtend bij zijn familie op bezoek te gaan. De man (Nicaraguaan) past op het land van een welvarende Duitser. Die blijkt in de omgeving de Duitse bakkerij te bezitten, een aantal bedrijven en landgoederen. Altijd leuk om even te kijken. De volgende dag (na een heerlijk ontbijt met ananas, banaan, watermeloen, geroosterd bruin brood en scrambled eggs) gingen we op pad naar de landeigenaar. Hij kwam ons al tegemoet rijden op zijn paard. Ik mocht erop rijden en helaas voor Teun moest hij weer toekijken hoe ik prinses heerlijk behandeld werd. Erg he. Hij moet vaak in de laadbak van een Jeep zitten en ik mag lekker droog binnen zitten (regen seizoen)... Maargoed, hij kan het hebben.
Na het bezoek aan het ienieminie huisje op het geweldige landgoed van deze meneer (Casique Marvin) gingen op weg naar het national park van de vulkaan (Rincon de la Vieja). In dit tropische park bevinden zich vulkanische modderpoelen met een temperatuur tussen de 70 en 100 graden, dat moesten we zien. Maargoed, het park was nog negen kilometer verderop. We begonnen aan onze wandeltpcht bergopwaarts. Het begon tropisch te regenen...... helemaal doorweekt waren we inmiddels al op de helft toen er een Jeep voorbij kwam. Gelukkig stopte hij en we mochten mee. De man werkte in de thermische electriciteitscentrale (helemaal op vulkaan energie) en zette ons helemaal af bij de ingang van het park. Allemachtig, wat een regen. Echt niet normaal. We stonden als verzopen katjes bij de ingang van het park. De bewaker keek naar de schoenen (Birkenstocks) van Teun en zei, dat ga jij niet overleven jongeman. Waarop ik zei, ach, hij is die hele berg al opgelopen, maar ik ben het met u eens, mannen zijn niet zo goed in voorbereidingen treffen voor zware tochten. Waarop hij zei, nee, vrouwen zijn daar veel beter in, loop maar door. Maar neem vooral niet de route links, want daar zijn nu modderstromen en het onweert, daar kom je niet meer levend vandaan. Okey, je begrijpt dat ik al enorm veel zin had om in de stromende gietregen met onweer op een vulkaan rond te banjeren. Maargoed, Teun wilde perse... want we waren er nu toch. Daar had hij een punt. Een wandeling in de stromende gietregen, door modderstromen en onbegaanbare paadjes en hangbruggen later, kwam we aan bij de modderpoelen. Wauw, echt een enorme meer van kokende modder, heerlijk warm zo in de regen. Onderweg liepen we over een warm stuk grond, wat bleek, daar lag die o zo gezonde vulkaan klei, waar Amerikanen 20 dollar per zakje voor betalen, voor het oprapen. We groeven een gat en namen een zak klei mee, vanavond een moddermasker! Tijd voor de terugweg, het wordt hier namelijk al rond 18.00 uur donker, dus dan moet je zeker weer terug zijn bij een openbare weg, anders moet je in de berm overnachten ;) Rond 17.00 uur waren we terug bij de B&B El Sol Verde. Na een hele toffe lift, in een laadback van een Jeep in de stromende regen over een hobbelweg.. fantastisch, PURA VIDA COSTA RICA. Haha dat roept iedereen hier, en het is waar.
Na twee nachten in de bed and breakfast, hadden we weer nieuwe plannen. Op weg naar het volgende regenwoud, dat van Monteverde (The most precious natural jewel of Costa Rica - says the Footprint). Om 8.00 uur scheen er een bus te passeren voor de B&B in Curabande, die richting Liberia staf (centraal buspunt) zou gaan. Inderdaad, om 8.10 kwam de bus voorbij. In Liberia zochten we een pinautomaat op (voor dollars) en een supermarkt (voor koekjes en mueslirepen om de middagen in de parken te overleven). Helaas deed mijn Rabo Wereldpas het weer niet, bij de Citibank. Dan maar weer met de creditcard. Ik wilde echt zeker weten dat mijn pas het nergens deed. Dus gingen we naar nog een bank. Baca Costa Rica... en ja hoor, hij deed het wel. Ik moet dus verschillende banken proberen, dat scheelt 4 euro per transactie. Ik houd er niet van om hier hele grote bedragen op zak te hebben, dus toch wel fijn dat mijn pas het doet.
Goed, een aantal bussen en liften later (de mensen rijden hier gewoon voor ons om), zitten we nu aan de ingang van National Cloud Forest Reserve Monteverde. Het is hier super prachtig. Koffie plantages, rijstvelden, dieren, bergen, bos, aardig mensen..... Het dorpje Monteverde waar we nu in een hostel zitten, lijkt een beetje op Bariloche in Argentinie (klein Zwitserland). Morgenochtend vertrekken we in alle vroegte (7.00 uur, voor de regen komt om 12.00) richting het park. Dat wordt een wandeling door puur natuur met hopelijk heel veel dieren! We blijven hier denk ik twee nachten. Want op de 31e augustus moet ik terug zijn in de hoofdstad San Jose, waar mijn rondreis naar Panama begint. Maar nu nog even niet. Eerst in dit juweel rondkijken...
Avondeten: rijst (arroz), bonen (figaroles), scrambled eggs (huevos), kip (pollo), salade (ensalada)
Vanuit het pure leven in Costa Rica (ik loop er tot aan de heerlijke douche s avonds, als een verzopen kat bij) een hele dikke knuffel van mij!
Sandra
- comments
siets ik ben zooooooo jaloers!!! Ongelooflijk meis, het klinkt fantastisch...dat wordt straks uitgebreid foto's bekijken. Leo is nu helemaal door je aangestoken en loopt al dagen GUATEMALA te roepen, als een soort mantra voor aankomende maart! Haha, kijk uit naar je volgende verhaal meid! xxx
Niels He san, wat een super verhaal zeg! Klinkt allemaal zeer goed! Heel veel plezier nog en succes! Groetjes Niels
Rozemarijn Klinkt weer te gek! Dikke kus
Charone Hee meis, Wat een super leuk verhaal om te lezen! Je schrijft erg leuk :) Heel veel plezier nog daar en ik kijk uit naar je volgende verhaal! Groetjes vanuit het regenachtige Groningen
Marleen Haha... Goed seizoen dat regenseizoen! Aan de kust is het weer altijd beter, lees; 10 graden warmer en veel minder regen. Maarja, het binnenland is natuurlijk ook zo mooi! Kusj