Hallo lieve allemaal!

Hier weer een berichtje van mij, de slechtste blogger ooit, ik weet het!
Maar het is hier zo ontzettend leuk en er is hier zoveel te doen en te zien, dat ik liever niet achter de computer kruip om al dat moois te missen!
Dus ik denk dat jullie het hier maar mee moeten doen, met de korte blogjes over mijn avonturen. In Nederland zal ik alles wat ik heb meegemaakt tot in detail vertellen, beloofd!

22 augustus ben ik aangekomen in Kota Kinabalu, in Sabah, Maleisisch Borneo. Ik wist dat hier de hoogste berg van Zuid-oost Azie zich bevond, de mount Kinabalu (meer dan 4000m!). Maar ik had allang besloten dat ik deze berg no way ging beklimmen, veel te zwaar en veel te heet! Totdat ik lande in Kota Kinabalu en de berg in de verte zag liggen.. Ik kreeg een sterk gevoel dat ik nu ik hier toch was (waarschijnlijk de enige keer in mijn leven) de kans niet moest laten schieten om de top van deze berg te bereiken, hoe zwaar het ook zou zijn!
Dus eenmaal in de stad aangekomen ben ik naar de organisator gegaan van de bergbeklimtochten en heb voor mezelf de beklimming geboekt, 2 dagen en 1 nacht om precies te zijn!

Daar ging ik dan 25 augustus, met goede moed naar het Kinabalu park waar het startpunt van de beklimming zou zijn. In het hostel had ik een aardig amerikaanse jongen ontmoet en in het busje een leuke oostenrijkse meid, die ook beide de berg gingen beklimmen. Eenmaal in het park aangekomen besloten we met zijn drieen een gids te nemen, dat was namelijk verplicht. Om kwart voor 11 begonnen we met klimmen (toen al op 1500m hoogte!). De eerste paar honderd meter gingen best goed, maar de moed zonk me snel in de schoenen, want voordat ik het wist was ik al flink aan het zweten en hijgen.. door de vele trappen en de hoogte (minder zuurstof) was het (nu al!) ontzettend zwaar... Waar ben ik aan begonnen dacht ik! Gelukkg was de gids erg lief en gaf me de tijd om af en toe even op adem te komen. Ik heb op een gevegeven moment echt een knopje om gezet en ben gewoon gaan lopen, klimmen eigenlijk want fatsoenlijke paden waren er niet, voornamelijk zand, stenen en rotsen en allemaal omhoog, bijna geen stukje horizontaal pad. Het was echt ontzettend zwaar, na 3 km waren mijn benen al verzuurd en was ik te moe om nog te praten, maar we moesten nog 3 km! Daar zou namelijk de accomodatie zijn waar we zouden overnachten, om vervolgens om half 3 in de nacht de tocht te vervolgen naar de top. Om kwart over 3 in de middag was ik bij de accomodatie aangekomen, totaal uitgeput! Maar wel een leuk weetje: De gids vertelde me dat ik deze 6km sneller had gelopen dan de gemiddelde klimmer, kijk dat is dan toch leuk om te horen! Het uitzicht op deze hoogte was echt verbluffend, we waren hoger dan de wolken en het was zo helder dat we kilometers ver konden kijken..wauw! Om 5 uur kregen we lekker warm eten en om 7 uur lag ik al onder de wol, want ja om 2 uur midden in de nacht ging het wekkertje alweer! Ik had redelijk goed geslapen, maar toen de wekker ging was ik nog steeds moe. Na een snel ontbijt begonnen we het zwaarste gedeelte van de tocht, de klim naar de top! In warme kleding (want het was op deze hoogte maar maximaal 10 graden), een zaklamp op mijn hoofd en handschoenen aan begon ik met lopen. De eerste 800 meter waren weer allemaal steile trappen die bestonden uit stenen en rotsen, maar daarna werd het zo steil, dat de laatste 2 km met touwen moest. Het was best spannend want het was pikdonker en je moest omhoog zien te komen met een touw wat ontzettend veel kracht koste.. en ik wil niet weten wat er zou gebeuren als je dat touw los zou laten, want links en rechts zag ik alleen maar afgrond. Ik moet zeggen dat het best goed ging en ik het zelfs iets minder zwaar vond dan de dag ervoor! Om kwart over 5 bereikten we dan eindelijk de top, wow wat een kick! Helaas kwam de zon pas om 6 uur op, dus heb ik drie kwartier bibberend onder een steen gezeten, zo koud was het! Maar toen het eenmaal 6 uur was had ik het opeens niet meer koud en kon ik alleen maar kijken naar de lucht die veranderde van zwart naar donkerblauw, naar lichtblauw en vervolgens in oranje en roze. Met op de achtergrond de zon die steeds duidelijker en groter werd. Wat adembenemend mooi zeg.. om op 4000m hoogte de zon op te zien komen. Het was een beloning op de zware beklimming en het was elke stap waard!
Ik voelde me gelukkig, trots, en heel erg moe, maar het was echt genieten!

Toen kwam het minder leuke deel van de tocht, de 9km weer naar beneden. Ik dacht dat dat een stuk makkelijker zou zijn dan omhoog, maar niets was minder waar. Mijn benen waren zo verzuurd en deden zo pijn dat ik elke stap die ik zette door mijn hele lichaam voelde, au! Het was ontzettend zwaar en ik verging van de pijn, maar toen heb ik het knopje maar weer omgezet en ben gewoon gaan lopen, lopen en lopen.. De laatste kilometer was het ergst van allemaal, want mijn benen deden zo pijn en ik was zo moe dat ik eigenlijk geen stap meer kon zetten! Maar het moest, want ik was er bijna. Na een hoop gestrompel had ik dan eindelijk het beginpunt bereikt en nam ik mijn klimcertificaat in ontvangst, cool! Ik was alleen zo uitgeput en alles deed zo zeer dat ik in de bus terug naar de stad wel een paar keer heb moeten overgeven, maar nog steeds was het het allemaal waard! Ik zag de berg steeds kleiner worden en kon nog steeds niet geloven dat ik die echt had beklommen.. wat een ervaring!

Ik ben nu nog steeds aan het nagenieten van mijn 'achievement' en ik voel het ook nog steeds, haha, nog steeds overal spierpijn! Echt veel tijd om na te genieten heb ik niet, want ik ben beland in een paradijs, nog meer genieten dus! Gister ben ik aangekomen in Sepilok, hier ligt het Orang Utan Rehabilitation Centre waar ik graag naar toe wilde. Het is hier zo mooi, zo groen.. echt adembenemend mooi. Gistermiddag ben ik naar de Orang Utans geweest. De kans dat je ze ziet is het grootst tijdens voedertijd, dus om 3 uur stond ik op een platform in de hoop een glimp op te vangen van een Orang Utan op zoek naar eten. Lang hoefde ik niet te wachten, want daar kwam een grote orang utan aan met een baby op haar buik, wauw wat mooi! Ik heb een uur gefascineerd staan kijken naar deze orang utan en haar baby, zo menselijk. Ze gaf haar kindje eten, aaide haar over haar bolletje, wiegde haar in slaap en liet haar daarna spelen. Ik het nog nooit zoiets moois gezien, ik heb dus ook mijn hele camera vol geschoten met kiekjes van deze prachtige dieren. Na een half uur waren er ook nog een grote mannetjes orang utan bijgekomen en een middelgrote, die ook lekker begonnen te eten van de berg groente en fruit. Helaas was de gluurtijd om 4 uur voorbij en werden we vriendelijk verzocht het park te verlaten, dat deed ik dan ook met een hele grote glimlach op mijn gezicht..

Ik heb net lekker ontbeten in dit paradijsje en wacht nu op een busje dat me op komt halen om mij naar Sukau te brengen. Daar blijf ik twee dagen en 1 nacht om de langste rivier van Maleisie te bevaren. Het is ook gelijk een van de wildrijkste gebieden in heel Maleisie, dus ik hoop daar nog veel meer mooie wilde dieren te spotten!

Echt lieve jongens en meisjes, het enige wat ik hier doe is genieten, genieten en nog eens genieten! Deze reis is het beste wat ik ooit heb kunnen doen, want ik voel me zo geweldig hier. Het is nog mooier dan al mijn verwachtingen die ik had voordat ik hierheen ging.. Daarnaast bevalt het alleen reizen mij prima. Je ontmoet leuke mensen, kunt doen waar je zelf zin in hebt, kunt goed over dingen nadenken en in mijn geval heel veel dingen verwerken. Hoe langer ik hier ben hoe beter ik me voel. En ik weet dat ik niet alleen ben, want er waakt een engeltje over mij, overal waar ik ben, ga en sta..

Ik hoop jullie gauw weer te kunnen vertellen over mijn nieuwe avonturen en belevenissen, al weet ik niet wanneer dat is. Vast ergens tussen het genieten door;)

Selemat Tinggal! (tot ziens)

Liefs Rowie