Dag 17:
Ja hoor, de wekker ging om 05:00 's ochtends. Het is tijd om de monniken een bezoekje te brengen. De hanen zorgde ervoor dat ik echt om 5 uur op ging staan. Met m'n slaperige hoofd stonden we langs de weg want we hadden allerlei instructies gekregen. We mochten ze niet aanraken, niet tegen ze praten en ze niet teveel fotograferen. Kortom, we moesten eigenlijk doen alsof we er niet waren. De tempel was tegenover ons hotel. We hebben de monniken zien verzamelen en met een hele stoet langs zien lopen en ze negeerde ons. Het viel me een beetje tegen. Vervolgens heb ik m'n spullen gepakt en zijn we om 7 uur in de tuktuk gestapt om naar de boot te gaan. We zouden vanavond verblijven bij een homestay. Om half 6 kwamen we aan bij een dorpje met houten hutjes. Overal liepen kippen, varkentjes en honden. De mensen keken naar ons alsof we aapjes in de dierentuin waren maar andersom natuurlijk ook. Er wonen hier ongeveer 100 mensen waarvan een groot deel kinderen zijn. Elk stel krijgt ongeveer 8 kinderen. Dit minidorp heeft geluk want ze hebben hun eigen school. Ze hebben zelfs een engels leraar maar ze kan geen engels dus schiet het niet echt op. We hebben met z'n allen gegeten bij de chief van het dorp. Na het eten werd ik uitgenodigd om bij de buren verder te gaan eten en Lao Lao te drinken. Dit is zelfgemaakte drank van reist. Het is echt super sterk maar iedereen drinkt het 's avonds omdat het lichaam dan gereinigd wordt. Bij de buren waren ook veel kindjes aanwezig die ik 'high five' geleerd heb en zij leerde mij wat Laotiaans. De kindjes hier zijn zo schattig maar wel verlegen. Nu lig ik op een dun matje in een houten hutje met een muggennet om me heen. Je hoort hier, behalve de krekels dan, eigenlijk helemaal niks. We hebben een gat als wc en geen douche maar ik vind het allemaal prima. Deze mensen zijn blij met wat ze hebben. Geld vinden zij helemaal niet belangrijk en de kinderen willen zo graag leren. We werden nog meerdere keren uitgenodigd om naar verschillende hutjes te komen kijken en mee te eten. Ze zijn trots op hun hutjes en hun familie. Ze genieten enkel van elkaars gezelschap. Dat is toch bijzonder?! Dat kom je in Nederland niet zo snel meer tegen. Ik ben dus weer even met m'n neus op de feiten gedrukt dat het ook zo kan in het leven. Materialisme is hier helemaal niet van toepassing maar gezelligheid, gastvrijheid en geborgenheid juist wel. Deze levenswijze is een mooi voorbeeld voor me. En ook vandaag ben ik dus een bijzondere ervaring rijker!