SLAPEN OP EEN BOERDERIJ, DEEL I

Net toen we dachten dat we alle bijzondere mensen in Australië hadden ontmoet, leerden we Barry en Jean kennen. Dit lieve stel van in de zeventig ontmoetten we op een camping in Stratford. We raakten aan de praat en al snel zaten we 's avonds in de met kopjes thee, een gekochte fruitcake en zelfgebakken koekjes in de gemeenschappelijke campingkeuken elkaars leven door te nemen.

Tientallen logees
Barry en Jean bleken een boerderij te hebben in Walbundrie waar ze tot voor kort toeristen een slaapplaats aanboden. Naast dat het stel hun eigen koeien en schapen verzorgden, graan verbouwden en de rest van hun 350 hectare aan land onderhielden, maakten ze de bezoekers deelgenoot van hun leven. Tientallen gasten kregen een rondleiding over de boerderij, aten aan dezelfde tafel waar Barry en Jean hun vrienden en familie aan ontvingen, kregen uitleg bij alle foto's van hun vier dochters en tien kleinkinderen en sliepen in de kamers waar hun kroost vroeger sliep.

Uitnodiging
Inmiddels, lieten zij ons weten, bereidden ze zich voor op hun pensioen en zijn ze gestopt met deze extra bron aan inkomsten. Maar, als we in de buurt waren, moesten we zeker langskomen en zou er een bed voor ons klaar staan. Toevallig lag het plaatsje Walbundrie op onze route terug naar Sydney. En omdat we deze vriendelijke mensen nog eens wilden zien, namen we de uitnodiging graag aan.

Kanten kussentjes
Precies twee weken later reden we over hun vijfhonderd meter lange oprit naar hun woning, geflankeerd door groene en goudgele velden. Barry, Jean en hun kleinkinderen Mitchell en Morgan stonden al buiten om ons te verwelkomen. Meteen kregen we een rondleiding door hun huis en werden we naar onze slaapkamer gebracht. Het vertrek zou niet misstaan in een Engels landhuis. Het boxspring-bed was ruim en opgemaakt met roze en wit beddengoed. Kussentjes, gestoken in hoezen van kant en patchwork sierden het hoofdeinde. Jean had duidelijk haar best gedaan er iets moois van te maken. Tegenover het bed stond een groot dressoir met spiegel. 'Gekregen als huwelijkscadeau van mijn ouders,' vertelde Jean trots. De handvatten op de laatjes bestonden uit grote, zilverkleurige bloemen en hadden een hart van groen glas. Op het blad stonden snuisterijtjes als een handspiegel, haarborstel en zelf geborduurde kleedjes. De kamer bood uitzicht op het rozentuintje met daarachter de stukken land van onze gastheer en -vrouw.

Cowboy Robin en cowgirl Rosa
Barry nodigde ons uit met hem een rondje over hun land te rijden. Samen met de kleinkinderen Morgan en Mitchell kropen we in de laadbak van zijn four wheel drive en reden we terug de oprit af, de weg op. Al snel draaide de auto en doken we een graanveld in, hobbelend en schuddend over de ongelijke aarde. Met een brandende zon op ons bolletjes en wind in onze haren voelde we ons dat moment eveneenechte cowboy en cowgirl.

Geschiedenis in de verkoop
Zowel Jean als Barry, die beiden in dezelfde streek geboren waren, hadden land gekregen van hun familie. De rest van het gebied hadden ze in de loop van de jaren er bij gekocht. Aangezien geen van hun vier dochters geïnteresseerd was om de boerderij over te nemen, zullen ze binnenkort hun grond moeten verkopen. Voor beiden een toch wat trieste aangelegenheid. Het land dat voorheen van hun vaders, ooms en grootvaders herbergteen hoop herinneringen.

Oversteekplaats huifkarren
Zo toonde Barry ons de langste kreek van Australië die voor een deel door één van zijn stukken grond loopt. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij daar als kleine jongen met zijn broer ging vissen. En de geschiedenis van het land gaat verder dan zijn eigen jeugd. Barry wees ons op een stapeltje stenen in de bocht van de kreek. Het bleek een overblijfsel van een oversteekplaats voor huifkarren te zijn. In de 19e eeuw reden negen Duitse gezinnen Walbundrie binnen om daar vervolgens vlakbij het plaatsje Walla Walla te stichten. Aangezien er toen nog geen bruggen waren, gebruikten zij een opeenstapeling van stenen om het water over te steken. Het voordeel van het gebruik van stenen was niet alleen dat het een stabiele ondergrond was maar ook dat het water tussen de keien door kon blijven stromen en er geen damvorming ontstond.

Heerlijk diner
Na de uitgebreide toer over de verschillende stukken grond, reden we terug naar de boerderij om aan te schuiven bij het heerlijke diner (of 'tea' zoals zij het avondeten, gek genoeg, noemen) dat Jean voor ons had klaargemaakt met pudding (cake met krenten) met ijs en warme custard toe.

Zonsondergang en kerstlichtjes
Met volle magen stapten we in een van de andere auto's van Barry en Jean om een stukje door de omgeving te rijden. Het plan was naar het uitkijkpunt Morgans Lookout te rijden en daar een van de zonsondergang te genieten. We arriveerden precies op tijd en zagen hoe de geel gloeiende bol van kleur veranderde naar oranje en rood en daarmee de hemel in brand leek te hebben gezet. Veel te snel verdween het achter de horizon. De warme kleuren maakten plaats voor steeds donker wordend blauw. Het bleek een goed moment een rondje door Walbundrie te rijden waar we de kerstverlichting van de huizen bewonderden.

Thuisgekomen kropen de kleinkinderen hun ben in en eindigden wij samen met Barry en Jean aan de keukentafel om, net zoals we dat op de camping deden, tot laat in de avond te praten over onze levens in Australië en Nederland.

Wordt vervolgd…