Maandag 19 oktober 2009.

Na een vermoeiende reis aangekomen in Sawah Lovina. Zonder Roger en Gerda… Zij moesten achterblijven in Schiphol omwille van paspoortproblemen…Verdikt: niet het vliegtuig op en eerst alles in orde stellen… is dit even een domper!

Weile dus weg… alleen! De bagagaruimte van het vliegtuig werd ondersteboven gedraaid want al hun bagage moest eraf (en de onze moest zeker mee, geen gemakkelijke taak voor diegene die alle bagagelabels op 1 ticket gekleefd had. Zoek het maar uit!). Wij maakten ons zorgen. Omboeken van de vlucht (geen probleem volgens de dames van Malaysia airlines) kon pas nadat hun paspoorten in orde waren. Hopelijk konden ze alles regelen op maandag en konden ze de vlucht van dinsdag nemen… Vreselijk als je zo iemand moet achterlaten en niet weet wat er gaat gebeuren. Tijdens onze tussenstop in Kuala Lumpur hebben we het geluk internetverbinding te hebben. We profiteren dus vlug van dit gegeven om enkele mails te sturen. Hopelijk doet Roger zijne mailbox open want hij zal wel andere zorgen hebben op dit ogenblik…

Voor ons zit er niets anders op dan afwachten en het beste te hopen. Ondertussen zijn we geland in Denpasar en staat na een vlotte handling van de lugguage (jaja onze reis- en duikzakken liepen als eerste van de band!) om 13.30 uur de taxi van Juli klaar. wij zijn op weg naar onze verblijfplaats voor de eerste periode van 19 tot 29 oktober: Sawah Lovina!

Ondanks de vermoeidheid en de tegenslag wisten we dadelijk bij aankomst dat we goed zaten! Een prachtig kleinschalig resort, ingericht met veel gevoel voor de natuur en de plaatselijke cultuur. Een prachtig aangelegd zwembad centraal in het complex met een mooi uitzicht op de achterliggende rijstvelden. Er staan maar 6 bungalows en de meeste vakantiegangers zijn Nederlanders. De eigenaar van het resort is Walter, een Nederlander die getrouwd is met Wina, een Balinese dame. We worden hartelijk ontvangen (met uiteraard vreemde blikken als ze merken dat we maar met 2 zijn toegekomen ipv 4) en naar ons logement gebracht. Een schitterende bungalow, verscholen midden in het groen, met privé terras en airco.

Een duik in het mooie zwembad zorgt dadelijk voor de nodige afkoeling. Die frisse pint achteraf zou nog beter gesmaakt hebben met Roger en Gerda erbij… Hoever zouden ze ondertussen staan? Zouden ze onze mails al gelezen hebben? Hier is geen internetverbinding dus wij kunnen ze voorlopig niet bereiken op deze manier. Via Sms weten we niet of het lukt. We sturen en sturen maar… geen antwoord…. (Of zouden ze wachten tot ze iets meer weten en ons dan op de hoogte brengen? ) Laten we afwachten en ondertussen hopen dat we voor 23 uur plaatselijke tijd (want het is hier 6 uur later) iets horen.

Een lekkere douche, gevold door een zeer lekkere maaltijd in Sawah Lovina, zorgt ervoor dat we rond 21 uur plaatselijke tijd gaan slapen. Het is toch vermoeiend zo een reis! Rond 22 uur schieten we wakker door de biep van de gsm… Roger en Gerda? Ja! Er staat geschreven "denpasar woensdag 17.05 uur - zie mail). Groeten

Het komt goed! Zij hebben iets kunnen regelen op maandag en hebben waarschijnlijk hun vlucht al omgeboekt naar dinsdag! Die Evenaarsdoop gaat er dan toch nog van komen!

Dinsdag 20 oktober 2009.

Midden in de nacht even wakker geworden… ons lichaam moet nog wennen aan de plaatselijke tijd… of hadden we weer een biep gehoord? Nee dus.

Nog lekker verder geslapen en na een luchtig ontbijt trekken we de wijde wereld in: of beter gezegd: Lovina. We vertrekken langs het strand op zoek naar een inernetcafe om even onze mail te checken. Bij Walter is voorlopig nog geen wifi of hotspot. Al vlug komen we erachter waar en hoelang je kan internetten tegen welke prijs. We lopen verder langs het strand en verwonderen ons over de weinige toeristen die hier momenteel zijn. Het hoogseizoen is voorbij en met het regenseizoen dat in december eraan komt zijn wij praktisch de enige toeristen. We nemen de hoofdweg richting duikcentrum Spicediving. We spreken af dat we donderdag laten weten of we inderdaad vrijdag naar Menjangan willen of niet. Ieder huis heeft hier zijn eigen huistempeltje. Kleine offers van vooral rijst en brood vind je overal. De Goden moeten je immers gunstig gezind blijven…. We passeren een aantal mooie resorts maar stellen toch al snel vast dat wij in één van de betere verblijven. Het heet er niet voor niets "Hidden Paradise". Langs de hoofdweg liggen verschillende eethuizen en bars. Allemaal bieden ze menus aan tegen superlage prijzen. Wij aten gisteren in het resort: een lekkere maaltijd tegen een democratische prijs. Het deed ons wat denken aan Negros op de Filippijnen waar we vorig jaar ook zo goed aten!

Na korte tijd besloten we om de "highway" te verlaten en we namen de kleine weggetjes riching berg. Hier waren de mensen aan het werk op het land: ze verbouwen hier enorm veel groenten en rijst en hebben wel tot 3 oogsten per jaar. De irrigatiekanalen zijn goed uitgebouwd en overal vind je kleine kanaaltjes met water. Het was bloedheet (zeker om te werken) en na een tweetal uurtjes tussen de rijst en de velden besloten we om terug de bewoonde wereld op te zoeken.Via de kusstrook keerden we terug naar Sawah Lovina waar een heerlijk zwembad op ons lag te wachten. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Na een middagje zalig nietsdoen zijn we onderuitgezakt in een bar-restaurant waar het "happy hour" drankje dubbel zo goed smaakte… Een lekkere maaltijd opnieuw in het resort en daarna vroeg naar bed want zo een lange vlucht kruipt toch niet in je kleren.

Woensdag 21 oktober.

Vandaag zouden Roger en Gerda aankomen… rond 17 u landen en dan nog 3 uur taxi. Wij keken er naar uit om hun verhaal te horen. Hoe hadden ze alles kunnen regelen, via Jos of op eigen houtje? Het belangrijkste was dat zij hier zouden toekomen vandaag en uiteindelijk verloren ze maar 2 dagen.

Na het ontbijt vertrokken we richting stad. Hier sloegen we een weg in richting berg. We bezochten de Boedistische tempel. Deze tempel werd pas in 2002 ontdekt. Hij lag volledig onder de grond en werd uitgegraven en steen per steen heropgebouwd. De officiële opening was in 2009 (dit jaar dus). De beplanting is nog vers en er staat nog niets van infrastructuur. De tempel is opgetrokken uit rode steen met vooral ronde vormen.Heel anders dan de Hindoetempels die we tot nu toe gezien hebben. Na een kort bezoek wandelen we verder en na korte tijd splitste de weg en wij hielden links aan. Het was bloedheet en de weg omhoog steil, zeer steil! Iedereen vroeg of we transport nodig hadden… en of we naar het hotel gingen… welk hotel? Inderdaad, na ongeveer 2 uur stappen (bergop - en op sommige stukken heel steil bergop) kwamen we bij een superdeluxe hotel! Wij binnen. De bar hadden we al vlug gevonden in de nabijheid van het zwembad. Chique, ja maar Sawah Lovina moest echt niet onderdoen… Hier waren vooral Skandinaviërs gelogeerd die voor 1 nachtje Lovina 250 euro overhadden… Onze terugweg ging sneller en al vrij snel waren we terug in het centrum waar wij in ons zwembad genoten van een frisse pint die 6x goedkoper was dan zopas in het superdeluxe hotel.

Om 17.30 uur kregen we te horen dat Roger en Gerda op weg waren naar ons resort. De pinten stonden klaar. Het weerzien was geweldig en we kwamen niet bijverteld… Zo vlug alles geregeld, zo vlug hier in Bali, ze hadden niets gemist en de vakantie was nog lang…

Donderdag 22 oktober.

Vandaag zijn we na een deugddoend ontbijt opnieuw de verkenning van de stad gaan doen. Langs de stad, de straten, het plein, het strand… om uiteindelijke opnieuw een andere tocht te doen in de plantages. De omgeving doet ons sterk denken aan Cebu en het zwarte strand aan Negros. Alleen de vele tempels en Hindoïstische tempels zijn opvallend. Overalen alles en iedereen wordt aanbeden en overal liggen offers, van bloemstukjes midden op het voetpad tot rijstbordjes en kopjes koffie aan de tempels. Hier steken de Balinezen zeer veel tijd en energie in. Iedereen en alles wordt aanbeden en voor alles wordt de gunst van de Goden gevraagd.

We regelen met het hotel dat we morgen gaan duiken met Spice diving: 2 duiken op Menganjan (natuurreservaat) en op maandag 2 duiken op Puri Jati (critterduiken!). Let's wait and see….

Zaterdag is een ceremonie-feest gepland (Kony-An: het gele feest) en alles staat dan in teken van deze ceremonie. Zondag plannen we "de Lovina Tour" met Juli, onze taxi-chauffeur.

vrijdag 23 oktober 2009.

Om 8.00 uur werden we opgehaald door Spice Dive, een duikorganisatie uit de buurt. In een gammel busje reden we 1uur en 30 minuten over de "hoofdbaan" richting Menjangan, een klein schiereiland in het Noord Westen van Bali. Deze plaats is gekend als natuurreservaat en duiken hier mocht dan ook niet ontbreken. Wij dus (met zijn vieren) op weg. We werden vergezeld door Frans en Angela, een Nederlands koppel. Eenmaal ter plaatse namen we plaats in een al even gammel bootje (een soort banka) zonder zijspan op weg naar Eel Garden. Eenmaal onder werden we getrakteerd op een flinke stroming en als eerste duik van de dag (en van de vakantie) was dit wel wat heftig! We moesten zodanig palmen tegen de stroming in dat we na 40 minuten al op reserve stonden: einde duik. Van fotograferen was ook niet veel in huis gekomen. Er was zoveel stroming dat je niet comfortabel in het water kon hangen om uitgeballanceerd foto's te trekken. De buisalen, die normaal heel schuchter wegtrekken in het zand als je dichter komt, bleven nu wel mooi in de stroming hangen…

Na een korte pauze aan de Jetti (de "haven" van Menjangan!) konden we terug het ruime sop in. Minder stroming deze keer op Bats Cave. Een mooie vertikale wand vertrok vanuit de haven en na ongeveer 20 minuten stonden we oog in oog met een frogfish die zeer veel moeite deed om zich op een elegante manier te verplaatsen. Met de camera in de aanslag hebben we dan de duik verdergezet. Dit was mooi en vooral relax! Na ongeveer 60 minuten duiktijd maakten we onze veiligheidsstop en klommen we elegant aan boord. Terug in ons busje gedurende 90 minuten…Een frisse pint in het duikcentum deed ons al vlug de mazoutgeur van het gammel busje vergeten. Opnieuw afspraak maandag om 08.00 uur aan ons resort voor de volgende duiktrip: Puri Jati.

Na een deugdoende douche terug een heerlijk middagmaal (al was het bij kaarslicht want de elektriciteit was in gans Lovina uitgevallen). Morgen: Konie-an (het gele feest). Dit is een ceremonie die over Bali gevierd wordt. Alle tempels en beelden worden in het geel gehuld en er wordt gele rijst geofferd. Let's wait and see…

Zaterdag 24 oktober.

's Morgens vroeg zijn we vertrokken om een tocht te maken rond het Buyanmeer en het Tamblinganmeer. We namen de bemo tot Singaraja. Na veel vijven en zessen was het onze taxichauffeur duidelijk wat we wilden doen: we wilden gebracht worden naar een plaats aan het meer waar de weg van Singaraja naar Denpassar rechts indraaide richting Munduk. Daar zouden we een pad volgen langs de meren tot aan Munduk. Hier zouden we 's middags iets eten en ons terug laten brengen naar Lovina in de late namiddag. Dit was het plan! Draaide dat even anders uit. De weg werd beschreven in de reisgids als een pad dat ons zou leiden door de plantages van hortensias en koffie. Hier en daar zouden we een dorp (of beter gezegd enkele huizen) moeten tegenkomen. Vermoedelijk hebben we de verkeerde pad genomen want we gingen over een verharde weg aan de rechterzijde van het meer. Na ongeveer 4 km stonden op het punt waar de twee meren samen komen. Korte stop om iets te drinken. Ondertussen lazen de mannen nog eens de beschrijving in de reisgids en bekeken de kaart die op de muur geschilderd was door de plaatselijke gids. Na een kort overleg werd besloten van een pad naar beneden te nemen, de tempel onderaan de berg te bezoeken en dan door te steken naar de andere kant van het meer om dan via de kleine zwarte weg terug te keren naar de hoofdbaan Singaraja - Denpassar. Een plaatselijke gids kwam even tussenbeiden en vertelde ons dat ons plan zonder gids moeilijk uitvoerbaar zou zijn want er waren in de rimboe vele "T-junctions" en we zouden gemakkelijk onze weg kunnen verliezen…

Wij besloten om toch maar de gok te wagen en naar beneden af te dalen. Iets verderop leidde een stenen trap ons naar de tempel. Zeker 400 meter moesten we naar beneden afdalen. De trappen waren glibberig en zaten vol bladeren en onkruid. Het was duidelijk dat deze weg niet zoveel gebruikt werd. We vergaten de trappen te tellen en waren overtuigd van de juiste weg. Eenmaal beneden, kwamen we inderdaad aan bij de tempel die omwille van Konie-An mooi geel versierd was. Er waren toch nog mensen hier geweest vandaag… We lieten de tempel rechts van ons en gingen verder via de trap naar beneden, richting rivier. Wat een tegenslag… eenmaal beneden liep de weg dood tegen het water. Geen boot, geen pad, niets! Er zat niets anders op dan terug te keren op onze passen! Het waren sowieso al 52 trappen tot aan de tempel. Het kon toch niet waar zijn dat we alle trappen terug omhoog moesten tot aan de weg?! Eenmaal bij de tempel besloten we rechtdoor te gaan en het padje door het bos te volgen. Amai, het was bloedheet. Gelukkig hadden we water bij! Al snel kwamen we bij de eerste splitsing. Wat gingen we doen: links of rechts? We besloten links te volgen. Daarna volgden nog meer splitsingen die we allemaal links volgden. "Doorsteken" had geen zin want verloren lopen in deze jungle was geen moeilijkheid…

Korte tijd daarna hoorden we stemmen en zagen we alleen langs rechts een "wandelende bamboehoop" afkomen. Het waren 2 plaatselijke dames die hout gesprokkeld hadden. Zij droegen op hun hoofd bamboestokken en hout. Zij waren tenger van gestalte en rond de 40, denken wij. Zij spraken geen woord Engels en met hand en tand probeerden wij uit te leggen wat we van plan waren. Dit had geen zin… uiteindelijk scheen "broem broem" en wijzen naar boven nog het meeste effect te hebben want zij hadden door dat wij op zoek waren naar de weg. Zij toonden ons de weg en liepen voorop. Met rubberen laarzen en teenslipppers en daarbij met zeker 40 kg hout op het hoofd klauterden zij heel gezwind voor ons op, de berg omhoog. Langs een smal pad met boomwortels en met een steile afgrond aan onze rechterzijde probeerden wij hen te volgen. Amai, wat een tempo! En die dames zweten nog niet eens. Het leek wel of wij een douche genomen hadden… Na een korte rust klommen we verder omhoog richting weg. Na een helse klimpartij (morgen zullen we zeker stijf zijn en met een stok gaat het klimmen inderdaad beter) komen we uiteindelijk terug aan de weg… Niet aan de overkant maar aan de kant waar we gestart waren. We besloten om de terugweg aan te vatten en de jungletocht een andere keer over te doen… met kompas, gsm en misschien wel met een plaatselijke gids. Wijs besluit!

Een plaatselijke chauffeur bracht ons terug naar Sawah Lovina waar een heerlijke zwempartij ons dadelijk afkoelde.

Straks zouden we nog even proberen te internetten want dat is hier toch wel een probleem. Iedereen verkondigt Wifi of een Hotspot te hebben maar als puntje bij paaltje komt, geraken we niet op internet. Jammer…

's Avonds worden we door Violina, de dochter van Walter en Wina, getrakteerd op een mooie dansvoorstelling. Het is ongelooflijk hoe zo een klein meisje zoveel beweging en expressie kan steken in haar dans. Iedere handbeweging telt en iedereen in het resort is gefascineerd door haar "moevementen"! Schitterend.

Morgen hebben we afgesproken met Juli om de "Lovina Tour" te doen. Afspraak om 9.00 uur aan het resort.

Zondag 25 oktober.

Vandaag hebben we een rondrit gepland met Juli als onze gids. Om 9.00 stipt komt hij ons oppikken aan het resort. We stappen in zijn blinkende wagen met airco op weg voor een ganse dag sightseeing! We vertrekken richting Singaraja maar laten dit drukke centrum links liggen. We rijden richting Gitgit Twin Waterfall. Een mooie wandelweg, links en rechts afgezoomd met kruiden, vruchten en bomen brengt ons via een aantal trappen (al maar goed dat we gisteren niets gedaan hebben!) naar de "Tweeling-waterval". In een prachtige omgeving wordt ons alles verteld over cacao, nootmuskaat (of in ieder geval iets wat erop lijkt) en vanille.

We vervolgen onze weg richting Lake Brantan (Brantanmeer). Onderweg stoppen we even om naar de Monkeys te kijken. Zij komen uit de bergen richting bewoonde wereld om alles wat ze maar te pakken kunnen krijgen in hun mond te stoppen. Verkeer of niet, ze trekken zich nergens iets van aan en lopen rustig de straat over. Hun tanden zagen er gevaarlijk uit en eigenlijk vonden we 2 m tussenafstand dicht genoeg… Aan het Brantanmeer bezochten we de Watertempel Ulu Danu. Deze tempel ligt in een mooi aangelegde tuin. Hier wordt Dewi Danu, de Godin van de meren en zeeën vereerd. Op het moment dat wij er waren was er net een ceremonie bezig. Iedereen in wit gekleed (zowel mannen als vrouwen) en allemaal met een prachtig traditioneel hoofddeksel. Ze offerden in de hoofdtempel en daarna werd een soort mand naar de rand van het meer gedragen. Daarna werd deze mand in het water gegooid als offer voor de goden. De groep muzikanten in het midden van de menigte wachtte het juiste moment af om op de gongs te slaan…

Na een stevige Bintang (het plaatselijke bier) vervolgden we onze weg naar de markt in Bedugul. Na een kort bezoek reden we verder naar de Botanische tuin. Hier zouden we met de auto doorrijden want te voet was dit niet te doen. De tuin is net een grote oase en ook de Balinezen profiteren op deze zondag van deze wondermooie tuin. De orchideen stonden niet in bloei en de cactustuin was vrij recent.

We verlieten de tuin en reden richting Buyanmeer en Tumblinganmeer. Deze 2 meren hadden we gisteren ook al gezien omdat van hieruit onze wandeling begon… we vervolgden onze weg en reden door richting Munduk om onderweg te stoppen bij een koffieplantage. Hier werd in het kort uitgelegd hoe Bali-koffie gemaakt wordt. Eerst worden de bonen gedroogd en geroosterd. Daarna gebrand. Uiteindelijk worden de bonen (half rustica en half arabica) in een grote stenen pot gestampt tot de bonen fijn gemalen zijn. Dan wordt dit gruis gezeefd en wordt hierop heet water gegoten met als resultaat: Bali-koffie. Hierna vervolgen we onze weg richting Majong. Hier zouden we eten in een restaurant met zicht op de rijstvelden. Prachtig! This is a meal with a view!

We rijden verder richting Seririt. In Banjar willen we de warmwaterbronnen gaan bezoeken. Het is zondag vandaag met als gevolg dat alle Balinezen hetzelfde idee hadden: de bronnen zaten stampvol en er was gewoonweg geen plaats meer voor enkele buitenlandse toeristen. Na enkele ogenblikken stonden we dan ook al aan de wagen van Juli en hij bracht ons dan naar het Brahma Vihara klooster van de hinayana-boeddhisten. Hun religie is hoofdzakleijk op Sri Lanka verspreid. De gebouwen zijn rond een binnenhof met kleine lelievijver gegroepeerd. Wij werden voor ons bezoek eerst getooid in een sjarong (jaja … ook de mannen) en werden door Juli in dit klooster rondgeleid. Hij vertelde ons dat er verschillende mensen op semenarie komen naar dit klooster. Zij kunnen hier verblijven en tegelijkertijd een cursus meditatie volgen. Het mediteren bestaat uit verschillende opdrachten waaronder: stilzitten met gekruiste benen en handen op de knieen of zeer langzaam voorwaarst lopen over een afstand van ongeveer 20 meter om dan langzaam te draaien en terug te keren (en dit gedurende uren!). Wij offerden wat geld en brandden wat wierrook (je weet nooit waar het goed voor is…).

De avond begon te vallen en langzaam aan liep onze Lovina - tour ten einde. Mooi! We hadden veel gezien en hadden een fijne gids gehad. De moeite! Na onze terugkeer in het resort bekeken we of het de moeite zou zijn om een "trekking" te doen in de buurt van Majong. Lia ging op zoek naar een geschikte gids en zou ons morgen iets meer weten te vertellen. Morgen…. Morgen zouden we gaan duiken in Pura Jati. De verwachtingen waren hoog. Afwachten….

Maandag 26 oktober.

Vandaag werden we opgehaald om 8.00 u door de chauffeur van Spice Dive. Na de nodige formaliteiten vertrokken we, vergezeld van Sander (nog een Nederlandse kerel) richting Westen. Na ongeveer 40 minuten draaiden we de hoofdweg af naar rechts richting Zen Beach Resort. De kleine weg eindigde aan zee waar een plaatselijke schone al drukdoende was om de geïmproviseerde duiksite klaar te maken voor de 6 duikers van Spice Dive. Aja, hier was het… terwijl wij ons omkleden had mevrouw de flessen al gefit en waren de spoelbakken al gevuld met proper water. We zouden een kantduik doen: "Critterdiving" of beter gezegd "Muckdiving". Dit is duiken op zand (liefst zwart zand) tussen de plastieke zakken en flessen op zoek naar bizar onderwaterleven… Jaja, ook hier wordt door duikers voor betaald! Gerda ging mee (zij kende het fenomeen niet) en wist goed wat haar te wachten stond: geen mooie kleuren of koralen, geen gewone vissen of dropoffs.

We staken ons hoofd onder en al dadelijk werden we geconfronteerd met de meest bizarre wezens. In de prehistorie moeten deze dieren gewoon geweest zijn maar nu maken ze meer dan indruk. De meeste hebben we al eens in boekjes zien staan maar om ze nu in het echt te zien is toch nog iets anders. We kijken onze ogen uit en er worden wel 200 foto's gemaakt. Langzaam zakken we naar 18 meter (onze maximale diepte) en als we voor de eerste keer op onze duikcomputer kijken zijn we al een 40-tal minuten aan het duiken. Amai, wie had dat gedacht. We zien o.a. een spookfluitvis, deamonfish, vele harlekijnkreeftjes, enorme platvis,…

Na een duik van 80 minuten kwamen we terug boven. We hadden ons allemaal goed geamuseerd. Dit was top! Na een welverdiende douche (en ondertussen had mevrouw onze flessen al gedemonteerd en nieuwe gefit!) wachttte ons een lekkere lunch. Wij waren, buiten een paar Balinezenop familieuitstap de enigen hier op dit strandgedeelte.

Om een uur of één, wij terug het ruime sop in. Nu naar links tot een maximale diepte van 17 meter. We waren nog maar net onder of een mini-zeepaardje hing voor mijn ogen te bengelen aan een takje. Hij wiegde rustig heen en weer in de deining. Roger dacht dat het om een takje ging maar kon aan mijn enthousiasme merken dat ik wel iets anders in mijn hand had dan een twijgje of bamboestokje. Eric en Gerda erbij gehaald, foto's getrokken en door, op weg naar andere nieuwigheden. Tijdens onze duik bekeken we nog de raarste dieren (cowfish, sepia,…). Dit was mooi! Puri Jati kan onze goedkeuring zeker wegdragen. De duikplaats is nog niet ontdekt door het massatoerisme. Op Lembeh betaal je veel geld voor deze dingen en sta je in de rij om naar iets te kijken. Hier ben je alleen en kan je, gedurende 95 minuten in ons geval, rustig genieten van al het moois (of lelijks) van moeder natuur! Na onze duik, werden al onze spullen gespoeld door mevrouw X! Amai, pure luxe… Straks in het resort alleen nog maar uithangen en laten drogen.

Om 16 uur stonden we terug in het duikcentrum en na de nodige formaliteiten konden we versassen. Duiken bij SpiceDive is zeker een aanrader.

Dinsdag 27 oktober.

Vandaag uitgeslapen. We hadden afgesproken om vandaag om 10 u terug aan het internetcafé te staan. Gisteren waren we weer maar eens zonder stroom gevallen tijdens een internetsessie… Als we al een opmerking zouden moeten maken over ons resort dan zou het ontbreken van internet een minpunt zijn. We proberen steeds maar weer opnieuw om op internet te geraken maar dat is hier toch wel een hele opdracht. Ofwel is er geen elektriciteit, ofwel geen verbinding, ofwel doet Telenet moeilijk. Maar vandaag is alles wonderwel verlopen en kunnen we voor de eerste maal zonder onderbreking onze mails lezen.

Na dit korte intermezzo zouden we de bemo (plaatselijke bus) naar Singaraja nemen. Tot aan terminal 1 en dan verder tot aan het centrum. Ja, hier kennen ze ook stadsbemos en streekbemos. Singaraja was het bestuurlijk centrum van de Nederlanders. Na een korte wandeling door het centrum kwamen we terecht aan de haven. Hier kwamen indertijd de eerste toeristen aan op Bali in hun grote cruiseschepen. De haven is rustig en we genieten van een welverdiende Bintang op een terras met uitzicht op zee. Freddy, onze Balinese gastheer vertelt honderduit.De haven is rustig. De enige herinnering aan de vroegere drukte zijn de leegstaande pakhuizen. Aan het begin van de haven staat een groot onafhankelijkheidsmonument. Het zou een eerbetoon zijn aan een Balinees die in de jaren 40 werd doodgeschoten vanaf een Nederlands schip.

We bezoeken de kleine Chinese tempel vlakbij en vergapen ons aan de extravagante kleuren. We worden kort vergezeld door een monnik. Daarna lopen we verder langs de winkelstraten op zoek naar de Jalan Veteran (de Veteranenstraat). We hopen erop dat de Pura Agung Jagatna - tempel open is maar dat schijnt niet vaak het geval te zijn. Wij hebben geluk. De slapende priester hult ons in de noodzakelijke sjarong en we kunnen binnen. Voor de tempel staat het grote beeld van Ganesh met zijn grote olifantenkop en in de kleine tempel lopen we kort rond. Het is bloedheet en de zon staat op haar hoogst….Is het werkelijk oktober?

We wandelen verder richting Veteranenstraat en komen bij het presidentieel paleis. Wachters voor de deur en herten in de tuin! We lopen verder naar links en hopen ergens een drankgelegenheid tegen te komen maar niets! We zweten ons te pletter en verwonderen er ons over dat hier bijna niemand zweet. Aha, de supermarkt. Wij hier binnen… op zoek naar een ijsje!

Even later vinden we dan toch de koude cola die we zochten. Jammer genoeg hebben Eric en ik het weinige meubilair dat ze nog hadden (een scheve bank) plat geduwd zodat wij ons afvragen of ze niet meer moeten investeren na ons bezoek dan dat ze aan ons verdiend hebben?!

Na enkele uren Singaraja nemen we de bemo terug. Vreemd dan net op dit moment de zon verdwijnt achter een dik wolkendek. Gelukkig koelt het op dit moment toch echt wel iets af maar geen regen.

We duiken in het zwembad en genieten na een latere lunch van een welverdiende rust aan de pool.Morgen is het alweer onze laatste dag in Lovina. We verhuizen dan naar Candidasa, in het Oosten van Bali.

donderdag 29 oktober 2009.

Het oosten van Bali: Candidasa

Met pijn in het hart verlieten we Sawah Lovina. Ons verblijf hier in dit schitterende resort was echt toppie! Om dit te evenaren zou niet gemakkelijk zijn…

Om 12 uur stipt stond de chauffeur van Fajar Candi Dasa ons op te wachten. Onze eerste indruk was ok. Prima wagen, mooi interieur, verzorgde kerel. De rit naar Candi Dasa zou ongeveer 3 uur duren en we zouden de kustweg van het noorden volgen en dan op een gegeven moment doorsteken. Het landschap veranderde zienderogen en hoe dichter we bij Ahmed kwamen, hoe droger de omgeving werd. Meer cactussen, dorre ondergrond, bruine kleur. Weg … al die mooie rijstvelden en de groene plantages. De chauffeur was ook tegelijkertijd onze gids en hij vertelde over de streek, de vulkaan, de ceremonies. Na 7x hetzelfde pingel-pongel muziekje stopten we voor "a nice view" midden op een berg. Het was inderdaad de moeite: de rijstvelden (Sawas) en de terrasvormen zijn spectaculair en alles is groener dan groen.

Na een toch wel lange rit arriveerden we in Fajar Candidasa Bungalows. We checkten in, pakten onze koffers uit en gingen op zoek naar een duikcentrum. We kwamen terecht bij een Nederlander, Jos, uit Bergen op Zoom die hier al gedurende 1O jaar dook.We spraken af om de dag erna 2 duiken te gaan doen vertrekkende van Padangbai. Geen stroming, veel vis en dus easy diving.

We gingen wat rond in het centrum van Candidasa en wat ons meteen opiel is het vuil en de geur langs de straten. Het is stukken minder verzorgd dan in Lovina. Nadat we duikje in ons zwembad genomen hadden viel ons toch wel op dat ook ons hotel er verfomfaaid uitzag. Er waren veel te weinig gasten (8) en het personeel werd op alle mogelijke plaatsen voor alles en nog wat gebruikt. De kok was zowel baliebediende als kok en de kofferdragers deden ook dienst als poetsploeg. Het was duidelijk dat dit hotel geen management meer had en dat alles er op zijn beloop gelaten werd. Het was er ongezellig en vuil, totaal niet onderhouden. We gingen eens een kijkje nemen in de rest van Candidasa en besloten de dag erna een ander hotel te boeken.

Vrijdag 30 oktober 2009.

Uitchecken voor 12 uur (van duiken kwam dus niets in huis) en weer maar eens inpakken. Een 30 minuten later: Uitpakken! Het was geregeld: we zouden onze intrek nemen in Pondok Bambu Bungalows, een mooi resort met een Europees management. De kamers waren netjes (die met sea-view waren niet beschikbaar!) maar de andere met garden view waren even prima: ruim, met airco en ijskast en t.v.!

Na een goede plonspartij in het mooie zwembad besloten we om op pad te gaan ("trekking" of zoals Gerda zou zeggen: "dropping") naar Tenganjan, een dorp op 7 km van Candidasa ("kamikaze" volgens Gerda). We namen tegenover Ida's Guesthouse een klein pad, steil omhoog en zouden gedurende 2 à 3 uur steil omhoog wandelen langs de achterliggende bergkam tot in het dorp. We vertrokken prima en volgden het pad. Tussen de mooie koeien, die er met hun prachtige kop eigenlijk meer uitzagen als herten. We bleven klimmen, in de verschroeiende hitte. Een les geleerd uit de vorige wandeling, hadden we deze keer wel water bij… ook het nummer van het hotel kenden we deze keer maar we hadden wel geen GSM bij…. (maar met 2 para's - al waren ze dan gepensioneerd - mocht dit geen probleem zijn!) Het was bloedheet maar de vergezichten waren prachtig! We konden kijken over heel de vallei en de zee lieten we achter ons. (met ons "tevakes" wel te verstaan!). We bleven klimmen en uiteindelijke liepen we over de bergkam. Het pad viel weg en we volgden de terassen. Af en toe zagen we in de verte apen. Die blijven hier ver van ons want die zijn hier geen mensen gewoon. Het zweet liep langs ons af en we waren zo blij als zot met een handdoekje van 30 op 30 cm. Dit handdoekje was wit (met de nadruk op "was").Op het einde van de rit was dit groen, geel, bruin,… Na ongeveer 2 uur stappen kwamen we aan de "apencamping", een soort stopplaats voor kampeerders en trekkers. Hier vertrokken (gelukkig!) 3 wegen. We besloten de rechtse weg te nemen richting dorp. We liepen downhill en na enkele kronkelpaadjes kwamen we uiteindelijk bij hut 1, bewoond door meneer x. Hij woonde daar zo afgelegen en ver van de bewoonde wereld dat zijn mond open viel van verbazing dat er 4 toeristen zijn hut passeerden. In ons beste Indonesisch (want van de Engelse taal hadden ze nog nooit gehoord) vroegen we naar de "Jalan Tegenan?". Hij bekijkt ons vol ongeloof en toont ons de richting. Wij vervolgen ons pad. Verderop komen we nog andere dorpsbewoners tegen (in hut 2 en 3) die ons al evenmin slimmer maakten op de vraag "Jalan Tegenan?" Na ongeveer 15 minuten kwamen we bij de plaatselijke waterbron: de wasplaats voor de dorpsbewoners en de drinkplaats voor de beesten. (en een heerlijke verfrissing voor ons!). De plaatselijke "schone" (een dame van om en bij de 80!) had er geen problemen mee dat wij voorbij kwamen op het ogenblik dat zij net half bloot stond…

Na ongeveer 1 uur stappen bergafwaarts klonken de scherpe tonen van de brommers alweer door en werd er hier en daar "Hello" en "Goodbey" geroepen. We bekeken nog even de "coconut-oil -farm" en liepen langzaam maar zeker richting bewoonde wereld. Geen Tenganan maar Candidasa … We hadden aan de "apencamping" rechtdoor moeten lopen en daarna linksaf. Maar ja, niet getreurd. We hadden een chique tocht gedaan die meer dan de moeite was! Volgende keer Tenganan met gids!

Na een deugddoende douche en veel aftersun, bekeken we de menukaart van Pondok Bambu: Lekker! Voor morgen hadden we een nieuwe afspraak gemaakt in het duikcentrum. We zouden naar Manta Point gaan! We zijn benieuwd…

zaterdag 31 oktober 2009.

Om 8.00 uur staan wij klaar, gepakt en gezakt. Het duikcentrum zou ons komen oppikken. Right on time!

Aan het centrum zelf maken we kennis met Jan, mede-eigenaar van het duikcentrum en ook woonachtig in Bergen Op Zoom in Nederland. Hij verblijft ongeveer 4 maanden per jaar op Bali. We gaan met het duikbusje richting Padang Bai om vandaar uit de snelle boot te nemen richting Nusa Penida. Duik 5: Manta Point. Na 1 uur varen (tegen toch wel hoge snelheid) laten wij ons achterover vallen. Op een diepte van ongeveer 8 meter zou er een rotspunt zijn waar de manta's dagelijks voorbij komen om zich te laten poetsen in het "cleaning station", een poetsstation. De duikgroep was groot: 5 russen, 4 Belgen, de 2 gidsen Jan en Jos en 2 Italianen met foto- en filmapparatuur om "u" tegen te zeggen. Het zicht was slecht, heel slecht. De deining was groot. We gleden vooruit als in de processie van Echternach: 2 m vooruit, 1 m achteruit… Na korte tijd zagen we de Manta's. Ze gleden gracieus voorbij en deden een korte stop op het cleaning station om de poetsvissen de kans te geven hun werk te doen. We keken en keken en draaiden en draaiden. Op een gegeven moment was de groep iets uit elkaar gevallen en eigenlijk was dit zo slecht nog niet: meer plaats en beter zicht! We proberen goede foto's te maken en af en toe proberen we ook te filmen. De manta's komen heel dicht en glijden dan gracieus verder. Net grote vlinders! Na 1 uur zegt onze manometer dat het tijd is om aan onze veiligheidsstop te beginnen: jammer. Onze verwachtingen waren geheel ingevuld.

De 2de duik van de dag zou ons brengen naar Cristal Bay, om de hoek. Hier is het de bedoeling van Mola Mola te zien maar er wordt ons meegedeeld dat de periode dat deze maanvissen passeren eigenlijk voorbij is. Let's wait… Tussen de 2 duiken moet Eric nog even slachtoffer spelen… Wie had ooit gedacht dat een Belgische Para zich nog ooit zou laten redden en beademen door een Rus?! (al was het alleen maar voor een proef)

Na ongeveer 2 uur oppervlakte-interval: duik 2. Het water was een stuk kouder en de thermocline-laag was duidelijk voelbaar. Maar geen nood, het was nog steeds leuk. De deining was er nog maar geen Mola Mola. Jammer! Eenmaal terug in de haven deed de "Bintang" ontzettend veel deugd! Dit was een plezant dag met een zeer mooie herinnering aan de Manta's.

Voor morgen spraken we af dat we gingen touren met de tweelingsbroer van de kok van Pondok Bambu. Afspraak om 9.00 uur.

zondag 1 november 2009.

Om het vandaag toch een beetje in de sfeer te houden van Allerheiligen, besluiten we om een bezoek te brengen aan de tempel van Bisakih, de grootste Hindoe-tempel op Bali.

We worden om 9 uur opgepikt door Rahu, die vandaag onze gids en chauffeur zal zijn. Hij stelt voor een tour te maken met als eerste bezienswaardigheid: de Goa Lawa. Rond deze heilige grot is één van de 9 heilige tempels gebouwd. We treffen het dat het vandaag zondag is. Voor nogal wat Balinezen betekent dit dat ze een dagje vrij zijn (de studenten zeker). Daarenboven hebben we nog eens geluk dat juist vandaag een 3-daagse ceremonie begint. Alle mannen en vrouwen van het dorp versieren de tempels en de straten. Dit wordt vooral gedaan met bamboe en bloemen. Daarnaast maken de vrouwen ook offermanden klaar die dan tijdens de ceremonie geofferd kunnen worden. Deze offers kunnen bestaan uit rijst, bloemen, fruit, geld,… Het was de moeite om te zien hoe iedereen druk in de weer is om, bijna als in een fabriek aan de band, zo veel mogelijk offerstukken klaar te maken in een zo kort mogelijke tijd. De priesters van de tempels kijken toe en de muzikanten tokkelen wat op hun xylofoon uit bamboe. We moeten weer maar eens onze Sjarongs aantrekken en we worden er zelfs nog handig in… 2 punten vastnemen, een grote knoop gevolgd door een kleine knoop en vervolgens hierover nog een kapa (een soort kleine centuur die om de sjarong op heuphoogte gebonden wordt). Overal bieden ze sjarongs aan en nogal wat toeristen moeten eraan geloven. Je komt de tempel niet in zonder… We bekijken het hele complex en daarna sjeezen we verder in onze air-conditionned car aan de linkerzijde van de weg richting Klungkung. Twee eeuwen duurde de roem en pracht van dit stadje totdat de Hollandse bezetter in de 20ste eeuw deze metropool verwoestte. We bezochten het Keta Gosa, het Gerechtsgebouw. Dit gebouw staat midden in de stad en is omgeven door water. De plafonds zijn in wajanstijl beschilderd en dateren uit de 18de eeuw. Prachtig! Hele taferelen worden er uitgebeeld en alles is nog vrij duidelijk te herkennen (Als de deelnemers aan een rechtzitting zich verveelden, konden ze naar hetplafond kijken). Ook bezochten we het drijvend paviljoen, dat werd gebruikt voor tandvijlceremonies. We bezochten ook even het museum waar de geschiedenis van Klungkung wordt verteld.

We reden verder naar de tempel van Bisakeh. Deze tempel ligt op ongeveer 1000 m hoogte tegen de Gunung Agung, de hoogste vulkaan van Bali. De vulkaan is in de jaren 60 uitgebarsten en heeft bijna geen schade aangebracht aan de tempels. Als wij eraan kwamen was het bewolkt en konden we de achterliggende vulkaan niet zien. Een grote voordeel van de wolken was de gedaalde temperatuur. Het was nu misschien maar 30 graden meer... We betaalden de inkom en iets verder moesten we weer onderhandelen met een gids over zijn prijs. De sjarong hoorde er uiteraard ook weer bij…

Het complex heeft een lengte van bijna 3 km en telt 22 tempels. Ook hier waren ceremonies gaande maar fotograferen was geen probleem. De gelovigen zaten op de grond (lager dan de priesters) en prevelden in koor wat gebeden op. Daarna werden ze besprenkeld met heilig water en staken zij hun handen in de lucht. Nadat ze dan met gevouwen handen de Goden bedankt hadden, werden de offers naar de altaren gebracht. Deze offers bestaan uit rijst, bloemen en vaak zit er geld tussen. De mensen hadden hun rug nog niet gedraaid of de jongeren uit de buurt vlogen op de offers en plunderden deze. De snelste ging met het geld lopen, de anderen met de rest… We volgden onze gids en werden uiteindelijk ook gezegend: wij werden besprenkeld en kregen rijst op het voorhoofd geplakt. Allé vooruit… het is Allerheiligen voor iets!

Na een uitgebreid bezoek aan Bisakeh vervolgden wij onze weg richting Selat. Onderweg stopten we voor de lunch in een restaurant met een view over de rijstvelden. Schitterend! We reden verder langs een kronkelpad in zeer slechte staat maar met zeer mooie vergezichten om uiteindelijk rond 16uur terug in Candidasa te eindigen. Een geslaagde toer met een goede gids!

Morgen vroeg weer op want we rijden naar Tulamben in het Noord-Oosten om te duiken op het wrak. Benieuwd of we de pygmeezeepaardjes vinden?

Maandag 2 november 2009.

Vandaag worden we om 8 uur opgepikt door de chauffeur vanhet duikcentrum. Wij zouden vandaag een lange autorit voor de boeg hebben naar het Noord Oosten van Bali: Tulamben, waar we gaan duiken op het wrak "de Liberty". De Liberty was een Amerikaans cargoschip dat door de Japanners getorpedeerd werd. Er werd besloten het schip, dat niet dadelijk zonk, naar een haven in Bali te slepen. Dit lukte maar voor een gedeelte. Het gehavende schip maakte teveel water en het lukte slechts om het wrak te slepen tot aan de kust van Tulamben. Hier rustte het op het strand en werd het volledig gestript en geplunderd door de bevolking. Door de uitbarsting van de Agung werd het wrak door de lavastroom de zee in geduwd waar het zou blijven rusten op ongeveer 40 m van de kant. Het diepste punt van het wrak, de boeg, ligt op 29 meter en het hoogste puntje op 5 meter. Het wrak is 120 meter lang.

Na een grondige briefing door Jan, onze gids van de dag, vertrokken we voor duik 1 richting boeg. We zouden vanop het strand het water inwandelen en na ongeveer 20 meter zouden we de bovenkant van het wrak reeds zien. Goed dat we eerst het kaartje bekeken hadden want je geraakt gemakkelijk het overzicht kwijt op zo een groot wrak. Het was schitterend begroeid en er zat nogal wat vis. Op 27m zochten we ons een breuk naar meneer "Pygmee" maar die gaf niet thuis! Toch maar even foto's trekken van de gorgoon, je weet maar nooit of het pygmeezeepaardje achteraf thuis op de pc wel tevoorschijn zou komen…. De plaatselijke gids keek geamuseerd toe of wij het zouden vinden want dan kon hij ook een goede indruk maken op zijn duikgasten, maar neen… niks! Iets verder kwam nog een zwart spookmureentje piepen. Dit werd wel op de gevoelige plaat vastgelegd. We doken verder richting over de boeg en Jan toonde ons de ankerketting en de winch. Na ongeveer 1 uur duiken maakten wij onze veiligheidsstop. Even later zaten we op het terras van een aanpalende zaak. Die gast had dat goed bekeken: duikers betekent drinken en eten, betekent geld in het laatje…

Ondertussen sloegen we gade hoe de dorpsbewoners al het duikmateriaal van "alle" duikers boven op hun hoofd versjouwden. Niet één fles maar 2 of 3 tegelijkertijd. Een ganse duikbak met wel 3 trimvesten en al het andere materiaal. Ze moesten lopen van de parkeerplaats tot aan de waterrand (toch wel snel zo een 500 meter denken wij!). Dit deden ze enkele malen per dag, dag in dag uit. En wij dan maar klagen dat we eens wat moeten lopen met duikmateriaal….

Ne de nodige oppervlakte-interval-tijd besloot Jan dat het tijd was voor de 2de briefing. We zouden op dezelfde plaats erin gaan en dan naar rechts duiken, naar de stern van de boot. Ook deze duik was prachtig. Het aantal aanwezige duikers viel nogal mee en iedereen was vrij gedisciplineerd en hield wat afstand van het wrak om vooral het koraal niet te beschadigen. De barracuda liet zich ook niet zien (ja, je kan niet alle dagen geluk hebben hé?). Op het einde, net voor de safety-stop konden we nog mooi zien hoe een baars zijn mond en kieuwen wijd opensperde om de poetsvissen de kans te geven van tot in de kleinste hoekjes te kuisen. Mooi!

Na een stevige maar vooral koele Bintang, reden we terug naar Candidasa. Onderweg kregen we nog verschillende ceremonie-processies te zien: al zingend en dansend trekken de Balinezen, volledig in het wit gekleed met gepast hoofddeksel, naar de dichtst bij zijn de tempel om de Goden te bedanken. Hierbij dragen ze vaak met zijn vieren een soort mooi versierde stoelen met in het midden de offerande.

Rond 17 uur arriveerden we aan het duikcentrum waar wij ons dadelijk noteerden voor donderdag: Padangbai.

Dinsdag 3 november 2009.

"Rust" zo hadden we deze dag gepland…

We begonnen goed aan het zwembad: zwemmen, zonnen, koffie drinken,…

Rond de middag hadden we hier al snel genoeg van en besloten we van een taxi te nemen naar Teganan. We hadden een aantal dagen geleden geprobeerd vanuit Candidasa naar Teganang te wandelen via de bergen maar dat was iets anders uitgedraaid. Als we nu in Tenganan vertrokken en terugkeerden???

Met de taxi naar dit Animistische dorp duurde maar een 10-tal minuten.Dit afgelegen dorp aan een doodlopende weg wordt beschermd door een muur met smallen doorgangen. Je moet een kleine bijdrage geven om het dorp in te mogen. Er zijn 2 hoofdstraten, waar opeenvolgende terrassenwoningen zijn gebouwd. Tenganan is vooral beroemd om zijn gemeenschapsleven: alle spullen zijn gemeenschappelijk bezit. De ongeveer 300 leden tellende dorpsgemeenschap moeten zich aan een strikte groepsorde onderwerpen:ze behoren, afhankelijk van familiestand, geslacht en leeftijd tot verschillende dorpsorganisaties.Het dorp bezit hectaren vruchtbare grond maar de bewoners bewerken deze grond niet zelf. Ze verpachten deze gronden aan de boeren van de buurt. Een deel van de oogst moeten deze boeren dan afstaan aan de dorpsgemeenschap. De dorpsraad verdeelt dan de oogst onder zijn bewoners aan de hand van wat iedereen nodig heeft. Het dorp is volgens een vreemde architectuur opgebouwd. De huizen lijken allemaal op elkaar en liggen trapsgewijs langs de weg. In het midden van het dorp staan de raadszaal, de schuur,…In de zomermaanden heerst hier een drukte van jewelste en zijn er ontzettend veel toeristen maar nu was het kalm (wij waren op een paar Japanners na de enigen). Wij kregen door een bewoner een deskundige uitleg over het maken van "Ikat", een dubbelgeweven stof. De motieven op de doeken zijn beschermtekens en de doeken worden bij bijzondere ceremonieën gedragen. Deze waardevolle stoffen worden alleen hier geweven. Hun vervaardiging is uitermate gecompliceerd en voor het maken van 1 doek heeft een vrouw soms wel tot 5 jaar nodig. Hij haalde zijn huisje leeg en alles werd tentoongespreid in de hoop dat wij toch maar zo een doek gingen kopen…

Op de grasvelden tussen de opklimmende terrassen grazen buffels en zitten hanen in rieten manden. We ontdekten zelfs een "roze" haan?!

We liepen het dorp door op zoek naar het pad om te voet terug te keren. We zagen verschillende mogelijkheden en vroegen eens rond maar zij bekeken ons alleen maar met grote ogen. Aan het einde van het dorp (net buiten de Aga-dorpsgemeenschap eigenlijk) woonde nog een boer met zijn vrouw. Hij vlechtte manden en wou ons zijn hele hebben en houden tonen. Hij hoorde dat wij te voet naar Candidasa terug wilden en stelde voor onze gids te zijn. Op 3 uur wandelen zouden we deze klus klaren!

Wij dus (met water en gids!) op weg naar Candidasa. Het was bloedheet! De zon stond op haar hoogst maar wij zouden na even stijgen (ongeveer 1km volgens Wayan onze gids!), afdalen en dan zou de temperatuur zakken…

Weile weg… steil omhoog…lang, heel lang… die Balinese mannen hebben allemaal korte benen maar stappen dat kunnen ze! Op zijn "zondagse"teenslippers en met zijn beste short liep hij voorp en gaf de kadans aan. Dikwijl riepen wij "PLang Plang" (langzaam) of "Hati Hati" (voorzichtig). We bleven klimmen en maar goed dat wij water bijhadden. Zweten! Ne mens bestaat voor 70 % uit water maar we waren al zeker 10% kwijt!!! Stappen, omhoog, omlaag, met de zon op ons hoofd, om uiteindelijk na wel 5 km in de rimboe te belanden. Hier was het mooi en koel. Hier groeiden de bomen en planten vrij in de natuur…. Thuis betalen we hiervoor veel geld! We blijven stappen en af entoe krijgen we uitleg over palmwijn en het maken van sterke drank: Utu. We komen hier en daar wat plaatselijke bevolking tegen maar eigenlijk liepen we hier alleen. Na ongeveer 1uur 30 stappen kwamen we bij een dame die midden in de bos alleen woonde met haar man en 8 kinderen. Armoede troef. Een van de jongste zonen klom snel en lenig in een palm om een kokosnoot te plukken. En ja, ook ik heb geproefd van de cocosmelk?! Na ongeveer 2 uur stappen kwamen we aan onze bekende apencamping! Jaja hier waren we al eens geweest… in plaats van linksaf te slaan richting Candidasa nam Wayan de weg over de berg om uit te komen bij Ida's Geusthouse. (De andere weg kende hij niet?!). Wij volgden maar achteraf bleek dat wij beter ons plan uitgevoerd hadden. Wou hij nu voor de donker binnen zijn of had hij echt zo een goede conditie, wie zal het zeggen? Hij stapte stevig door de berg op (onze para's zouden de flank gevolg hebben) om dan weer even stevig af te dalen. Hij hield de pas er goed in en "Plang Plang" weerklonk menigmaal! Nen frisse Bintang…. Lekker! Nog even geduld…

Na ongeveer 3 uur stonden we terug in Candidasa! Het was een mooie trekking en zeker de moeite om te doen. Mooie vergezichten, prachtige streek. We namen afscheid van onze gids en genoten van een paar lekkere frissen pinten! Heerlijk!

Als deze dag stond voor "rust" waar zal "actie" dan voor staan????

Morgen hebben we een afspraak met Rahu. Hij zal ons naar een plaatselijke ceremonie brengen.

woensdag 4 november 2009.

Om 9 uur stipt stopt de wagen met onze gids van de dag: Rahu. Hij had nagevraagd waar ergens in de buurt een ceremonie zou plaatsvinden en om hoe laat. De plaats was bekend: een notabel dorp, Gegelangvlak voor Tenganan. Het uur, dat was een andere zaak: 11 uur, 12 uur maar zeker 13 uur. Volgens de uitleg van Rahu ligt de plaats van de ceremonie vast maar het uur is "variabel"….

We vertrekken richting Amlapura, waar we eerst een bezoek brengen aan het "Floating Palace". Dit paleis ligt volledig omsloten door water in een prachtige tuin, vlak aan zee. Dit waterpaleis werd gebouwd in opdracht van de laatste koning van Bali en de vooraanstaande gasten werden hier altijd ontvangen. De gemeenschap erom heen bestaat voornamelijk uit Moslims en is visser van beroep.

Daarna reden we verder naar Amlapura waar we de plaatselijke markt bezochten. Dit is absoluut geen toeristen-markt en met vreemde blikken werden we dan ook nagekeken. De markt was overdekt en men verkocht alles en nog wat: groenten, fruit, juwelen, vlees en vis en natuurlijk: sjarongs. Rahu besloot dat tijd was om naar Gegelang af te zakken.

Eenmaal daar aangekomen deden we onze sjarongs aan en volgden hem tot aan het dorpsplein. Op de weg, vlak aan de dorpstempel, werden doeken neergelegd waar dan alle vrouwen van het dorp hun offerandes neerlegden. Deze offers bestonden uit ganse korven met fruit, bloemen en zelfs manden met een ganse gebakken kip. Alles werd mooi geordend en de politie leidde alles in goede banen. De priesters prevelden ondertussen hun gebed en de meisjes van het dorp kwamen in hun mooiste ceremoniekleedjes bij elkaar. Ze waren allemaal opgemaakt met make-up en droegen allemaal een blinkend kroontje op het hoofd. Wij waren, samen met nog een 8-tal Franse toeristen, de enige vreemde eenden in de bijt. Wij, getooid in onze sjorongs, de Fransen niet (en dat zou hun nog zuur opbreken!). We bekeken het hele schouwspel en wachtten net als de rest van het dorp af wat er nu ging gebeuren? Wanneer begon het nu? Dadelijk? Nog even wachten….

De gong kondigde het begin aan. Vanaf de tempel hoog op de berg was een stoet onder leiding van muzikanten vertrokken richting dorp. Hier zou een rituele dans opgevoerd worden en dan zou de hele stoet weer naar de tempel gaan. Op kop liepen de vaandeldragers en de priesters die alle offers op de weg zegenden. De meisjes deden ondertussen hun "wiegeldansje". Waar moesten wij gaan staan? Geen idee…De volgende in de rij waren de mannen met ontbloot bovenlijf en messen. Zij wezen ons de weg en toonde ons waar we moesten staan. Niet hoger dan de priester en niet op de tempel. Op dat moment kregen ze de Franse toeristen in het oog. Zo snel als ze konden werden deze indringers verjaagd uit het dorp! Met getrokken messen en lelijke gezichten achtervolgden zij hen. De toeristen schrokken zich te pletter en verdwenen zo snel als ze konden achter een muurtje in de hoop niet meer gezien te worden. De woeste en in trance zijnde krijgers voerden toen om beurt hun dans op. De muzikanten begeleidden hun "dans" en hoe harder zij speelden, hoe meer zij tekeer gingen. Zij sloegen met hun scherpe messen op hun bovenarmen (tot bloedens toe!) en staken de scherpe punt in hun borst. Volgens het Hindoe-geloof voelden zij geen pijn want God had hen gedurende een paar minuten de kracht gegeven om deze pijn te doorstaan. Een mevrouw uit het publiek werd ook uitverkoren door God en ook zij begon aan haar dans, echter wel zonder messen. Na een kwartier, waarin de verschillende krijgers het beste van zichtzelf gaven, liepen zij richting heuvel, naar de tempel, gevolgd door de stoet met op kop het muziek. Daarachter een aantal boven het hoofd gedragen offers en daarna de Barong, een gevaarlijk uitziend beest dat een uitbeelding is van het "Goede".In het hoofd en de staart zitten 2 mannen die dit beest dragen. De stoet eindigde met opnieuw offers en het volk van het dorp. Iedereen liep in stoet naar de tempel halverwege de heuvel waar de ceremonie zou eindigen.

Dit was de moeite geweest! Maar goed dat wij onze sjarongs bij hadden (en aan hadden!). Zo konden we ongestoord alles vanop de eerste rij volgen. Van de Franse toeristen?? Geen spoor meer!

Na deze ceremonie reden we terug naar Pondok Bambu en genoten nog een halve namiddag van de zon! Morgen stond opnieuw duiken op het programma: Padang Bai.

Donderdag 5 november 2009.

Vandaag zouden we onze 2 laatste duiken in Bali doen. We vertrokken stipt richting Badang Bai. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste: een groot cruiseschip lag voor de kust voor anker en de opvarenden deden vandaag een uitstap op Bali. De taxiboten voeren af en aan en iedere keer opnieuw kwam een "verse" lading de kaai van Padang Bai opgestapt. Goed voor de handelaars en verkopers van Bali. Iedereen die ook maar iets verkocht was denk ik afgezakt naar het strand om zijn of haar waar aan de man te brengen. Het gevolg: een enorme opstopping! Wij zaten met onze bus vast in het verkeer en eenmaal aan boord geraakten onze duikspullen (die op een andere wagen stonden) moeilijk ter bestemming. Wachten was dus de boodschap… Na ruim een muur wachten arriveerden onze duikspullen en konden we uiteindelijk vertrekken richting Blue Lagoon Drop off. We waren alleen samen met Ronald, een jonge Nederlandse kerel die hier zijn Open Water zou halen. Jan en Jos vergezelden onze groep. De Italianen waren naar het wrak en de Russen hadden "day off". Er werd een beetje stroming aangekondigd en de maximale diepte van 25 meter zouden we niet overschrijden. Het werd een mooie duik, met zacht en hard koraal, vele naaktslakken, een paar murenen in alle mogelijke kleuren en als afsluiter een sterrekijker! Prachtig… Iedere keer als ik hem probeerde te fotograferen stopte hij zich vliegensvlug terug onder het zand. Na ettelijke malen "zandwuiven" hield hij het voor bekeken en liet zich even zien (net lang genoeg voor een mooie foto!). Ook de gidsen Jan en Jos hadden deze vis nog nooit gezien…

Na een korte interval vielen we terug achterover om te duiken op Blue Lagoon. We zouden richting punt duiken, keren en dan terug in de baai uitkomen. De duik werd prachtig ingezet door een "Jenkingsray" (een soort rog met een doormeter van 1,5 m en grijs van kleur) die lag te slapen onder een overhangende rots. Hoe wij ook ons best deden, hij wou niet bewegen en van een mooie foto is geen sprake, jammer! De grote sepia's die we verderop tegenkwamen poseerden wel en waren zo nieuwsgierig dat ze steeds dichterbij kwamen. We bleven geruime tijd met hen spelen. We doken verder en ondertussen werden wij getracteerd op bladvis, een scheermeslipvis (die vliegensvlug het zand in dook) en verschillende naaktslakken. De sepia's kwamen nog even terug (of waren het andere??) en dan na ongeveer 70 minuten duiken merkten we plots een stevige stroming die ons steeds naar buiten trok, weg van de kant. We besloten wijselijk om de duik stop te zetten en langzaam op te stijgen. Eenmaal aan boord merkten wij dat onze boot andere duikers (Engelsen) opgepikt had. Hun boot was hen met de sterke stroming uit het oog verloren en na lang wachten besloten ze toch maar van in onze boot te stappen. We voeren binnen en gelukkig waren de "cruisetoeristen" nergens te bespeuren! We konden vlotjes naar het duikcentrum rijden. Hier namen we afscheid van het team van Sub Ocean Dive. Morgen zouden we terugkomen om onze duikspullen "droog" op te pikken! Want jaja, al onze spullen werden steeds na iedere duik door het duikteam gespoeld en te drogen gehangen J. Onze duikbril, duikbotjes en vinnen namen we mee want morgen hadden we een afspraak met een plaatselijke visser die ons naar de voor de kust liggende Gili's (eilanden) gaat brengen om te snorkelen en te zwemmen.

Vrijdag 6 november 2009.

Om 10 uur stonden we paraat om te gaan snorkelen met een plaatselijke visser. 2 boten hadden we gehuurd. Waarom we 2 boten nodig hadden was eerst een vraag maar toen we de kleine zitjes en het weinige plaats zagen werd alles duidelijk. Met onze ABC-uitrusting weile op weg naar de rotsjes voor onze kust. Eenmaal in het water (brrr koud) konden we ons niet houden van de stroming. Het was een paar dagen na volle maan en het was om en nabij springtij. 's Morgens hadden we al gemerkt dat eht water extra laag stond aan het resort en nu was het water aant opkomen. Er was geen houden aan. We zwommen en zwommen en raakten geen meter vooruit, erger nog… we zwommen gewoon achteruit. Terug opgepikt door de vissers die ons maar raar aankeken waarom wij niet "gewoonweg" naar de boot toe zwommen maar zij ons moesten komen oppikken???Even verderop weerd gedropt, achter de kliffen. Hier was het beter: minder stroming, minder diep en ook meer vis. Leuk! Na een 2-tal uren bracht hij ons terug naar het resort. Daarna hebben we een lekker luie dag genomen aan het zwembad.Om 17 uur gingen we onze droge duikspullen ophalen aan het duikcentrum. De equipe van het duikcentrum had elke avond na de duik de opdracht om alle materiaal van alle duikers te spoelen en te drogen te hangen. Prima service! Zo zagen wij het graag want wij zijn per slot van rekening met vakantie, hé? Alles was droog en klaar om opgeborgen te worden in de duikkoffer. We hebben het hoofdstuk "duiken in Bali" afgesloten. Het was mooi en vermoedelijk hebben wij de mooiste duikplaatsen gedaan. We hebben veel gezien al was schildpad en haai nog mooi geweest!

Zaterdag 7 november 2009.

Rond de middag zijn we vertrokken naar "White Sand Beach" of "Virgin Beach". Dit is één van de weinige stranden hier in de buurt met wit zand.Het was er Idylisch en in het hoogseizoen zal het hier enorm ddruk zijn maar nu was het hier rustig. De paar aanwezige Warung-uitbaters (kleine zaken waar men kan eten en drinken) probeerden ons ervan te overtuigen van toch maar in hun zaak aan te schuiven. Wij kozen er eentje uit en probeerden de plaatselijke kaart. Onze gegrilde snapper (vis) smaakte prima (maar dat mag ook wel na ongeveer 1uur 30 minuten wachten)…. We doken na onze maaltijd het koude water in en werden overspoeld door "white sand". We zagen eruit…. Bij iedere golf, en de zee was woeilig vandaag, kwam er een wolk van zand mee en we zagen eruit als echte zandmannetjes. Onze haren, ons badgoed,…. Alles was zand….

We besloten van tegen 17uur terug huiswaarts te keren en we kregen een lift in een beestenwagen! De rest van de rit legden we af in een bemo (waar we uiteraard weer veel te veel voor betaalden!). Vandaag was het weer onze laatste dag hier. We gaan morgen naar Ubud, centraal Bali, voor de laatste 5 dagen. We zullen de zee en het strand missen….

Lees het vervolg van onze reis door te klikken op de balk onder de titel Bali, Indonesia.