Profile
Blog
Photos
Videos
Vakantie is voorbij, er moet gewerkt worden! Of toch weer vakantie?
Paramaribo, Suriname
Het laatste weekje vakantie hebben we rustig aan gedaan, geen tripjes gemaakt. Gewoon lekker rondgehangen in de stad en hier leuke dingen gedaan. Zo zagen we op tv dat er een basketbal allstar gala zou zijn. Nu staat de tv hier niet vaak aan, maar als die dan aan staat zijn er genoeg slechte reclames, promotie om iets aan te kondigen, zoals het allstar gala. Daar moeten wij basketballiefhebbers dan maar heen.
Vol verwachting naar de andere kant van de stad en daar stonden we dan. De zaal was gevuld met zo'n 20 toeschouwers en de stand was na 5 minuten 4-2. Wat opviel was dat veel van die jongens echt klein en smal waren. Had ik niet verwacht. Doe je niks aan, accepteren. Het niveau stelde niks voor, al de jongens gingen voor zichzelf en dat was al moeilijk genoeg. Schieten kunnen ze niet, een lay-up lopen is al moeilijk genoeg. Linker kantje, linker handje kennen ze hier in ieder geval niet. Wat deze jongens wel kunnen is voor een Block gaan, als ze dan ook echt blocken is maar de vraag. Antwoord is nee, iedereen springt en de lay-up wordt gewoon gemist. Bleek achteraf dat dit de junioren allstargame was. Dat was de eerste wedstrijd. Toen kwamen de dames. Niveau was ook niet denderend, maar qua spel een stuk georganiseerder dan bij de jongens. Toen was het de beurt aan de mannen, dat waren wel beesten die in Nederland op rayon niveau wel mee kunnen komen. Dat wordt dan live op tv uitgezonden in SU.
Leuk om te vermelden dat wij de enige twee bakra's waren, dat vond de regisseur ook wel leuk, want als er geen basketbal in beeld was, waren er of meiden of twee bakra's in beeld. Zaten ook nog een in het midden van het midden, wat voor een total shot wel leuk zou zijn.
Erg grappig om zo'n allstar gala te zien. Zeker de dunkcontest en de driepunterscontest. Daar zijn ze hier niet zo goed in. Het mooie is dat het publiek bloed fanatiek is, bij een misdunk staan ze hier al op de banken. Dat moet als dunker goed voelen, maar als je dan valt, heb je wel een probleem. Dan word je kapot gemaakt! Iedereen rent, springt dan lachend door de zaal heen, hilarisch!
Prima avondje voor zo'n laatste week vakantie. Wat doe je zoal nog meer? Dagje naar een shopping mall waar we uiteindelijk belandden bij de Mc Donald's. Daar hebben we ook weer gelachen. Wij bestellen. Vraagt een vrouw wat wij willen. Zegt Jellert: "Doe mij maar het lekkerste wat u heeft". Dat is natuurlijk vragen om reactie, die kreeg hij ook. Mevrouw zegt doodleuk: "Dan moet je mij hebben". Iedereen lachen natuurlijk, nog een paar opmerkingen en toen was het wel klaar. Wij moesten namelijk naar de film, een wat voor een film: Smurfs 3D!
Dan moet je de kaartjes kopen, sta je daar en word je uitgelachen. Wat is er mis met: "Hoi, ik wil graag twee kaartjes voor Smurfs 3D". Dat moet toch kunnen, twee mannen die naar de smurfen gaan. Een prima film, mooie bioscoop, heerlijke stoelen, Jellert bijna de bios uitgezet en allebei bevroren voeten. Was nogal koud in de zaal, zit je dan met je slippers. We waren wel zo slim om onze telefoons uit te zetten, wat maar goed was ook.
Terwijl wij in de bioscoop zaten, stond er bezoek voor de deur. Vier man sterk zelfs (drie vrouw, één man). De studenten van Global Awareness zijn aangekomen in SU. Dit zijn vier toegepaste psychologie studenten van Hogeschool Leiden die ook voor Leri for Life aan de slag gaan. Zij zouden op visite komen, 's avonds en niet 's middags. Die hebben we dus gemist, helaas. Dan donderdag in Havana Lounge kennis maken, oftewel schreeuwen naar elkaar omdat de muziek zo hard staat.
De vakantie loopt op zijn eind en daarom hebben we geprobeerd een beginnetje te maken aan ons onderzoek, is niet gelukt. Dat was dat.
Een tripje dan maar. Gezellig met de stichting, oftewel Ernesto, Simone, Benjamin, Paulus en Kitty naar Klaaskreek. Een avondje aan een kreek langs de rivier barbecueën en overnachten in een pinahutje. Volgende dag naar het stuwmeer, kijkje nemen bij de dam. Die is best groot. Druk als wij zijn gelijk weer door naar het kantoor omdat we een gesprek hadden met het management.
De vorige keer zag het er allemaal niet zo rooskleurig uit, dat hebben wij ook aangegeven. Het management zou tijdens een werkbezoek aan het binnenland kijken hoe het er voor stond. Dan zouden we vandaag bespreken hoe wij nu verder kunnen (eigenlijk beginnen) met ons deel dat wij in SU moeten doen voor ons onderzoek. Het kwam er op neer dat er geen vuiltje aan de lucht was, dat rijmt totaal niet met wat wij tegenkwamen toen we in het binnenland waren en met de verhalen die we van andere twinners horen. Ons onderzoek zien wij dan ook in gevaar komen. Dit hebben wij aangegeven. Hoe kom je er dan achter wat waar is? Door de planning aan te houden en toch naar het binnenland te gaan om te kijken of het nu beter is. Is het beter, dan kunnen we blijven en aan ons onderzoek werken. Is het niet beter, dan gaan we terug naar de stad en zullen we ons onderzoek moeten aanpassen.
Dit laatste is gelukkig niet helemaal waar. Met onze begeleidster van de Hogeschool hebben we contact gehad en heeft ons gerust gesteld, ons onderzoek kan niet in gevaar komen. Als iets er niet is, is dat ook een antwoord op je vraag. Het is misschien niet het antwoord dat je zoekt. Met dat in gedachte zullen wij de zondag daarop het binnenland ingaan, tot vrijdag.
Dan is de vakantie voorbij en moeten we studeren. Maar waarom staat er dan werken in de titel? Dit kan alleen ons overkomen. Ergens op de woensdag werden we gevraagd of we wilden werken. Werken? Daar hebben we eigenlijk geen zin in, studeren al helemaal niet. Totdat we te horen kregen wat, vooral waar we mochten werken. Namelijk bij de Miss Suriname-verkiezing 2011. Dat is toch een verhaal op zich, gewoon doen. Zeker als het verhaal nog mooier wordt. Desi Bouterse zal ook aanwezig zijn, daar willen wij wel mee op de foto (duimpjes omhoog!). Wat moeten we dan doen? Beetje serveren, jureren mocht natuurlijk ook, alleen zou daar geen waarde aan gehecht worden. Oh, of we een beetje netjes gekleed konden gaan. Pak scoren dus! Dan gaan we werken in SU, hopen dat er geen controle of iets is want eigenlijk mogen we hier niet werken.
Het scoren van een pak ging alleen wat moeizaam. Veel is hier goedkoper dan in Nederland dus daarom wilde wij een goed pak hebben. Is niet gelukt, de pakken vallen hier nogal tegen. Dan maar een overhemd (modelletje vuilniszak) en een das. Na wat zoeken was alles binnen en konden we gaan stappen, het was namelijk donderdag, Havana Lounge. TP studenten kwamen op bezoek, prima studenten, gezellig stappen en vroeg naar huis omdat we moesten werken de volgende dag.
Uur voor geplande tijd klaar maken voor het vertrek. Wat waren wij blij dat wij geen pak hadden gekocht, lange broek, overhemd, das, snik heet! Zag er wel leuk uit. Simone was de laatste hapjes aan het klaar maken en daar gingen we dan, op naar de Miss Suriname-verkiezing. Bij binnenkomst waren we ook blij dat we geen pak aan hadden. Qua decor, kleding, alles eigenlijk was het een middelbare school miss verkiezing. Alle mooie verhalen waren een stuk minder mooi dan de werkelijkheid. We stonden achter twee tafels met twee bakken gefrituurde hapjes (de hapjes waren erg lekker :) ). Het rare was dat er gewoon een catering zat en alles gratis was. En dan gaan wij hapjes verkopen. Dat loopt dus voor geen meter. Daar kwam dan ook nog eens bij dat we niks van de miss verkiezing konden zien, toch jammer. Na bijna alles zelf opgegeten te hebben, kwam dan toch eindelijk onze eerste klant. "Heeft u ook iets vegetarisch?". Wij: "Ehm, nee". Klant: "Oh, doe dan maar twee kroketten". Dat kijk je elkaar toch even aan en is het verdomd lastig om je lach in te houden. Uiteindelijk hebben we zo'n 5 euro omgezet. Tent sluiten en naar de miss verkiezing gaan. Dit was ook hilarisch, zo overdreven nep allemaal, maar heel leuk om te zien. Een bijzondere, eerste, laatste werkavond in Suriname.
Vakantie voorbij, werk voorbij, blijft studie over. Van zondag tot vrijdag verblijven wij in Jaw Jaw. Op de maandag en dinsdag gaan wij ook in dit dorp aan de slag. Op de woensdag en donderdag gaan we aan de slag in Kajapatie, ons derde dorp. Jaw Jaw zou eigenlijk dicht gaan, maar ging toch weer open. Kajapatie zou ongemotiveerd zijn, maar zou toch gemotiveerd zijn. Vol goede moed en met veel minder bagage dan vorige keer zijn we naar het binnenland afgereisd. Brutaal als we zijn, hebben we dit zelf geprobeerd. De stichting legt normaal de contacten met de buschauffeur en bootsman en dan worden ook de prijzen bepaald. Wij denken dat zelf te kunnen.
's Ochtends vroeg naar de Saramaccastraat. Als daar een taxi aankomt, komen er vet veel gasten op de afgerend. Iedereen wil je naar Atjoni brengen, wat inkomsten zou betekenen. Aan het begin is dit wat beangstigend, maar ondertussen is het prachtig, zaken doen is leuk. De eerste chauffeur hebben we afgeslagen, met de tweede gaan we in zee. Spullen de bus in en wachten, er moesten meerdere passagiers geregeld worden. Dat lukte de chauffeur ook, twee bijzondere dames en een man. Bus vol en gaan, dan is het 9.00 in de morgen. Dames openen hun eerste biertje, wij weten ook dat het Leidens Ontzet is, maar dit slaat alles. De dames hebben wel de beste plaatsen. Wij de minste, maar zaten prima. Zat ik mooi naast een gasfles. Is het al half 10, bier op. Wat moet je dan? Steekt mevrouw voor me een joint op. Gaat 't? Zo vroeg, bier, joint, aansteker en ik zit naast een gasfles. Dat kan ook alleen in SU. Verder prima rit, Atjoni verschijnt, bootsmannen komen naar je toe. Het was zondag, het was rustig. Toch vraagt iedereen waar je heen moet, of wie je zoekt. We hadden niks geregeld, weten wel wat namen van bootsmannen. Eerste naam die opkomt noem je dan: Stokely. Bootsmand word gehaald, prijs afspreken, even wachten op meerdere passagiers en de tocht kan beginnen. Kunnen we dus prima zelf regelen.
Aangekomen op Jaw Jaw worden we opgehaald door Yvonne, contactpersoon Leri for Life. Zij brengt ons naar ons hutje, een prima hut. Dit keer geen ongedierte, wel een golfplaat als dak. Zet daar minimaal 9 uur per dag de zon op en je hebt een sauna. Niets te klagen over ons hutje. Dan gaan we toch echt aan de studie beginnen, onze eerste schooldag (inderdaad in oktober), tevens eerste schooldag in SU. Eerste schooldag weten ze hier wel raad mee, we beginnen later en we stoppen eerder. Prima! Voor ons onderzoek hebben we wat kunnen zien, gaat goed. Volgende dag wel een normale schooldag, wat duurt dat lang zeg, ook al is een schooldag hier maar van 8 tot 12. Weer een hoop kunnen zien wat we kunnen gebruiken voor ons onderzoek.
Dan is de schooldag voorbij en moet je jezelf vermaken. Wetende dat Lespansie op een half uur lopen van Jaw Jaw ligt, besluiten om daar heen te gaan. Kijken hoe het met de mensen daar gaat. Bij aankomst waren onze bekenden niet in het dorp, niet veel in ieder geval. Wel veel nieuwe gezichten. Na een rondje lopen en wat gesproken te hebben met verschillende mensen, voor zover je het spreken kunt noemen, komen er steeds meer bekenden. Hoe het mogelijk is weten we niet, de kids weten ineens onze echte namen, bizar. Mooiste moment van het bezoek. De kapitein van Lespansie II heeft zich de vorige keer aan ons voorgesteld en vertelde toen ook zijn bijnaam. De meeste mensen hebben in het binnenland vet moeilijke namen. Wat deed die beste man toen het gesprek op zijn einde liep. Hij vroeg of wij nog wisten hoe hij heette. Nou ben ik niet zo goed in het onthouden van namen, toen kwamen we er gelukkig nog uit, zowel zijn echte naam, als zijn bijnaam. Komen we deze beste man weer tegen, noemt Jellert hem bij zijn bijnaam. Dat vond hij prachtig, we waren al kleine helden in Lespansie, dat zijn we nu nog meer. Erg leuk om weer even terug te zijn.
Twee van de drie dorpen hebben we gezien, het laatste dorp Kajapatie zouden we op de woensdag bezoeken. Contacten gelegd en we zouden langskomen en aan ons onderzoek werken. Kom je daar aan, school dicht. Veel problemen. De leidsters en kinderen willen wel, wij willen ook, maar toch kan het niet. Dit was niet de afspraak die wij met het management hadden. Daar baal je dan behoorlijk van. Sta je daar en kun je niks doen, de donderdag zouden we ook niks kunnen doen. We konden dus wachten op de vrijdag om terug te keren naar de stad. Daar hebben we niet op gewacht, we zijn na een bezoek aan de basisschool in Kajapatie gelijk terug gegaan naar Jaw Jaw om onze spullen te pakken en terug te gaan naar de stad. Bezoek aan de basisschool was erg mooi, leuk om te zien vooral, maar toch baal je enorm als je voor 'niks' komt. Dit is zo anders dan verwacht en toch kon je het ook verwachten omdat alles hier anders loopt dan verwacht.
Op goed geluk dan maar weer naar huis. Er varen altijd genoeg korjaals langs, bij één moeten wij vast mee kunnen. Zul je net zien dat alle korjaals al voorbij zijn. Dan maar een korjaal charteren, iets duurder, maar je wil toch terug. Dan kom je aan in Atjoni en moet je een bus scoren. Je bent nog niet aan land of je hebt al een 'bus' geregeld. Dan verschijnt er al weer een kleine lach. Loopt deze beste man naar zijn 'bus', is het een pick-up, zou in Nederland niet door de APK heenkomen. Geweldige chauffeur, even wachten op nog één passagier. Atjoni is het bruisende hart van boven Suriname, vanuit hier vertrekken alle boten naar het binnenland, hier komen ook alle bussen uit de stad aan. Prachtig om al die mensen passagiers te zien regelen, zaken doen. Dan denk je dat dat strijd is, maar ze helpen elkaar enorm. Hele aardige mensen. Tijdens het wachten, genietend van een Busta (drinken) komen de bootsmannen en buschauffeurs, waar je al een keer mee op stap geweest bent naar je toe om een praatje te houden. Erg leuk en dan moet de terugreis nog beginnen.
De chauffeur was een fantastische vent, denk half dronken of knetter stoned, beetje naar andere chauffeurs roepen die stof wolken veroorzaakte, naar Chinezen roepen, mooie verhalen vertellen. Ook de medemens helpen die pech hebben, dat ook! Nadeel van deze mooie tocht was dat zijn pick-up niet harder ging dan 50, zelfs niet op de snelweg. Helaas kon deze beste man ons niet thuis afzetten, dus moesten wij onze reis vervolgen met de taxi.
Dan denk je alles gehad te hebben, zit je bij een best wel zelfverzekerde taxichauffeur in de taxi. De mensen rijden hier op z'n Surinaams, chaos. Werden we lichtelijk afgesneden, taxichauffeur toeteren. Man in auto voor ons boos, taxichauffeur er achteraan. Stoppen, stapt hij midden op de weg uit, loopt naar die andere auto toe, zaten zeker vier mensen in. Gaat hij, alleen, verhaal halen. Stap daarna op zijn gemak weer in en gaat verder. Gewoon omdat het kan, denk ik dan maar.
We zijn terug in de stad, studie is begonnen. Gaat niet helemaal zoals gepland maar ons onderzoek kan niet in gevaar komen, is toch wel fijn om te weten. Door wat we deze week zijn tegengekomen in het binnenland, zal ons programma ingekort worden. Wat betekent dat wij 4 november al klaar zijn voor onze studie, wat als gevolg heeft dat we nog een maand vakantie hebben. Vervelend dat studeren!
- comments
Nicolette Wat een zwaar leven hebben jullie. Ik kan me niet voorstellen dat jullie "voorgangers" hier geen last van hadden. Menig hard studerende studiegenoot zal stinkend jaloers zijn. Maar geniet er nog van, straks zijn jullie aan de beurt om hard te werken. lief moes
Juliette Hoi Raymond, Heb namens me vader al veel verhalen gehoord over je gave reis! Hij komt vaak jou moeder tegen;) Heb je blog nu ook gevonden! Echt super gaaf dat je daar bent! Ben jaloers hoor!! Hoop dat je er super van geniet! nou geniet er nog even van! Liefs, Juliette Flohr & familie