Van het droge, hete Perth vlogen we dan op 14 december op naar onze volgende vakantie (zoals we dat zelf zeiden) in Tasmanië! Na een nachtelijke stopover op Melbourne airport vlogen we dan de volgende dag ietwat moe (lees: max 2 uur slaap op de grond in een fastfoodketen op de airport) naar Hobart. Van Joep's reis in Zuid-Amerika 5 jaar geleden heeft hij 2 kennissen overgehouden en mochten die nou net in Tasmanië wonen! Op Hobart airport werden we dus opgewacht door Adrian & Audry (ook wel bijnaam Audrian), een gepensioneerd stel met een passie voor reizen die ons 2 weken lang in hun huis als 2 pleegkinderen hadden opgenomen. En ookal was Adrian de 60 al gepasseerd, hij kon zeker nog wel levelen met joep en samen vormden zij het perfecte grappen en grollen duo, Audry en ik hebben er in ieder geval aardig om moeten lachen. Samen met Adrian en Audry hebben we de omgeving van Hobart de eerste paar dagen verkend en mochten vervolgens met hun troopie de rest van het Tasmaanse eiland verkennen. Joep was gelijk zijn hart verloren aan de troopie toen hij de motor hoorde ronken en kon z'n geluk niet op tijdens het rijden. Hij heeft dan ook maar 100x keer gezegd dat hij later ook eeecht zo'n auto wilde!!! Voor de duidelijkheid: de troopie is de auto van de foto waarin joep met z'n cowboyhoed de aussie boy uithangt, het is een oude Toyota Landcruiser waar vroeger militaire tropen in vervoerd werden maar nu is omgebouwd tot campeerwagen. De Troopie was dan ook uitgerust met alle campeergadgets die je je maar kan bedenken en hadden we een heerlijk uitschuif bed op de 2e verdieping waar we niet meer met onze benen in onze nek hoefden te slapen. Met de Troopie zijn we een stukje de east coast afgereden van Port Arthur naar Wineglas bay.

Uiteindelijk weer teruggekeerd in Hobart was het dan eindelijk zo ver om aan de overland track te beginnen, een hike track van 7 dagen en intotaal 100km door de bergen van Tasmanië met onze volle bepakking op onze rug (waar ik het bij het idee al lichtelijk benauwd kreeg na bijna 6 maanden niet meer gesport te hebben). De track starte aan de voet van cradle mountain in het noord westen van tasmanië en vervolgde in zuid westerlijke richting. Op onze eerste dag ontmoette we Leo (eigenlijk Liu maar na 20 jaar in Australië was zijn chinese naam omgedoopt tot leo) en half omdat we hem zo aandoenlijk vonden in z'n eentje en half omdat het ook wel een grappig mannetje was hebben hem de hele track mee op sleeptouw genomen. Leo was een chinese man van 45 die na een zware jeugd op het platteland van noord china het heft in eigen handen heeft genomen en besloten had naar Australië te verhuizen. Na wat zijdelings vertrouwen gewonnen te hebben kwamen er dan ook de meest interessante gesprekken en verhalen op gang met Leo en hebben we veel inside stories over china, het oude bewind en de huidige status te horen gekregen. Na een paar dagen met Leo door de bossen en de bergen te hebben gelopen had ik dan ook al aardig wat respect gekregen voor zijn leven en kijk op het leven en besefte Joep en ik maar weer al te goed wat een mazzel we hebben gehad met de tijd en omgeving waarin wij geboren zijn! Met z'n 3e hadden we aardig het tempo erin zitten en hebben we uiteindelijk de 100 km in 5 dagen gelopen omdat het de laatste 2 dagen zou gaan regenen. We hebben daarnaast ook als side track de hoogste berg van Tasmanië beklommen wat voor mij wel een van de meest fysieke als mentale uitdagingen was en waarbij arme Joep mijn slachtoffer van de dag was en mijn frustratie lichtelijk over zich heen kreeg (sorry Joep!!). Maar gelukkig hebben we het beiden overleerd! Al met al was het dus een ontzettende ervaring met uiteindelijk ook heel veel voldoening en waren we blij dat we het gedaan hadden!

Toen we uiteindelijk de finish van de track hadden bereikt 2 dagen eerder dan gepland, besefte we ons opeens dat het eerste kerstdag was en er dus geen winkel open was en ook er geen openbaar vervoer reed, met Adrian en Audry in Melbourne bij hun familie kwam het er dus op neer dat we onze reis terug naar Hobart maar moesten liften. Echter zijn de Australiers niet echt dol op lifters nadat er 20 jaar geleden een serie horrorverhalen boven kwamen van vermoorde lifters en verklaren de aussies je dan ook voor gek als je wel nog probeert te liften. We zagen daardoor de 200km naar Hobart een beetje wanhopig in. Gelukkig werden we na een uurtje al opgepikt door 2 italiaanse touristen die eerst vol gas doorreden maar toen uiteindelijk toch omkeerde omdat ze vonden dat ze ons niet met kerst konden laten staan! Met hun konden we gelukkig het grootste stuk meerijden en samen met een aantal kleine liftjes hadden we het met 6 verschillende auto's met 6 verschillende nationaliteiten (waaronder zelfs ook een australier!) tot Hobart kunnen maken voor het donker! Na een heeeerlijke lange warme douche zaten we dan uiteindelijk voldaan onze kerstmaal naar binnen te werken (aka: een zakje gedroogde couscous die we nog over hadden van de track)

Na de kerst hebben we nog een paar dagen met Audry en Adrian doorgebracht en zijn we de jaarlijkse yacht race van Sydney naar Hobart life in de haven gaan kijken, waar we de eerste boot zagen finishen! Vervolgens zijn we weer op het vliegtuig gestapt op naar onze volgende vakantie in New Zealand!