Profile
Blog
Photos
Videos
Het is vrijdagavond, even na elven en terwijl een en dezelfde cd ons bij het zwembad entertained met kerstliedjes zit ik in het maanlicht de eerste regels van m'n updatje te typen. Ik heb een korte versie overwogen, maar realiseer me dat het al zo'n zes weken is sinds de vorige, waarin ik beloofde te berichten als mijn situatie zou veranderen.
Nu heb ik de afgelopen weken enerzijds voor mijn doen wat turbulentie meegemaakt en anderzijds ook weer vrij weinig wat het publiceren waard is. Ik ben in een soort van dagelijkse riedel met enkele hoogtepunten beland waarin het niet meer volledig als reizen voelt maar ook niet alsof ik hier woon, een vreemd soort tussengevoel. Niet heel gek aangezien ik hier iets probeer op te bouwen en dat gaat me tot nu toe redelijk af met het oog op het feit dat iedereen ergens moet beginnen.
En om zo maar ergens mee te beginnen heb ik op het gebied van wonen een interessante ontwikkeling doorgemaakt. Toen ik een dag eerder dan gepland mijn appartement uit bleek te moeten kwam ik met mijn bepakking bij Chris terecht. Dezelfde Chris als waar ik kerst mee heb gevierd, waar ik een vriendschap mee begonnen was en inmiddels verkering mee heb.
In eerste instantie voor een paar dagen, om mijn boedeltje op de rit te krijgen en weer te vertrekken, maar zit hier nu zes weken later nog en heb over het algemeen weinig haast om te vertrekken. Hoewel de omstandigheden niet ideaal zijn, in een eenpersoons(hotel)kamer op een plek waar ik me onopvallend op moet stellen omdat ik hier officieel niet ben, gaat het ons wonderbaarlijk genoeg goed af. Allebei (tijdelijk) zonder werk en geld zitten we enorm op elkaars lip en proberen toestanden te voorkomen door ons nuttig te gedragen, blokjes om te wandelen er op uit te gaan waar mogelijk.
Een enorme help in onze welvaart zijn de Ouders die ons regelmatig verwelkomen in hun villa voor lunch of dinner, een nachtje of weekend te logeren, de was te doen en ons altijd met een koeltas vol ingevroren maaltijden weer op de bus te zetten. Toen mams een tijdje geleden zo vriendelijk was om haar auto aan ons uit te lenen hebben we daar wel zo dankbaar gebruik van gemaakt dat we in een korte tijd een afstand van ruim tweeduizend K afgelegd hebben. In eerste instantie om mij naar een sollicitatie te rijden en vervolgens om ons de gelegenheid te geven om een luchtje te scheppen. Gelukkig voor ons viel dit precies samen met de olieprijzenoorlog wat het voor ons mogelijk maakte om voor een poep en een scheet de staat door te cruisen en geld over te houden om aan campings te spenderen. We hebben zowel links als rechts van Melbourne naar beneden langs de kust gereden, de stad vanuit een ander daglicht bekeken en de omliggende dorpen aangedaan. Ik ben enorm dankbaar voor de gelegenheid en ervaring om zoveel leuks en moois te kunnen zien en behalve de natuur ook oogcontact met zowel wombats, pinguins,miereneters, papegaaien, kangeroes en een vos te hebben gehad. Alleen de koala staat nog op het verlanglijstje.
Hoewel onze situatie,los van de reisjes, voor anderen wellicht niet echt denderend klinkt komt daar op korte termijn verandering in. Nu de zomervakantie hier recentelijk op z'n einde is gelopen en C zijn certificaten met cursussen heeft verlengd gaat hij op korte termijn weer aan de bak bij een nieuwe werkgever. Dit houdt niet alleen in dat er in ieder geval door een van ons geld verdiend gaat worden maar ook dat er verhuisd wordt. Als ik niet voor de au pair carriere ga (waarover straks meer) move ik mee en als ik voor die tijd ook een normaal inkomen heb vergaard houdt dit in dat er geen studio maar een appartement op de verlanglijst staat. Niet alleen een nieuwe ruimte is iets waar we naar uit te kijken maar een nieuwe omgeving evenmin. Iets dat meer leeft dan deze buitenwijk en ook mij wat meer mogelijkheden op het vinden van werk en het onderhouden van een sociaal leven biedt.
Wat werk betreft is de werkloosheid hier in twaalf jaar nog niet zo laag geweest als nu en dat houdt in dat ik als toerist in geen geval de illusie heb dat ik ergens of enigszins een streepje voor heb. Het is Workfast all over behalve het verschil dat mensen hier alleraardigst klinken en uit beleefdheid niet meer terug bellen. Wat dat betreft had ik liever de directheid en de garantie dat ik mijn tijd niet aan het verdoen was.
Afijn, de boerderij waar ik even een oogje op had vond ik terug in een artikel over scam. Overige boerderijen waar ik mee bel kunnen geen garanties geven en bij het afleveren van mijn CV'tje wordt er gevraagd of ik (wel) een Australiër ben. Uitzendbureau's, stuk voor stuk weggestopt in wolkenkrabbers, sturen me met een email adres terug naar de begane grond om me vervolgens met een geautomatiseerde berichtgeving te kennis geven dat als ik binnen een paar dagen niks verneem ik niet in aanmerking kom. Het kan aan mij liggen maar de tijd van ' in Australië vind je op elke hoek van de straat een baantje' lijkt passé.
Ondanks de strubbelingen waar ik qua papierwerk en tegenvallers mee geconfronteerd word ruik ik nog steeds de potentie om te slagen. Na nu al weken tegen muren aan te hebben gelopen lijken er zo hier en daar voorzichtig wat openingen te ontstaan en heb ik er meer vertrouwen in dat er iets voorbij komt. Of een voet tussen de deur, want daar ben ik recentelijk werk van aan het maken. Ik slinger mijn CV'tjes niet meer fulltime als flyers in het rond, maar probeer nieuwe ingangen te creëren om ergens binnen te komen. Ik solliciteer met al mijn enthousiasme op vrijwilligersfuncties in bedrijven waar ik wil werken en het begint al een of meerdere vruchten af te werpen. De vrolijke noot in deze smartlap is dan ook dat ik inmiddels een (onbetaalde) functie, bij de organisatie waar ik voor vertrek praatjes over had, heb bemachtigd. Bij een andere organisatie beginnen we in gesprek te raken over de mogelijkheden om mij te overwegen en ik krijg heel af en toe een uitnodiging om meer informatie uit te wisselen.
Naast de dingen waar ik zelf enthousiast over ben en geduld voor op moet brengen ben ik ook met een familie in gesprek (lees onderhandelen) na een vrolijke ontmoeting om eventueel te komen au-pairen. Hoewel ik vanwege de arbeidsomstandigheden niet sta te trappelen houd ik dit lijntje en netwerk nog even open. Van de week heb ik via die familie een interview met een andere familie gehad en hoewel dat niks is geworden weet ik wel beter wat ik wat dat betreft (niet) wil.
Hoe het werk, de relatie en mijn reis/settel plan zich gaat ontwikkelen kan ik niet voorspellen, maar heb inmiddels wel een beetje in mijn hoofd geschetst hoe ik het allemaal verder dan vandaag voor me zie en wens. Zo wil ik van het geld dat ik binnenkort ga verdienen een bergje achter de hand houden om wat bij te leren op de uni in de vorm van een korte course. Vlak voor mijn visa afloopt wil ik het gaan verlengen door op een boerderij te beunen en in het jaar dat ik daardoor extra krijg wil ik een grote mensen baan regelen. Hopelijk in mijn werkveld en anders in al het andere zolang het maar enigszins plezierig is en voldoening geeft. Als kersje op mijn tweejaren plan zou ik tussendoor nog uitstapjes willen maken met op de eerste plaats Tazzie en op de tweede de rest van Ozzie (wat btw net zo groot is als bijna heel Europa). Het lijkt er dus op dat ik hier nog wel even wil blijven.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik mijn roots al ben vergeten. Niet alleen heb ik met trots mee gekeken hoe veel mooier NL dan gedacht is op de achtergrond van de Bold & the Beautiful met een gevoelig lied van J Smit voor de special effect. Neerlands landschap is best mooi als het ver weg is en je het met plaatjes probeert over te brengen. En ook best gezellig als je tot de realisatie komt dat hier geen pleintjes zijn en terrasjes moeilijk te vinden. Geen geluid van fietsbellen, kerkklokken of vis kramen. Een patatje halen doen we ook niet aan. Ik heb een vreemd soort van enthousiasme bij mezelf ontdekt bij het ontdekken van Hollandse producten waar ik niet specifiek naar op zoek ben. Ketjap van Maggi in de Aldi, Maasdam kaas op de markt en een punnik spelletje van Jumbo op de keukentafel.
Het was voornamelijk een feest der herkenning toen ik in een verlaten lijkend supermarktje een hele afdeling met Nederlandse producten tegen kwam. Trots en gegeneerd tegelijk om te zien wat wij produceren en wat wij schijnbaar willen kopen als we aan de andere kant van de wereld zijn. Er waren uiteraard dropjes in het assortiment, zowel munten als katjes, mergpijpen, bokkenpootjes, en doppertjes met weke worteltjes in pot. Ik liep onder andere met 3 stroopwafels voor 4 dollar onder m'n arm door de poortjes en probeer nog steeds te verantwoorden dat deze lekkernij in het echt niet naar schoenzolen smaakt.
Behalve de groceries denk ik ook wel in en aan het Nederlands. Dat om 20 uur GTST begint bijvoorbeeld en dat ik het fietsen een beetje mis. De grapjes die hier vertaald niet uit de verf komen en het eeuwige gebrek aan tijd. De leuke mensen en mijn fam, waar ik nu alleen nog digitaal mee in contact sta, en het werk, wat allemaal zo erg nog niet was. Soms is een momentje van bezinning helemaal zo gek nog niet net als het aanbrengen van verandering om het allemaal iets leuker voor jezelf te maken. Goed te overzien van een letterlijk en figuurlijk afstandje.
Hoewel ik deels aan het overleven ben heb ik tegelijkertijd ook het gevoel dat ik leef en niet geleefd word. Dat is denk ik precies waar ik naar op zoek was en gevonden heb. Misschien omdat het nieuw is en ik nog redelijk bij de dag kan leven, maar wat de reden ook is, ik heb er plezier in en hoop mijn leventje nog even in deze pas voort te kunnen zetten. Dat was het voor nu. Ik ben zelf ook benieuwd naar de volgende.
:)
Kal'm
- comments
:-) :-)