Profile
Blog
Photos
Videos
Pfoe, we zijn weer terug in Cuzco, Peru. De afgelopen dagen ben ik in de middle of nowhere geweest, incatrailing! 3 april begon het allemaal, onze community trail/trek. In plaats van de originele fameuze beroemde inca trail naar Machu Picchu, (dé incaruines) hebben wij een ander soort trek gedaan genaamd de community trek/trail. Tijdens deze trek slaap je in superkleine dorpjes en bovendien ontloop je alle toeristen (maar 3 gespot!). Ook gaat een groot deel van de prijs naar deze dorpjes en de omgeving. Zo konden deze dorpjes bomen planten, extra leraren aannemen op de scholen en schoolmateriaal aanschaffen voor de kinderen. Dan nu to the point/trek/trail. Wauwie! Drie dagen hiken, waarvan twee grotendeels uphill (tot hoogtes van 4700 meter). De eerste dag was een 5 uur durende hike waarvan 3,5 omhoog. Hele mooie omgeving, veel lama's gespot met hun lamahoeders, cool! De tweede dag 4 uur omhoog 4 uur omlaag. Het klimmen ging prima, het gaat allemaal om de ademhaling. Zodra je een goed ritme had renden je benen je zo omhoog (bij wijze van). De derde dag was een makkie, 3 uurtjes dalen. Klinkt allemaal best zwaar, maar het was niks vergeleken bij wat de koks en de helpers deden. 'S ochtends (rond 6 uur) werd je wakker gemaakt door de koks met een kopje coca-thee (cocabladeren (wordt ook cocaine van gemaakt) worden hier door alle locals gekauwt, schijnt te helpen tegen vanalles en nog wat). Vervolgens stond er een geweldig ontbijt klaar, de ene keer bestaande uit pannekoeken, de andere keer fruitsalades en altijd geserveerd met porridge (soort pap/brinta iets, lekker!). Terwijl wij dan onze start maakten richting de bergtoppen van de Andes, braken zij alle tenten af, haalden ons vervolgens met gemak in, arriveerden ruimschoots voor ons in het volgende community dorpje en hadden de tenten alweer overeind! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de geweldige lunches en diners... En toen was daar Machu Picchu. We kwamen aan met de trein, dat was wel jammer van de community trek, je kwam niet lopend aan in Machu Picchu. Maar goed de trein was ook fijn en bovendien erg grappig. Vlak voordat we aankwamen schreeuwde de omroepcomputer door de speakers: The great moment has arrived......!!!!! Je hebt het al zo vaak op plaatjes gezien en het was inderdaad zoals ik dacht, maar toch wel even heul overweldigend! En dan nu een verhaaltje over alles wat hiervoor is gebeurd....
Maandag 22 maart kwamen we aan in Bolivia, waar we de eerste nacht in een dorpje in het nergens verbleven. De cultuurschok was daar, het was zo anders dan Brazilie en Argentinie! De Bolivianen zien er heel anders uit, velen nog steeds heel traditioneel, en vooral kleurrijk, gekleed. De volgende dag trokken we richting Uyuni, the salt flats. Enooorme zoutvlakten, waar je hele grappige foto's kon nemen vanwege al het wit en het niks in de achtergrond (zegmaar). Ik hoop snel wat foto's te kunnen uploaden, wil niet overal vanwege uitzonderlijk trage computers. De enige bar in Uyuni heette: the extreme fun pub, je begrijpt, dat was een topavond. Na twee dagen in Potosi (waar pappie iets over had geblogt) kwamen we aan in La Paz, de hoogste 'hoofdstad' (sommigen zeggen dat Sucre de officiele hoofdstad is, maar een Boliviaanse jongen wist mij te vertellen dat ze toch echt twee hoofdsteden hadden, echter hij komt uit La Paz, standplaatsgebondenheid etc jeweet) ter wereld. Een grote gekte. Heel druk bevolkt en vies en elektriciteitsdraden overal, maar wel leuk. De eerste avond in La Paz stelde Dan (tourleader) voor een B-party te houden. Iedereen moest verkleed gaan als iets wat begon met de letter B. In de straat van ons hotel waren namelijk honderden verkleedkleer-winkeltjes, vreemde wereld. Ik was een baby, compleet met luier, die de mevrouw maar niet aan mij wilde verkopen omdat ze toch echt voor baby's waren bedoeld! De volgende dag wat rondgestruind, souvenirtjes gekocht en de witchmarket bezocht. De witchmarket bestond uit een aantal winkels die aparte dingen verkochten. Zo verkochten ze bijvoorbeeld lamafoetussen en babylama-skeletten (schijnt geluk te brengen). De volgende dag was het weer tijd voor een afscheid. Ditmaal van Hannah en Arya, mijn roomie in Rio de Janeiro, waar ik veel mee omging. Niet leuk. Na haar heeel lang te hebben uitgezwaaid, was het tijd voor iets anders. Namelijk voor: ´The most dangerous road in the world´. Op deze supergevaarlijke slingerende langs ravijnen lopende weg, zijn de meeste dodelijke ongevallen ter wereld gebeurd. En op de een of andere manier nodigde dat sommigen van ons, waaronder mijzelf, erg uit om hiervanaf te gaan mountainbiken. Je startte in de wolken, dat was het minst eng, aangezien je het (600 meter diepe) ravijn niet kon zien. Daarna werd de weg steeds smaller en het ravijn steeds zichtbaarder. Gelukkig is iedereen heelhuids teruggekeerd. Ohja en trouwens, ik heb geluncht in een Nederlands restaurant in La Paz! Geheel met Nederlandse menukaarten, hutspot en bitterballen en ik maar uitleggen waarom we dat in vredesnaam eten in Nederland. Na La Paz gingen we naar Copacabana, een plaatsje aan het Titicacameer (heel groot meer gelegen in deels Bolivia deel Peru). Mooie sunset gezien en de volgende dag de Isla del Sol behiket, een eiland in het meer, heel mooi!
Volgende bordercrossing: Peru. Na de formaliteiten hebben we de andere kant van het Titicacameer bezichtigt en de floating islands bezocht, wat heel bijzonder was. De floating islands zijn zelfgebouwde rieten eilanden op het meer waar hele gemeenschappen wonen. Na wat uitleg werden we door sommigen uitgenodigd hun huisje te bewonderen, ik door een vrouw genaamd Maria, omdat ik haar vertelde dat mijn moeder ook Maria heette. Ik heb iets van haar voor je meegenomen mam! Toen kwamen we aan in Cuzco. Waar ik een dagje doorbracht met musea bezoeken en rondwandelen. Om het chronologisch te houden zou je nu eigenlijk de eerste alinea weer moeten lezen, maar doe dat maar niet. Na de incatrail hadden we nog een nachtje in Cuzco en zijn we op stap geweest. Je werd de nachtclubs in-gekidnapt, geen grapjes, ze waren letterlijk aan het vechten om ons op een gegeven moment. De volgende ochtend heb ik samen met vier jongens uit de groep een bungeejump gedaan, heel leuk! De bungeejump was 122 meter hoog en het leek niet al te eng dus ik zat alweer veel te stoer te praten, maar het was zooooo ontzettend hoog! Achteraf twee dagen hoofdpijn gehad, maar het was het waard. Na de jump hup de bus in richting Racqhi/Racchi, een traditioneel dorpje, heel beroemd voor al hun pottebakkerijsels. Na een rondleiding door het dorpje en wat ruines, lieten de vrouwen ons zien hoe ze de potten bakten en maakten. Volgens hen konden deze potten niet kapot en om dat te demonstreren gooiden ze een theepot op de grond, en nee hij brak niet. Dat wilden wij ook proberen natuurlijk en ja hoor, iemand slaagde erin deze kapot te maken. We verbleven hier allemaal bij een familie, in groepjes van drie. Mijn familie bestond uit mama, papa, een superlief klein katje en drie kinderen. Na een geweldig avondmaal, waarbij het jongste zoontje quechua liedjes voor ons zong (in traditionele dorpjes als deze spreekt men vaak nog de native language, quechua in dit geval, sommige dorpelingen spraken niet eens spaans) maakte onze mama ons op voor de welkomstceremonie. We moesten allemaal verkleed in de traditionele kleren, heel grappig. En toen begon de welkomstceremonie. Een van de mama's ging voor in gebed en bad (bad?) dat we een goede rest van onze reis tegemoet zouden komen, zonder slechte mensen met kwade bedoelingen tegen te komen, heel lief. Daarna moesten we allemaal omstebeurt cocabladeren offeren aan de pachamama (moeder aarde voor de inca's). Hierna kwam het leukste deel, iedereen moest iedereen knuffelen, hihi! Klinkt allemaal heel sentimenteel, maar was echt supertof, zulke lieve mensen! Na al deze plechtigheden kon het feest beginnen, de live muziek begon en iedereen begon te dansen (meer een soort 'hossen' eigenlijk). Na het feest ploften we ons bed en na een goed ontbijt vertrok de bus weer, ditmaal richting Chivai. Chivai zelf was niet al te spannend, maar de omgeving wel. De eerste avond hebben we gerelaxt in hot springs (zwembaden van 39 graden) en de volgende dag hebben we de colca canyon bezocht. De colca canyon schijnt groter en/of dieper te zijn dan de grand canyon en was inderdaad best diep. We vertrokken erg vroeg in de ochtend omdat we de condors wilden zien, waarvoor deze canyon beroemd is. Na een half uurtje wachten begon de show, omdat de zon langzaam aan het opkomen was kwamen de condors uit het ravijn langzaam omhoog, enorme beesten joh! Ze zoefden over ons hoofd, ik heb echt veel te veel foto's gemaakt.. En dan nu zit ik in Arequipa, de twee na grootste stad in Peru. Heel anders dan de rest van Peru, de mensen zijn minder traditioneel gekleed, het doet veel stedelijker aan dan bijvoorbeeld Cuzco.
Nou, dan nu wel weer genoeg gekletst, ik ga Arequipa in om wat inkopen te doen, mijn backpack eet namelijk al mijn sokken en bikini's op..
Daahaag!
- comments
annelies hoi, nikki wat een mooie verhalen maar weer;wat hebben wij het dan saai geniet ervan! doei annelies
steffen Super om te lezen nikki! Afgelopen weekend nog een documantaire over verloren incasteden gezien en zonet apocalypto. Echt onwerkelijk dat jij daar helemaal tussen in zit. Geniet er nog maar van! xx
mams Lieverd, Ik ben zo onder de indruk en eerlijk gezegd ook wel blij dat ik niet alles van dichtbij meemaak. Wat een stoer en spannende dingen, hoezo even stoer bungeejumpen. Ik ken mijn dochter nauwelijks terug. Maar ik ben ook ontroerd door je mooie verhalen van de plaatselijke bevolking en trots dat je mijn naam noemt bij de Inca's. Ik kan me het zo goed voorstellen dat je het als heel liefdevol hebt ervaren en laiverd, ik ben natuurlijk ook blij dat je wederom voor de rest van je reis beschermd ben door deze lieve mensen. Ik ben trots op je en geniet mee van al het mooie wat je beleeft. Kus mam.
Marrrr Wauw wauwwauwww klinkt echt als een soort sprookje of film! :D
je papa Prachtig allemaal, meid. Mooi ook dat de foto's die je erop hebt gezet zo mooi aansluiten bij je verhaal. Volgens mij sta je er op met die lieve Peruaanse familie, en het katje staat er ook op. En, voor wie zich nog meer wil inleven in de wereld waarin Nikki verkeert: er draait een Peruaanse film in Images: Altiplano (en vast ook in bioscopen buiten Grunn)
Dominique Ha ha, mijn moeder is zoooo jaloers op jou! Ze wil namelijk al jaren naar de Machu Picchu en is sowieso beetje Peru fan.. Tot snel! Xx Dow
Daniëlle Wat super leuk om jouw verhaaltjes te lezen! Ik heb nu lekker veel vrije tijd om zulke dingen te doen! En de foto´s haha! heel tof. Kan niet wachten tot je volgende verhaaltje! (Is het nog wel leuk zonder mij in de groep? haha.) Een hele dikke kus! x en geef iedereen een dikke knuffel! x