Profile
Blog
Photos
Videos
Ondertussen ben ik volledig verlost van de hoogteziekte, en stillaan krijg ik ook meer adem, al word ik 's nachts nog wel eens naar adem happend wakker.
Batterijen opgeladen dus om naar Machu Picchu te gaan.
De 14e 's ochtends rond 10h neem ik de bus naar Ollantaytambo, van daar gaat het verder met de trein naar Aguas Callientes, aan de voet van de Machu Picchu. Al snel verneem ik dat er een stuk van het spoor bedolven geraakt is onder aarde en rotsen van een landslide. Alle treinen zijn momenteel geschrapt. Ik vraag me af of ik wel moet vertrekken, maar ik heb m'n toegangsticket al voor de site.
Rond 10h30 besluiten we met onze groep om toch te vertrekken naar Ollantaytambo, dat is het vetrekpunt van de trein. Daar kunnen ze ons ongetwijfeld meer info geven. En inderdaad, daar aangekomen blijkt het puin reeds geruimd, en kunnen we 2 uur later dan voorzien toch vetrekken naar Aguas Callientes.
De treinrit is subliem. Aan 30 km/h sleept de trein zich voort langs de Rio Urubamba. Normaal is dit een relatief kalme rivier, maar wat ik nu zie is een buiten zijn oevers getreden wildwater rivier. Het water spettert verschillende keren tot tegen de trein. Spectaculair.
Eens in Aguas Callientes is er een drukte van jewelste natuurlijk. Alle reizigers die 's ochtends niet konden vertrekken zaten allemaal in onze trein. Het perron is trouwens sowieso een drukke bedoening van venters en verkopers allerlei, maar ook van bars en hostels.
Nog even zoeken naar 't hostel, iets eten en maffen.
's Anderendaags om 5 h eruit. En direct met de bus omhoog, de laatste 10 km om aan de site van Machu Picchu te geraken. Eens binnen is het zicht onbeschrijflijk. Ik sta altijd wat sceptisch tegenover al te toeristische bedoeningen, maar dit is echt adembenemend.
Het is eigenlijk een redelijk vlak plateau, op een soort bergkam, met links en rechts verstevigde flanken.
Het plateau is grotendeels volgebouwd met woonhuizen, opslagplaatsen, een tempel en een observatorium om de sterren te bestuderen.
In de verte 300 meter hoger verrijst de Wayna Picchu, een bergtop die zou gebruikt zijn door de inca's om zich terug te trekken als ze belegerd werden.
Na een uurtje (!) aanschuiven kon ik de beklimming van de Wayna Picchu beginnen. De site ligt op een 2000 meter hoogte en is er dus genoeg zuurstof in de lucht. Da's nodig want de tocht is redelijk heavy. Het pad bestaat voornamelijk uit trappen en slingert door een soort jungle naar boven. Af en toe is het niet breder dan een halve meter en zie je de afgrond van iets te dichtbij.
Gelukkig zijn we scoeten en bereik ik de top zonder kleerscheuren.
Het zicht daar kan je niet vastleggen met een paar foto's, je moet er zelf gestaan hebben om dat te kunnen vatten. Allen daarheen dus!
De afdaling heb ik volgens mij afgewerkt in een recordtijd. Dat was 's anderendaags goed te voelen in de benen. 's Avonds neem ik de trein naar Ollantaytambo, waar ik overnacht.
Buiten een paar inca vestigingen is hier niet zoveel te zien, maar het is wel een aangenaam dorpje om een dag in rond te hangen.
Terug naar Cuzco en nu richting Lago Titicaca.
- comments