Dinsdag gaan we naar Sète, aan de kust. In ons ANWB boekje staan verhalen over visserij, bootjes en goed eten. Voor ons genoeg redenen om de 100 km er naar toe te rijden. We vinden de parking die midden in het dorp ligt. Aan het kanaal, dat eindigt in de haven. Er liggen vissersschepen zó groot, dat ze op het achterdek bootjes hebben liggen die groter zijn dan de gewonen vissersbootjes die je zou verwachten. Die varen niet bij zonsopgang uit om tegen 3 uur weer terug te keren, we geloven er niks van.
Langs het kanaal is het één lange rij van restaurants en souvenirwinkels. Ik houd er wel van, voor eventjes. Tot ze proberen om me hun restaurant binnen te praten. Daar hebben we zo'n hekel aan dat we er steeds sneller van gaan lopen.
We lopen dus gewoon verder en hebben het er net over dat we dan maar een of twee straten 'uit de loop' gaan, zodat we tenminste normaal een restaurantje kunnen vinden voor de lunch. We lopen nog even verder, richting de visafslag. Daar moeten volgens de ANWB om 4 uur de vissersbootjes aan komen.
Er zit ook een tikkeltje alternatief restaurantje. Geen spetterende menuborden aan de buitenkant, zeker niet in 3 talen, of nog erger: met foto's van het eten! Nee, gewoon een krijtbord met een tikkeltje scheef en onleesbaar geschreven gerechten. Het meubilair is een bij elkaar geraapt zooitje en de bediening zijn twee jongens die je als semi surfdude zou kunnen bestempelen maar niet echt als bediening. Ze houden ook de hele lunch hun zonnebril op. Ik ook trouwens.
Robin bestelt weer een trio van iets vissigs, waarbij hij 2 van de 3 dingen heeft verstaan: de sardines en gamba's.
Het derde zijn een vaag soort slakken, levend! Robin peutert er eentje uit z'n schelp en stelt dan voor om ze gewoon weer terug in de haven te smijten. Een Free Willy actie dus!
Ik eet ook een gamba en een sardine van Robins gerecht maar laat hem het gevecht zelf verder voeren.
Daarna krijg ik een fantastische tonijn steak en Robin een assortiment aan vis: coquilles met chorizo, gamba's, mosselen en inktvis in een heerlijke tomatensaus.
We beëindigen weer met een Café tres Gourmand.
We wachten de vissersbootjes niet af, we verwachten niet dat er leuke kleine bootjes komen, gezien de afgrijselijke grote vissersboten die er liggen.
We scoren nog wel een ijsje en Robin haalt het in z'n hoofd om een ArmorLux trui te gaan passen in die bloedhitte. Wel ontzettend leuk; zo'n Bretonse trui met van die strepen. Jeugdsentiment, ik kreeg mijn eerste toen ik 10 was of zo.
Daarna rijden we met wat hindernissen de parkeergarage uit en op naar huis.

We eten weer licht 's avonds....