Profile
Blog
Photos
Videos
Daar zijn we weer!
We zitten nu in Queenstown, waar het vandaag helaas regent. We hadden vanochtend dus alle tijd om even met het thuisfront te skypen om al onze belevenissen, waaronder natuurlijk de skydive, te vertellen.
We eindigden onze vorige blog in Nelson, vanwaar we naar Marahau zouden vertrekken. Deze dag begon vroeg en niet al te leuk. Het begon met de receptie van ons hostel, overal stond aangegeven dat ze vroeg open zouden zijn om de magic-reizigers (de bus waar wij op het zuidereiland mee reizen) uit te checken en het paspoort terug te geven. Maar niet dus.. De nachtportier bleek ook gewoon in z'n bed te liggen, waardoor wij maar besloten zonder paspoort weg te gaan en onze kamersleutel gewoon mee te nemen. (We zouden om de terugweg vanuit het Abel Tasman National Park weer een nachtje in Nelson slapen) Wij dus de bus in, waar ons de volgende verrassing stond te wachten. We hadden bedacht een paar dagen in het Abel Tasman National Park te blijven en hadden dus ook al een hostel in Marahau gereserveerd. Onze geboekte busreis bleek echter een dagtrip te zijn waarbij we urenlang met al onze bagage door de bergen zouden moeten lopen en op de terugweg zouden we door een boot worden opgepikt. Dit zagen we dus niet echt zitten aangezien we nogal wat spullen hebben doordat Merel natuurlijk nog haar halve kledingkast bij zich heeft.. Wij bij het kantoor op het busstation maar even bellen naar Magic, waar we een vrouw met een enorm ochtendhumeur aan de lijn kregen waar absoluut niet mee te praten viel en we dus zonder haar hulp en een refund maar met de vrouw die op het busstation aan het werk was ons ticket veranderd in een retourtje Marahau zonder de boottrip, die moesten we dan zelf nog maar boeken. In Marahau stond ons nog een laatste verrassing te wachten, namelijk dat er in het dorpje geen pinautomaat was, de creditcards leeg waren en we geen cash meer bij ons hadden. En oh ja, er was ook geen supermarkt.. De vrouw van het hostel zei dat ze 's middags naar Motueka zou rijden en wij wel mee konden om daar geld te pinnen en eten te kopen. Iets minder leuk was dat 10 minuten nadat we bus was vertrokken, ze ons doodleuk kwam vertellen dat ze vandaag toch niet naar de stad zou gaan en de laatste bus pas om 16.00 zou gaan en we dan de laatste bus terug niet meer zouden halen...Er zat dus niets anders op dan te gaan liften naar Motueka. Merel en Maya gingen op pad en aangezien het zo'n klein dorpje was zakte de moed ons snel in de schoenen toen we na tijden lopen nog steeds geen auto tegen waren gekomen. Enige tijd later kwam er wel een stoet auto's langs, maar ze reden natuurlijk allemaal door (terwijl ze allemaal ruimte over hadden..!). Aan het eind van het dorp zijn we maar aan de kant van de weg gaan zitten (gezellig tussen de werkmannetjes die daar bezig waren, net als overal in het hele land!), daar begonnen de bergen en was het ook gewoon absoluut niet veilig om te gaan lopen. Na een tijdje kwam er eindelijk een auto aan die stopte, een erg aardige vrouw die in Motueka moest werken en ons dus midden in het stadje af zette. Hier hebben we ook gelijk de zeiltocht geboekt die we de volgende dag wilden gaan doen en gelukkig waren we nu nog op tijd om de laatste bus terug te pakken want dat hitch-hiken zagen we ook niet echt een tweede keer zitten..De volgende dag gingen we zeilen door het Abel Tasman National Park, en wat bleek, er had verder niemand geboekt dus we hadden een privé catamaranzeiltocht voor de normale prijs J Vlak voor de kust kwamen we meteen een zeehond tegen die een inktvis aan het verorberen was, oftewel het door de lucht slingeren om er steeds stukjes vanaf te laten vliegen en die dan op te eten. En erg leuk gezicht en heeft leuke foto's opgeleverd. De zeiltocht was erg mooi, we kwamen langs eilandjes vol vogels die een enorm lawaai produceerden, een eiland waar pinguïns leven, ze waren er nu helaas niet want er moet overdag natuurlijk gevist worden en 's avonds komen ze dan terug naar hun eiland. We hadden al van meerdere mensen gehoord dat er veel babyzeehondjes waren en dat we die vast en zeker zouden tegenkomen. En ja hoor, op een eilandje zat het vol zeehonden, de ouderen deden zoals altijd niets.. en de kleintjes waren in een klein baaitje tussen de rotsen aan het spelen, oftewel geweldige salto's maken, over elkaar heen springen, van rotsen af duiken, etc. Het was een grote krioelende bende van zeehondjes. Kortom, een erg leuke dag waarop we veel hebben gezien van het Abel Tasman National Park. De volgende dag namen we de bus terug naar Nelson, waar ze in het hostel gelukkig niet moeilijk deden over de sleutel die we de vorige keer mee hadden genomen en we dus eindelijk het paspoort weer terug kregen. Hier hebben we één nachtje geslapen en toen namen we weer de bus verder naar het zuiden. We verbleven één nachtje in Greymouth, wat ook absoluut genoeg was aangezien daar echt niks te beleven was, afgezien van de spa bij het hostel waar we natuurlijk weer even gebruik van hebben gemaakt. Daarna dus weer verder, op naar Franz Josef. We hadden in de bus al de hiking over de gletsjer geboekt, dus toen we in Franz Josef aankwamen konden we even onze spullen in het hostel droppen, snel wat broodjes halen en door naar het kantoor van de glacier hike om weer een mooi pakje aan te trekken, wat al bijna gewoon begint te worden.. De schoenen waren alleen wel erg lomp en wijd dus dat lopen was nog even wennen haha! Ook kregen we een heuptas om met daarin de crampons (de ijzers voor onder je schoenen als je op de gletsjer loopt), die de één beter wist te verstoppen dan de ander.. (zie de foto's die nog volgen hahaha) We moesten nog 10 minuten met de bus rijden, waar de wandeltocht richting de gletsjer begon. Eerst was er nog een vallei van 2 kilometer die we moesten doorcrossen voordat we pas bij de voet van de gletsjer aankwamen. De groep werd in tweeën gesplitst, wat niet helemaal soepel ging.., en daarna begon de klimtocht omhoog. Er zat een oudere vrouw in onze groep die na 5 minuten al jankend was gaan zitten, wat natuurlijk bij ons de nodige irritatie opwekte aangezien wij lekker wilden doorlopen en niet steeds op anderen te hoeven wachten. Na hele discussies ging ze toch verder mee omhoog, aan de hand van de gids welteverstaan.. Toen we bovenaan de berg kwamen was het tijd om de crampons onder te binden en gelukkig voor ons ging de veel te langzame vrouw weer terug naar beneden J In de gletsjer waren op sommige plekken traptreden uitgehakt waardoor het klimmen heel makkelijk ging. Heel hoog boven ons konden we de gletsjer niet echt zien doordat er zo'n mist hing, wat wel weer grappige foto's opleverde, maar dichter om ons heel wat het erg mooi te zien hoe dat ijs zijn weg gaat door de bergen heen en overal knalblauwe inhammen waren ontstaan. Op het bovenste punt aangekomen hebben we veel foto's gemaakt en toen gingen we weer aan de tocht naar beneden beginnen, met wat tussenstops bij tunnels waar je één voor één even in kon klimmen. Voor de volgende dag stond onze skydive gepland. We zouden om kwart voor 10 opgepikt worden maar moesten om 9 uur nog even bellen om te checken of het door zou gaan i.v.m. het weer. En we hadden zelf al wel een beetje geconstateerd dat het wel eens niet door zou kunnen gaan aangezien de lucht niet heel blauw was.. En inderdaad, ze zouden de hele dag niet gaan vliegen en werd er besloten ons de volgende dag om 6(!) uur 's ochtends op te halen, zodat we daarna weer op de bus konden stappen aangezien we die ook al hadden geboekt richting Queenstown. Om kwart voor 6 hebben we nog even gebeld om te checken of het nu wel doorging, konden we zelf natuurlijk nog niet checken aangezien het nog pikdonker was. Maar het ging door, dus om 6 uur gingen we op weg en een half uur later kwamen we in Fox aan. Daar aangekomen moest natuurlijk de nodige papierenboel worden ingevuld, ze zouden niet verantwoordelijk zijn als je te pletter zou vallen…En er moest besloten worden wie met wie tegelijk de lucht in ging, aangezien er maar twee duo's per keer in het vliegtuigje passen en we met vijf duo's waren. Iris en Merel riepen meteen dat ze niet als eerste wilden en Maya wilde wel meteen dus die ging als eerste de lucht in. We kregen wederom een mooi pakje aan en kregen uitleg over hoe je uit het vliegtuig moest gaan hangen, als een banaantje.Toen moesten we dit banaantje ook nog even testen door uit de vliegtuigdeur te gaan hangen terwijl deze nog aan de grond stond. Na hier foto's van gemaakt te hebben (de camera hangt aan het uiteinde van de vleugel van het vliegtuig) was het tijd om plaats te nemen in het vliegtuig. Zo gemakkelijk ging dit nog niet want het was wel echt een klein dingetje. Het achterste duo moest echt helemaal naar achteren schuiven en tegen de wanden een gedrukt paste er dan nog het tweede duo voor, die half naast de piloot zaten. Knus was het wel. En daar ging ie dan, de startbaan was een weiland met een wel erg kort weggetje erop, maar het was precies genoeg om de lucht in te komen. De vlucht duurde zo'n 20 minuten, waarin je een erg mooi uitzicht had over de Fox Glacier, de Tasman zee, Mount Cook en Mount Tasman, oftewel de hoogste bergen van Nieuw Zeeland. We hadden onze eigen camera mee (die kreeg je aan een koordje om je nek, onder je pak) dus we konden eerst nog genoeg mooie foto's maken, voordat we eruit moesten springen. Toen we op 12.000 feet hoogte waren was het dan zover, de deur ging open en we moesten naar buiten gaan hangen. Even een foto momentje waarbij de duimen omhoog moesten, en daar kwam de salto voorover en waren we aan de vrije val van 45 seconden begonnen. Het voelde echter helemaal niet als 45 seconden en het was eerlijk gezegd ook helemaal niet eng. Na deze vrije val werd de parachute opengetrokken en mocht de bril af. De handschoenen gingen ook uit en de eigen camera mocht weer tevoorschijn komen. Het duurde nog zo'n 3 minuten voordat we weer zouden landen, dus er was nog genoeg tijd om nog weer heel veel mooie foto's te maken van de bergen, de zee, de opkomende zon, de schapen beneden en van onze bungelende voeten boven de grond.. Toen kwam de landingsbaan in zicht. Een stuk gras aan de zijkant van een weiland, waar al een busje stond te wachten om ons weer op te pikken. De landing ging erg soepel, we kwamen aanvliegen en we gleden langzaam op de kont over het gras en we waren weer veilig aan de grond! Er volgde een felicitatie van de tandem-partner en hop het busje in weer terug naar kantoor, waar de cd met foto's al op ons lag te wachten.Toen meteen weer het busje in want we werden naar de plek gebracht waar de magicbus weer op ons stond te wachten. Dit was op een erg mooie plek aan de voet van de bergen, waar we het vliegtuigje alweer zagen vliegen met de volgende lading springers. We hadden een erg lange reis voor de boeg richting Queenstown, waar we pas aan het eind van de middag aankwamen. Onderweg stopten we nog bij een brug waar je kon bungee jumpen, wat een paar mensen uit onze bus ook nog deden dus iedereen kon hier getuige van zijn, maar voor ons was de dag al compleet met de skydive..En nu zitten we dus in Queenstown waar we tot de 27e blijven. Dan vliegen we naar Christchurch voor 1,5 dag en vliegen we op Maya haar verjaardag naar Sydney, waar we nog een week zullen blijven. Het was de bedoeling dat Merel 4 mei naar Bangkok zou vliegen voor nog 2 weken Thailand, maar met al dat gedoe in Bangkok is het nog maar de vraag of dat reisje kan en mag doorgaan dus het is nog even afwachten hoe Merel haar schema er precies uit zal zien en wanneer ze eindelijk weer in Nederland zal landen. Dat zullen jullie dus nog wel horen!
Wij gaan zo eens even een hapje eten, daarna naar de bios en dan eens even de kroegen van Queenstown van binnen bekijken. Liefs! Iris, Maya & Merel
- comments