Profile
Blog
Photos
Videos
Hey,
Als eerste... de Cotopaxi! We (Craig en ik en gids) hebben het gehaald!! 5897 slopende meters.
Bedankt voor de reacties voor de klim. Helaas kan ik ze nu pas lezen omdat er in het hostel geen internet was, maar ik had ze hard nodig!! Wat een klim was dat.... Ik had niet gedacht dat het zo zwaar zou zijn...
Even vanaf het begin voor de klim (Popayan, Otavalo, Quito en Latacunga (na Cotopaxi) komen later):
In Quito hadden ik en een aantal andere jongens het idee om de Cotopaxi (misschien) te gaan beklimmen. Craig (jongen uit Schotland) en ik zijn toen op donderdag richting het tweede Secret Garden Hostel gegaan (we verbleven op dat moment in het SG-hostel in Quito: supermooi uitzicht over de stad, veel volk, goed ontbijt en centraal in het oude gedeelte).
De dag begon met het vertrek vanuit een supermooi hostel vlakbij de vulkaan (Secret Garden Hostal Cotopaxi) op 3500 meter hoogte. Dit was een erg mooi en rustig hostel met uitzicht op allerlei vulkanen, paarden, alpacas en stieren (voor stiervechten). Het is een semi-ecologisch hostel met dingen als een ecologisch toilet, water uit de bergen, eigen tuin, MAAR ook Jacuzzi (8 man!), 3 supergoede maaltijden per dag, open haard (als enige warmtebron) en aardige lui die het runnen (een Nederlander die overal en nergens gewerkt en gewoond heeft en een Canadees meisje met ook die ervaringen).
Op de eerste dag daar, donderdag, begonnen we met een lichte oefening/mooie wandeling naar een aantal watervallen. De volgende dag beklommen we de Rumiñahui vulkaan (ong 4720m). Een week eerder hadden Craig en ik de Fuya Fuya vulkaan (4300 ong) naast Otavalo al beklommen. Een jongen besloot na deze 4720m klim niet de Cotopaxi op te gaan, hij voelde zich niet goed tijdens het klimmen en wilde niet het risico lopen 200 dollar voor niks te betalen. Op dat moment voelde ik me beter dan Craig, wat veel hoop gaf voor de Cotopaxi. Die middag uiteraard de Jacuzzi gebruikt en toen, ondanks veel twijfel, toch besloten te gaan de volgende dag. Twijfel over hoogteziekte en over het weer, omdat er op veel dagen heel veel bewolking was en af en toe vrijwel niet. Maar dit was de enige kans om zoçn joekel te beklimmen, dusja... Die vrijdagmiddag kwam een andere jongen aan die al eerder geoefend met klimmen op vulkanen had en het dus zonder acclimatiseren om 3500 meter ging doen.
Zaterdagmiddag kwam de gids met alle spullen. Na het passen van de kleren (alles behalve de schoenen pastten :S) reden we richting de refuge (4800m). Onderweg bracht iemand schoenen die gelukkig wel pastten en kon het avontuur dus doorgaan. We kregen een water-en winddichte broek, jas, gamaschen schoenen, ijsbijl, hoofdlamp, handschoenen en verder hadden we zelf wat lagen thermospul mee en eten en sportdrank voor tijdens of na de klim.
Op voorhand hoorden we uiteraard allerlei horrorverhalen van de Nederlander uit ons Hostel: bloed hoesten, dikke handen, hoofdpijn, duizeligheid, soms zelfs DE DOOD.... Onze gids was daar uiteraard weer veel makkelijker over, de enige tip die hij gaf was: muy despacio, muy muuy despacio (oftewel: rustig aan doen!). Het was wel zo dat als 1 van ons niet verder kon, we alledrie zouden moeten omkeren. Hij vertelde verder dat de refuge koud was en de meesten vrijwel geen oog dicht doen.
En dat bleek waar, na de lunch om 14u gingen we rusten tot 16u (hij vond het niet nodig om het beloofde oefenen op ijs te doen). Toen hadden we avondeten (het was meer eten dan we dachten omdat de grote tip was: eet niet teveel, kost zuurstof...) en gingen we naar bed om vervolgens wat te lezen en te suffen. Toen om 23.30u op voor ontbijt om vervolgens pas de crampons (stijgijzers) te proberen. Het 5e paar pastte wel, pff. En toen de deur uit!
Het was raar om in het donker te klimmen, maar het had zeker iets en je had het vooruitzicht van de zonsopgang rond 6am. Tijdens de klim zagen we onder ons tientallen hoofdlampen, mooi gezicht, en kwamen we meerdere keren mensen tegen. Onder andere bij het aandoen van de stijgijzers, rust van meestal paar minuten, of inhaalacties, etc. De jongen die vrijdag kwam was razend snel, ondanks dat ze een paar keer verkeerd liepen/niet verder konden. Na een aantal uur begon ik het behoorlijk te merken. Craig had vrijwel geen last, maar ik had last van mn buik en zwalkte behoorlijk. Achteraf merkte ik dat ook mn handen dik waren, allemaal tekenen van lichte hoogteziekte. Achteraf gezien had ik wat minder moeten eten, dat had vast geholpen. Ook de ongveer 2 uur slaap is niet erg bevorderlijk. Gelukkig had ik geen hoofdpijn, maar had ik het erg zwaar en dacht serieus aan stoppen een aantal keren. Een keer viel ik van het pad, maar omdat we met touwen aan elkaar zaten en ik remde met mijn ijsbijl gleed ik niet ver naar beneden. Op sommige passages had dit minder makkelijke taferelen opgeleverd. Op de momenten dat je rondkeek zag jes schitterende sneeuwvormen, ijspegels en soort van sculpturen, wolken, en af en toe het dal met lichten van Quito. Op een gegeven moment liepen we boven de wolken (zeker niet óp wolken), wat ook schitterend was. Op een bepaald moment dacht ik `als de top verder dan 20 minuten is dan kap ikl` en vlak erna zei de gids, nadat Craig het vroeg, het is nog maar 1,5 uur.... dit bleek meer dan 2,5 uur. Hef bewust focussen op mijn ademhaling daarna heeft me erdoorheen gesleept. Goed, het was dus loodzwaar, maar het is gelukt!
De top, met uitzicht over wolken en een enkele andere top, was supermooi! Ook de krater was mooi, maar eerlijk gezegd dacht ik vooral aan terugkeren. De ´jongen van vrijdag´, was er al een minuut of 20. Ook een meisje dat 2 nachten de tijd had genomen in de refuge op 4700m om te acclimatiseren en met wie we ongeveer samen vertrokken, had het gehaald.
De 3 uur daarna waren gelukkig ietsjes minder zwaar, en mn balans sloeg werkelijk nergens meer op. We moesten wel vaart maken omdat door de zon de sneeuw begon te smelten met het risico dat het ijs rond twee gaten, waar we overheen sprongen op de heenweg, gevaarlijk zacht kon zijn. Ook een aantal plekken met ijspegels van meer dan 8 meter die regelmatig afbreken, was een excuus om door te lopen.
Eenmaal terug in de refuge waren we allebei doodop en ook (ik op dat moment ´redelijk´) blij met het halen van de top, maar vooral met het kunnen stilzitten met warme thee en wat eten. Een half uur later liepen we hetzelfde stuk terug dat we op de heenweg geklommen waren naar de refuge (400m), en verloor ik nog mijn gehuurde slaapzak (60 dollar moeten lappen uiteindelijk; onhandig en pech). Een uur terugklimmen en half uur afdalen was op dat moment even geen optie meer... plus Craig en de gids hadden 1,5 uur moeten wachten op mij. Goed, toen met de auto terug naar het hostel en daar gerelaxed, nog een nacht gebleven, en toen naar Lutacanga gegaan met zn tweeen.
NB onze gids had die avond weer een groep en ging meteen terug richting de berg om weer weinig te slapen en de klim te doen!! Ongelooflijk, helemaal op dat moment.... na het te vragen vertelde hij dat zijn record naar de top 1u45min was! hij doet deze tocht drie keer per week...)
Ohja, die zondag in het hostel naast Cotopaxi voelden we opeens een harde schok en gekraak van het huis... iedereen keek verbaasd rond. Het leek eerst op een harde windvlaag. 20 seconden later weer een schok, iets minder hard maar langer, en toen een paar minuten later weer een flinke. Met de cameras bijna in de aanslag richting de Cotopaxi vulkaan hoopten we stiekem op een flinke lava-regen, maar dit gebeurde uiteraard niet (gelukkig maar). Het was toch even spannend... Ik las net in een ander blog dat die zondag in Peru er sochtends een flinke aardbeving is geweest van 5.0 op de schaal van Richter. Dit zullen vast wat naschokken zijn geweest.
Ik laat het hier even bij! De rest van de trip komt later wel. Craig en ik nemen over een paar uur de nachtbus naar Cuenca richting het zuiden van Ecuador. Ik heb besloten de kust over te slaan en deze dan eventueel later (als ik rijk ben!?) over te doen, gecombineerd met de Galapagos-eilanden. Het liefst zag ik alles, maar helaas móet je keuzes maken.
Nog iets: mijn telefoonnummer werkt niet meer volgens mij (iemand vertelde me dat het niet lukte om mij te bellen op gsm). Waarschijnlijk omdat ik in Ecuador zit met een Colombiaanse simkaart. Skypen kan uiteraard wel.
Groetjes en tot snel!!
Menno
p.s. 50 procent haalt gemiddeld de top; zonder acclimatiseren haalt 20-25 procent het, met acclimatiseren ongeveer 65 procent
- comments
Thijs Funken Wat een avonturen Menno, leuk om te lezen! En goed dat je het gehaald hebt man!!
Carolina Goed dat je het gehaald hebt!! Wat een avontuur! Eten met JB was gister erg gezellig. Vannacht in Amsterdam geslapen en het nieuwe huis is heerlijk. Prima plek om naar terug te komen ;-)
Leendert Wat een avontuur, leuk om te lezen! Gezien die percentages zullen er niet veel mensen zijn die het zelfde hebben gedaan :) Succes met de verdere reis
Ruben Super gaaf! Onvergetelijke ervaring dit. Ik kijk uit naar het volgende verhaal.
Philip Folkvord Echt vet Menno!!! Koning dat je bent :)! Heel knap, echt leuk om te lezen. Succes met je volgende grote avontuur.
Netty wat een spannend verhaal! een fantastisch avontuur, een geweldige prestatie!! Echt TOP!!!!
Jan Lips Proficiat Menno! Ik hoop dat het je ondanks alle ongemakken nog is gelukt om enkele foto's te schieten. Veel liefs en succes!
Pien Dag peetzoon, Wah, wat had ik graag mee willen klimmen en deze Epo zelf aanmaken. Dat wordt in NL als doping gezien! We genieten van je avonturen en hopen nog super veel met je mee te reizen op afstand. Liefs, Pien