Profile
Blog
Photos
Videos
De afgelopen weken: Ciudad Perdida, Baya Concha, Moutainbiken en vrijwilligerswerk
Santa Marta, Colombia
Lieve allemaal!
Hier eindelijk het beloofde blog... de afgelopen, ik geloof, 2 weken zaten vol spannende, gezellig, leuke en mooie dingen. Ik ga proberen een overzicht te geven. Op dit moment ben ik weer in Santa Marta, van waaruit de tocht naar Ciudad Perdida vertrok. Even wennen aan de hitte weer na de koele bergen en standaard, urenlange regendouche om half een elke middag (regenseizoen is begonnen).
Jullie hebben al kunnen spieken hoe de tocht was, die was super!! Ik ben erg blij dat ik ben gegaan, met een leuke groep en aardige, grappige gidsen. Ik ben erachter gekomen dat ik met mijn spaans goed vooruit kan nu. Goed, na aan te zijn gekomen in het Dreamer Hostel in Santa Marta (erg mooi, vriendelijke en behulpzame mensen) vroeg ik naar de tocht en ik kon de volgende ochtend al op pad, ideaal. Met 1 normale rugzak met niet al teveel spullen stond ik sochtends met een stel uit Londen op de stoep te wachten. 2 aardige leeftijdsgenoten die een tocht van ong een jaar van Bogota naar Bangkok maken...zo kan het ook. De jeep was een verbouwde toyota landcruiser die ons het laatste ruime uur omhoog kreeg over hellingen van soms 50 procent (met 9 man aan boord en bagage!). Was erg leuk met mooie uitzichten maar nogal hobbelig. Iedereen stelde zich aan elkaar voor en verhalen werden uitgewisseld. Bij de lunch splitste onze groep helaas een beetje en kwam er toevallig een jongen bij die ik had ontmoet in het vorige Hostel: heel aardige kerel, ook uit Londen, en 2 Israeliers kwamen erbij, aardige gasten die net 3 jaar leger achter de rug hadden. Het klikte goed, ook met een broer en zus uit Duitsland, en het eten was, zoals ik had gehoord, inderdaad erg goed en elke dag meer dan voldoende. Na een paar uur lopen, kletsen en kennismaken kwamen we bij de eerste waterval en konden we zwemmen. De natuur was meteen overweldigend groot en mooi en ondanks dathet vlak was, was het al behoorlijk warm. Het duitse meisje had meteen pech: ze gleed uit op een natte rots en kwam met haar mond op een rots terecht met een bloedbad als gevolg, iedereen geschrokken natuurlijk. Gelukkig viel het mee: snee boven haar lip en geen gevoel in haar tand maar reden genoeg om terug te gaan naar Santa Marta met haar broer (ik ben ze later tegengkomen in Minca en heb ze gesproken: alles was ok, maar bij hun 2e poging de tocht te doen werd haar broer ziek en moesten ze weeer omkeren, balen; poging 3 volgt...). Dat was even een domper dus, maar met 8 man kwamen we goed aan in het eerste kamp. Daar kregen we weer erg goed te eten (na van de lokale van waterval van 4 meter te zijn gesprongen) en kwamen de kaarten van Carl (jongen uit Londen) goed van pas, net als de meegebrachte zaklampen: om 6u is het aardedonker en is ook muggenspray niet te missen! Het ging hozen als een gek en dit in combinatie met een natte hangmat was niet ideaal, maar ook leuk: het jungle-avontuur was er :D. De volgende dag liepen we iets langer: rond de 3 uur met flinke klimmen (soms 60%) en af en toe in de brandende zon. Vooral de hitte en niet de inspanning van het lopen maakte het zwaarder dan ik had verwacht. Ik moet even denken wat er die dag verder nog was (zie fotos natuurlijk), het 2e kamp was iig erg mooi: de beste bedden van de tocht, de rivier weer vlakbij (daarin afgekoeld en mezelf en wat kleren gewassen; niks droogt trouwens..:P). Weer super eten en overdag ananas en sinaasappels tussendoor..: deze smaken al beter dan in Ned maar dan al helemaal! De hele middag hebben we gerelaxed, geslapen, grappen gemaakt, voor elkaar vertaald, Hebreeuws, Spaans en Engels geleerd, omgeving bekeken (bananenbomen, mangobomen, ananasboom/plant), gezwommen, mieren uitgetest, inheemse mensen gezien etc etc. De eerste schorpioen kwam iemand tegen op de wc met hilarisch geschreeuw en geren als gevolg, haha. De gids pakte ijskoel de schorpioen bij de staart, en sloeg de zeg maar angel eraf met een steen, en hield het beest zo mak als wat op zn hand. Het was te donker voor een goede foto helaas. De volgende ochtend weer een goed ontbijt (veel ei met ui, mierzoet water: panela, en gestampte en gefrituurde, groene banaan (ben naam even kwijt,heeft weinig smaak maar alles smaakt). De Israeliers deden geen oog dicht die nacht: een van hun is als de dood voor ratten (na 3 jaar leger) en die leken die nacht een feestje te hebben bij hun bedden... de hele nacht scheen een zaklamp door het muskietennet haha. De andere Israelier kreeg een rat over zn gezicht maar leek minder aangedaan. 2 vermoeide gezichten dus aan het ontbijt. Toen begon dagtocht 3 naar het laatste kamp, weer met veel klimmen en dalen en af en toe een beetje vlak, schitterende uitzichten, enorme bomen en vlinders en waadplekken door de rivier. Het laatste kamp had kleine bedden maar was ook prima verder, ook aan de rivier waarin we (iig ik en de Israeliers en Carl) ons wasten en wat kleren. Vanwege het bewolkte weer zouden we op dag 4 naar de stad lopen en de terugtocht beginnen en op dag 5 terug zijn. Weer genoeg tijd om te ralaxen dus in het kamp: kaarten, goed eten, kletsen, presentatie vna de gids over de stad, vetaald door Camilla (een meisje uit onze groep uit Bogota die Altijd kletste, tot lichte frustratie van de Israeliers die haar daarmee plaagden met hun hebreeuwse accent, nogal grappig af en toe). De vogende ochtend gingen we richting de Verloren Stad (verloren of bter gezegd verlaten toen er ziektes uitbraken die de SPanjaarden hadden meegnomen; de stad is van 800 na Chr; er zijn geen huizen meer te zien, het hout is weggerot maar de stenen fundamenten staan er nog, zie fotos, en wikipedia :P). Dit was mooi om te zien en vooral om te bedenken hoe deze mensen allereerste de 1200 treden-tellende trap hadden gemaakt naar de stad toe, en alle plateaus. Een groot gedeelte wordt nu nog ontdaan van jungle om voor toeristen begaanbaar en zichtbaar te maken, tot frustratie van de inheemse bevlking in de buurt die geen schending willen van hun heilige plek. Vooral in het begin waren er veel goedzoekers die schatten probeerden op te graven en veel schade aanrichtten. Nog steeds is er discussie over wat te doen met de stad en toeristen: Unesco geeft pas geld vanaf 100 toeristen per dag, dat wordt niet gehaald, terwijl de paden in en naar de stad steeds slechter worden maar er geen geld is voor onderhoud. Lastig dus allemaal. Na daar een aantal uren te hebben rondgelopen en gefotografeerd gingen we dezelfde weg terug naar ons laatste kamp voor lunch en het kamp ervoor om te overnachten. In de stad was trouwens zelfs een legerbasis neergezet ter bescherming van de toeristen (er hebben gijzelingen plaatsgevonden vroger) tot blijdschap van de ISraeliers: die gingen met iedereen op de foto die in groen was, een wapen had of meer dan 20kg bepakking :). In het laatste kamp voor de stad zagen we nog een enorme kikker en een grote krab. Ik weet niet meer precies welke dieren we allemaal gezien hebben, de schorpioen was het spectaculairste in ieder geval! Die dag hebben we iets van 4 uur gelopen, best zwaar, zeker met die trap, maar wel in de schaduw van de jungle. De laatste dag liepen we ongeveer 5,5 uur terug: iedereen was stuk en verspreid over de route. Ook deze dag leverde weer mooie fotos, verhalen, muggenbeten, etc op. De opluchting was groot toen we weer aankwamen bij de beginplaats van de tocht. Daar weer goed gegeten en bijgekletst met anderen die starten of ook net aankwamen en we tussendoor in kampen gesproken hadden. Gelukkig had je totaal niet het idee dat er veel mensen op de route liepen, waarschijnlijk mede doordat het hoogseizoen pas later in het jaar is. Tja, toen weer de jeep in en naar beneden hobbelen richting Santa MArta. Mijn schoenen deden het trouwens erg goed: ik had na dag 1 maar 2 kleine kapotte blaren (door vocht in schoenen en sokken) waar ik verder niet al teveel last van had. Een vd Israeliers had geleende schoenen en 2 rode, kapotte joekels op zn hielen, maar hij liep door en wilde er niks overheen (iets met 3 jaar leger wrschnlk). Itzerd: geen stokjes gebruikt voor mn schoenen, maar na dag 1 en het schorpioen-incident ze wel af en toe gecheckt op gediertes, vooral dag 2...
Het was echt super, vooral de tocht zelf met een groep. Nu ik erover schrijf beleef ik het weer en ik zou het nog eens willen doen!! Weer aankomen in het luxe maar toch goedkope Hostel Dreamer was het die avond vooral genieten van een douche, eten, een droog shirt en ZITTEN. En alle geinteresseerden in de tocht laten zien dat je de tocht zonder ondervoeding of infecties kan overleven.
De dag erop hebben we gewassen, moutainbiken geboekt en fotos geupload etc. Dat soort dingetjes die toch veel tijd kosten, en toen zaterdag gaan moutainbiken: dit was supermooi! Onze gids was een toffe Engels jongen van begin 30 uit, hoe kan het anders, Londen die verliefd was geworden op Minca na een lange reis door Zuid-Amerika met veel kitesurfen aan de Carribische kust. Zn bedrijfje is 5 maanden oud en loopt redelijk. Vlak voor we begonnen dronken we wat en spraken we een Colombiaanse die een organisatie heeft in sustainable ecology (landbouw-iets), iets met katten en honden (sterilisatie) en ze probeert toeristen beter het leven in COlombia te laten proeven en locals meer met toeristen in contact te brengen dan alleen Hola en Adios. Ik zei meteen dat ik haar zou bellen de volgende dag en ook Patrick was geinteresseerd. Carl ging savonds naar Bucaramanga voor meer outdoor-spektakels...
De route was supermooi en als je wilde kon je ontzettend hard naar beneden. Ik ben niet echt een waaghals bleek weer, dus ging was rustiger, vooral met het oog op blessures die mn reis kunnen op of tegenhouden. Uiteidelijk is alleen de gids gevallen. (we deden oa wallrides en reden door water). Tussen het 1e en 2e gedeelte van de tocht zijn we nog gaan canyonen: springen van watervallen. Ik had graag meer gefietst maar Patrick (met wie ik vrijw-werk heb gedaan en nu in internetcafe zit) en Carl Assmundson zagen het wel zitten, dus op naar de watervallen met een lokaal jongetje van 12 dat ons 40min langs steile en gladde rotsen leidde. Een paar keer moesten we zelfs gleiden over een stuk rots om precies op een richeltje te landen. Dat was het punt waarop ik dacht dat dit niet echt een succes ging worden. Het werd een redelijk succes, omdat ik toch van een waterval sprong waar ik ruim 10min heb staan afwegen: het was maar 3 meter hoog, maar leek hoger en naast je stroomde een grote hoeveelheid water met een rotgang langs je. Je moest een paar stappen zetten op gladde rots, al naar beneden rennend, om dan je af te zetten en te landen op de aangegeven plek. Goed, dit was voor de andere 2 te makkelijk dus sprongen zij van 2x zo hoog...pff Toen de volgende: 7 meter naar beneden. Ik passte meteen (dit is Engels volgens mij). Carl sprong alsof hij op zn fiets stapte en Patrick passte ook nadat Carl vertelde dat het water beneden waar hij landde tot aan zn kin kwam..... gekkenwerk dus!! Vervolgens sprong Carl overal af waar het maar mogelijk was, deed Patrick de helft en liep ik terug langs de sprongen. Toen we weer bij het begin aankwamen, bij onze fietsen en kleren, liet het jochie aan Carl zien dat je ook uit een boom kon springen. Carl natuurlijk mee. Het bleek een sprong van ongeveer 10 meter uit een boom in niet al te diep water... ook no problemo voor Carl en zo is hij de eerste toerist die die sprong de eerste keer meteen doet. Het laatste stuk fietsen was het mooist: een combinatie van vlakke snelle stukken, met jungle, zonsondergang en asfalt. We waren kapot aan het eind, allemaal. Tussendoor heeft de Engelse gids trouwens videos gemaakt, waarvan er 1 al op facebook staat. In de andere videos ga ik veel harder :)
Ik herinner me opeens hoe verbaasd ik was toen ik zag hoe alles hier, incl de moutanbikes, wordt vervoerd, even om een indruk te geven: meerder mensen op motoren, net als in Bali, oude trucks uit de US, zeer slechte wegen: autos die constant aan de verkeerde kant rijden om gaten te ontwijken, veel getoeter (vooral door taxis naar toeristen of motoren en autos naar mensen die niet uitkijken maar wachten op een toeter). Ook hier heb ik wat filmpjes van. (uploaden duurt alleen erg lang).
Vervolgens zijn PAtrick en ik vrijwilligerswerk gaan doen na met DIana gesproken te hebben. Haar organisatie heet Mision Gaia. We konden maandag meteen naar Vista Nieve waar we zouden slapen 2 nachten en woensdag naar Minca om haar te helpen met compost maken in een terrein waar prachtige ecohabs stonden. (zoek op ecohabs minca) Vooral Vista Nieve (sneeuwzicht) was mooi en het echtpaar van rond de 35 met hun 3jarige zootje, een vriend van ze van 40 en zijn dochter van 9 waren supervriendelijk!!! We zijn blij dit gedaan te hebben. We hielpen met het scheppen van aarde om het terras te verstevigen tegen erosie (regenseizoen spoel alles weg). SOchtends hielpen we met de chivas (geiten) en smidddags beetje in huis omdat het regende. Hun zoontje was erg schattig en ik was zn grote vriend. Ze spraken nauwelijks engels dus mn Spaans is opgeschroefd. En de dochter van 9 van Ruperto (vriend daar die meehielp met bouw huis: 2 jaar geduurd om huis volledig van hout te maken, erg knap!) sprak het beste Engels en corrigeerde haar vader die dacht goed Engels te spreken. Dit bleek vooral schrijven te zijn haha. De laatste dag hebben we nog geschilderd en gingen toen weer met motortaxi{s naar beneden. Ik bedenk me dat ik een deel vergeten ben: ben eerder met een aantal op motortaxis naar Playa Blanca geweest, nogal een avontuur: met 60a70 km/u over grindwegen zonder helm of wat dan ook. Het strand was supermooi, zie fotos).
Na de motortaxi rit, waarbij we bijna in een pas omvielen, kwamen we in Minca waar het weer iets warmer was. Daar hebben we compost geschept en vooral gepraat savonds met de eigenaresse van het huis waar we sliepen: aardige vrouw die geen engels sprak en een vriendin is van Diana (van de organisatie). Ze bakte heerlijke cakes, echt supergoed, waar iedereen op aanviel. Savonds kwam de moutainbike-gids nog langs met de mede-eigenaar (een schot) en hebben we pizza besteld al uitkijkend over de jungle en de zee tussen de hummingbirds en later aan een kampvuur.... prachtig (dit uitzicht had het huis in Vista Neive ook..). Na die dag gingen we naar Santa Marta, de hitte weer in, op zoek naar cash geld, een riem, een hangmat en het kantoor van de organisatie om vanuit daar naar Park Tayrona te gaan voor 2 dagen. De hangmat was niet gelukt, maar gelukkig konden we slapen in een 2-pers kamer en voor de 2e keer al onze spulen leggen waar we maar wilden, ideaal :D lekker even niet direct uit een tas leven. Donderdag werkten we met een jong Col. meisje en 2 werknemers van Parques Nationales: we gingen naar een strand waar we al eerder waren geweest om kinderen te schminken. De slogan: laat je voetafdruk achter, niet je afval. We schminkten afdrukken van honden, katten, tijgers etc. Omdat we die dag wat laat waren uit Minca werkte nwe kort, maar de volgende dag moesten we om 6u op al vertrokken we oom Colombiaanse tijd. Die dag deden we hetzelfde, gisteren was dat: lopen door het park en over stranden (erg mooi, fotos komen nog) richting onze bestemming om daar kinderen te schminken. Iedreen was enthousiast, vooral de kinderen natuurlijk. Ze kwamen na het zwemmen vaak terug voor een herstel-schminkbeurt. De actie is ontstaan uit het afvalprobleem dat erg groot is hier, volgens mij in heel COlombia. Mensen hebben geen tot weinig opleidig gehad en (daardoor) geen besef van milieu en hun invloed daarop. Deze actie is door (opgeleide?) inwoners van Santa MArta opgezet, niet eens door de overheid, die bekend staat als enorm corrupt. De stranden die we zagen heten Baya Concha, Barecifes en La Piscina (helaas San Juan niet gezien). Het was mooi om op deze manier te kunnen bjdragen in en vlakbij Minca en in Park Tayrona.
Dat was een heel verhaal. Over Cartagena kan ik vooral nog vertellen dat het een heel mooie stad is, volgens lonely planet de mooiste van Colombia. Vooral smiddags, als het minder warm is, is het heerlijk om rond te lopen, te eten en savonds met ander licht de straatjes en parken te zien... De sfeer is ontzettend relaxt. De eerste week in Colombia was ik de hele week daar dus is dat rondslenteren is er veel van gekomen gelukkig. De spaanse lessen die ik had die week waren nuttig en lang genoeg (3 a 4 uur elke dag en een goede leraar), dus tijd genoeg om te feesten met andere hostelgangers en te wennen, dat automatisch gaat als je met anderen op pad gaat gelukkig.
Ohja, ook nog leuk om te melden: vanuit het hostel in Santa Marta (Dreamer) waar we na de Ciudad Perdida tour weer sliepen, vertrok elke vrijdag een Chiva Bus: bus met knalharde muziek. Nogal touristisch dus.., maar ben blij dat ik gegaan ben: het halve hostel ging mee en het was een topfeest dat na een discotheek in het centrum eindigde in het hostel met zingende mensen onder begeleiding van een droken gitarist(e) :D
Verder zou ik graag nog beschrijven hoe het leven hier is, maar dat is erg moeilijk. Alles is anders: van wat je eet, tot wanneer je dat doet, het straatbeeld, de mensen, bedden, insecten, vogels, de taxis, veiligheid, manier van rijden, manier van koken, transport, kleding, etc. Ik laat het hier even bij, ik zit nu bijna 4 uur achter de pc, ik hoop dat jullie het de moeite waard vonden om te lezen en vraag me gerust naar dingen die ik vergeten ben of wat anders!! Ik ga mn dagboek proberen bij te houden om niks te vergeten zodat jullie ook niet teveel missen. Al is het bijhouden van een blog al best een uitdaging.
Mijn telefoonnummer is trouwens deze: 3216816303. Er moet nog een colombiaans landnummer voor. Bel me gerust om bij te kletsen! Denk aan het tijdsverschil ;) 6 uur ongeveer vroeger hier.
Zalig pasen trouwens allemaal! (ik heb hier nog geen paasversiering gezien trouwens, laat staan paaseitjes, maar dat compenseer ik met empanadas :)
Tot horens/sprekens en het beste!!!
Menno *
*ookwel Nemo of Meeno genoemd
- comments
Netty van de Weijer Hoi Menno. Dank je wel voor de berichten!!! Je schrijft leuk, heel beeldend. Ik zie het allemaal voor me, ruik, hoor en voel... Zo laat je ons echt delen. Tegelijk kan ik me hel goed voorstellen dat heel veel zaken en ervaringen on-voorstelbaar zijn. Zó anders dan de ons bekende kaders. Dát maakt je reis tot een unieke belevenis. Laat je vooral uitdagen om het totaal nieuwe, het totaal ándere te ontdekken. Je verhalen, je foto's prikkelen de zintuigen, spreken tot de verbeelding en stellen mij/ons in de gelegenheid mee te beleven! Hartelijk dank hiervoor! En heel veel ontdekkingen toegewenst. Ook voor jou: zalig Pasen! Feest van transformatie en vernieuwing in heel veel verschillende betekenissen... Liefs, Netty. Verheug me op het vervolg! ps Ik reageerde nog niet eerder omdat mijn internetverbinding hapert als gevolg van KPN abonnementswijziging. Hopelijk is het leed snel verholpen. Nu heb ik in elk geval even een werkende internetverbinding die ik meteen gebruik om jou te mailen.
Luik Jeetje... neem je ook nog de tijd om iets te zien terwijl je daar bent ipv alleen maar schrijven? :P
Michael Mooi verhaal Menno, we leven met je mee.
David Goed om te horen dat je het naar je zin hebt man! Uit je verhaal komt ook echt naar voren dat je veel dingen onderneemt! Enjoy!
Guido Hey Menno! Heb je verhaal net gelezen en klinkt alsof je lekker aan t genieten bent! Krijg er spontaan zin van om naar Colombia te gaan ;) Veel plezier nog tijdens je reis en het ga je goed!
Abbo brownies met frambozen-cheesecakegebak (b1 15 stuks)200 g pure choolcade van goede kwaliteit200 g ongezouten boter, op kamertemperatuur400 g fijne kristalsuiker5 eieren110 g bloem, gezeefd400 g verse roomkaas1 tl vanillearoma120 g frambozen (vers of diepvries)Verwarm de oven voor op 170b0C. Vet een rechthoekige bakvorm van 20 x 30 cm in en bekleed met bakpapier.Doe de choolcade in een hittebestendige kom en verwarm boven een pan met zacht kokend water (zorg dat de bodem van de pan het water niet raakt). Doe het vuur uit en laat de choolcade smelten. Laat iets afkoelen.Klop de boter met 250 g van de suiker tot een luchtig en lichtgeel mengsel en voeg om de beurt 3 eieren toe (voeg telkens pas het volgende ei toe als het vorige geheel is opgenomen). Roer de gesmolten choolcade erdoor en spatel de bloem er luchtig door. Schep driekwart van dit mengsel in de beklede bakvorm.Klop in een andere kom de roomkaas met de rest van de suiker en eieren en het vanillearoma tot een glad mengsel en spreid dit uit op het choolcademengsel in de bakvorm.Breng de rest van het choolcademengsel in schepjes aan op het roomkaasmengsel en werk dit er met een vork losjes door, zodat een marmerpatroon ontstaat. Druk de frambozen in het oppervlak en bak het gebak 40-45 min. in het midden van de oven.Laat afkoelen en serveer in blokken.Bereiden b1 30 min / oven b1 45 min / afkoelen b1 1 uur.