Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand = 45.182 + 2.075 = 47.257 km
Welcome to Bali
Alle tijd hebben we om met onze spullen richting het vliegveld van Kuala Lumpur te gaan want de vlucht vertrekt pas rond vier uur. Een ontbijtje met tuna sandwich en pandancake en een zelfgezet bakje koffie op onze hotelkamer. Op ons gemak pakken we onze tassen in en rond twaalf uur, begeven we ons naar beneden en checken uit. Ik heb echt veel zin om weg te gaan uit deze stad nu, na tien dagen drukte om me heen wordt het weer eens tijd voor echte rust en stilte van een eiland, Bali dus. We lopen richting metro en letten deze keer extra op onze waardevolle spullen. De portemonnai hebben we niet meer dus die kan niet meer gejat worden. Na een drie minuten durend metro ritje staan we weer op het centrale metrostation vanwaar de bus naar het vliegveld vertrekt. Onze stoelen in de bus zijn de laatste twee, en Mark neemt plaats voorin bij de chauffeur en ik zit helemaal achterin op de laatste beschikbare stoel. Een uurtje rijden en we staan in de overvolle hal van het vliegveld waar de mensen rijen dik staan om in te checken voor een vluchtje met Air Asia. Er loopt een Maleisier in dienst van Air Asia verschrikkelijk druk te doen en als wij redelijk voorin in de rij staan, gebaart de man tegen de mensen voor ons ineens dat we een paar rijen verderop achteraan moeten sluiten en deze rij moeten verlaten. We doen alsof onze neus bloedt want we staan hier inmiddels al zo'n drie kwartier en nu staan we bijna vooraan, dus geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om even weer achteraan in een nieuwe rij aan te sluiten. Het drukke gedoe van de Maleisier loopt met een sisser af, want iedereen blijft geduldig staan en geeft geen kik om ook maar in de nieuwe rij achteraan te sluiten. Hij doet nog zijn best om de mensen in beweging te krijgen maar zijn bijna geschreeuw heeft geen effect. We checken in en de tassen verdwijnen weer met een nieuw labeltje erom via de lopende band richting het bagagekarretje om vervolgens in het ruim van het vliegtuig te verdwijnen richting Bali. Wij gaan onze laatste Ringits op maken aan een bakje koffie, maar we hebben niet al te veel tijd meer want inmiddels is het al kwart voor drie en om half vier moeten we al boarden.
Als we rond kwart over drie richting immigratie lopen is het even schrikken. We hebben nog een kwartiertje en er staat een immens grote rij mensen die allemaal een stempel "uit" in het paspoort willen. Dan zie ik achter die immense rij een klein rijtje van een stuk of vier mensen bij een andere balie staan die ook open is. Even zijn we geen kuddedier en nemen we onze kans waar. We lopen langs de immense rij naar de andere balie en sluiten daar lekker onnozel achteraan. Er komt nog een medewerker van het vliegveld op het rijtje aflopen maar we kijken weer eens verdomd onschuldig en na een minuut of tien hebben we een stempel in ons paspoort en staan we aan de goede kant van de balie, die van vertrek. Veel mensen in de rij kijken de kant van onze balie op en schijnen er niets van te snappen, hetzelfde geldt voor ons, want waarom aansluiten in een giga rij als er ook een andere optie is ? Vreemd genoeg zijn er niet veel mensen die ons voorbeeld volgen.
Bij het inchecken troffen we een Nederlands stel dat nog twee weken vakantie zou gaan vieren op Bali, na een verblijf van twee weken in Thailand en een dag in Kuala Lumpur. Het ticket om naar Bali te gaan kochten ze een dag van tevoren en nu gaan ze met dezelfde vlucht als wij ……….althans…?????? Wij zitten inmiddels te wachten bij gate T6 voor het vertrek van vlucht AK 364 naar Denpasar op Bali en het lijkt alsof er toch wel wat vertraging gaat ontstaan. Als we nog eens goed rondkijken zien we het nederlandse stel nergens, en in de rij bij de immigratie konden we ze ook niet ontdekken. Vreemd! Dan gaat de deur open en kunnen we richting onze "air asia vogel". Nog steeds geen spoor van het stel. We denken nog even dat ze misschien al in het vliegtuig zitten en we ze domweg niet hebben opgemerkt, maar als we plaats hebben genomen en eens goed rondkijken, merken we ze niet op. De deur gaat dicht en ineens moeten we allebei denken aan een situatie die we in Bangkok meemaakte. Een vrouw die wilde inchecken stond bij de verkeerde gate en de medewerkster meldde haar nogal koel "solly ma'm, plane alleady left", oftewel je hebt hem nu dus echt gemist. Het stel heeft om onduidelijke redenen deze vlucht dus niet gered, maar wij gelukkig wel.
Een korte vlucht van slechts drie uur en ik heb mijn voorzorgsmaatregelen genomen tegen de pijn in mijn rug en been (een diazepammetje doet wonderen). Als we aardig te laat arriveren op het vliegveld in Denpasar, na de nodige controles en een nieuwe stempel op ons twee maanden visum, staat onze chauffeur bij de uitgang te wachten met een bordje in de hand met onze namen. De rit naar Lovina gaat nog eens drie uur duren en dus verwachten we rond elf uur of half twaalf aan te komen. Het is inmiddels donker en als we de auto instappen proberen we onderweg toch wat op te vangen van dit nieuwe (ei)land. De geuren, de geluiden van de straat en de uitzichten met vooral lichtjes. Onze chauffeur heeft zijn vrouw en kind (1 jaar en 4 maanden) ook bij zich en die zitten voorin. Het kleintje is onder de indruk van die twee grote witte mensen en kijkt ons met grote ogen aan, terwijl hij er hondsmoe uitziet. Lange tijd houdt hij het vol om ons te bekijken maar dan vallen zijn kleine luikjes toch eindelijk dicht, en die van zijn moeder ook. De chauffeur rijdt gecontroleerd door de haarspeldbochten op het bergachtige stuk en wij hebben een mooi uitzicht op de vele lichtjes als we in de buurt van Singaraya komen. De chauffeur vertelt ons dat het leeuwenkoning betekent en ik vraag me af of de legende die daarbij hoort ooit de basis was voor de film "Lion King". De raampjes van de auto staan een klein stukje open dus horen we de vogelgeluiden en krekels om ons heen. In de donkerte verschijnen regelmatig mooi verlichte tempels en lopen mensen met allerlei waar over straat. Hoe verder we komen hoe stiller het wordt en hoe meer we verlangen naar een heerlijk bed. Ons plekje bevindt zich in Lovina en we hebben via het internet vier nachten geboekt bij Kubu Lalang dat betekent "gras bedekte hut". Op internet sprak het ons enorm aan want het is buiten het toeristencentrum ergens tussen de rijstvelden met slechts vier hutten, waarvan één tweepersoons die wij hebben geboekt. Na een uurtje of drie rijden, en onderweg even te zijn gestopt om wat lokaal eten te kopen, komen we in de buurt van de plek en een lange weg leidt ons naar Kubu Lalang. Een prachtig aangelegde en verlichte tuin die een zee van rust uitstraalt kijkt ons aan en als we bij ons stulpje arriveren, is het één en al frisheid wat ons tegemoet komt. Het bed en de kamer liggen bezaaid met oleanderbloemen en verwelkomen ons. Zo'n frisruikend beddegoed hebben we in geen maanden geroken, en na even op onze veranda te hebben gezeten kruipen we ons bed in. Morgen zullen we zien waar we zijn beland maar onze eerste indruk is fantastisch. Nu eerst maar eens een slaapje.
20 juli
De dag ontwaakt met de geluiden van de zee, de rijstvelden en wat andere wakkerwordende gasten. Als we onze plek een goed bekijken, blijkt hij echt fantastisch te zijn, midden tussen de rijstvelden, geen andere drukke hotels te zien, en een prachtige tuin recht voor onze veranda. De badkamer is er eentje die we niet eerder zagen maar wel via Boudewijn onze neef van hadden gehoord. Een wasplek zonder dak, althans een klein stukje en verder open naar boven. Als het regent hebben we een natuurlijke douche ! De aankleding van de badkamer is er eentje die ik zelf voor thuis ook had kunnen kiezen. Mooie grijze platte stenen tegen de muren en netjes met lichtgrijs gevoegd en op het trapje naar beneden gelijkmatige kiezels die heerlijk rond aanvoelen aan je voeten. Het water van de douche is heerlijk koud en daar maak ik gelijk even gebruik van. Ons stulpje is met ontbijt en dit is wat je noemt een echt ontbijt, niet zomaar toast, jus, ei en bacon, maar allerlei andere heerlijke dingen die we tot nu toe nooit eerder als ontbijt hebben gezien. We genieten en gaan daarna lekker een boekje lezen, wat zwemmen in de zee aan het zwarte strand, en als het tegen de middag loopt besluiten we een stuk richting het wat drukkere Lovina te lopen om eens rond te kijken. Het eerste half uur zien we geen andere toeristen, maar daarna wordt het al snel drukker. Omdat we maar vier nachten op onze plek kunnen blijven zullen we een andere slaapplek moeten vinden voor daarna. We komen aan bij een plek waar de voorbereidingen worden getroffen voor de opening van een nieuwe tempel. Juist als we voorbij lopen wordt het varken, dat eerst zal worden geofferd en daarna wordt genuttigd, aan zijn poten bij elkaar gebonden. Zo'n vijf minuten later houden een stuk of zes Balinezen hem stevig vast, en gaat hij fors tekeer omdat hij waarschijnlijk weet wat hem te wachten staat. Een zevende Balinees snijdt hem de keel door en hij is nog even in staat om tekeer te gaan maar al snel wordt de bak die onder zijn hals wordt gehouden gevuld met zijn bloed en stopt hij met kermen. Een redelijk heftig gezicht maar ook wel weer bijzonder om te zien. De vrouwen zijn bezig om van bananenblad prachtige versierselen te maken om te gaan offeren. Wij lopen door en zien wat kleine eettentjes en besluiten ergens te gaan zitten. Twee tafeltjes verder zit een Nederlandse man vol met tatoeages, een zwarte hoed op en het is niet duidelijk of daar ook haar onder zit. Zijn vrouw zit naast hem en ze zijn in gesprek met een groep Nederlanders die op het punt staan te vertrekken. Op dat moment besef ik nog niet waarom de man mij opvalt, buiten zijn opvallende tatoeages dan….Wij bestellen wat te eten en de groep Nederlanders vertrekt terwijl het stel lekker blijft zitten. Mark en ik krijgen ons eten en ik vang een Oss accent op van de twee. En dan………….. daagt mij ineens het verhaal van Carla. "Als je in Lovina bent kun je een oud collega van me tegenkomen, want zij is samen met haar man, die nogal opvalt overigens, definitief naar Lovina vertrokken in december 2008". "O ja" zei ze erbij, hij valt op omdat hij vol staat met tatoeages en een blond geverfde strook haar over zijn hoofd heeft."
Op het moment dat ik het verhaal van het haar in mijn hoofd heb, zie ik ineens aan de achterkant van zijn hoofd een blonde pluk naar buiten steken. Dit is waanzin, wij zijn koud in Lovina, wat overigens geen kleine plaats cq gebied is, en treffen wij Jan en Anita uit Oss met hun pleegdochter Ajoni. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag voor de zekerheid nog even of ze uit Oss komen. Helemaal vreemd kijken ze me aan en ik zeg dat ze de groeten krijgen van Carla Pijnenburg. De reactie is erg leuk en vooral Anita, die Carla kent omdat ze voorheen collega's waren, is helemaal verbaasd. We kletsen met elkaar en Jan vertelt dat hij zijn piercing shop in oss van de hand heeft gedaan om hierheen te verhuizen. Al dertien jaar komen ze samen op Bali en in het eerste jaar ontmoetten ze Ajoni, een meisje dat sieraden op het strand verkoopt. Als Jan en Anita zeggen dat ze niets willen kopen, vraagt Ajoni of ze haar Engels mag oefenen met hen. Als ze vervolgens weggaat vraagt ze niet nog eens of Jan en Anita interesse hebben in haar sieraden en dat valt hen op. Als ze haar de volgende dag weer treffen, vraagt Ajoni wederom of ze haar engels mag oefenen en ontstaat er een gesprek waaruit duidelijk wordt dat ze haar sieraden verkoopt omdat ze geld spaart om naar school te kunnen gaan. Dat laatste doet Jan en Anita besluiten om haar te helpen en nu dertien jaar later heeft ze een afgeronde high school opleiding en is ze inmiddels al lange tijd hun pleegkind. En na al die jaren terugkomen naar Bali heeft Anita haar baan op het koning willem 1 college vaarwel gezegd en Jan zijn goedlopende piercing shop verkocht. Nu wonen ze definitief op Bali in een huis dat ze de fagelopen jaren hebben laten bouwen. Weer een bijzonder verhaal en een nog bijzondere ontmoeting omdat we totaal niet hadden verwacht hen tussen al die mensen zomaar ineens te treffen. We maken een foto van Anita, Jan en Ajoni om Carla te verrassen en na een uurtje kletsen gaan we ieder onze eigen weg.
Wij lopen richting het nog drukkere gedeelte en er zijn tig plekken om te slapen hier maar het is wel minder rustig dan onze huidige plek. Na een paar plekjes te hebben gezien en al flink te hebben gelopen, reserveren we een kamer bij een beach hotel waar we de 23e heen kunnen. Het vele lopen begint zijn tol te eisen, vooral het rulle strandzand is aardig zwaar, dus Mark en ik nemen het lokale vervoer, de BEMO terug richting Kubu Lalang. Een BEMO is een klein busje waar bankjes in zijn gemaakt zoals we dat kennen van de jeepney. Alleen is de kleurigheid van de jeepneys hier ver te zoeken, gewoon egaal blauw. En verder kost het weer geen drol, voor 35 eurocent worden we teruggebracht naar onze eigen plek, en meteen komt de rust op ons af. Gezien de kwaliteit van het ontbijt denken we dat het ook prima avondeten moet zijn hier en dat blijkt absoluut waar te zijn. We eten heerlijk en de eigenaar, Caspar en zijn vriend, Joni, blijken met een groep zelf ook te zitten eten vanwege de verjaardag van Caspar. Spontaan krijgen we ook een stuk taart als toetje en dat maakt het diner wat we hebben helemaal af. Nu ons slaapplekje is geregeld voor na ons verblijf hier kunnen we nu lekker de rest van de dagen luieren en dus stappen we dadelijk in bed en gaan lekker slapen en morgen weer een frisse nieuwe luierdag !!
- comments